คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : [MuraMuro] What is it?!
Title : What is it?!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Murasakibara x Himuro
Notes : หมดมุข...นึกอะไรไม่ออก ฟิคนี้เลยกลายเป็นเรื่องที่ใช้ฝึกฝีมือเฉยๆ (ซึ่งดูจะเท่าเดิมหรือไม่ก็ห่วยลงตลอดกาล) และอันนี้บอกก่อนนะว่ามีหลายคู่หลายตอน...ถ้าจะเริ่มอ่านโปรดทำใจสักนิด
................................................................
What is it?!
"This is a crazy deal!!! , Who said that this is a dream!!! ^&#÷*₩×■▪[》'%!!!" เสียงสบลดังออกมาจากปากร่างที่ยืนอยู่หน้ากระจกและ...ดูใกล้คลั่งเต็มที "ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้..."
หลังจากสบลออกมาอยู่นานร่างที่ยืนหน้ากระจกก็เริ่มสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ พร้อมทำใจยอมรับสภาพของตนที่...เปลี่ยนไป
ในเวลานี้ฮิมุโระ ทัตสึยะแห่งทีมโยเซ็นอยากกัดลิ้นตัวเองตายซะจริงๆ กับภาพของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงา...ซึ่งสะท้อนภาพของเด็กสาวออกมา
ผมสีดำจากที่ซอยสั้นก็เปลี่ยนเป็นยาวสรวย ดวงหน้าจากที่เคยหน้าหวานอยู่แล้วยิ่งหวานขึ้นไปอีก ความสูงดูแล้วก็น่าจะลดลงหลายเซ็น หน้าอกหน้าใจก็ดูท่าจะคัพเดียวกับครูฝึกสมัยอยู่อเมริกาของตน ผิวขาวละเอียดราวลูกคุณหนู...สรุปคือเป็นเด็กสาวที่สมบูรณ์แบบชนิดที่ชายใดเห็นย่อมตกหลุมรักได้ง่ายๆ เลย
...ให้ตายเถอะ! เมื่อวานยังเป็นผู้ชายอยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นแบบนี้ได้!!! หลับสักตื่นเขาจะกลับเป็นชายไหมเนี่ย!?!...เรื่องนั่นช่างมันก่อนดีกว่า! ตอนนี้คงต้องไปขอยืมชุดของโค้ชก่อนแฮะ ผู้หญิงปกติเขาแต่งตัวยังไงหว่า?...
เมื่อคิดได้ดังนี้ฮิมุโระก็ทำการเดินไปหยิบมือถือแล้วโทรหาโค้ชตนทันที...
'ตรู้ด...ตรู้ด...กึก...' เสียงรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้งปงายสายก็รับสายอย่างรวดเร็วปานถือโทรศัพท์ไว้ในมืออยู่แล้ว 'โมชิโมชิ...มีอะไรเหรอฮิมุโระ? ถ้ามีเรื่องอะไรถ้าไม่สำคัญมากล่ะก็เอาไว้ทีหลังนะ ตอนนี้ไมเกรนจะขึ้นกับไอ้สองตัวนี้อยู่'
"สองตัว?" ฮิมุโระทวนอย่างงงๆ ก่อนที่จะได้คำตอบเมื่อได้ยินเสียงอีกสองเสียงดังมาจากปลายสาย
'อย่าว่าแต่โค้ชเลย...พวกผมก็ไมเกรนจะขึ้น!!!' เสียงของฟุคุอิดังขึ้น
'แล้วไหงเรียกพวกอั๊วเป็นตัวล่ะน่อ?' ตามด้วยเสียงของหลิว
'นั้นใช่เรื่องที่ควรสงสัยไหมฟะ!? ตอนนี้มาสงสัยกับไอ้สภาพบ้าๆ นี่เถอะ!!!' ฟุคุอิโวยวายเสียงดังฟังชัด
'เงียบๆ หน่อยสิยะ!!! ฉันจะคุยกับฮิมุโระ!!!...ฮิมุโระไหงเสียงนายมันเล็กๆ หวานๆ ชอบกล?' อารากิเอ่ยถาม
"คือ...ผม..." ฮิมุโระทำหน้าซังกะตายแบบรู้สึกกระดากปากกับเรื่องที่จะพูด "...ผมกลายเป็นผู้หญิงไปแล้วล่ะครับ..."
'...' เสียงปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะส่งเสียงแบบคนปวดจิตออกมา '...นายก็เจอเรื่องบ้าๆ ด้วยเหรอเนี่ย!? ให้ตายเถอะ! วันนี้รับโทรศัพท์แต่ล่ะทีก็เจอแต่เรื่องแบบนี้! รอบแรกก็ไอ้สองคนนี้! รอบนี้ก็นาย! ถ้ามุราซากิบาระกลายเป็นอะไรสักอย่างอีกสักคนล่ะครบทีมเลย!!!'
"...ทุกคนโดนอะไรกันครับเนี่ย?" ฮิมุโระสงสัยจริงๆ ว่าวันนี้อาจเป็นวันโลกาวินาศสำหรับคนในทีมตนก็ได้
'ฟุคุอิกับหลิวมือติดหนึบเป็นเนื้อเดียวกันไปเลย ตอนนี้กำลังตัดเย็บชุดให้ไอ้สองคนนี้ใส่อยู่น่ะ ส่วนโอคามุระมันกำลังมาที่นี่เห็นบอกว่าตัวเองกลายเป็นคนแก่ไปน่ะ ส่วนมุราซากิบาระยังไม่ติดต่อมาเลย' อารากิตอบกลับ
"งั้นเดี๋ยวผมไปหานะครับ จะได้ปรึษากันเรื่องนี้ ส่วนอัตสึชิเดี๋ยยผมจะแวะไปดูเองครับ" ฮิมุโระเอ่ย
'ก็ดี...งั้นมาเจอกันที่ห้องพักของฟุคุอินะ' อารากิพูดแค่นี้ก่อนกดวางสายไป
ฮิมุโระวางมือถือลงก่อนที่จะอาบน้ำแต่งตัวและเดินไปยังห้องพักของมุราซากิบาระ...โดยตลอดทางมีคนมาแจกขนมจีบหลายคนเลยทีเดียว
เมื่อมาถึงยังที่หมาย...ห้องของคู่หูตนนั้นแหละ ก็รีบใช้กุจแจสำรองที่ได้จากเจ้าของห้องนี่แหละเปิดเข้าไปทันที และก็ได้เห็นภาพของคู่หูตนที่...
"อัตสึชิ!?"
...อื้อ...เช้าแล้วเหรอ?...
ร่างที่มุดในผ้าห่มชนิดที่น่ากลัวว่าจะขาดอากาศหายใจตายค่อยๆ ห้วงนิทรา เรือนผมสีม่วงโผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยอาการงงงวย
...ทำไมผ้าห่มมันผืนใหญ่ขึ้นหว่า?...
นี่เป็นความคิดแรกที่แว่บเขามาในหัวร่างผมม่วงเพราะปกติขามันเลยผ้าห่มตลอดแต่คราวนี้กลับคลุมได้มิด ดวงตาสีม่วงสวยค่อยๆ กวาดมองไปรอบๆ ห้อง
...ห้องก็ดูใหญ่ขึ้นด้วย? ทำไมกันหว่า?...
มุราซากิบาระ อัตสึชิผู้เล่นทีมโยเซ็นส่ายหัวไปมาคล้ายจะไล่ความงวยเงียออกจากตนเองและนั่นทำให้เจ้าตัวสังเกตว่า...ชุดที่ตนใส่อยู่นั้นหลวมโพรกร่างกับเด็กแอบขโมยชุดพ่อมาใส่
เจ้าตัวถึงได้รู้ว่าห้องไม่ได้ใหญ่ขึ้น...แต่ตนเองต่างหากที่ตัวเล็กลง!
ร่างผมม่วงทำการปีนลงจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องน้ำเพื่อดูสภาพตนเองว่านอกจากตัวเล็กลงแล้วมีอะไรผิดปกติอย่างอื่นหรือเปล่า? และเมื่อส่องกระจกดู...ก็ได้รู้ว่าตนเองกลายเป็นเด็กไปเสียแล้ว
...อื้อ...ถึงว่าทำไมตัวหดลง...ที่แท้กลายเป็นเด็กนี่เอง...แต่ไหงเป็นงี้ได้หว่า? ไม่ได้กินของที่โมโมจินเอามาให้เสียหน่อย...
มุราซากิบาระคิดอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยกับการที่ตนเองกลายเป็นเด็กน้อยสักนิด แถมยังไปอาบน้ำแต่งตัวและหาเสื้อผ้าที่พอใส่ได้มาใส่ตามปกติอีก
เมื่อทำการแต่งตัวเสร็จแล้วก็นั่งดูทีวีกินขนมไปตามปกติ...เป็นแบบนี้ไปจนกระทั่ง...
"อัตสึชิ!?" เสียงหวานๆ ดังขึ้นทำให้เด็กน้อยผมม่วงเงยหน้ามองต้นเสียง...และพบกับเด็กสาวผมดำคนหนึ่ง
"ใคร..." มุราซากิบาระมองเด็กสาวอย่างงุงงงว่าเข้ามาในห้องตนได้ไง ก่อนที่จะเอะใจขึ้นมาว่าใบหน้าอีกฝ่ายเหมือนกับใครบางคนและคนที่เข้ามาให้ตนได้มีแต่... "...หรือว่า...มุโระจิน?"
"อัตสึชิ! นายก็โดนดัวย!? ให้ตายเถอะ! นี่มัน..." ฮิมุโระแทบอยากบ้าตายกับภาพตรงหน้าเหลือหลาย...สรุปโดนกันครบทีมเลยสิ!? "...ยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้เราต้องไปหาพวกโค้ชก่อน!"
ฮิมุโระไม่พูดพร่ามทำเพลงคว้าตัวเด็กน้อยมาอุ้ม ปิดทีวีและหยิบมือถือคนผมม่วงมาก่อนที่จะออกมาจากห้องพร้อมปิดไฟในห้อง...ดูปานแม่ลากลูกตัวเองไปนอนงั้นแหละ
ตลอดทางที่เดินไปยังหอพักของฟุคุอิ มุราซากิบาระก็ทำหน้ามุ่ยราวกินยาขมเมื่อมีผู้ชายหลายคนมาแจกขนมจีบให้คนที่เป็น 'แฟน' ของตน...ถ้าเป็นร่างปกติล่ะก็เขาจะขยี้ให้เละเลย!!!
เมื่อมาถึงหน้าห้องฟุคุอิ ฮิมุโระก็เคาะประตูตามมารยาทและ...ประตูก็เปิดออกพร้อมโดนฉุดเข้าไปในห้องเลย
ปัง!!!
เสียงปิดประตูดังสนั่น และภาพภายในห้องทำให้ฮิมุโระทำได้แต่ยิ้มแห้งๆ เท่านั้น...เมื่อเห็นสภาพโค้ชที่เป็นคนฉุดตนเข้ามาในห้องทำหน้าเครียดปานประจำเดือนไม่มา (อย่าฟาดหัวเรานะ! ยังไม่อยากลดความสูงนะ! #ก้มหลบดาบไม้ // s)
"ฮ...ฮิมุโระเหรอ?" คนหน้าเหมือกอริล่า (?) หรือโอคามุระกัปตันของทีมที่หน้า...เหมือนจะอายุปาเข้าไปห้าสิบแล้ว
"ครับ..." ฮิมุโระกรอดตาอย่างอนาถใจกับสภาพของคนในทีมตนแต่ละคน
"ดูสวยดีน่อ ของฮิมุโระน่ะ" หลิวพูดขึ้นพลางมองยิ้มแห้งๆ ให้คนข้างกาย...ที่ตอนนี้หลังมือติดกับตนอยู่
"แล้วนายอุ้มอะไรม่วงๆ มาล่ะนั้น?" ฟุคุอิที่ทำหน้าเหมือนคนปวดจิตถามขึ้น
"อัตสึชิไงครับ" ฮิมุโระบอกพร้อมเปลี่ยนท่าอุ้มให้เห็นหน้าเด็กน้อยชัดๆ
"ของมุราซากิบาระกลายเป็นเด็กสินะ..." อารากิมองลูกทีมอีกคนของตนที่...ดูเหมือนเด็กโดนบังคับให้กินของที่ไม่ชอบยังไงไม่รู้ "...นี่ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเครียดเป็นกับชาวบ้านเขาด้วยเนี่ย มุราซากิบาระ"
"ง่ะ! อย่าว่ากันงี้สิ! มาซาจินง่ะ!!!" มุราซากิบาระทำหน้ามุ่ยกับคำพูดของโค้ชตนที่เหมือนกำลังว่าตนอยู่
"ก็มันจริงนี่น่า ไม่ยักเคยเห็นนายเครียดกับเขานักหรอก ตอนแรกคิดว่าต่อให้นายเป็นตัวอะไรล่ะก็คงไม่เครียดซะอีก" อารากิยักไหล่
"ก็จริง...ที่เครียดก็ไม่ใช่เรื่องกลายเป็นเด็กนี่สักหน่อย" มุราซากิบาระโครงหัวไปมา
"แล้วนายไหงทำหน้างั้นฟะ!?" ฟุคุอิไม่เคยเข้าใจรุ่นน้องผมม่วงคนนี้จริงๆ
"ก็..." มุราซากิบาระแค่นเสียงเย็นออกมา บ่งบอกอารมณ์เจ้าตัวเวลาพูดถึงเรื่องนี้ได้อย่างดี "...มีไอ้พวกบ้าที่ไหนไม่รู้มาจีบมุโระจินเพียบเลยอ่ะ!!!"
...มุโระจินของเขาคนเดียวเฟ้ย!!!...
"ฮาๆ ก็สมควรล่ะ..." หลิวไม่แปลกเลยที่ฮิมุโระถูกจีบ...ก็ขนาดเป็นผู้ชายยังมีคนมาจีบตั้งเยอะไม่ว่าชายหรือหญิง แล้วนี่เป็นผู้หญิงจะเหลือเหรอ?
กริ้ง~~~~~...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดบทสนทนาของเหล่าทีมบาสโยเซ็น ฮิมุโระสะดุ้งน้อยๆ ก่อนมองมือถือมองมุราซากิบาระในมือตน เด็กหนุ่มที่บัดนี้กลายเป็นเด็กสาวยื่อมือถือให้เด็กน้อยผมม่วงที่ตนอุ้มอยู่
"โมชิโมชิ~~~~" มุราซากิบาระกดรับสายอย่างไม่คิดมากอะไร...ยังไงซะตอนนี้นอกจากเรื่องของคนที่อุ้มเขาอยู่นี่เขาก็ไม่ค่อนสนใจอ่ะนะ
'อัตสึชิ...' เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากปลายสาย มุราซากิบาระก็คิ้วขมวดน้อยๆ
"ฮายาจิน รู้เบอร์ฉันได้ไงอ่ะ?" เด็กน้อยผมม่วงถาม...ที่จริงเขาควรสงสัยมากกว่ามาโทรหาเขาทำไม
'อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฟังฉันก่อน...' เสียงดุน้อยๆ ทำให้มุราซากิบาระชะงั้น และย่อมฟังเงียบๆ ตามที่อีกฝ่ายบอก '...อย่างแรกเลยคือฉันไม่ใช่โคทาโร่ ฉันคืออาคาชิและที่โทรมานี่จะถามว่าทางนายมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็รีบตรวจสอบคนในทีมว่ามีใครผิดปกติอีกไหม...จากนั่นก็ไปรวมกันที่เซย์รินเข้าใจไหม?'
"เอ๋~~~ อาคาจินก็โดนด้วยเหรอ~~~" มุราซากิบาระเอ่ยอย่างแปลกใจนิดๆ ...แสดงว่าเป็นแบบนี้กันหมดเลยหรือเปล่าหว่า "ไอ้เรื่องตรวจสอบคงไม่ต้องหรอก~~~ ตอนนี้ไอ้ที่ผิดปกติมาอยู่ด้วยกันครบทีมเลย~~~"
'งั้นก็ดี ไม่เสียเวลาดี...งั้นนายรีบไปที่เซย์รินซะ และพยายามเลี่ยงคนรู้จักไว้ให้ดีเข้าใจไหม?'
"ครับ~~~" มุราซากิบาระตอบรับ...
'อื้ม...งั้นแค่นี้ล่ะ ต้องโทรหาคนอื่นอีก' ...และเมื่อปลายสายได้รับคำตอบที่น่าพอในก็ตัดสายไปในทันที
"อาคาชิโทรมาเหรอ?" ฮิมุโระถามขึ้นขณะที่มุราซากิบาระยื่นมือถือคืนให้
"อื้ม...อาคาจินบอกว่าให้ไปรวมกันที่เซย์รินน่ะ รู้สึกว่านอกจากพวกเราแล้วทางอาคาจินคงประมาณเดียวกันนี่แหละ" มุราซากิบาระอธิบาย
"แสดงว่าไปรวมตัวกันก่อนถือว่าดี..." โอคามุระสรุปง่ายๆ
"จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน...มีหลายๆ คนคงจะปรึษากันได้ง่ายกว่า..." อารากิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "...แต่ก่อนอื่นตอนนี้ต้องจำพวกนายแต่งตัวก่อนล่ะ ไม่งั้นคงโดนมองกันแปลกๆ แน่"
"เอ๋?" ร่างเด็กสาวกับเด็กน้อยส่งเสียงออกมาอย่างงงๆ เมื่อโค้ชสาวชี้มาทางพวกตน...นี่พวกเขาแปลกยังไง?
"ไม่ต้องงงเลย พวกนายนั้นแหละ...ฮิมุโระเล่นไม่ใส่บลาชาวบ้านเขาก็มองกันแล้ว ส่วนมุราซากิบาระก็ใส่เสื้อยืดทับตัวเดียวนี้ก็ไม่เหมาะนักด้วย..." อารากิจัดแจงให้คนที่เคยเป็นเด็กหนุ่มทั้งสองฟัง "...เอาเป็นว่าฉันจะพาสองคนนี้ไปหาเสื้อผ้าก่น ส่วนพวกนายสามคนอยู่ในห้องนี่แหละและทำตัวดีๆ ล่ะ"
"ครับผม!" ทุกคนตอบรับคำของโค้ชตน ก่อนที่อารากิจะลากฮิมุโระกับมุราซากิบาระออกจากห้องไปโดยทิ้งอีกสามชีวิตไว้ในห้อง
"นี่มันหายนะชัดๆ..." ฮิมุโระพูดขึ้นอย่างจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อเห็นสภาพของแต่ละคนในโรงยิมของเซย์รินที่อัดแน่ไปด้วยคนที่ผิดจากเดิมไปทุกคนเลย!
"โลกาวิบัตรหรือไง? ถึงเกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้..." ฟุคุอิบ่นพึมพำ...ที่จริงน่าจะให้โค้ชมาด้วยกันนะเนี่ย! จะได้ปวดหัวด้วยกัน! เสียดายที่อยู่ๆ โค้ชดันติดงานซะงั้น!
"คงยังไม่ถึงขั้นนั่นหรอกน่อ" หลิวเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปรอบๆ ...ที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะที่ตนแค่มือติดกัน
"ไม่ใช่ แต่ใกล้เคียง..." โอคามุระดี๊ด๊าขึ้นหน่อยเมื่อเห็นว่านอกจากเขายังมีคนที่หน้าแก่ขึ้นเหมือนกัน...ถึงเขาจะหน้าแก่สุดในตอนนี้ก็เถอะ
"อ้าว? พวกนายโดนด้วยเหรอ?" เด็กสาวสวมแว่นคนหนึ่งเดินมาหาพวกทีมบาสโยเซ็น พร้อมลากกะละมังที่วางบนรถเข็นมา...ซึ่งในนั้นมีแมวน้ำที่โผล่มาได้ไงไม่รู้มาด้วย
"ใครล่ะน่อ?" หลิวมองคนตรงหน้า...ที่เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน
"ฉันฮิวงะไง..." ฮิวงะทำหน้าซังกะตาย และชี้ที่กะละมังใบน้อยที่ตนลากมาด้วย "...ส่วนนี้คิโยชิ"
"...แบบนี้ดูฉันโชคดีไปเลย" โอคามุระเอ่ยขึ้นมา
"ใช่ แกดวงเฮงมาก" ฟุคุอิรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้ของตนโชคดีมากที่แค่อายุเพิ่มขึ้นเนี่ย!!!
"เอาน่าๆ คิดซะว่าใช้ชีวิตแบบแปลกใหม่ไง" แมวน้ำคิโยชิเอ่ยอย่างลั้นลาจนน่าถีบในสายตาฮิวงะ
"แกจะชิวล์ไปไหนวะ!?" ฮิวงะหัวเสียน้อยๆ กับเพื่อนคนนี้จริง...นี่เขาบ่นเรื่องความชิวล์จนเกินไปของเจ้านี่กี่ครั้งแล้วฟะ!?
"ทัตสึยะ!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อละจากการชมการเถียงกันของคนกับแมวน้ำไปยังต้นเสียง
"ไทกะ?" ฮิมุโระเอ่ยเมื่อเห็นคนผมสีเพลิงวิ่งมาหาตนด้วยใบหน้าของชายหนุ่มที่อายุเกินยี่สิบแล้วเป็นแน่แท้ "ของนายเป็นโตขึ้นสินะ?"
"ตามนั้นแหละ ส่วนนายเป็นกลายเป็นผู้หญิงสินะ? ว่าแต่...นายแต่งบ้าอะไรของนายเนี่ย?" คางามิมองพี่ชายร่วมสาบาน...ที่ตอนนี้กลายเป็นพี่สาวไปแล้วด้วยอาการคิ้วกระตุกแปลกๆ เมื่อเห็นว่า...อีกฝ่ายอยู่ในชุดกระโปรงแบบผู้หญิงจ๋าเลย
"โดนโค้ชจับแต่งน่ะ..." ฮิมุโระยิ้มแห้งๆ กับสภาพของตนน้อยๆ
"งั้นเหรอ? คิดว่านายอยากลองแต่งหญิงเสียอีก..." คางามิพูดออกมา เล่นซะทั้งทีมโยเซ็นหลุดขำออกมานิดหน่อย
"ไทกะ..." ฮิมุโระเริ่มยิ้มเหี้ยมออกมาน้อยๆ พร้อมควักมือถือออกมาเปิดบ้างอย่างให้คางามิดู "...นายน่าจะลองดูไอ้นี่หน่อยนะ"
"อะไรล...แว๊ด!!! '=€!"%&(,!!!" คางามิถึงกับสบลออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อ...ภาพในมือถือที่ฮิมุโระให้ดูคือภาพหญิงสาวหน้าเละคนหนึ่งยืนแสยะยิ้มในอ่างอาบน้ำ "นายเอาอะไรมาให้ดูเนี่ย!?"
"คลิปผีไง..." ฮิมุโระตอบหน้าตาย "...และได้ยินว่าใครดูคลิปนี้วิญญาณที่เห็นนี้จะไปโผล่ในบริเวณเดียวกับในคลิปของคนที่ดูด้วยนะ"
"แว๊ด!!! ฉานไม่อยากฟาาาางงงงง!!!" คางามิปิดหูตัวเองพร้อมดึงตัวโอคามุระมาเป็นโล่หน้าตาเฉย
"ฮิมุโระ...ที่นายพูดนี่จริงดิ?" โอคามุระเริ่มหน้าซีดน้อยๆ อย่างกลัวกะเขาเหมือนกัน
"ก็ไม่รู้สิครับ" ฮิมุโระหยักไหล่
"มุโระจินแกล้งได้เด็ดมาก" มุราซากิบาระพูดอย่างสงสารปนสะใจเล็กน้อย
"อั๊วควรสงสารคางามิไหมน่อ?" หลิวหันไปถามคนที่ตอนนี้ตัวติดกับตน
"ไม่รู้สิ...แต่ฉันว่าคงจะควรวะ..." ฟุคุอิยักไหล่ "...แต่เห็นแบบนี้ชักอยากเอามาแกล้งโอคามุระมันชอบกลเหมือนกัน"
"อย่าแกล้งคางามิมันสิ เดี๋ยวก็ไม่กล้าเข้าห้องน้ำหรอก..." ฮิวงะเอ่ยอย่างขำน้อยๆ "...คางามิมาช่วยฉันย้ายคิโยชิมันหน่อย ดูท่ากะละมังนี้จะเล็กไปจริงๆ ...ดูท่าต้องเอากะละมังใบใหญ่ๆ เลย และตัวแกโคตรหนักเลยวะคิโยชิ"
"ฉันไม่ได้ตัวหนักสักหน่อย ฮิวงะกลายเป็นผู้หญิงแล้วแรงน้อยเองต่างหาก" คิโยชิยังคงอารมณ์ดีต่อไป~~~
"เงียบไปเลย!!!" ฮิวงะแว๊ดใส่แมวน้ำหน้าแป้นก่อนที่จะหันไปพูดกับคนผมสีเพลิง "คางามิ! รีบๆ มาช่วยกันเลย!!!"
"ครับ..." คางามิตอบรับก่อนที่จะรีบแวบหนีพร้อมกับลากรุ่นพี่ทั้งสองของตนไปด้วยเมื่อเห็นว่าฮิมุโระไม่ยอมปิดคลิปผีลงเสียที
"...ดูท่าหมอนั่นจะกลัวผีแฮะ" ฟุคุอิเอ่ยพลางมองคนผมเพลิงที่หนีไปด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากลัวจริงๆ แบบปิดไม่มิด
"ครับ ไทกะน่ะกลัวผีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" ฮิมุโระหัวเราะเบาๆ อย่างสะใจนิดๆ
"ชักสงสารขึ้นมาจริงๆ แล้วสิ" ฟุคุอิรู้สึกว่าลูกทีมคนนี้ของตนร้ายเงียบจริงๆ
"นี่ๆ มุโระจิน...ฉันอยากกินขนมอ่ะ" มุราซากิบาระเอ่ยขึ้นมาขัดทั้งสอง
"นายนี่น้า..." ฮิมุโระหยิบขนมให้เด็กโข่งที่กลายเป็นเด็กจริงๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจกับอีกฝ่าย
"ขอบใจน้า~~~" มุราซากิบาระคว้าขนมมากินทันทีราวกับกลัวว่าขนมมันจะหนีอย่างงั้นแหละ
"นายกลายเป็นเด็กเหรอ? มุราซากิบาระ..." เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาทำให้ทุกคนในทีมโยเซ็นมองซ้ายมองขวาหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบอะไร "...กรุณาก้มลงมามองด้วย จะเหยียบกันแล้วเนี่ย"
เหล่าทีมโยเซ็นก้มลงตามที่เสียงนั้นบอก...และก็พบว่ามีกระต่ายสีเขียวอยู่ตรงหน้าพวกตน
"เอ๋~~~ มิโดจินกลายเป็นกระต่ายแฮะ~~~" มุราซากิบาระมองกระต่ายน้อยอย่างสนอกสนใจ "คิดว่ามิโดจินจะกลายเป็นแพนด้าแดงเสียอีก~~~"
"ตัวอะไรก็แย่พอกันนั้นแหละ" มิโดริมะเอ่ย "ว่าแต่นายช่วยฉันหาทาคาโอะหน่อยสิ หลงไปไหนไม่รู้แล้ว"
"ฉันว่ามิโดจินเป็นฝ่ายหลงมากกว่านะ" มุราซากิบาระส่งสัญญาณให้คู่หูตนว่าให้ว่างตนลง ฮิมุโระจึงค่อยๆ วางตัวเด็กน้อยลงกับพื้น
"เงียบไปเลย!!!" มิโดริมะแยกเขี้ยว (?) ใส่อีกฝ่าย
"หว่าๆ อย่าเพิ่งบ่นสิมิโดจิน รีบไปหาทาคาจินเถอะ เดี๋ยวทาคาจินน้อยใจที่มิโดจินหาย แล้วไปหาคนอื่นแทนนะ" มุราซากิบาระพูดพร้อมอุ้มตัวกระต่ายสีเขียวขึ้น ก่อนที่จะเดินหายไปในกลุ่มคนที่พากันมาอัดในโรงยิมนี้
"บางครั้งไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่า รู้สึกว่ามุราซากิบาระมันจะชอบทำตัวขึ้นๆ ลงๆ วะ" ฟุคุอิเอ่ยออกมา
"ก็ขึ้นอยู่กับว่าขึ้นๆ ลงๆ ในความหมายไหนล่ะครับ" ฮิมุโระไม่เถียงเรื่องนี้หรอก เพราะคู่หูเขาออกจะขึ้นๆ ลงๆ จริงๆ ...ในหลายๆ ความหมายอ่ะนะ
"เฮ้! ทัตสึยะ!!!" ระหว่างที่ฮิมุโระกับฟุคุอิคุยกันอยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา...จนฮิมุโระนึกแปลกใจว่าในที่นี่นอกจากน้องชายร่วมสาบานของตนจะมีคนอื่นเรียกชื่อตนแบบนี้ด้วยเหรอ? และเมื่อหันไปยังต้อนเสียงก็ได้คำตอบทันที...
"ชู!!! มาไงเนี่ย!?" เมื่อฮิมุโระเห็นคนผมดำที่เดินมาหาตนก็เอ่ยทักทันที
"พอดีเจ้ารุ่นน้องตัวแสบโทรมาบอกน่ะว่าให้มารวมตัวที่นี่" คนผมดำหรือนิจิมุระ ชูโชเอ่ยยิ้ม
และหลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันแบบลืมฟุคุอิ หลิวและโอคามุระที่ยืนอยู่ด้วยกันไปสนิกจนกระทั่งอาคาชิมาถึงและเรียกให้มารวมกลุ่มคุยกันเรื่องปัญหาโลกแตกนี่แหละ...จนได้คำตอบของสาเหตุของเรื่องปวดหัวทั้งหลายมาจากคนที่รู้จักกันดี จนน่าเอาไม้มาไล่ตีหัวชอบกล (อย่าน้าาา เรายังไม่อยากเตี๊ยลงงงงง // s , ก็ไม่ทำจริงหรอก ฉันไม่มีรสนิยมทำร้ายผู้หญิงน่ะ // ฮิมุโระ)
ทำให้สุดท้ายต้องแยกย้ายไปทางใครทางมันกับคู่ของตนตามที่พ่อของโค้ชทีมเซย์รินจัดให้นั้นเอง
"เราจะไปกันไหนดีล่ะ? อัตสึชิ..." ฮิมุโระถามขึ้นระหว่างจูงมือมุราซากิบาระเดินเรื่อยเปื่อยในเมือง
"ร้านขนม..." มุราซากิบาระเอ่ยด้วยใบหน้าบึ้งตึง...ทำไมน่ะเหรอ? ก็ไอ้สายตาจากไอ้พวกบ้าที่จ้องแฟนเขาน่ะสิ!!! แถมยังไม่แค่จ้องอย่างเดียวด้วยยังมีบ้างคนมาจีบอีกแหน่ะ!!!
"โอเค...งั้นไปร้านด้านหน้านี้ดีไหม?" ฮิมุโระถาม
"ไม่เอาร้านนั้นเคยกินมาแล้ว ไปร้านที่อยู่ถัดไปอีกสามซอยดีกว่าได้ยินว่าเป็นร้านขนมของต่างประเทศน่ะ..." เด็กน้อยผมม่วงเอ่ยอย่างรู้ดีว่าตรงไหนมีร้านขนมอะไรบ้าง
"รู้ดีจังนะ..." ที่จริงฮิมุโระไม่ค่อยแปลกใจนักหรอกที่อีกฝ่ายจะรู้ ก็รายนี้แทบจะเรียกได้ว่าเสพติดขนมแล้วเนี่ย...ว่าตามจริงเขาอยากให้ลดปริมาณขนมลงบ้างก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ใจแข็งกับลูกอ้อนที่มาทุกครั้งที่เขาห้ามกินขนมไม่ได้สักที
"แน่นอน~~~" มุราซากิบาระพูดอย่างภาคภูมิใจราวเด็กๆ ทำให้ฮิมุโระหัวเราะน้อยๆ ก่อนอุ้มตัวเด็กน้อยขึ้นมาและลูบเรือนผมสีม่วงเบาๆ และภาพนี่ทำให้...
"แม่เจ้า...ยังกะนางฟ้าแหน่ะ"
"สวยไม่พอ ยังใจดีอีก"
"มีแฟนหรือยังนะ"
"ต่อให้มีแฟนแล้วข้าก็จะจีบวะ"
"แม่ของลูกขนานแท้"
"แต่มีลูกแล้วไม่ใช่เหรอนั้น"
"อาจเป็นน้องชายก็ได้"
"นั้นสิน้าาา"
"ฯลฯ" ...เหล่าผู้ชายทั้งหลายที่แอบมองอยู่เอ่ยออกมาเสียงดังแซ่ด จนทำให้มุราซากิบาระเริ่มปล่อยรังสีอาฆาตออกมา
"ไม่เอาน่า อัตสึชิ..." ฮิมุโระเริ่มยิ้มแห้งๆ เพราะได้รับรังสีอาฆาตมาเต็มๆ
"ก็พวกนั้นมองมุโระจินแบบนั้นนิ ไม่ชอบเลย..." มุราซากิบาระเบ้หน้า
"ก็พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นผู้ชายนิ" ฮิมุโระเอ่ยออกมา
...ต่อให้รู้ก็ตามจีบมุโระจินอยู่ดีนั้นแหละ นี่ไม่รู้สึกตัวเลยใช่ไหมเนี่ยว่าตัวเองมีเสน่ห์แค่ไหนเนี่ย?...
มุราซากิบาระคิดในใจอย่างหน่ายๆ
"อย่าทำหน้างั้นสิอัตสึชิ...ใช่ร้านนี้หรือเปล่า?" ฮิมุโระเอ่ยขึ้นพร้อมชี้ไปยังร้านที่เป็นไม้ดูแล้วสวยงามและสบายตา มีป้ายที่เขียนเป็นภาษาแปลกๆ ที่ด้านบนสุด ถัดลงมาหน่อยมีเขียนเป็นตัวโรมันจิที่เขียนว่า nontai (ก็ขนมไทยนั้นแหละ)
"อื้ม...ร้านนี้แหละ" มุราซากิบาระดูดี้ด้าขึ้นเมื่อมาถึงร้านขนม
"เป็นร้านที่สวยดีนะ...แต่ชื่อร้านแปลกๆ แฮะ" ฮิมุโระมองป้ายร้านพร้อมพยายามนึกอยู่ว่าที่เขียนเนี่ยมันจะมีความหมายว่าไง
"ก็ของต่างประเทศนิ จะชื่อแปลกหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร" มุราซากิบาระไม่สนใจเรื่องชื่อร้านนั้นเพราะทั้งโลกเขาสนใจแค่ขนมและฮิมุโระเท่านั้น
"นั้นสินะ" ฮิมุโระเดินเขาไปในร้านทันทีก่อนที่เด็กผมม่วงจะเกิดอาการลงแดงเพราะขาดขนม (?)
ภายในร้านเป็นร้านที่ตกแต่งแบบเรียบง่าย แต่ก็ยังคงว่าเป็นเอกลักษณ์บางอย่างไว้ มีรูปสลัดรูปช้างที่ฮิมุโระเหมือนเคยเห็นในเน็ตมาก่อนตั้งที่ประตูทางเข้า และมีของตกแต่งอื่นๆ อีกที่ฮิมุโระไม่รู้จัก
"ร้านสวยดีเนอะ..." ฮิมุโระเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ โดยวางตัวมุราซากิบาระลงให้ไปเลือกตักขนมกินเอง
"คงงั้นมั้ง" มุราซากิบาระที่ไม่ค่อยสนใจว่าร้านจะรูปร่างเป็นไงตอบก่อนที่จะวิ่งไปตักขนมกินปานเด็กเล็กๆ
"อัตสึชิเนี่ยน้า..." ฮิมุโระส่ายหน้าขำๆ ปานคุณแม่มองลูกตัวเล็กๆ ของตน
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ..." ทันทีที่เด็กน้อยออกห่างจากฮิมุโระก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาหาฮิมุโระ
"ครั...เอ่อ...ค่ะ..." ฮิมุโระที่เกือบเผลอตอบแบบผู้ชายออกไปแทบจะเปลี่ยนคำไม่ทัน
"คุณกับพ่อหนูคนนั้นแค่สองคนเหรอครับ?" ชายหนุ่มถามขึ้น คล้ายอยากตีสนิกด้วย
"ค่ะ" ฮิมุโระตอบตามมารยาท
"เป็นแม่ลูกกันเหรอครับ?" คำถามต่อมาแทบทำให้ฮิมุโระเกือบหลุดขำออกมา
"ไม่ใช่ค่ะ..." ...ต่อให้เขาเป็นผู้หญิงจริงๆ เขาก็คงไม่มีลูกโตปานนี้ได้หรอก!!!
"งั้นแสดงว่าคุณยังโสด?" ชายหนุ่มถามคำถามที่ทำให้ผู้ชายทั้งร้านหูผึ้ด
"ไม่ค่ะ ฉันมีแฟนแล้ว" ฮิมุโระตอบทันที ก่อนแฟนผู้กลายเป็นเด็กของตนจะจดไว้ในรายการต้องขยี้ตอนกลับร่างเดิม
"งั้นเหรอครับ..." ชายหนุ่มทำท่าห่อเหี่ยวลงเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีแฟนแล้ว
"มุโระจิน คุยกับใครอ่ะ?" เด็กน้อยผมม่วงที่เดินกลับมา โดยถือถาดถาดหนึ่งมาด้วยมือสั่นๆ
"อัตสึชิ กินคนเดียวไหงตักมาเยอะนักล่ะ?" ฮิมุโระถามพร้อมลุกไปถือุาดแทนเด็กน้อยที่ถือถาดมือสั่นจนแทบจะหกอยู่แล้ว
"เอามาเผื่อมุโระจินไง" มุราซากิบาระตอบก่อนค้อนใส่ชายหนุ่มที่บังอาจมายุ่งกับแฟนของตน
"ไม่ต้องเผื่อกันก็ได้นะ..." ฮิมุโระพูดได้แค่นี้จริง...ถึงเขาแย่งขนมของคู่หูตน เพื่อแกล้งเล่นก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้กินเยอะแยะนักนะ!
"เอาน่าๆ คิดว่ากินเป็นเพื่อนฉันแล้วกัน" มุราซากิบาระเอ่ยก่อนที่จะแลบลิ้นใส่ชายหนุ่มที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
"นายนี่น่า" ฮิมุโระทำได้เพียงอ่อนใจเท่านั้นเอง
"แล้ว...นายจะมายืนขวางคนอื่นอีกนานไหม?" มุราซากิบาระส่งสายตาหงุดหงิดให้ชายหนุ่มคนเดิม
"เอ่อ...โทษที..." ชายหนุ่มที่ได้สติจากคำพูดของเด็กผมม่วงก็ส่งยิ้มให้ฮิมุโระหน่อยๆ ก่อนเดินจากไป
"พูดแบบนั้นมันไม่ดีนะ อัตสึชิ" ฮิมุโระดุเด็กน้อย
"ก็หมอนั่นมายุ่งกับมุโระยินก่อนนิ!" มุราซากิบาระเถียงกลับก่อนที่จะตักขนมที่มีลูกกลมๆ หลากสีในน้ำรสหวานสีขาวเข้าปาก
"ลดอาการหึงลงบ้างก็ได้นะ" ฮิมุโระไม่รู้จะพูดไง เพราะต่อให้พูดไปก็คงไม่สนใจหรอก "แล้วนี่นายกินอะไรเนี่ย?"
"เห็นบอกว่าเรียกว่าบัวลอยน่ะ มุโระจินลองกินด้วยกันสิ อร่อยนะ" มุราซากิบาระยื่นช้อนมาจ่อปากอีกฝ่าย
"ลองก็ลอง..." ฮิมุโระให้อีกฝ่ายป้อนตามใจชอบ สัมพัสที่ได้รับอย่างแรกคือความหวานของขนมก่อนจะตามด้วยกลิ่นหอมของกะทิ "...อร่อยจริงๆ ด้วย"
"เห็นไหมล่ะ~~~" มุราซากิบาระยิ้มร่า ก่อนที่จะเริ่มกินขนมต่อ
สุดท้ายเวลาในช่วงบ่ายก็หมดไปกับการกินขนม และพอออกจากร้านทั้งสองก็ตัดสินใจว่าจะไปพักบ้านของมุราซากิบาระสมัยม.ต้น ที่ตอนนี้ปล่อยไว้จนฝุ่นจับปานบ้านผีสิงหรือยังก็ไม่รู้
ทั้งสองเดินเท้าเกือบสองชั่วโมงเพราะไม่อยากเสียค่ารถ จนมาถึงยังบ้านหลังน้อยที่ติดป้ายเด่นหราว่า 'มุราซากิบาระ'
"มุโระจินๆ ขี่คอหน่อย จะเอากุจแจบ้าน" มุราซากิบาระเอ่ยบอกแบบนี้
"นายซ่อนไว้หน้าบ้านเนี่ยนะ..." ฮิมุโระไม่เข้าใจความคิดของคนผมม่วงเลย...ถ้ามีใครมาเจอแล้วเอามาไขเข้าไปจะทำไง "...เอ้า! แบบนี่ใช่ไหม?"
"สูงกว่านี้อีกมุโระจิน" มุราซากิบาระบอก
"ขนาดนี้พอไหม?" ฮิมุโระเปลี่ยนจากให้อีกฝ่ายขี่คอเป็นชูอีกฝ่ายขึ้นแทนถาม
"พอแล้ว...ขยับไปทางซ้ายหน่อย" มุราซากิบาระเอ่ยต่อ
"แบบนี้ใช่ไหม?" ฮิมุโระถาม
"โอเค ได้แล้ว" เด็กน้อยผมม่วงตอบก่อนที่จะเอากุจแจดอกน้อยให้สาวผมดำดู เมื่อฮิมุโระเห็นก็ค่อยๆ เอามุราซากิบาระวางลงพื้น
"นายเก็บอะไรสูงจริง" ฮิมุโระถามขึ้นลอยๆ ถึงจะรู้คำตอบก็เถอะ
"ฉันแค่เก็บตามความสูงฉันตอนนั้นเอง" มุราซากิบาระตอบก่อนที่จะไขประตูเข้าบ้านตน
'นั้นไง...ว่าแล้วเชียว" ฮิมุโระคิดในใจก่อนที่จะเดินเข้าบ้านตามเจ้าบ้านตัวน้อยในขณะนี้ไป
"มุโระจินๆ มาเล่นเกมกันเถอะ" จู่ๆ มุราซากิบาระเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฮิมุโระที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ก็ได้หรอก...ว่าแต่อยู่ๆ คิดอะไรอย่างเล่นเกมเนี่ย?" ฮิมุโระถาม...ปกติอีกฝ่ายถ้าไม่กินขนมก็น่าจะนอนมากกว่า น้อยครั้งมากที่อีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายยะเป็นฝ่ายเริ่มชวนก่อนเอง
"เห็นนี่แล้วอยากเล่นน่ะ" มุราซากิบาระหยิบกล่องเกมขึ้นมาให้ดู "ตอนแรกคิดว่าหายไปไหนเสียอีก~~ ที่แท้ลืมไว้นี่เอง~~~"
"เกมยิงปืนเหรอ?" ฮิมุโระมองกล่องในมือคนรักตน
"อื้ม~~~" มุราซากิบาระขานรับ "มุโระจินอยากเล่นเป็นฝ่ายไหนล่ะ~~~?"
"ตามแต่นายเถอะ..." สำหรับฮิมุโระอยู่ไหนก็มีค่าเท่ากันนั้นแหละ
"งั้นฉันเป็นฝ่ายคนร้ายแล้วกานนน" มุราซากิบาระเอ่ยพร้อมเอ่ยตลับเกมเข้าไปในเครื่องเล่น
"ปกติคนได้เลือกมักเป็นฝ่ายตำรวจไม่ใช่เหรอ?" ฮิมุโระรู้สึกนับว่าคนรักคนยิ่งตรงข้ามกับคำว่าปกติขึ้นทุกทียังไงไม่รู้
"ก็ฝ่ายตำรวจมันกฏเยอะอ่าาา เป็นคนร้ายไม่เห็นต้องคิดอะไรนอกจากหนีเลยนิ~~~" มุราซากิบาระตอบ
"ก็จริงล่ะนะ" ฮิมุโระพอรู้อยู่ว่าไอ้เกมนี่คนเป็นฝ่ายตำรวจต้องเล่นเป็นคนวางแผนรวบตัวคนที่เล่นเป็นคนร้ายด้วย...แต่นั้นก็ไม่มีผลกับตัวที่เล่นสักหน่อย ต่อให้ไม่วางแผนอะไรเลยก็ยังได้ ลุยเดี่ยวก็ได้ มันจะยุ่งยากอะไรล่ะ?
หลังจากนั้นทั้งสองก็เล่นเกมไปด้วยกันเรื่อยๆ จนนานๆ เข้าฮิมุโระก็เริ่มอยากปาเกมในมือทิ้งชอบกล...
...ก็มีอย่างที่ไหนเล่นมาเกือบสามสิบรอบแล้วเขาแพ้ตลอดเนี่ย!?!...
"อีกรอบ!" ฮิมุโระเอ่ยขอเล่นใหม่อีกรอบด้วยความอยากชนะกับเขาสักที
"ได้เลยยย" มุราซากิบาระที่มั่นใจเต็มร้อยว่าตนชนะแน่ตอบรับ และเล่นเกมกันอีกรอบ...ผลที่ได้คือฮิมุโระแพ้เหมือนเดิม
การเล่นเกมกับคำพูดนี้ของฮิมุโระวนลูปซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
...ทำไมรู้สึกหนาวๆ หว่า? แถมรู้สึกมือมันใหญ่ขึ้นด้วย...
มุราซากิบาระคิดในใจก่อนที่จะหันไปมองคนข้างตัวและ...ถึงกับทำจอยเกมร่วงจากมือเลย
"ในที่สุดก็ชนะสักที! ...อ...อัตสึชิ!?!" ฮิมุโระโห่ร้องอย่างดีใจที่ชนะกับเขาสักที่จากที่เล่นมาเกือบร้อยรอบ ก่อนที่จะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นตกตะลึงเมื่อคนข้างกลายตอนนี้กลับมาสูงกว่าตนแล้ว!!!
"อา...กลับร่างเดิมสักที..." มุราซากิบาระมองคนที่ตอนนี้กลับเป็นผู้ชายดังเดิมแล้วอย่างรู้สึกดีใจ...อย่างน้อยก็มีคนมาหน้าด้านจีบอีกฝ่ายน้อยลงและถ้ามีมาจีบล่ะก็เขาจะได้ขยี้ง่ายๆ หน่อย!!!
"นั้นสินะ..." ฮิมุโระถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ตนกลับเป็นผู้ชายสักทีและหันไปมองนาฬิกา
"ดีจังที่เป็นเด็กแค่วันเดียว~~~" มุราซากิบาระบ่นอย่างอึดอัดแทบแย่กับการกลายเป็นเด็กเนี่ย...เพราะมันทำให้เขาหงุดหงิดจะตายที่จัดการไอ้พวกที่มาจีบแฟนเขาต่อหน้าต่อตาเนี่ย!!!
"...กลับร่างตอนเที่ยงคืนพอดีเลยแฮะ...เฮ้ย! อัตสึชิ! จะทำอะไรน่ะ!?" ฮิมุโระร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่ของอีกฝ่ายคว้าตัวตนไปกอดหมับและมือข้างหนึ่งยังลวงเข้าไปในกางเกงของตน
"จะกดมุโระจิน" เด็กหนุ่มผมม่วงตอบหน้าตาเฉยราวกับกำลังพูดเรื่องทั่วๆ ไปอย่างกินข้าวกับอะไรงั้นแหละ
"ตอบตรงเกินไปแล้ว!!!" ฮิมุโระดิ้นในอ้อมแขนคนตัวใหญ่กว่า "แล้วอยู่ๆ นายจะกดฉันทำไมเนี่ย!?"
"ฉันหึงมุโระจินนี่..." มุราซากิบาระทำหน้ามุ่ย "...มีคนมาจ้องมุโระจินตั้งเยอะ ไม่ชอบเอาเสียเลย"
"ก็บอกแล้วไงว่าเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นผู้ชายน่ะ!" ฮิมุโระรู้สึกหน่ายน้อยๆ กับความหึงหวงปานเด็กหวงของเล่นก็ไม่ปานของคนรักตน
"มุโระจินนี้ซื้อบื้อจัง" มุราซากิบาระส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนที่จะ...
"ด...เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน! อัตสึชิ! อ...อ๊า! ห...หยุด! เร็วไปแล้ว! อาาาา..." ...แค่เสียงของฮิมุโระคงเดาออกกันนะ? โปรดจิ้นกันตามสบายนะจ๊ะ
"โกรธเหรอ? มุโระจิน..." คนผมม่วงจิ้มๆ ร่างที่ห่อเป็นดักแด้ในผ้าห่ม
"เปล่า..." เสียงเบาๆ ดังมาจากร่างในผ้าห่ม...ใช่ เขาไม่ได้โกรธแค่อายจนอยากมุดดินหายๆ ไปซะเดี๋ยวนี้เลย!!! แค่นั้นเอง!!!
...นี่ไทกะแช่งให้เขาถูกกดเพราะเอาคลิปผีให้ดูหรือเปล่าเนี่ย!?...
"งั้นก็ออกมาสิ~~ มุโระจิน~~~" มุราซากิบาระเริ่มใช้ลูกอ้อนโดยการ...ทับร่างผ้าห่มเสียเลย (นั่นอ้อนเหรอ!? เหมือนจะฆาตกรรมมากกว่า!!! // s)
"อ...อัตสึชิ! ลุกก่อน! ลุก!" ฮิมุโระในผ้าห่มดิ้นคลุกๆ ในผ้าห่ม
"อื้ม..." มุราซากิบาระค่อยๆ ลุกออกจากอีกฝ่าย
"ช่วยอย่าทับคนอื่นเขาสักทีจะได้ไหมเนี่ย? ตัวนายก็ไม่ใช่เบาๆ นะ..." ดวงหน้าหวานค่อยๆ โผล่ออกมาจากผ้าห่ม
"เอ๋~~~ งั้นเหรอ?" มุราซากิบาระลากเสียงอย่างไม่ใส่ใจ...ที่จริงเขาชอบทับคนอื่นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะให้เลิกตอนนี้คงยากอ่ะนะ
"นายนี่น้า..." ฮิมุโระที่รู้ว่าพูดไปอีกฝ่ายก็ไม่ใส่ใจนักหรอก ได้เพียงถอนหายใจ...ทำไมนับวันรู้สึกเหมือนพี่เลี้ยงเด็กเข้าทุกทีเนี่ย?
"มุโระจินๆ ..." มุราซากิบาระที่เห็นฮิมุโระที่โผล่หน้าออกมารีบอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาก่อนที่จะมุดผ้าห่มหนีอีก "...ห่อกลมๆ ขาวๆ แบบนี้เหมือนมันจูเลย"
"คิดอะไรไม่เคยพ้นขนมเลยน้า..." ฮิมุโระส่ายหน้าปลงๆ
"มีเรื่องหนึ่งที่ฉันคิดถึงมากกว่าขนมแน่นอน" มุราซากิบาระเอ่ย
"อะไรล่ะ?" ฮิมุโระเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ผมม่วง
"มุโระจินไง..." มุราซากิบาระเอ่ยพร้อมเอาหน้าไถ่ดวงหน้าหวานของอีกฝ่าย
"คนบ้า..." ฮิมุโระเอ่ยด้วยหน้าที่ขึ้นสี
"นี่ๆ มุโระจิน...ขออีกรอบได้เปล่า?" มุราซากิบาระพูดออกมาหน้าตาเฉย
"ได้...แต่คราวนี้ฉันขอออนท็อปนะ" ฮิมุโระเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดที่จะขัดอะไร...ยังไงซะก็โดนไปรอบหนึ่งแล้ว โดนอีกรอบจะเป็นอะไรล่ะ? (ฟังแปลกๆ นะ // s)
"โอเคเลย~~~" ...และหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ทำตัวเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันกันไปตลอดคืน
End and TBC.
ความคิดเห็น