วิญญาณสื่อรัก

พีนัททททท  ตื่นนนนนนนนนนนนนนน

"อื้ม.." สาวน้อยงัวเงียควานหาโทรศัพท์  "ไรเนี่ยยังไม่ 6 โมงดีเลย แม่ปลุกทำไม"

"คุณแม่ทำไมเรียกพีนัทเร็วจัง  ยังไม่สว่างดีเลย" สาวน้อยนั่งทำหน้าบู้อยู่ที่โต๊ะอาหาร

"ใครเรียกหนูอ่ะลูก แม่ยังไมได้วางมือจากเตาเลย" แม่พูดพลางมือยังคงสาละวนกับการทำอาหาร

"ก็อเสียงผู้หญิงบอกว่า พีนัท ตื่น แล้วในบ้านนี้มีผู้หญิงแค่ 2 คน พีนัทกับคุณแม่ ถ้าไม่ใช่คุณแม่แล้วจะเป็นใครได้ล่ะคะ " พูดไปหาวไป

"คุณยายหรือป่าวลูกที่เรียกหนู" แม่พูดพลางหัวเราะ หึ หึ

"คุณแม่! คุณยายเสียไปตั้ง 2 ปีแล้วนะคะ จะมาปลุกพีนัทได้ไงกัน" 

"ไม่รู้สิลูก ตั้งแต่หนูออกจากโรงพยาบาลก็เห็นอะไรแปลกๆอยู่เสอมนี่"

"ไม่เห็นมีไรแปลกสักหน่อย"  

                             เห็นไรแปลกๆหรอ ก็ไม่เห็นมีไรแปลกนี่หน่า ตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล ก็แค่เห็นผู้หญิงตัวซีดๆยืนร้องไห้ แหม!เขาอาจจะทะเลาะกับแฟนมาก็ได้  เด็กผู้ชายนั่งกินของไหว้ที่ใส่กระทงไว้ตรงทางสามแพ่งแต่ก็อย่างว่านะอาจจะเป็นเด็กเร่รอนที่หิวโหยก็ได้ แล้วภาพๆหนึ่งก็ลอยเข้ามาในหัว  ภาพผู้ชายตัวซีดๆที่ยืนทำหน้าเศร้าๆรายล้อมไปด้วยบรรดาผู้คน หญิงวัยกลางคนท่าทางมีฐานะร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจในอ้อมแขนของชายวัยกลางคนที่ตาแดงก่ำ บ่งบอกถึงความเศร้าไม่แพ้กัน พลันสายตาคู่เศร้านั้นก้อมาสบเข้ากับสายตาของสาวน้อยพอดี ทำไมนะ ทำไมหน้าตาหล่อๆแบบนี้ถึงทำหน้าเศร้าได้ขนาดนั้น 

"พีนัท...คิดไรอยู่ลูก" แม่ถาม

"คุณแม่จำผู้ชายคนนั้นที่พีนัทเล่าให้ฟังได้มั้ยคะ..."  สาวน้อยถาม

"เด็กผู้ชายหน้าตาดีตัวซีดๆยืนทำหน้าเศร้า ที่หนูเห็นแต่คนอื่นไม่เห็นน่ะหรอลูก" คุณแม่แหย่

"แต่พีนัทเห็นเขาจริงๆนะ..."  สาวน้อยทำเสียงเศร้า  "ทำไมไม่มีใครเห็นล่ะ เขาดูน่าสงสารจะตายไป"

"อย่าคิดมากเลยลูก กินข้าวกันดีกว่า จะได้รีบไปโรงเรียน หนูคิดถึงโรงเรียนหรือป่าวไม่ได้ไปตั้งเป็นเดือน"

"คิดถึงซิ..โรงเรียนห่วยแตกแบบนั้น" สาวน้อยพึมพำเบาๆ