....

                                     ...ว่ากันว่าในอดีตก่อนยุคปฐมบทยุคอันเนิ่นนานก่อนเหล่าการมาของยุคการนับถือทวยเทพ
มีนักปรัชญาผู้หนึ่งกล่าวไว้ว่า กาลเวลานั้นไซร้เหมือนลูกแก้วขนาดใหญ่ มวลมนุษย์ชาติทวิบาทย่ำลงบนผิวอันมันเลี่ยมของลูกแก้ว เพื่อมุ่งหมายไปสู่เส้นทางข้างหน้า ยิ่งไปไกลมากเท่าไร จักค้นพบว่าตนเองนั้นช่างไร้เดียงสานัก ยังเยาว์ยิ่ง ยังโหยหาความอยากรู้อยากเห็นมาเติมเต็มไม่รู้จบ  จนสดับได้ว่ารุกไปสู่อนาคตมากเท่าใด กลับยิ่งซ้ำรอยเดิมมากเท่านั้นเหมือนวนมาจุดเดิมของลูกแก้วที่เริ่มต้นเดินจากมา  ทำให้ความหวาดหวั่นยิ่งมากตามมา  มนุษย์ได้เพียงหลงวนเวียนมิรู้จบ การกระทำซ้ำซ้ำสร้างรอยรอยร้าวบนลูกแก้วลูกนั้นจากจุดร้าวเล็กเล็ก  รอยร้าวลึกลงเรื่อยเรื่อย ยิ่งเมื่อยามกระเสือกเสาะเดินทางเวียนมาครบรอบของจุดเดิมบนลูกแก้วมากเท่าใด  ผิวลูกแก้วอันเปาะบางดุจน้ำแข็งจึงเปิดเผยรอยร้าวลึกลงประดุจรากไม้แหวกว่ายชอนไชในศิลา  ยามขีดจำกัดของสสารมาถึง  ผิวแววมันเริ่มแตก แน่นอน มันไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้องเตือน  แต่จักพังทลายกระจายแตกแผ่ขยายไปทั่วลูกแก้ววัตถุนั้น  เงาดำมืดจากข้างในออกมาละเริงแลบเลียไปทั่วผิวแก้วของมัน เศษแก้วกระจัดระจายกระเซ็นสลายทั่วทิศทาง
 สิ่งที่ค้ำยันมวลมนุษย์ชาติ สิ้นสุดลง.....................