คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : [KagaKuro] What is it?!
Title : What is it?!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Kagami x Kuroko
Notes : หมดมุข...นึกอะไรไม่ออก ฟิคนี้เลยกลายเป็นเรื่องที่ใช้ฝึกฝีมือเฉยๆ (ซึ่งดูจะเท่าเดิมหรือไม่ก็ห่วยลงตลอดกาล) และอันนี้บอกก่อนนะว่ามีหลายคู่หลายตอน...ถ้าจะเริ่มอ่านโปรดทำใจสักนิด
ป.ล. นี่ของสัปดารห์ก่อนที่ไม่ได้ลงเพราะเน็ตเจ๊ง
................................................................
What is it?!
จิ้บๆ...
เสียงนกร้องต้อนรับเช้าวันใหม่อันสดใส ปลุกให้ร่างที่หลับไหลอยู่ตื่นขึ้นมาจากนิทรา...
...ทำไมรู้สึกว่าห้องมันกว้างขึ้นหว่า?...
ความคิดนี้แว่บขึ้นมาในหัวของคนที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ทันที เมื่อเห็นว่าห้องนอนของตนนั้นดูกว้างขึ้นกว่าปกติมาก และก็ได้คำตอบเมื่อตอนที่กำลังลงจากเตียง...ซึ่งในตอนนี้สูงเกินกว่าที่เท้าจะแตะพื้นกับเสื้อผ้าที่ตนสวมนั้นหลวมโพรดเป็นการบอกให้รู้ว่าห้องนั้นไม่ใหญ่ขึ้น แต่เป็นเขาเองต่างหากที่ตัวเล็กลง!!! แถมขนาดเท่ากับตอนประถมเองด้วย!!!
"นี่มันอะไรกัน?" เด็กน้อยยกมือตนเองขึ้นมาดูราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นพลางคิดในใจว่า...
'เมื่อวานก็ไม่ได้กินอาหารของโค้ชหรือโมโมอิซังนี่นา? แล้วเป็นงี้ได้ไงเนี่ย...เอาเถอะ ตอนนี้ไปหาเสื้อผ้าใส่ก่อนดีกว่า ใส่เสื้อหลวมๆ แบบนี้มันหวิวๆ ชอบกล...'
คุโรโกะ เท็ตสึยะอดีตผู้เล่นทีมปาติหาริย์ค่อยๆ ปีนลงจากเตียงแล้วเดินไปยัง...ห้องของผู้เป็นยายเพราะสภาพในตอนนี้ลงไปถามแม่ตัวเองเพื่อหาชุดที่พอดีแล้วกลับขึ้นมาคงยาก
"อ้าว? เท็ตสึจัง? ไหงตัวเล็กลงล่ะจ๊ะ? ไปกินอาหารของซัทสึกิจังมาเหรอจ๊ะ?" หญิงชราเมื่อเห็นผู้เป็นหลานของตนเดินเข้ามาในห้องในสภาพตัวเล็กลงกว่าเดิมก็ทักดังนี้ เพราะเคยเกิดเหตุคล้ายๆ กันมาทีหนึ่งแล้ว
"ประมาณนั้นครับ..." คุโรโกะตอบยายของตนไปอย่างนั้น เนื่องจากไม่อยากให้เป็นห่วง "...คุณยายครับ ช่วยหาชุดสมัยเด็กให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?"
"จ้าๆ เดี๋ยวยายหยิบให้...รอแป๊บนะ..." หญิงชราค่อยลุกอย่างช้าๆ ตามประสาคนแก่ไปยังตู้เก็บของ ห้านาทีต่อมาเสื้อผ้ากองใหญ่ก็มากองตรงหน้าเด็กน้อย "...เลือกตามสบายเลยจ้า...แล้วต้องให้ยายเปลี่ยนชุดให้ด้วยไหม?"
"ไม่ครับ ขอบคุณ" คุโรโกะยิ้มแห้งๆ แม้จะรู้ว่ายายตนแค่พูดเล่นก็เถอะ...แต่พอคิดตามแล้วมันก็อายนะ!!!
เด็กน้อยผมฟ้าหยิบเสื้อผ้าออกมาแบบไม่สนใจที่จะเลือกนัก แล้วก็ถือไปเปลี่ยนที่ห้องตัวเอง...
...เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ คุโรโกะก็เอาของต่างๆ ยัดใส่กระเป๋าแบบกะไปค้างบ้านผู้เป็นแสงของตน...เนื่องจากวันนี้พ่อแม่และยายของเขาจะไปเที่ยวกันเพราะได้ตั๋วฟรีมา ที่จริงตอนแรกพ่อแม่เขาจะให้ไปด้วยกันโดยออกเงินค่าที่พักส่วนของเขาเอา ตัวเขาด้วยความที่อยากพักมากกว่าเลยปฏิเสธไป...แต่การที่กลายเป็นเด็กแบบนี้รับรองพ่อแม่เขาต้องพาเขาไปด้วยหรือไม่ก็เอาไปฝากคนอื่นแน่ ดังนั้นเตรียมขอไปค้างบ้านคางามิเลยดีกว่า
คุโรโกะแบกกระเป๋าขึ้นบ่าและลากสังขารตนเองลงไปยังห้องอาหารเพื่อทานข้าวเช้าตามปกติ
"ตื่นแล้วหรือ? เท็ตสึยะ...หื้อ? กินอาหารของเพื่อนลูกคนนั้นมาอีกแล้วสินะ?" ชายหนุ่มผมฟ้าที่ทานข้าวเช้าอยู่ก่อนแล้วมองผู้เป็นลูกชายตนที่บัดนี้ตัวหดลงเท่าเด็กประถม
"ประมาณนั้นครับ" คุโรโกะตอบ
"แหมๆ เห็นแบบนี้นึกถึงตอนลูกเป็นเด็กจังนะ~~" หญิงสาวที่ยกจานข้าวมาเสิร์ฟเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"ครับ..." คุโรโกะตอบสั้นๆ ก่อนที่จะปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เพื่อทานข้าวเช้า
เมื่อทานข้าวเช้าเสร็จคุโรโกะก็ขออนุญาติไปค้างบ้านของคางามิ ซึ่งพ่อแม่เขาก็อนุญาติแถมยัง...
"ทำตัวดีๆ ให้สมกับจะไปเป็นสะใภ้บ้านนั้นหน่อยล่ะ"
...บอกแบบนี้ออกมาเป็นของแถมอีก
หลังจากนั้ยเด็กน้อยก็เดินทางไปยังบ้านของคางามิทันที
กริ่ง...
"ครับ~~ ใครค...เฮ้ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรฟะเนี่ย!?" เสียงโวยลั่นดังมาจากร่างที่เปิดประตูออกมาตามเสียงกดกริ่งหน้าบ้านตน...เป็นเด็กน้อยที่หน้าตาเหมือนผู้เป็นเงาของตนอย่างกับแกะ!
"...คางามิคุง?" เด็กน้อยผู้เป็นคนกดกริ่งมองเจ้าของบ้านอย่างอึ้งน้อยๆ
"ค...คุโรโกะ!!! ไหงนายเป็นงี้!?!" คางามิรีบลากเด็กน้อยเข้ามาในห้อง...ที่จริงถ้าไม่ติดว่าเคยเห็นว่าอีกฝ่ายกลายเป็นเด็กมาครั้งแล้ว เขาคงไม่รู้หรอกว่านี่คู่หูตัวเอง!
"ไม่รู้ครับ...อีกอย่างเกิดอะไรขึ้นกับคุณเนี่ย!?" คุโรโกะมองคางามิไม่วางตา
"ฉันทำไมเหรอ?" คางามิถามอย่างซื่อๆ แบบคนไม่รู้จริงๆ
"คุณไม่ได้ส่องกระจกหรือไงครับ?" คุโรโกะถามกลับแทนที่จะตอบ
"ยังไม่ได้ส่องหรอก เพิ่งตื่นตอนนายมากดกริ่งนี่แหละ...แล้วหน้าฉันมันทำไม?" คางามิมองผู้เป็นเงาของตนที่ทำหน้าเหมือนจิตตกแบบหาชมได้ยาก
"งั้นเชิญคุณไปส่องกระจกเองเลยครับ...แล้วเตรียมตั้งสติตัวเองดีๆ นะครับ" คุโรโกะไม่รู้จะว่ายังไงกับอีกฝ่าย...ไม่ติดใจว่าตนเปลี่ยนแปลงไปสักนิดเลยเหรอ!!!
"เห? อื้อ..." คางามิดูจะไม่เข้าใจที่คุโรโกะบอกเท่าไหร่แต่ก็ยอมทำตามแต่โดนดี และเมื่อไปส่องกระจกก็ได้คำตอบเลย...เมื่อภาพที่สะท้อนมาคือภาพชายหนุ่มผมสีเพลิงที่ดูอายุคงเกินยี่สิบไปแล้วแน่ๆ
"...แว๊ด!!! นี่มันอะไรกัน!?! ไหงฉันหน้าแก่แบบนี้ได้ฟะ!? ฉันยังไม่อยากโดนล้อเป็นเด็กซิ่วนะ!!!" คางามิอยากเอาพาราสักกำมากินจริงๆ!!!
"ผมจะไปรู้เหรอครับ ขนาดผมยังกลายเป็นงี้เลย..." คุโรโกะค่อยๆ เอามือที่ปิดหูตัวเองออก "...ผมว่าตอนนี้แทนที่จะโวยวาย เรามาคิดหาสาเหตุกันเถอะครับ"
"...ก่อนจะให้คิดอะไร ฉันขอไปสงบสติก่อนได้เปล่า?" คางามิรู้สึกว่าตนใกล้จะสติแตกเต็มที่แล้ว
"เชิญครับ จะไปเขกไปโขลกไปจุ่มอะไรก็เชิญ แต่อย่าทำตัวเองตายนะครับ ผมขี้เกียจตามเสี่ยป่อมาเก็บคุณนะครับ" คุโรโกะยังคงเอ่ยหน้าตายได้ตามปกติ
"ฉันไม่ตายก่อนนายแน่ะล่ะ!!!" คางามิแยกเขี้ยวใส่คนผมฟ้าก่อนที่จะหายไปในห้องน้ำ
กริ่ง~~~~
หลังจากที่คางามิเดินไปไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์มือถือของคุโรโกะก็ดังขึ้นมา เด็กน้อยก็รีบทำการรับสายทันที "โมชิโมชิ...คุโรโกะ เท็ตสึยะพูดสายครับ...นั้นใครครับ?"
'เท็ตสึยะ...' คุโรโกะเลิกคิ้วอย่างงงๆ เมื่อเสียงที่ดังมาเป็นเสียงของฮายามะ โคทาโร่ลูกทีมของอดีตกัปตันของตน...แต่ไหงคำพูดเหมือนกับอาคาชิคุงจังหว่า? '...อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น ตอนนี้นายมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? ถ้ามีนายไปตรวจดูว่าคนในทีมตนมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าแล้วไปรวมตัวที่เซย์รินซะ...และขอบอกเลยนะว่าฉันอาคาชิไม่ใช่โคทาโร่'
"อาคาชิคุงเหรอครับ? ...คุณโดนสลับร่างหรือไงครับ?" คุโรโกะเอ่ยถามอย่างงงๆ ...หรือว่า...จะโดนเหมือนกัน!?
'ใช่...แค่นั้นไม่พอโคกิสลับร่างกับมิยาจิซัง เอย์อิจิยังผิวซีดลงยังกะคนป่วย เรโอะกลายเป็นเด็ก จิฮิโระซังตัวจางเหมือนผีด้วย'
"งั้นเหรอครับ? เข้าใจแล้วครับ...เดี๋ยวผมจะไปตรวจดูในทีมผมดูนะครับ" คุโรโกะเอ่ยอย่างนึกเครียดขึ้นมานิดๆ ว่าถ้าเป็นกันหมดจะวุ่นวายขนาดไหน
'อื้ม...อย่าให้ตกหล่นนักล่ะ...แค่นี้ก่อน ฉันต้องโทรเซ็คคนอื่นอีก'
"ครับ...ขอให้เดินทางมาได้โดยที่มายุสุมิซังไม่โดนชาวบ้านจับแสดงงานวัดนะครับ" คุโรโกะพูดคำนี้เป็นคำสุดท้ายก่อนตัดสายไปและทำการต่อสายไปยังคนอื่นในทีมตนทันที โดยที่เบอร์แรกคือ...
'คุโรโกะ!? นายโทรมาทำไมฟะ!? ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาคุยด้วยเหรอนะ!!!' เสียงแว๊ดดังตามสายมาบ่งบอกว่าคนรับสายใกล้สติแตกเต็มทีแล้ว
"รุ่นพี่ฮิวงะ...ทำไมเสียงเหมือนผู้หญิงแบบนั้นล่ะครับ?" คุโรโกะเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อโทรไปยังเบอร์กัปตันทีมแล้วมีเสียงแบบผู้หญิงกลับมา แต่ด้วยคำพูดที่เอ่ยออกมาเป็นตัวบ่งบอกว่าคนรับสายคือกัปตันทีมเขานั้นแหละ "คงไม่ใช่ว่า...ทางรุ่นพี่ก็เกิดเรื่องแปลกๆ ขึ้นหรอกนะครับ?"
'ห๊า!? ...หรือว่า...ทางนายด้วยด้วย!?'
"ครับ...ของทางรุ่นพี่เป็นอะไรกันครับ? ของผมกลายเป็นเด็กส่วนคางามิแค่อายุเพิ่มขึ้นครับ" คุโรโกะเอ่ยอย่างใจเย็น
'ของฉันซวยสุด! ดันกลายเป็นหญิง!!!'
'เอาน่าๆ อย่างน้อยก็สวยนะ...'
'หุบปากไปซะ! คิโยชิ!!!'
"อยู่กับรุ่นพี่คิโยชิเหรอครับ?"
'เอ่อ!'
"แล้วรุ่นพี่คิโยชิกลายเป็นอะไรล่ะครับเนี่ย?" คุโรโกะคิดว่าจากเสียงของรุ่นพี่ที่หน้าเป็นตลอดกาล (?) ของตนคงจะไม่ได้กลายเป็นเด็กเหมือนเขา เป็นผู้หญิงเหมือนกัปตันเขาหรือสลับร่างเหมือนอาคาชิคุงแน่
'ฉันกลายเป็นแมวน้ำไปแล้วล่ะนะ'
'อย่าพูดแบบไม่ทุกข์ร้อนแบบนั้นสิฟะ! แกจะอารมณ์ดีไปไหน!!!'
'แหม~~ ก็เครียดไปก็ไม่ได้ทำให้กลับร่างเดิมนิ~~~ อย่าเครียดมากน่า~~~ ฮิวงะ~~~'
'ชิวล์ไปแล้วเฟ้ย!!! และอย่าสะบับน้ำใส่ฉันสิฟะ!!!'
'ก็ทำไงได้อ่า~~~ อยู่นอกถังมันขยับตัวยากนิ~~~ เลยต้องอยู่ในถังแบบนี้~~ แถมถังมันก็เล็กนิดเดียวอีก~~~~'
'อย่าบ่นมากน่า! เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นกะละมังให้!!!'
"เอ่อ...รุ่นพี่อย่าเพิ่งเถียงกันเลยครับ ตอนนี้ผมอยากขอให้รุ่นพี่ไปรวมตัวที่โรงยิมน่ะครับ..." คุโรโกะเอ่ยก่อนที่จะได้ฟังการเถียงของสองคน...เอ่อ ตอนนี้ต้องเป็นหนึ่งคนกับหนึ่งตัวไปอีกนาน
'ก็ได้อยู่หรอก...ว่าแต่จะให้ไปที่โรงยิมทำไม?'
'คงจะพาไปออกงานวัดมั้ง?'
'คิโยชิถ้าอยู่เงียบๆ ฉันก็ไม่ว่านายเป็นใบ้หรอกนะ!!!'
'ฮิวงะใจร้าย~~~'
"ก่อนหน้านี้อาคาชิคุงโทรมาบอกให้เซ็คทุกคนในทีมว่ามีใครผิดปกติอีกหรือเปล่าแล้วให้ไปรวมที่โรงยิมน่ะครับ" คุโรโกะบอกจุดประสงค์หลักโดยเมินไอ้การเถียงกันที่เป็นเรื่องปกติประจำวันของรุ่นพี่ทั้งสองของตนไป
'เอ๋? อาคาชิก็โดนด้วย! โอ้ย! อยากบ้าตายชิบ!'
'ใจเย็นๆ ฮิวงะ! เสื้อนายไหล่ตกแล้ว!...คุโรโกะนอกจากอาคาชิมีใครอีกหรือเปล่า?'
"มีครับ เท่าที่ผมรู้ตอนนี้นอกจากผมกับคางามิคุงมีอาคาชิคุงสลับร่างกับฮายามะซัง ฟุริฮาตะคุงสลับร่างกับมิยาจิซัง มิบุจิซังกลายเป็นเด็กเหมือนผม เนบุยะซังแค่ผิวซีดลงจนเหมือนคนป่วย มายุสุมิซังตัวจางลงจนเหมือนผีครับ ส่วนที่เหลืออาคาชิคุงกำลังตรวจสอบอยู่ครับ" คุโรโกะเอ่ย
'งั้นพวกนายไปที่โรงยิมก่อนเลยแล้วกัน! เดี๋ยวพวกฉันจะเป็นคนโทรถามทุกคนให้!!!'
'แล้วเจอกันที่โรงเรียนน้า~~~'
'ส่วนนายเงียบๆ ไปเลยก็ดีนะ...ตรู้ด...ตรู้ด...'
"..." คุโรโกะส่ายหน้าน้อยๆ กับรุ่นพี่ทั้งสองของตนที่เถียงกันได้เสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ ก่อนที่จะเก็บมือถือตนลงกระเป๋าไป
"เมื่อกี้นายคุยกับใครเหรอ? คุโรโกะ..." คางามิที่โผล่ออกมาจากห้องน้ำถามเงาของตน
"รุ่นพี่ฮิวงะกับรุ่นพี่คิโยชิครับ..." คุโรโกะตอบ "...คางามิคุงแต่งตัวเสร็จแล้วสินะครับ? งั้นไปกันเถอะครับ"
"เห๋? จะไปไหนกัน?" คางามิทำหน้าเอ๋อๆ อย่างไม่เข้าใจ
"ที่โรงยิมครับ...ตอนคุณไปดึงสติเข้าร่างอาคาชิให้ทุกคนที่เกิดเรื่องผิดปกติแบบนี้ไปรวมกันที่โรงยิมครับ" คุโรโกะอธิบายและพากันไปยังโรงเรียนตนทันที
คุโรโกะและคางามิมาถึงโรงเรียนเป็นกลุ่มแรก และรออยู่พักใหญ่ๆ เหล่าทีมเซย์รินก็ค่อยๆ ทะยอกกันมาตามด้วยเหล่าตัวจริงทีมโอโทว ไคโจว ซูโตกุ และโยเซ็นตามลำดับซึ่งสภาพแต่ละคน...สุดๆ จริง!!!
"นี่มันบ้าชัดๆ..." เสียงสามเสียงประสานทำให้คุโรโกะที่กำลังคุยกับโมโมอิหันไปมอง...ก็พบกับร่างของฟุริฮาตะ มิยาจิและใครอีกสักคนที่สวมฮู้ดปิดใบหน้าซะมิด แต่คุโรโกะแน่ใจว่าตนไม่รู้จักยืนอยู่
"มิยาจิซัง~~~!!!" เสียงอันดังของทาคาโอะทำให้เด็กน้อยที่กำลังจะเดินไปหาฟุริฮาตะสะดุ้ง "ทำไงดีๆๆๆๆๆ แบบนี้ผมก็เล่นบาสไม่ได้น่ะสิ! แถมชินจังยังกลายเป็นแบบนี้อีก! จะทำไงดี...แง~~~"
"ทาคาโอะใจเย็นๆ สิ...เดี๋ยวหาทางแก้ได้น่า..." มิโดริมะในร่างกระต่ายกระโดดไปหาคู่หูตน
"เดี๋ยวนะ...นี่มัน..." มิยาจิในร่างฟุริฮาตะนวดขมับ "...มิโดริมะ? ไหงกลายเป็นกระต่ายได้เนี่ย!?"
"ไม่รู้เหมือนกัน..." กระต่ายมิโดริมะตอบกลับ
"มิยาจิซังทำไงดีอ่ะ!?" ทาคาโอะถามฟุริฮาตะที่อยู่ในร่างมิยาจิ
"เอ่อ...ทาคาโอะ...ฉันไม่ใช่มิยาจิซังนะ" ฟุริฮาตะในร่างมยาจิยิ้มแห้งๆ จนดูแปลกตาสำหรับคุโรโกะ...และอาจแปลกสำหรับใครหลายๆ คนด้วย
"เอ๋?" ทาคาโอะหลุดเสียงออกมาอย่างงงๆ
"ใช่...เพราะตอนนี้ฉันสลับร่างกับฟุริฮาตะน่ะ!" มิยาจิในร่างฟุริฮาตะเอ่ยออกมา...ทำเด็กน้อยรู้สึกว่าถ้าเพื่อนตนมีนิสัยแบบมิยาจิ คิโยชิคงดูน่ากลัวมากแน่ แถมอาจดูมากกว่าตัวมิยาจิจริงๆ ด้วย!
"โดนกันครบเลยนะครับ..." คุโรโกะเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาร่วมวง
"นี่นาย...คุโรโกะ!?" ฟุริฮาตะมองเพื่อนตน...อย่างตกตะลึง
"ครับ...ผมเอง..." คุโรโกะเอ่ยพร้อมมองฟุริฮาตะสลับกับมิยาจิ ก่อนจะเบี่ยงสายตาไปที่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มิยาจิ "...พวกคุณสลับร่างกันเหมือนอาคาชิคุงสินะครับ...แล้วข้างๆ มิยาจิซังนั้นใครน่ะครับ? ไหงใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ขนาดนั้นล่ะครับ?"
"นี่น่ะเหรอ?..." มิยาจิชี้ไปที่คนที่สวมเสื้อโค้ดตัวยาวและสวมฮู้ดไว้ "...หมอนี่น้องชายฉัน ส่วนทึ่แต่งแบบนี้เพราะดันมีหูหางโผล่มาน่ะสิ...ตอนนี้เป็นหมาเกือบเต็มตัวเลยล่ะ"
"อยากมีเรื่องกันใช่ไหม!?" มิยาจิ ยูยะแยกเขี้ยวใส่พี่ตนเอง
"แล้วใครโดนอะไรกันบ้างเนี่ย?" ฟุริฮาตะมองทุกคนในโรงยิมที่ดูท่าวิญญาณบางคนหลุดออกจากร่างแล้ว
"เดี๋ยวอาคาชิมาค่อยมาคุยกันดีกว่า ไม่เสียเวลาดี" คางามิเดินมาร่วมวงด้วยอีกคน...
"ของคางามิเป็นโตขึ้นสินะ?" ฟุริฮาตะแหงนหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่า
"ตามนั้นแหละ" คางามิหยักไหล่
"ว่าแต่...กะจะถามตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ไอ้คนผมดำที่ยืนอยู่นั่นใครล่ะนั้น?" มิยาจิชี้ไปยังคนที่ไม่คุ้นหน้าเพียงคนเดียวในโรงยิม...ซึ่งเป็นคำถามที่คุโรโกะตอบมาหลายรอบจากหลายๆ คนแล้ว
"นั้นเหรอครับ..." คุโรโกะมองไปยังที่จุดที่มิยาจิชี้ไป "...นั้นรุ่นพี่นิจิมุระเป็นคนที่เคยเป็นกัปตันทีมที่เทย์โคก่อนอาคาชิคุงน่ะครับ"
"แล้วอีกนานไหมเนี่ย? กว่าอาคาชิจะมาน่ะ?" มิยาจิถามต่อ
"คงอีกไม่นานหรอกครับ..." คุโรโกะมองนาฬิกาที่ผนัง "น่าจะอีก...สิบ...เก้า...แปด...เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง..."
ปัง!!!
เมื่อคุโรโกะกำลังจะเอ่ยเลขสุดท้ายประตูโรงยิมก็ถูกเปิดอย่างแรง ก่อนที่ร่างของเหล่าตัวจริงทีมราคุซันจะวิ่งเข้ามาและปิดประตูลงกลอนอย่างดีทันที
"มิยาจิซางงง~~~" ฮายามะในร่างอาคาชิพุ่งเข้ากอดมิยาจิในร่างฟุริฮาตะทันที...ทำให้คุโรโกะรู้สึกขนลุกแปลกๆ กับฮายามะในร่างอดีตกัปตันทีมตน
"อย่ามาเกาะเลยเฟ้ย!!! ฮายามะ!!!" มิยาจิดันหน้าอีกฝ่ายออก...อย่างขนลุกไม่ต่างจากคุโรโกะ
"ระหว่างทางไม่เจอใครหาเรื่องใช่ไหม?" อาคาชิในร่างฮายามะเอ่ยด้วยท่าทางที่ดูขัดตาแปลกๆ แต่ก็ไม่น่าขนลุกอย่างฮายามะในร่างอาคาชิล่ะ
"เอ่อ...ก็นับว่าไม่นะ..." ฟุริฮาตะในร่างมิยาจิยิ้มแห้งๆ
"แสดงว่าก็มีสินะ?" อาคาชิเริ่มทำเสียงเย็นประมาณว่า 'มันเป็นใคร...ฉันจะไปฆ่ามัน'
"ก็ใช่อยู่...แต่ก็ไม่เป็นไรกันหรอก..." ฟุริฮาตะพยายามทำให้คนรักตนใจเย็นลงก่อนที่จะไปฆ่าใครเขาจริงๆ
"ใช่...เพราะ...ไอ้พี่บ้ามันให้ฉันจัดการคนเดียวเลย!" ยูยะเอ่ยยืนยัน
"งั้นก็ดี..." อาคาชิเก็บรังสีอาฆาตไป "...เอาล่ะทุกคน...มาปรึษาเรื่องปวดหัวเวียนเกล้านี่กันเถอะ"
และจากนั้นก็ร่วมกันปรึษากันจนได้รู้คำตอบว่าสาเหตุของเรื่องแปลกๆ นี้มาจากใคร ซึ่งมันก็ทำให้ได้แต่ปลงเท่านั้น ยังดีที่รายนั้นยืนยันว่าจะเลี้ยงข้าวให้ทุกคน...ค่อยดูเถอะ! เขาจะให้คางามิคุงล้างท้องไปกินแหลกเลยค่อยดู!!!
พอได้ข้อสรุปถึงสาเหตุคู่แสงเงาแห่งเซย์รินก็พากันกลับบ้านของคางามิตามที่คาเงโทระจัดให้...
"น่าเบื่อจริง~~~~" คางามิลากเสียงยาวพร้อมกลิ้งไปมากับพื้น
"อดทนหน่อยครับคางามิคุง แค่วันเดียวเอง..." คุโรโกะพูดเสียงเรียบพร้อมหยิบหนังสือเล่มหนาที่พกมาด้วยขึ้นมาอ่าน
"ดูนายไม่ค่อยทุกข์ร้อนเลยนะ" คางามิกระดึบๆ มาหาคู่หูตน
"ก็กลายเป็นแบบนี้ก็ไม่ค่อยแย่เท่าไหร่นิครับ อย่างน้อยก็ดีกว่ากลายเป็นผู้หญิงล่ะครับ" คุโรโกะเอ่ย
"อื้ม~~ นั้นสินะ~~~ กลายเป็นแบบนี้ดีกว่ากลายเป็นผู้หญิงตั้งเยอะ~~~" คางามิพยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากนั้นทั้งสองก็อยู่กันอย่างเงียบๆ ...เงียบมากด้วย เพราะคุโรโกะเอาแต่อ่านหนังสือเงียบๆ จนยากจะจับตัวตนได้ ส่วนคางามิก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กระทั้งเวลาผ่านไปจนกระทั้งถึงยามเย็นคางามิถึงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา...
"ตื่นแล้วเหรอครับ?" เด็กน้อยผมฟ้าเอ่ยทักร่างของชายหนุ่มผมสีเพลิงที่ลุกขึ้นนั่งอย่างงวยเงีย
"อื้อ...คุโรโกะ...กี่โมงแล้วเนี่ย?" คางามิขยี้ตาเล็กน้อย
"หกโมงเย็นครับ" คุโรโกะตอบ
"โอ้...หลับไปนานเลยแฮะฉัน..." คางามิหัวเราะน้อยๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ห้องครัว "...งั้นทำอาหารเย็นเลยดีกว่า...อ้าว? ของหมดแฮะ สงสัยต้องออกไปซื้อแล้วสิ"
"ของหมดได้เหมาะมากเลยครับ" คุโรโกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าตนไม่อยากออกไปด้านนอกในสภาพนี้เท่าไหร่
"เอาน่าๆ นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ทนๆ ไอ้สภาพนี่ไปก่อนน่ะ..." คางามิที่เดินกลับมาหาคุโรโกะขยี้เรือนผมสีฟ้าอย่างมันส์มือ "...เดี๋ยววันจะทำวนิลาเชคให้"
"คุณทำได้เหรอครับ?" คุโรโกะตาวาวขึ้นมาทักที
"ได้สิ...แต่จะทำให้หลังข้าวเย็นนะ" คางามิขำกับท่าทางคนผมฟ้าที่ทำตัวน่ารักขึ้นมาจากที่น่ารักอยู่แล้วเล็กน้อย ก่อนที่จะอุ้มคุโรโกะขึ้นมาพร้อมเดินออกจากห้องพากันเดินไปร้านซุปเปอร์ใกล้ๆ ทันที
...ไอ้การมาซื้อของวันนี้อาจเป็นความคิดที่แย่สุดๆ ไปเลย!!!...
คางามิโวยวายในใจขณะที่ตอนนี้กำลังจู่มือคุโรโกะไปซื้อของ...ตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในนี้ก็มีเสียงกระซิบกระทราบกันแบบต่อไม่ตั้งใจฟังก็ได้ยินอยากชัดเจน ตัวอย่างเช่น...
"อ๊า! ดูนั่นสิเธอ! ผู้ชายคนนั้นหล๊อหล่อ!"
"จริงด้วยล่ะเธอ! ...แต่เขาพาลูกมาด้วยไม่ใช่เหรอ?"
"อาจเป็นน้องก็ได้นิ!"
"จริงด้วย! งั้นจีบเลยดีไหม!?"
"ก็อยากอ่ะนะ...แต่ไม่กล้าอ่ะ!"
"ถ้าหล่อนไม่กล้า ฉันจะไปจีบเองนะยะ!"
"กริ๊ด! ไม่ได้นะยะ! ของแบบรี้ต้องแบ่งกันสิ!"
"จริงด้วยนะตัวเธอ!"
...อย่างนี้เป็นต้น...ที่จริงถ้าไอ้ที่พูดอยู่นี้เป็นผู้หญิงอย่างเดียวคางามิอาจไม่รู้สึกอะไรนัก แต่นี้ดันมีพวกที่เป็นสาวประเภทสองที่กล้ามเป็นมัดๆ ยิ่งกว่านักยกน้ำหนักหรือชายกล้ามงามระดับโลกอีก!
"คางามิคุง...ไหวไหมครับ?" คุโรโกะที่เห็นคางามิเริ่มเหงื่อแตกถามขึ้นมา
"ไหวสิ...เรารีบซื้อของแล้วรีบกลับกันเถอะ" คางามิพยายามตัวตัวเป็นจิ้งจกให้มากที่สุด เพื่อหลบหนีสายที่จ้องราวจะจ้องหลังตกให้ทะลุมากที่สุด
"ครับ..." คุโรโกะพยักหน้ารับอย่างอยากรีบกลับเหมือนกัน เพราะ...ดูท่าจะมีพวกโชตะค่อนมองเขาอยู่เหมือนกันนั้นแหละ
"...งั้นวันนี้นายอยากกินอะไรล่ะ?" คางามิถามเด็กน้อย
"...วนิลาเชคครับ" คุโรโกะตอบแบบ...แทบทำให้คางามิหน้าทิ่ม
"นั้นมันใช่ที่ไหนล่ะ! ฉันหมายถึงข้าวเย็นเฟ้ย! วนิลาเชคไว้กินหลังข้าวเย็นนู้น!" คางามิแว๊ดใส่คุโรโกะ
"ครับๆ ล้อเล่นครับ..." คุโรโกะเอ่ยหน้าตาย "...งั้นผมขอเทมปุระแล้วกันครับ"
"โอเคเลย!" คางามิที่เห็นว่าคราวนี้อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ตอบของที่ถือเป็นอาหารเย็นจริงๆ พยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปซื้อของมาทำเทมปุระ...ทุกอย่างก็ปกติดีจนกระทั่งตอนจ่ายเงินเสร็จนี่แหละ
"อื้อ...ของครบแล้ว งั้นกลับกันเถอะคุโระ...เฮ้ย! หายไปไหนฟะ!? คุโรโกะ~~~!?" คางามิแทบอยากเป็นลมเสียเดียวนี้เมื่อร่างเล็กๆ ของคู่หูตนบัดนี้ได้หายไปแล้ว "นายอยู่หนาย~~~~!!!! คุโรโกะ!!!"
"ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน?" เด็กน้อยผมฟ้ามองซ้ายมองขวา เมื่อตนถูกชาวบ้านชาวช่องที่กำลังเดินกันอย่างแออัดพัดมายังจุดไหนก็ไม่รู้! "คางามิคุง...อยู่ไหนล่ะครับเนี่ยทีนี่..."
คุโรโกะถอนหายใจอย่างหน่ายๆ กับร่างตนในตอนนี่...ถ้าเป็นปกติเขาคงพอหาทางกลับเองได้ แต่ในตอนนี้มองไปทางไหนไม่เห็นเลยนอกจากขาชาวบ้านเขาเนี่ย...
...แต่ถึงบ่นไปก็เท่านั้น คุโรโกะค่อยๆ หยิบมือถือออกมาและกดโทรหาคนผมสีเพลิงที่ตอนนี้รู้ว่าเขาหายตัวมานี่หรือยังก็ไม่รู้
'คุโรโกะ!!!' เสียงรอสายดังขึ้นไม่ถึงครึ่งทีก็มีคนรับสายและตะโกนกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความกังวลทันที 'ตอนนี้นายไปอยู่ไหนฟะ!?!'
"ผมอยู่หน้าร้านหนังสือ@@@ครับ..." คุโรโกะตอบเสียงเรียบ
'เออ! งั้นรออยู่งั้นแหละ! เดี๋ยวไปรับ!' คางามิเอ่ยเช่นนี้ก่อนตัดสายไป
"เฮ้อ..." คุโรโกะยิ้มบางๆ ให้กับแสงของตนที่ดูเหมือนว่าจะกังวลมากจนลืมไปว่าร้านหนังสือชื่อนี้มีอยู่ตั้งสามร้านในบริเวณนี้ และดูท่าจะลืมถามเรื่องสถานที่ตั้งด้วย...แบบนี้มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าคางามิช่างซื่อจนบื้อได้อีกจริงๆ
เด็กน้อยผมสีฟ้ายืนรออยู่หน้าร้านอย่างใจเย็นเนื่องจากเดาได้คู่หูตน...หลงร้านแน่ หลงชัวท์ล้านเปอร์เซ็นเพราะว่าคนอย่างคางามิ ไทกะไม่มีทางมาคิดถึงระยะทางที่ตัวของคุโรโกะหลงมาและคงวิ่งไปยังร้านชื่อนี้ตามที่ตัวเองนึกออกแน่นอนที่สุด
"เฮ้! มายืนอะไรคนเดียวน่ะเจ้าหนู?" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ คุโรโกะที่รอคางามิมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เรียกตน...ก็พบกับชายชราคนหนึ่งยืนยิ้มให้อยู่
"กำลังรอเพื่อนอยู่ครับ" คุโรโกะตอบนิ่งๆ
"มารอเพื่อนจนมืดค่ำขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ? ฉันว่าเธอควรรีบกลับบ้านมากกว่านะ..." ชายชราเอ่ยพร้อมยกมือลูกเรือนผมสีฟ้าของเด็กน้อยจนยุ่งเหยิง
"นั้นแหละครับ...พอดีวันนี้ผมจะไปค้างบ้านเพื่อนน่ะครับ เลยรอเพื่อที่จะกลับพร้อมกันน่ะครับ" คุโรโกะตอบไป
"แหม แต่เด็กเล็กๆ สองคนกลับด้วยกันมันอันตรายนะ เดี๋ยวพาไปส่งเอาไหม?" ชายชราบอกด้วยท่าทางที่...ดูมีความนัยน์แปลกๆ
"ไม่อันตรายหรอกครับ...พอดีเพื่อนผมไม่ใช่เด็กแล้วด้วย..." คุโรโกะแอบถอยห่างชายชราเล็กน้อยเตรียมหนี ถ้ามีเรื่องไม่ชอบมาพากล
"งั้นเหรอ แต่ฉันอยากให้เธอมาด...อ้าว? หายไปไหนแล้ว!?" ชายชรามองซ้ายมองขวาเมื่อเด็กน้อยเมื่อครู่หายแว่บไปเพียงละสายตาไปเพียงนิดเดียว
ชายชราส่งเสียงจิ๊งจ๊ะอย่างขัดใจก่อนที่จะเดินจากไปเงียบๆ และเมื่อชายชราเดินจากไปสักพักเด็กน้อยผมสีฟ้าก็กลับมาปรากฏที่เดิม
"เกือบไปแล้วสิ..." คุโรโกะถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกว่าความจืดจางของเขามันดีสุดๆ ก็คราวนี้นี่แหละ...ที่ทำให้เขาหลุดจากชายชราที่ดูโรคจิตชอบกลนั้นได้...
...ที่จริงเมื่อครู่ก็เขาไม่ไหวตัวทันและแอบไปกลืนกับฝูงชนที่เดินผ่านไปมาล่ะก็...ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าชายชราคนนั้นเป็นพวกโชตะค่อนหรือพวกลักเด็กขึ้นมาจะเป็นยังไงต่อ
"คุโรโกะ!!!" เสียงตะโกนเรียกอย่างดังทำให้เด็กน้อยหันกลับไปมองร่างที่วิ่งมาหาตนอย่างรีบเร่ง
"คางามิคุง..." คุโรโกะมองชายผมสีเพลิงที่วิ่งมาหาตน "...มาช้าจังนะครับ เล่นเอาซะผมเกือบแย่แน่ะ"
"ก็ใครใช้ให้นายมายืนอยู่หน้าร้านที่ชื่อโหลแบบนี้ฟะ!?" คางามิแยกเขี้ยวใส่คุโรโกะ "ว่าแต่ที่บอกว่าเกือบแย่นี่...มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
"เดี๋ยวกลับไปค่อยเล่าให้ฟังแล้วกันนะครับ" คุโรโกะเอ่ยหน้านิ่ง
"เอางั้นก็ได้..." คางามิตอบแบบเลยตามเลยแล้วอุ้มตัวคุโรโกะขึ้น
"คางามิคุง...ทำไมพออยู่ในร่างนี้แล้วคุณชอบอุ้มผมเหลือเกินนะครับ!?!" คุโรโกะที่เริ่มหน้าแดงพูดขึ้น...เขาไม่ใช่เด็กๆ นะถึงจะมาชอบขี่คอคนอื่นแบบนี้!!! นี่มันน่าอายจะตายไป!!! (ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงก็ดูน่ารักน่า... // s , ไม่มีผู้ชายที่ไหนชอบที่ถูกบอกว่าน่ารักหรอกนะครับ // คุโรโกะ , น่าจะมั้ง... // s , ไม่ใช่น่าจะแต่ต้องเป็นงั้นแน่นอนครับ // คุโรโกะ , แต่นายควรเว้นบางพวกไว้นะ...อย่างมุราซากิบาระไง คงชอบใจน่าดู // s , ...นั่นสินะครับ // คุโรโกะ)
"ก็กันนายหลงไง อีกอย่างนายตัวเบาจะตาย ยังไงก็ไม่หนักหรอก..." คางามิตอบตามประสาคนซื่อ
"นั้นใช่ประเด็นที่ไหนกันล่ะครับ!!!" คุโรโกะชักเหนื่อยนิดๆ กับคู่หูตน
หลังจากนั้นทั้งสองก็เถียงกันไปกันมาจนกระทั่งกลับมาถึงห้องพักของคางามิ ชายหนุ่มผมสีเพลิงก็วางตัวเด็กน้อยลงและเริ่มเดินไปทำมื้อเย็นในครัวทันที ไม่ถึงยี่สิบนาที อาหารหน้าตาน่ากินก็มาวางเรียงรางตรงหน้าคุโรโกะ
"ตักเยอะเกินนะครับ" คุโรโกะยิ้มแห้งๆ กับปริมาณข้าวที่คางามิตักให้...ที่พูกออกจากชามนิดๆ
"งั้นเหรอ? ฉันว่าขนาดนี้ถือว่าปกตินะ...นายน่ะกินน้อยเกินไปมากกว่า" คางามิเอ่ยพร้อมกินข้าวในจานบิ๊กไซส์แถมยังพูกออกนอกชามมาเป็นภูเขาขนาดย่อมของตนอย่างไม่มีหยุด
"ของผมเรียกว่ากินแบบพอดีครับ...และผมไม่ได้มีเครื่องบดอาหารในท้องแบบคางามิคุงนะครับ" คุโรโกะเอ่ยพร้อมกินข้าวในชามตนช้าๆ
"ใครมีเครื่องบดในท้องฟะ!?" คางามิแยกเขี้ยวใส่คุโรโกะ
"ก็คุณไงล่ะครับ" คุโรโกะเอ่ยหน้าตาย
"ซะที่ไหนล่ะ! ไม่มีเฟ้ย!" และจากนั้นทั้งสองก็เริ่มเถียงตามประสาเหมือนเดิม ก่อนจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของคางามิอีกตามเคย
"นี่...คุโรโกะ..." คางามิเรียกคุโรโกะหลังจากที่ล้างจานเสร็จ
"มีอะไรเหรอครับ? คางามิคุง..." คุโรโกะถามขึ้นพลางเงยหน้าจากทีวีที่ตนดูอยู่ พร้อมกับดื่มวนิลาเชคในมือไปพลางๆ
"อาบน้ำด้วยกันไหม?" คางามิถามด้วยหน้าตาซื่อๆ พร้อมนั่งลงข้างๆ คุโรโกะ
"พรูด!" คุโรโกะแทบสำลักสิ่งตนเองดื่มอยู่ทันที ก่อนที่จะค้อนใส่คางามิ "คุณเอาสมองส่วนไหนคิดคำถามนี้ออกมาครับเนี่ย!?"
"ไม่รู้สิ แค่รู้สึกอยากอาบกับนายเฉยๆ" คางามิโครงหัวไปมา
"ไม่เอาครับ เชิญอาบคนเดียวไปเลย" คุโรโกะเอ่ยเสียงเรียบ...เพราะปกติต่อให้เขาชวนคางามิคุงอาบน้ำด้วยทีไรก็ได้คำปฏิเสธกลับมาทุกรอบ แต่คราวนี้อีกฝ่ายกลับชวนเสียเอง จนมันทำให้รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมานิดๆ
"น่านะ...อาบด้วยกันหน่อยนะ" คางามิเริ่มอ้อน
"คุณ...คงไม่ได้เป็นพวกรักเด็กนะครับ?" คุโรโกะถามขึ้นมาเล่น...แต่จะว่าไปก็น่าคิดแฮะ
"ซะที่ไหนล่ะ!!! ฉันแค่..." คางามิแว๊ดใส่คุโรโกะ ก่อนที่จะทำเสียงอ๋อยเหมือนเด็กกำลังปิดปังอะไรสักอย่าง
"แค่อะไรครับ..." คุโรโกะเอ่ยอย่างคาดคั้นปนอยากรู้
"ก็...วันนี้ทัตสึยะแอบคลิปผีในห้องน้ำมาให้ฉันดูน่ะสิ!!!" คางามิตอบด้วยใบหน้าที่ตอนนี้แดงแข่งกับสีผมแล้ว "อย่าหัวเราะสิ!!! คุโรโกะ!!!"
"ข...ขอโทษครับ" คุโรโกะที่หลุดหัวเราะแบบหายใจแทบไม่ทันเอ่ยอย่างติดขัดเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆ ปรับลมหายใจตนเองได้ "สรุปคือคุณอยากให้ผมอาบน้ำเป็นเพื่อนเพราะกลัวผีสินะครับ?"
"เออ! ตามนั้นแหละ!" คางามิเบ้หน้าอย่างไม่ค่อยอยากยอมรับนัก
"อย่างอนสิครับคางามิคุง..." คุโรโกะเอานิ้วจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
"ไม่ได้งอนสักหน่อย!!!" คางามิแยกเขี้ยวใส่
"ครับๆ ไม่งอนก็ไม่งอน" คุโรโกะหัวเราะน้อยๆ
"อย่าทำเหมือนโอ๋เด็กสิ!!!" ตอนนี้คางามิแทบอยากเอาหน้ามุดหมอนอิงตายให้รู้แล้วรู้รอดเลย!...ให้ตายเถอะ! จำไว้เลยนะทัตสึยะ!
"ครับๆ ...เดี๋ยวผมจะอาบน้ำเป็นเพื่อนคุณครับ ไม่ต้องกลัวผีมาจ๊ะเอ๋หรอกครับ" คุโรโกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงขำๆ ...คู่หูเขานี่น่ารักจริงๆ ลองเปลี่ยนเป็นเมะดีไหมหว่าเรา? (เอาไหมล่ะ เดี๋ยวจัดให้ // s , ถ้าได้ก็ดีครับ // คุโรโกะ , ไม่ต้องเลย! เขียนแบบเดิมนี่แหละดีแล้ว!!! // คางามิ , หว่า น่าเบื่อจัง // s , นั้นสิครับ // คุโรโกะ)
"คุโรโกะ!!!" คางามิค้อนใส่คู่หูตนที่ดูท่าจะเล่นไม่เลิก
"ไม่ต้องเรียกดังก็ได้ครับ ผมไม่ได้หูตึงสักหน่อย" คุโรโกะวางแก้วน้ำที่ดื่มหมดแล้วลงบนโต๊ะ "เอ้าๆ ไปอาบน้ำได้แล้วครับ!"
"ทำไมมันดูบทสลับกันฟะ!?" คางามิโวยขึ้นขณะโดนคุโรโกะดันหลัง...แลให้นึกถึงเด็กถูกผู้ปกครองลากไปอาบน้ำจริงๆ
ชายหนุ่มผมสีเพลิงสลัดความคิดนี้ทิ้งก่อนที่จะเดินนำไปยังห้องน้ำแทนที่จะให้เด็กน้อยผมฟ้าดันไป
...เย็นไว้...
...ต้องเย็นเข้าไว้...
...ต้องใจเย็นๆ...
...ไม่ว่ายังไง...
...ก็ห้ามกดเด็กเด็ดขาด!!!...
คางามินั่งสะกดจิตตัวเองในอ่างน้ำขณะที่มองเด็กน้อยผมฟ้าที่บัดนี้กลายเป็นมนุษย์ฟองไปเสียแล้วอย่างไม่วางตา
ชายหนุ่มผมเพลิงที่เห็นผิวกายขาวอมชมพูจนไม่เหมือนผู้ชายของอีกฝ่ายแทบจะคุมสติตัวเองไม่อยู่...ถึงจะเห็นหมอนี่เปลี่ยนชุดในห้องชมรมทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเห็นแบบเจาะลึกแบบนี้นี่หว่า!!!
...แว๊ด~~~!!! จำไว้ให้ดีนะทัตสึยะ!!! จบเรื่องนี้เมื่อไหร่พ่อจะไปขอให้ไอ้เด็กโข่งสูงสองเมตรกดซะให้เข็ด!!! ค่อยดูเถอะ!!!...
"คางามิคุงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" คุโรโกะขึ้นเมื่อเห็นคางามเอาหัวโข่งอ่างน้ำเล่น (?)
"เปล่า...ไม่มีอะไร..." คางามิเอ่ยด้วยเสียงเลื่อนลอย เมื่อคุโรโกะล้างฟองออกจากตัวจนหมด ทำให้เห็นร่างที่พันผ้าผืนน้อยไว้ที่เอวเท่านั้นอย่างชัดเจน
"แน่ใจนะครับ? คุณหน้าแดงๆ นะครับ?" คุโรโกะถาม...ที่จริงเขาพอเดาสาเหตุได้หรอก แค่อยากแกล้งเฉยๆ
"แน่สิ!" คางามิตอบยืนยัน
"งั้นก็ช่างเถอะครับ" คุโรโกะทำท่าไม่ใส่ใจก่อนที่จะ...
"เฮ้ย! นายทำอะไรเนี่ย!?" คางามิหลุดร้องออกมา เมื่อเด็กน้อยผมฟ้าบัดนี้ลงมาอยู่ในอ่างเด็กกับตน...นั้นยังไม่เท่าไหร่ ที่หนักคือดันมานั่งบนตักเขาน่ะสิ!!!
"แช่น้ำไงครับ" คุโรโกะตอบหน้าตาเฉย
"ทำไมไม่ไปนั่งปลายอ่างฟะ!?" คางามิชี้ไปยังจุดที่ยังว่าง
"ถ้าไปผมก็จมสิครับ อย่าลืมสิครับว่าผมอยู่ในร่างเด็ก แถมอ่างอาบน้ำบ้านคุณดังใหญ่กว่าบ้านอื่นอีก" คุโรโกะอธิบายอย่างมีเหตุผล
"ชิ..." คางามิที่เถียงกลับไม่ได้เบ้หน้าพร้อมกับ...พยายามไม่ให้ 'ไอ้นั่น' ตั้งขึ้นมาไม่งั้นเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไหนแน่!!!
"คางามิคุง...เกร็งเชียวนะครับ" คุโรโกะเอ่ยออกมาพร้อมเงยหน้าขึ้นมองคนผมสีเพลิง
"ช่างฉันเถอะน่า!!!" คางามิเริ่มที่ใกล้จะทนไม่ไหวเต็มที...
...โว้ย!!! ไม่ได้นะโว้ย!!! ท่อง!!! ท่องไว้!!! คุกๆๆๆๆๆ!!!...
"คางามิคุง...ของคุณแข็งแล้วนะครับ" คุโรโกะพูดออกมาหน้าตาเฉย
"เพราะใครล่ะ!?" คางามิหน้าแดงปานจะระเบิด
"งั้นสินะ..." คุโรโกะเริ่มยิ้มบางๆ ออกมา "...ก็เพราะผมสินะครับ?"
"ย...อย่าแกล้งกันสิฟะ!!! คุโรโกะ!!!" คางามิแว๊ดลั่น
"ไม่ได้แกล้งสักหน่อยครับ ก็แค่..." เด็กน้อยด้วยหน้าที่เริ่มขึ้นสีนิดๆ "...ถ้าเป็นคุณผมยอมให้ทำก็ได้นะครับ"
"ห๊า!?" คางามิอ้าปากค้างพร้อมใบหน้าที่...แดงกว่าสีผมไปแล้ว "จ...เจ้าบ้า! พูดหน้าตาเฉยเลยนะ!!!"
"ก็แค่พูดความจริงเองครับ..." คุโรโกะตอบด้วยสีหน้าจริงจัง "...ว่าไงครับ? อยากจะทำมันไหมครับ?"
"ก็...มัน...คือ...ฉัน..." คางามิพูดออกมาไม่เป็นประโยคเลยทีเดียว
"ว่าไงครับ คางามิคุง~~~~" คุโรโกะลากเสียงยาว
"คือ...ฉัน...ฉันยังไม่อยากพรากผู้เยาว์นะ!!!" คางามิเอ่ยพร้อมปิดหน้าตนด้วยความอาย
"คางามิคุง..." ดวงตาสีฟ้าที่เป็นประกายระยับมองคนผมเพลิง "...แองเจิลจริงๆ นะครับ"
"แองเจิลบ้าอะไรฟะ! ไหงทั้งนายทั้งทัตสึยะชอบพูดแบบนี้จริง!?" คางามิโวยออกมาเหมือนกับ...จะใช้กลบความอายของตน
"ก็ตรงๆ ตามที่พูดนั้นแหละครับ" คุโรโกะเอ่ยออกมาพร้อมปีนขึ้นจากอ่างน้ำ และเดินออกจากห้องน้ำก่อนคางามิที่เริ่ม...หน้าซีด
"เฮ้ย! อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ!!! กลัวนะเฟ้ย!!! คุโรโกะ!!! คุโรโกะ~~~!!!"
"ทำกันได้นะ..." คางามินั่งหงอยอยู่ข้างๆ เตียง โดยมี...ผ้าแปะแผลแปะอยู่บนหน้าผาก
"โอ๋ๆ คางามิคุงอย่าโกรธกันสิครับ...ผมลืมไปว่าคุณกลัวผีนิ..." คุโรโกะยิ่มเจื่อนๆ ...ก็งานนี้เขาผิดจริงๆ นิ...
...ก่อนหน้านี่ที่เขาเดินออกจากห้องน้ำโดยไม่ทันคิดอะไร คางามิคุงที่กลัวผีก็รีบลุกตามออกมาจนลื่นล้มหน้ากระแทกพื้นเต็มๆ จนเป็นเหตุให้รายนี้มานั่งหงอยแบบนี้แหละ...
"ไม่ต้องมาพูดเลย..." คางามิทำหน้างอ
"นะครับ...อย่าโกรธผมเลยนะครับนะ" คุโรโกะยื่นหน้าเข้าใกล้
"อ...อย่ายื่นหน้ามาใกล้สิฟะ!!!" คางามิเกิดอาการหายหน้างอชั่วขณะ โดยเปลี่ยนมาเป็นใบหน้าขึ้นสีแทนเมื่อคู่หูตนยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมร้อนปะทะหน้าซึ่งกันและกัน
"งั้นคุณก็หายโกรธผมก่อนสิครับ" คุโรโกะเอ่ย
"ก็...ไม่ได้โกรธสักหน่อย" คางามิถอนหายใจ...ถึงอยากโกรธก็โกรธมันไม่เคยลงสักกะที
"จริงนะครับ?" ดวงตาสีฟ้าใสจ้องเป๋งที่คนผมสีเพลิง
"จริงสิ" คางามิยื่นมือไปขยี้เรือนผมสีฟ้าอย่างมันส์มือ
"อย่าขยี้หัวกันสิครับ" คุโรโกะพยายามปัดมืออีกฝ่ายออก...แต่นั้นยิ่งทำให้คางามิขยี้หัวมันส์มือกว่าเดิม จนสุดท้ายผมของคุโรโกะก็กลายเป็นทรงรังนกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ถือว่าเป็นการแก้แค้นแล้วกัน" คางามิเริ่มยิ้มสดใสออกมาดังเดิมก่อนคลานดึบๆ ขึ้นเตียง "เอ้า! นอนกันได้แล้ว! เด็กไม่ควรนอนดึกนะ..."
"ผมไม่ใช่เด็กนะครับ..." คุโรโกะเถียงกลับ ขณะที่โดยคางามิฉุดขึ้นมานอนบนเตียงพร้อมตน
"นายในตอนนี้ดูยังไงก็เด็กชัดๆ" คางามิจูบหน้าพากเล็กๆ ของเด็กน้อยเบาๆ "Good Night Kuroko"
"...ค...ครับ..." คุโรโกะเอ่ยด้วจหน้าแดงๆ ก่อนจะเอาหน้าซุกผ้าห่มและพลิกตัวหนี
คางามิมองคนผมฟ้าพร้อมยิ้มเริงร่าออกมาและปิดไฟในห้องลง จนทุกสิ่งตกอยู่ในความมืด...
...พอผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ คางามิก็ประสบปัญหาใหญ่เข้าให้เมื่อ...ดันเกิดอาการหื่นผิดเวลาขึ้นมาน่ะสิ!!!
"ซวยอะไรวะเนี่ย..." คางามิบ่น ก่อนที่จะดันตัวขึ้นหมายไปที่ห้องน้ำ...แต่ดันติดที่เขายังกลัวผีในห้องน้ำอยู่ แถมมือคุโรโกะยังจับชายเสื้อเขาไว้อีก!!!
...เวรกรรม!!! และจะทำไงดีเนี่ยเขา!?...
คางามิเริ่มเหงื่อแตกกับอาการอย่างปลดปล่อยแต่ทำไม่ได้ของตน จะให้ทำมันตรงนี้เลยมันก็น่าอายเกินไป!!!
"อยากจะช่วยตัวเองขึ้นมาเหรอครับ?" เสียงเล็กๆ ดังขึ้นมาทำให้คนผมสีเพลิงสะดุ้งโหยงและหันไปมองยังต้นเสียง...เด็กน้อยผมสีฟ้าค่อยๆ ลุกขึ้นมาพร้อมส่งยิ้มให้คางามิ
"นี้นายยังไม่หลับเหรอฟะ!?" คางามิอยากบ้าตาย...ใครก็ได้เอาเข่ง (?) มาปิดหน้าเขาที! อายจะตายแล้ว!!!
"ถ้าหลับแล้วจะถามได้เหรอครับ?" คุโรโกะตอบอย่างกวนโอ๊ยกลับมา พร้อมมือก็ยื่นไปแตะส่วนนั่นจนทำให้คางามิสะดุ้งเฮือก "งั้นให้ผมช่วยไหมครับ?"
"เฮ้ย! ทำอะไรข...อื้อ! ย...หยุดก่อน! คุโรโกะ!!!" คางามิร้องออกมาเมื่อคุโรโกะทำการถอดกางเกงของตนออก และเอาลิ้นเลียส่วนนั้นของตน...ทำให้รู้สึกเสียววาบไปทั้งกาย
"ปากกับกายไปคนละทางเลยนะครับ..." คุโรโกะเริ่มที่จะอม 'ส่วนนั้น' เข้าไปในปาก
"ค...คุโรโกะ...อ...อื้อ!" คางามิหอบหายใจถี่พร้อมดันศีรษะอีกฝ่ายเข้าหา...และแตกในปากของอีกฝ่าย "เอ่อ...ขอโทษนะคุโรโกะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ..." คุโรโกะยิ้มให้คางามิ ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าหาอีกฝ่าย "...มาทำกันต่อเถอะครับ...คางามิคุง"
"ให้ตายเถอะ...นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไป..." คางามินั่งทำหน้ามืดมนอยู่ขอบเตียง...
...บ้าจริง!!! กลายเป็นคนโรคจิตกดเด็กซะแล้วฉัน!!!...
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับคางามิคุง" คุโรโกะที่...กลับร่างเดิมแล้วนอนกลิ้งไปมาบนเตียง
"ก็มัน..." คางามิยิ่งทำหน้าจิตตกยิ่งกว่าเดิม
"ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ งานนี้ผมเป็นเริ่มก่อนนิ" คุโรโกะเอ่ยปลอบ
"แต่ว่ามัน..." คางามิเริ่มน้ำตาคลอน้อยๆ ดวงหน้าเริ่มขึ้นสีอย่างมิอาจห้ามเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตนทำ "...น่าอายโคตรๆ เลย!!!"
"คางามิคุง..." คุโรโกะมองคนผมสีเพลิงด้วยความรู้สึก... "...ถ้ายังทำหน้าแบบนี้อีกอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ"
"เอ๋?" คางามิเอียงคอมองคนผมฟ้า
"คุณเริ่มเองนะครับ..." คุโรโกะลุกขึ้นมา และนำเชือกจากไหนไม่ทราบมามัดมือคางามิด้วยความเร็วแสง
"เฮ้ย!!! คุโรโกะ!!! นายจะทำอาราย~~~!!!" คางามิที่หายจากอารมณ์หดหู่ในชั่วพริบตาโวยขึ้น
"จะกดคุณครับ..." คุโรโกะเอ่ยหน้าตาเฉยพร้อมผลักอีกฝ่ายลงกับเตียง "...เล่นทำหน้าน่ารักแบบนั้นจะให้ผมอดใจไหวเหรอครับ?"
"ค...คุโรโกะ...เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยว~~~!!!" ...และนี่เป็นเสียงสุดท้ายที่คางามิได้โวยออกมา เพราะจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางเครือตลอดคืน
และในเช้าวันต่อมาคางามิก็เกิดอาการปวดหลังจนลุกไม่ขึ้นด้วยสาเหตุจากคุโรโกะที่พลันตัวกลายเป็นเมะในตอนท้ายนี้นั้นเอง
End and TBC.
ความคิดเห็น