[ShortficBTS JINV] My Love แฟนจ๋าฉันรักนายจัง

ข้อมูลเบื้องต้น

[ShortFicBTS JINV Feat.SUGA]
My Love แฟนจ๋าฉันรักนายจัง
 

“ โอเค โอเค.... ขอบคุณ...ขอบคุณที่ไม่โกรธกัน ฉันรักนายนะวี คิมซอกจิน รัก คิมแทฮยอง “

“ อ...อื้อ รู้แล้วน่า ฉันก็รักนายเหมือนกัน...จิน “
 

ปล. เรื่องนี้เป็นแฟนฟิคสั้นๆเรื่องแรก ภาษาแปลก หรือการอธิบายแปลก
ทุกสิ่งทุกอย่างแปล๊กแปลกไม่ต้องตกใจ5555555
เพราะมันคือเรื่องแรกในชีวิต

ENJOY READING นะฮ้าบบบบ~

เนื้อเรื่อง

“ ย๊า !! คิม ซอกจินตื่นแล้วมัวแต่นอนอยู่ได้ ไม่มีเรียนหรือไงห้ะ “ เสียงเล็กจะโกนใส่หูอีกคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตียงสีขาว

            “ งืออ~ วีอ่า เมื่อคืนอ่ากว่าจะได้นอน นายน่ะยั่วฉันเองนะ ฉันเลยแทบจะไม่ได้นอนเลย “

บ้า !! นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันเจ็บสะโพกนะ จะถีบให้ตกเตียงเลยคอยดู !

            “ อ...อะไรของนาย ใครยั่วห้ะ  อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะ ซอกจิน  ตื่นแล้วไปเรียนได้แล้ว “

            พรึ่บบ!!

            “ อะ.... ปล่อยนะจิน !! ฉันจะไปเรียนปล่อยๆๆ “ แผ่นหลังของคนตัวเล็กแนบลงไปบนเตียงสีขาวนุ่มนิ่มด้วยความรวดเร็วเพราะแรงดึงอันมหาศาล

            “ ฟอดด !! อือหือ ที่รักของเค้าหอมจัง ฟอดๆๆ !! วีอ่าอย่าเพิ่งไปสิ “

คนตัวสูงฟัดแก้มไปอย่างกับคนชอบเอาใจตัวเอง คนตัวเล็กก็ดิ้นคลุกคลักๆ อยู่เหมือนเดิม พยายามจะให้หลุดออกจากคนที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองซักทีแต่ก็ไม่ผล เพราะร่างสูงพยายามตวัดแขนเกี่ยวรัดเอวของอีกคนไว้แน่น  ทั้งหอมแก้ม ทั้งซุกไซร้คอ

            “ ย๊า !! ถ้านายไม่ปล่อยนะฉันจะ ...จะ...ฉันจะ...ฉันจะ “

            “ จะอะไรหรอครับที่รัก ? ^______^ “

            ยังจะยิ้มอยู่อีกนะ

            “ คืนนี้ฉันจะไม่พูดกับนายเลยคอยดู !!

            “ ฮ่าๆๆ เห็นพูดแบบนี้ทุกทีแหละ ไม่เห็นจะทำได้ซักที “ หึ้ยย !!

            “ ก็นะ..”

 ยังไม่ทันพูดจบร่างสูงก็ประกบริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบางอย่างเร้าร้อน  บดเบียดริมฝีปากของตัวเองลงไปอย่างรุนแรงและเอาใจตัวเอง ร่างบางร้องอื้ออึงในลำคอ แต่ร่างหนาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

“อื้ออออ ~ “ ร่างบางกำหมัดแน่นแล้วทุบลงไปที่อกแกร่งด้วยความแรง แต่แรงแค่นี้จะไปทำอะไรคนอย่าง ซอกจินได้

ร่างสูงเริ่มส่งลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไปตวัดหาความหวานที่ตัวเองเพิ่งจะได้รับไปเมื่อคืนนี้อีกครั้ง ทั้งสองคนตวัดลิ้นกันเป็นพัลวัน เสียงจ๊วบจ๊าบดังระงมไปทั่วห้อง

“ อืมมม ~ “ร่างสูงคำรามเสียงต่ำในลำคอด้วยความพอใจ แล้วผละริมฝีปากของตัวเองออกมาทีนที

“ รักนะครับตัวเล็ก วันนี้ไม่มีเรียน ถ้าเลิกเรียนแล้วโทรมานะ เดี๋ยวจะไปรับ “ พูดจบก็กดจูบอย่างแผ่วเบาลงไปที่หน้าผากคนตัวเล็กทันที ทำให้คนตัวเล็กเขินจนหน้าแดง

“ อื้อ!!.....ปล่อยได้หรือยัง .___.”

“ อ่อ...ฮ่าๆๆ ขอโทษที บ๊ายบายนะ J “ ร่างสูงพูดพลางปล่อยแขนของตัวเองออกจากตัวของวี

วีลุกขึ้นพร้อมกับจัดการเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ....ที่รีดเอาไว้มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ ยับเหมือนเดิม……

“ ฉันไปละนะ บ๊ายบายยย  J “

....เห็ยมั๊ยล่ะครับผมก็แพ้อยู่ตลอด ผมคงรักเขามากจริงๆแหละครับฮ่าๆๆ

ตือดึ่ง !!

(วีอ่า คิดถึงจัง >< )

“ย๊า !! ส่งมาทำไมตอนเรียนเนี่ย “ วีพิมข้อความส่งกลับไปเพราะถ้าไม่งั้นเค้าคงไม่มีสมาธิแน่นอนถ้าเค้าไม่ส่งกลับไป เพราะจนจะส่งมาเรื่อย.....

(ก็คิดถึงอ่า พักเที่ยงไปกินข้าวด้วยได้มั๊ย กินข้าวคนเดียวมันไม่อร่อยอะ)

“ไม่!!”

(นะ)

(นะ)

(นะ)

(นะ)

“ย๊า!! ถ้านายไม่เลิกส่งฉันก็ไม่ให้นายมา หยุดดดส่งเดี๋ยวนะ!!”

(หยุดแล้วครับ J กลางวันนี้จะไปหานะครับ )

นี่แหละครับแฟนผม

.

.

.

12.30 PM

“ วีๆๆ รุ่นพี่ที่ชื่อชูก้า เค้ามารอนายที่หน้าตึกน่ะ นานแล้วนะเมื่อกี้พี่เค้ามาถามด้วยว่าวันนี้นายมาเรียนหรือเปล่า “ จีมินที่เพิ่งเดินเข้ามาจากการไปซื้อน้ำถามขึ้นมา

“ อ้ะ !! ฉันลืมไป งั้นฉันฉันไปก่อนนะ ..เอ้อใช่ !! แบตฉันหมดน่ะจิมิน ถ้าจินมาฝากบอกด้วยว่าฉันไม่ว่างไปกินข้าวเที่ยงด้วยแล้ว วันนี้น่าจะกลับหอช้า ฉันฝากด้วยนะจีมิน “

“อ่าๆ โอเค บ๊ายบายวี J “

“ ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายที่ท่านร......”

“ ทำไมไม่รับโทรศัพท์.... “ จินบ่นพึมพำกับตัวเองในรถยนต์สุดหรูของเขาไปมาอยู่คนเดียว

ก๊อกๆๆ

“ จินๆๆ เปิดกระจกหน่อยย !! “ มือหนาเลื่อนมือไปกดปุ่มเปิดหน้าต่างรถลง

“ อ่า ว่าไงจีมิน ? “

“ พอดีวีแบตหมด วีฝากมาบอกว่าวันนี้วีไม่ว่างไปกินข้าวเที่ยงกับนายแล้ว.....อ้า!! ลืมไปอีกอย่างนึง วีบอกว่าวันนี้กลับหอช้าหน่อยนะ “

“ นายรู้มั๊ยว่าวีไปกับใคร? ”

ทั้งอยากรู้......ทั้งโมโหที่ไม่ยอมบอกล่วงหน้าไว้ซักคำ

“ รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ ไปกับรุ่นพี่ที่ชื่อ ‘ชูก้า’ อ่ะ สงสัยไปคุยเรื่องโปคเจคละครเวทีของมหาลัยมั้ง...”

ไอรุ่นพี่หน้าหวานคนนั้นน่ะนะ....หึ !! กลับหอช้า...คงพากันไปเที่ยวมากกว่าทำงานน่ะสิ รุ่นพี่ก็เถอะเชื่อถือได้ที่ไหน วีก็นะ...ใจอ่อนยอมไปกันสองต่อสองอีก

“ อ้า ชูก้า อืมๆๆ งั้นฉันไปละ กินข้าวเที่ยงให้อร่อยนะ บาย J “ จินโบกมือให้จีมินพลางกับเลื่อนมือของตัวเองไปที่ปุ่มกดปิดกระจกแล้วขับรถไปที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเขารู้ว่าชูก้าต้องพาวีมาที่นี่แน่นอน....

@ร้านกาแฟห้าง๐๐๐

“ วีเรื่องโปรเจคน่ะ ปีนี้พี่อยากให้เรามาเป็นนายเอกของเรื่อง.....”

‘ห้ะ!! น...นายเอก ม...ไม่ใช่พระเอกหรอกหรอ....?’

“ ว่าไงวี โอเคมั๊ย ปีนี้พี่เป็นพระเอกน่ะเลยอยากให้เรามาเป็นนายเอกให้ ปีนี้เราต้องนำเงินที่ได้จากการซื้อตั๋วเข้าชมไปบริจาคให้ผู้ด้อยโอกาส..”

‘อึก!! ห..ให้เราแสดงละครชายรักชายเนี่ยนะ TT______TT โอ้ย!! ทำไมต้องเราด้วยเนี่ยคนอื่นก็มี... ’

“ วี!! “

‘ถ้าเรารับปากไป...จินต้องโกรธเราแน่ๆเลยอะ’

“ วีๆๆ!! “ รุ่นพี่หน้าหวานส่งเสียดัง เรียกสติวีให้คืนมาทันที

            “ อ่า!! ฮะๆ อ...เอ่อค..คือว่า....โอเคฮะ ตกลง!!”

            โง้ยยยย! อยากจะตีปากตัวเองให้แตก TT_TT พูดอะไรออกไปห้ะ! วี

            “ ฮ่าๆๆ พี่ว่าแล้ว ว่ายังไงวีก็ต้องตกลง J “

คนเป็นพี่พูดพลางกับจับมือคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ตัวเอง  คนตัวเล็กของยิ้มกลับไปให้คนเป็นพี่ด้วยสายตาที่ดูเป็นมิตร  แต่ทะว่าการกระทำทุกอย่างของทั้งสองคนกำลังอยู่ในสายตาของอีกคนอยู่ โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ 

ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น  ทำให้จินโมโหอยู่ไม่น้อย....ทนดูได้อีกไม่นานจินก็รีบเดินไปที่โต๊ะกาแฟภายในร้านทันที

“ วี!!กลับหอ!!”  จินพูดพลางกับดึงมือวีด้วยความแรง ทำให้คนตัวเล็กร้องท้วงออกมาทันที แต่ต่อให้ร้องยัง มันก็มาสามารถหยุดความโมโหของจินได้อีกแล้ว

“ จิน!! นายปล่อยวีเดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่ฉันจะลงไม้ลงมือกับนาย!! “  ชูก้าพลางกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความรวดร็ว ทำให้จินที่กำลังจะเดินออกไปนอกต้องหยุดะงัก แล้วกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังไปตอบรุ่นพี่กลับไปด้วยความโกรธ

“ เหอะ!!ไม่ต้องมายุ่ง ”

ชูก้ายังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา จนก็รีบดึงวีไปที่รถยนต์สุดหรูของตัวเองแล้วผลักคนตัวเล็กขึ้นรถไปด้วยความโมโห โดยที่ไม่รู้ว่าวีจะเจ็บแค่ไหน และโกรธแค่ไหน.....

.

.

.

.

ภายในรถที่มีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศในรถ วีไม่เข้าใจว่า ทำไมจินต้องโมโหตัวเองขนาดนี้ นี่เขาทำผิดมากเลยใช่มั๊ย? ถ้าเขาผิดก็ควรที่จะบอกดีดีสิ  ไม่ใช่ต้องทำกันถึงขนาดนี้

“ ว...วี “ จินพูดออกไปด้วยเสียงที่เป็นกังวลมาก กังวล...ว่าคนที่เขารักจะโกรธที่ทำรุนแรงลงไป......แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่ในเมื่อทั้งสองคน ทำแม้กระทั่งส่งสายตาหวานเยิ้มให้กันขนาดนั้นไหนจะจับมืออีก..

“ ......”

“ วี!! นี่นายจะไม่พูดอะไรเลยหรือไง ? ”  อีกแล้ว....โมโหอีกแล้ว นี่เขาจะเอาแต่โมโหอย่างเดียวเลยหรือไงกัน  ได้เลยจินในเมื่อนายจะเป็นแบบนี้!!

“  แล้วนายจะให้ฉันพูดอะไรล่ะฮะ !!  จิน...นายรู้มั๊ย ว่าฉันผิดหวังในตัวนายมากนะ  นี่เราเป็นแฟนกันนะเชื่อใจกันบ้างไม่ได้หรอ?  แล้วที่ฉันอยู่กับชูก้าฮยองวันนี้ก็เพราะว่าฉันมาคุยงาน  ทำไมนายไม่รู้จักระงับอารมณ์บ้างห้ะ อีกอย่างชูก้าฮยองเค้าก็เป็นรุ่นพี่เราทั้งสองคนเลยนะจิน !!  “ คนตัวเล็กตะโกนใส่จินด้วยความโมโหเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไม จินถึงต้องทำถึงขนาดนี้.....

“ วี แล้วที่นายส่งสายตาหวานเยิ้มให้ไอรุ่นพี่บ้าบอนั้นล่ะ ไหนจะจับมืออีกล่ะ  หึ!! “

“ ก...ก็ “

“เห็นมั๊ยล่ะวี นายก็ตอบฉันไม่ได้....”

.

.

.

.

.

ระหว่างที่เถียงกันมาตลอดทางกลับหอมา ตอนนี้รถสุดหรูของจินก็พาทั้งสองคนมาอยู่หน้าหอพักของทั้งคนเรียบร้อย

“ ฮัลโหล จีมิน “ วีกรอกเสียงใส่ปลายสายทันทีที่ลงมาจากรถ

 “ วันนี้ฉันจะไปนอนกับแกนะเว้ย ขอที่อยู่หอแกด้วย เดี๋ยวฉันจะไปหา....อืมมแค่นี้แหละ ขอบคุณมากเว้ย “

“ วี จะไปไหน? หืม? “ จินที่จอดรถเสร็จเรียบร้อยหันหน้ามาถามวีด้วยความสงสัย

“ ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีนายอยู่ในตอนนี้ .___. “

....ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีฉันน่ะหรอ วี..นาย......

“ ว...วี เดี๋ยวก่อน ฉันขอ.... “ จินยังไม่ทันพูดจบ คนตัวเล็กก็เดินๆไปป้ายรถมล์หน้าหอทันที

ขณะที่จินกำลังยืนงงอยู่กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ดีดี ฝนเจ้ากรรมก็ดันเทลงมาเหมือนกับละครหลังข่าวที่มีพระเอกยืนรอนางเอกหน้าบ้าน แต่นี่มันไม่ใช่สักหน่อย นี่เป็นคือเรื่องจริง....

            ทะเลาะกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกทีแหละ  คนตัวเล็กน่ะไม่ค่อยจะมีเหตุผลเท่าไหร่หรอก  ก็แหงล่ะสิ  เค้าก็คงไปหาจีมินไปคุยเล่นกับจีมินตามปกตแหละแต่...คราวนี้มันไม่ใช่  ทั้งตะคอกใส่ผม  ทั้งทิ้งผมให้ยืนตากฝนคนเดียว

            ...คงจะโมโหมากสินะวี    

.

.

.

.

“ วีๆๆ!! ฉากนี้นายต้องให้ชูก้าหนุนตักแล้วกก็ก้มลงมาจูบพี่เค้านะ แต่ไม่ต้องจูบจริงก็ได้ แค่ทำเป็นก้มเข้าไปใกล้ก็ได้ “ เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งพูดดังขึ้น ภายในโรงละครขนาดเล็กของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  ในขณะที่กำลังซ้อมโปรเจคสำคัญของมหาวิทยาลัย  ที่ต้องสามารถนำรายได้ทั้งหมดไปช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสได้เยอะแน่ๆ

            “ค... ครับผม “

“ ไม่ต้องเกร็งวี เล่นไปตามธรรมชาติ ” รุ่นพี่หน้าหวานพูดขึ้นเพื่อทำให้คนตัวเล็กที่กำลังใจเต้น ตึกตักตึกตัก เพราะความตื่นเต้นในการเล่นบทแบบนี้เป็นครั้งแรกก็เพราะว่า เขาต้องเล่นเป็นแฟนชูก้าซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันน่ะสิ

คนตัวเล็กถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนที่จะเริ่มฝึกซ้อมการแสดงต่อ คนตัวเล็กจ้องมองคนที่อยู่ที่ตักของตัวเองด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม ประหนึ่งว่าเป็นคนรักของตัวเองจริงๆ  ก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าของตัวเองไปใกล้ของชูก้าด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก  แล้วรีบถอยใบหน้าของตัวเองออกมาทันทีด้วยความเร็ว

            .

            “ ดีมากครับ วันพรุ่งนี้แสดงให้ได้แบบนี้นะครับ วันนี้พอแค่นี้แหละครับ อย่าลืมไปซ้อมในส่วนของตัวเองด้วนะครับ “

            “ คร้าบบบบบ//ค่า ” นักแสดงทุกคนตอบกลับไปยังรุ่นพี่คนนึงที่เป็นหัวหน้าโปรเจคนี้

            แปะๆๆ!!

            “ เก่งมากวี  วันนี้ว่างมั๊ยไปกินไอติมกัน.....เป็นค่าตอบแทนที่นายมาเป็นนายเอกของละครเรื่องนี้ละกันนะ ”

            “อ...เอ่อ จะดีหรอฮะ.....ไปก็ได้ฮะ ^^ “

            .

            .

            .

            .

            @ร้านไอศกรีมแถวๆมหาวิทยาลัย

.

.

.

            “ ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้ต้องแสดงเต็มที่อยู่แล้วฮะ  ก็รุ่นพี่เล่นมาเลี้ยงไอติมแบบนี้ ต้องทำ.....”

            ....จ...จิน นั้นมันจินไม่ใช่หรอ...คนที่เดินมากับเด็กผู้ชายที่ชื่อว่า จอน จอกกุก คนที่จินเคยบอกว่าอกหักเพราะเด็กคนนี้...

            “ วี!! วี นายได้ยินที่พี่.... “ ทั้งวีและชูก้าต่างก็หันไปมองที่ด้านหน้าของร้านเช่นกัน  ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันดี  พูดคุยกันหัวเราะกัน  จับมือกัน....อย่างสินทสนม

            “ พี่ชูก้าฮะ วีว่าเรากลับกันเถอะฮะ...... “ ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากร้าน  อยู่ดีดีก็รู้สึกว่าทางข้างหน้ามันดูพร่ามัวไปไปหมดเพราะน้ำใสๆที่เริ่มจะเอ่อล้นออกมา

            ตลอด 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา จินไม่แม้แต่ที่จะมาง้อหรือพูดคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียว โทรศัพท์ก็ไม้แม้แต่จะโทรหรือส่งข้อความมาแม้แต่ข้อความเดียว...นี่สินะที่แปลว่าหมดรัก

            ความคิดมันเริ่มตีกันไปหมดในหัวสมองของวี  เขาทำได้เพียงคิดว่า เขาควรทำอย่างไร  ถึงจะออกจากที่นี่ไปโดยที่ไม่พูดอะไรกับคนๆนี่เลย....ชูก้ายื่นมือมาข้างหน้าของวีเป็นการส่งสัญญาณว่า ให้จับมือกันแล้วเดินออกไปพร้อมกัน....ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร  คนตัวเล็กพยักหน้าพร้อมกับปาดหยาดน้ำตาของตัวเองทิ้ง แล้วยื่นมือไปจับมือหนา  คนเป็นพี่จึงจูงมือคนตัวเล็กออกมาจากร้าน  โดยที่จินก็ไม่ได้สนใจคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนของตัวเองแม้แต่น้อย.....

            .

            .

            .

            .

            “  จองกุกพี่มีอะไรจะปรึกษาน่ะ เห็นายบอกว่างวันนี้ ฮ่าๆๆ นี่พี่ไม่ได้รบกวนเราใช่มั๊ยเนี่ย “ จินออกปากถามจองกุกไป

            “ ฮ่าๆๆ ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ วันนี้ว่างมากด้วย....พี่จินมีอะไรหรือเปล่าฮะ ทะเลาะกับแฟน? ” จองกุกดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างจริงๆแหละ ทั้งๆที่อยู่แค่ ม.6  แท้ๆ....

            “ อ....เอ่อใช่ ก็...ก็ใช่คือพี่ก็ไม่รู้จะง้อยังไงแล้วนะ พี่ไม่ได้คุยกับวีมา เกือบจะ 3 สัปดาห์แล้วนะ พี่...พี่ควรทำยังไงดีห้ะ กุก บอกพี่ที นี่พี่ทำอะไรผิดหรอ พี่หึงมากเกินไปใช่มั๊ยกุก ก็วีเขา......หึ้ย!! “  ทึงหัวตัวเองแรงๆไปครั้งนึงเพราะความโมโหของตัวเอง

            “ ใจเย็นๆนะฮะพี่จิน ค่อยๆพูด แต่นี่พี่ไม่ได้คุยกันมีตั้งเกือบ 3 สัปดาห์ นี่พี่อยู่ได้ยังไงเนี่ย == “ ถ้าเป็นแฟนของเขา เขาคงไม่ปล่อยให้ขาดการติดต่อไปถึง 3 อาทิตย์หรอก

            “ วันพรุ่งนี้มีการแสดงละครของมหาวิทยาลับ นายว่างอีกมั๊ยล่ะ มาดูด้วยกัน แล้วมาหาวิธีง้อกันเคมั๊ย “

            “ โอเคครับ แต่เดี๋ยวผมกลับเองนะ เดี๋ยวให้แฟนผมมารับ “

            “ โอเคงั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ^^ บ๊ายบายจงกุกกี้~ “ 

            .

            .

            .

            .

            วันนี้เป็นวันที่วีต้องแสดงละครแต่...วีรู้สึกไม่ดีเลยถ้าต้องมาดูเขาเพราะเขาเองกจะไม่มีสมาธิในการ ตั้งแต่วันทะเลาะกันวันนั้น  จนเมื่อวานที่เห็นอยู่กับจองกุกอีก == ....

            “ น้องๆมานี่มารวมกันก่อน ... ฟังพี่นะไม่ว่าจะเกิดความผิดพลาดใดๆขึ้นเดอะโชว์มาสโกออนนะ เข้าใจมั๊ย?  เราต้องแสดงต่อไปเพื่อให้ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติที่สุด  สู้ๆนะ ทุกคนถ้าแสดงดีเดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงฮ่าาๆๆ “

            “ ครับ//ค่า “ หลังจากที่ทุกคนสนุกมามากแล้วก็ได้เวลาจริงจังแล้ว หลังจากที่ม่านเปิด ทุกคนต้องเริ่มแสดงตามบทพูด และตามบทบาทที่ได้รับอย่างเป็นธรรมชาติ  จินที่กำลังนั่งมองคนตัวเล็กของตัวเองกำลังแสดงบทบาทที่แสนจะน่ารักน่าชัง  แต่จะดีใจกว่านี้ถ้าไม่ใช่ละครแสดงชายชาย -.-

            แทบครึ่งของคนที่เป็นผู้ชมในวันนี้นอกจากจะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัย ยังเป็นนักเรียนหญิงมัธยม  ที่แลดูพวกเธอจะกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เวลาที่  วีกับไอรุ่นพี่หน้าหวานใกล้กัน

            ...ท่องเอาไว้ไอ้จินการแสดงเว้...การแสดง....

            ...จนมาถึงตอนที่ใกล้จะจบเรื่องฉากที่วีต้องเลื่นหน้าเข้าไปใกลอีกคนที่นอนตักแล้วจูบแผ่วเบาลงไป  ดูเหมือนครั้งนี้จะไม่ค่อยกดดัน...

            “  รักนะครับ ^^ “  มันคือบทเว้ยจินบทไงบท...

            “  พี่ก็รักนะครับ “  หลังจากที่พูดจบวีก็ก้มลงไปใกล้เหมือนกับตอนที่ซ้อม...แต่มันมีมีบางสิ่งบางอย่างที่มาเหมือนกับมีแรงดึงดูดทำให้วีกับชูก้าจูบกันโดยที่ริมฝีปากของทั้งสองคนสัมผัสกันได้เกือบครึ่งนาที  ผู้ชมต่างพากันกรี๊ดกร๊าดให้กับบทละครที่แสนจะสมจริง.....แต่มีเพียงคนเดียว

            จินสบถกับตัวเองเบาๆในใจ แล้วเดินออกไปทันที....โดยที่การแสดงยังไม่จบ

            .

            .

            .

            “ โอเค! วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก คุ้มค่ากับที่ซ้อมกันมาอย่างหนักดีมากครับ ^__^ “ เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นมาพลางกับปรบมือให้กับนักแสดงทุกๆคนโดยเฉพาะพระเอก แล้วนายเอก.....

            “ ฮยอง!! “ เสียงเล็กตะโกนเรียกชูก้าที่กำลังจะเดินไปที่หน้าโรงละครของมหาลัยเพื่อนไปทำแฟนเซอร์วิช ในกับแฟนคลับของตัวเอง

            “ ว่าไงหื้ม? เราจะเดินออกไปหน้าโรงละครกับพี่หรือเปล่า ป่านนี้แฟนคลับเราคงรอกันเต็มแล้วนะฮ่าๆๆ “ 

            วีส่งยิ้มแห้งๆ ส่งกลับไปให้กับคนที่แก่กว่าตนเองแล้วเดินตามหลังไปแต่อยู่ๆ ชูก้าก็หุดชะงักซะงั้นทำให้หัวของคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดินไปชนกับแผ่นหลังกว้างเข้าอย่างแรง

 ชูก้าหัวเราะให้กับความซุ่มซ่ามของอีกคนเบาๆ  ก่อนที่จะเลื่อนมือไปกุมมือของอีกคน โดยการสอดแทรกมือของตัวเองลงไปบนมือขงอีกคนนึงด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล  คนตัวเล็กทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรถือซะว่าเป็นเซอร์วิสซ์ให้แฟนๆละกัน

.

.

.

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! แกพี่เค้าจับมือกันเว้ย ถ่ายๆๆๆๆ ถ่ายให้หมด “

“อร๊ายยยยยยยยย ของถ่ายรูปกับพี่สองคนได้มั๊ยคะ? “

“ ได้สิครับ ^__^ “  เป็นเวลานับชั่วโมงกับการถ่ายรูปกับแฟนคลับ....ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะขอถ่ายอะไรนักหนา ==

.

.

.

.

“ เฮ้อออออออ~! ยังไม่มาสินะ“  เสียงคิมซอกจินพูดกับตัวเองในขณะที่รอคนตัวเล็กอยู่ที่หน้าโรงละครของมหาวิยาลัย

            แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นสิ่งที่ไม่ต้องการเลยเพราะ.....

            “  ฮ่าๆๆๆ ฮยองอ่ะ !@#$%^&* “ นั่นมันวี....

            “ นี่แหน่ะ !! เดี๋ยวไปกินไอติมกันก่อนกลับบ้านนะเดี๋ยวพี่ไปส่ง “  แล้วคนที่กำลังยืนนีหัวตัวเล็กของเขาก็คือชูก้า.....

            “ อ้ะ!! ฮยอง!!! หัวยุ่งหมดแล้ว “ คนตัวเล็กเบะปากใส่ด้วยความน่ารักแต่......ความน่ารักมันเป็นของเขาคนเดียวไม่ใช่หรอ....ของซอกจินคนเดียวสิ

            “  ตกลงเราจะไปไหมเนี่ย ป่ะๆๆๆ “ ชูก้าสอดแทรกมือของตัวเองลงบนมือของอีกคนอีกครั้งจน....ซอกจินที่ยืนดูอยู่ต้องทิ้งดอกไม้ลงบนพื้นตามแรงโน้มถ่วง....แล้ววิ่งด้วยความเร็ว

            .....และหวังว่าคนรักขอตัว...ไม่สิอาจจะไม่เป็นคนรักตามเขาไปอีก

            .....ในเมื่อเขาไม่ได้รักเรา....เราจะอยู่ไปแป็นก้างขวางคออยู่ทำไม

            “ จ...จินหนิ...จิน!!! ย่าห์!!! “ รางบางรีบวิ่งตามคนรักของตัวองไป.....แต่ยิ่งวิ่งก็เหมือนจินกำลังวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วก็ขับรถออกไปในที่สุด

            คนตัวเล็กยืนก้มหน้า หอบเหนื่อยหลังจากที่ตัวเองวิ่งด้วยความเร็วมาก ก่อนที่วีจะรู้สึกว่าโลกนี้เริ่มมืด

            “ แฮ่กๆๆ!! ล...โลกเรานี่มันมืดเกินไป.....” วีล้มลงไปนอนที่พื้นทันทีหลังจากที่จบคำพูดของตัวเองลงไปเมื่อสักครู่

            ชูก้าที่วิ่งตามมาเห็นวิ่งล้มลงกลางลานจอดรถของมหาวิยาลัย จึงรีบวิ่งมาช้อนตัวคนตัวเล็กไปที่รถของตัวเองโดยรวดเร็ว

            .

            .

            .

            .

            .

            “ ห...ห้ะ!! นายว่าไงนะ วีเข้าโรงพยาบาล!! “ เสียงจินตะโกนใส่โทรศัพท์ iphone ด้วยความตกใจ

            ....วีนายนี่ดีจริงๆเลยนะ มีแต่คนให้ความช่วยเหลือ

            ...ไม่เหมือนกับฉันเลยนะที่นายไม่แม้แต่ที่จะมอง

            ( เพราะนายนั่นแหละไอจิน! นายนี่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ )

            “ รู้สิทำไมจะไม่รู้ห้ะ ! เพราะนายนั่นแหละที่ทำให้ฉันกับวีทะเลาะกัน “

            ( แล้วมันก็เพราะนายเหมือนกันที่ทำให้วีเสียใจได้ขนาดนี้ นายรู้มั๊ยตอนที่เราจับมือกันที่ลานจอดรถน่ะ...)

            “ เหอะ!! “

            ( ที่เราทำแบบนั้นเพราะว่ามีเด็กนักเรียนมัธยมตามหลังเรามา มันถือว่าเป็นแฟนเซอร์วิส )

            “...”

            ( แล้วนายรู้อะไรอีกมั๊ย ที่ร้านไอติมวันนั้น เพราะฉันกับวีกำลังเล่นกันเฉยๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั่น )

            ที่ไม่มีไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะจิน  ฉันให้เกียรติคนที่ฉันรัก เพราะคนที่ฉันรักน่ะมีแฟนแล้ว  แล้วแฟนของคนที่ฉันรักน่ะมันคือ ‘นาย’ ไงล่ะ

            “ แล้วไงล่ะ นายก็คงมีความสุขสินะ ที่ได้เล่นกับแฟนของคนอื่น เหอะ!! นายมันก็แค่คนที่ไม่มีใครเอาก็แค่นั้นแหละ นายคิดจะแย่งแฟนคนอื่นงั้นสิ ชู้ก้า “

            ใช่…เค้ารู้...รู้ว่าตลอดว่าชูก้าแอบชอบวี ชอบมานานแล้วด้วย ตั้งแต่ก่อนที่เค้าจะคบกับวีซะอีก แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเค้าเดินหน้าจีบวีก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้ารัก...รักวีมากจริงๆ รัก...เกินกว่าที่จะปล่อยคนๆนี้ให้คนอื่นไปอย่างง่ายดาย

            ( ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกจิน  ไม่ว่านายจะคิดยังไง คนที่วีเลือกน่ะ ไม่ใช่ฉัน เข้าใจมั๊ยจิน คนที่วีเลือกน่ะ คือนายนะจิน  เค้าร้องไห้หนักมาก ร้องไห้จนหลับไปอีกรอบแล้ว เพราะเค้าวิ่งตามนายนั่นแหละ....)

            ว....วี นายเห็นฉันด้วยหรอ ฉันคิดว่านายไม่เห็นฉันซะอีก

            ขอโทษวี...ฉันไม่คิดว่านายจะ..

            ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ทำให้คนตัวสูงคิดได้ จนหอบตัวเองมาอยู่หน้าห้องที่คนรักของตัวเองอยู่ด้านใน

            “ มาจนได้สินะ “ คนหน้าหวานที่มีผลไม้เต็มมือ พูดออกไปพร้อมกับยิ้มให้กับที่มาเยือน

            “ .... “

            “ งั้นต่อจากนี้ฉันฝากให้นายดูแลต่อเลยนะ เอ่อ...ไม่ใช่สิ นายมันเจ้าของตัวเองจริงหนิฮ่าๆๆๆๆ อ่ะๆๆ นายปอกผลไม้เป็นใช่มั๊ย เห็นวีบอกว่านายชอบปอกผลไม้พวกนี้ให้วีกิน ฝากไว้ด้วยละกันไอน้อง “ ตบไหล่เบาๆ ก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมาอีกเลย

            “ ฮยอง!! มาดูนี่สิ จินไม่อัพอะไรเลยอ่ะ ดูทวิตเตอร์ ไม่อัพละ.... O.O จ..จิน นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง “

คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงบนเตียงด้วยชุดสีชาวสะอาดของโรงพยาบาลชี้ๆ แล้วตะโกนเรียกรุ่นพี่ให้มาดูคนรักของตัวเอง ที่ไม่อัพเดตอะไรให้เค้าเห็นบ้างเลย

...ใจร้ายจริงๆเลยนะ ไอคนบ้า...

...แต่เราก็รักคนบ้าจนหมดหัวใจเลยนี่หน่าเฮ้อออ วีนี่มันไอขี้แพ้จริงๆ ...

“ วี.....ขอโทษ... “ เอ่ยไปด้วยเสียงแผ่วเบาแต่คนตัวเล็กคงได้ยินมันอย่างชัดเจนแน่นอน

“ ฮ่าๆๆๆๆ จินนายคิดว่าฉันโกรธนายหรอ?ฮ....ฮึก TT__TT “

“ ว...วี นายร้องไห้ทำไมเนี่ย “  คนตัวสูงรีบเดินไปหาวีที่เตียงนอนผู้ป่วยทันที แล้วโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ หวังว่าให้กอดนี้เป็นคำขอโทษ...

ขอโทษที่เค้าทำผิด...ผิดที่เค้างี่เง่าใส่คนตัวเล็ก....หึงเกินไป ทั้งที่รู้ว่าคนตัวเล็กคงไม่คิดอะไรคิดคนอื่นนอกจากตัวเองอยู่แล้ว

“ นาย อึก! นายมัน ฮรึกก! นิสัยไม่ดี !! ซฮกจิน!! นายมันคนไม่มี “  คนตัวเล็กที่นอนร้องไห้ภายในอ้อมกอดของอีกคน  คนตัวสูงไม่รู้ว่าเค้าทำให้คนตัวเล็กเสียใจไปขนาดไหนแล้ว

“ วี ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ ขอโทษ “  เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับ ลูบผมสีส้มที่เค้าบอกว่ามันเหมากับคนรักคนตัวเองมาก  มากจนคนตัวเล็กของเค้ายอมที่ย้อมมันให้กับคนที่เค้ารัก

“ ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไงเล่า ฮึก! ไม่ต้องขอโทษเลย “

คนตัวเล็กอู้อี้ภายในอ้อมกอดของคนตัวสูง

…อบอุ่น...

“ โอเค โอเค.... ขอบคุณ...ขอบคุณที่ไม่โกรธกัน ฉันรักนายนะวี คิมซอกจิน รัก คิมแทฮยอง “

“ อ...อื้อ รู้แล้วน่า ฉันก็รักนายเหมือนกัน...จิน “

------END------