ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [S.Fic] Treasure - XS- by...Choco&SeulKi (บทนำ)
[S.Fic] : Varia’s treasure
Authors : SeulKi & Choco
Pairing : Xanxus x Squalo
Rate : PG-13
Warning : เสื่อมเศร้าเคล้าเลือดกำเดา?
Description : Happy Birthday to Sey ที่รัก จุบุ จุบุ วันเกิดปีนี้ขอให้แมนๆยิ่งขึ้นไป อยากจะดาร์กแต่ความเสื่อมมันค้ำคอ >O<
Description2 : ดีสคริปชั่นแรกพิมพ์ตั้งแต่วันเกิดเซย์ ซึ่งได้ข่าวว่าเป็นเดือนพฤศจิกา....
ขอบคุณพล๊อตเสื่อมๆ(?)จากน้องแนน Windiiz ที่รัก >O< ช่วยชีวิตพี่อย่างเหลือหลายจ้า
……………………………………………………………………………………
คุณเคยเข้าสู่สภาวะขาดแคลนเงินมั้ย…
สภาวะที่เรียกได้ว่าแม้แต่แกลบยังไม่มีจะกิน…
แม้แต่เงินซักแดงยังไม่มีติดกระเป๋าน่ะ…
“บัดซบ!”
เสียงสบถดังลั่นออกมาจากปากบอสใหญ่แห่งวาเรียผู้กำลังเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง บ๋อแบ๋ ไม่มีสักหยด! จนอยากจะกู่ร้องให้ลั่นปราสาทเหมือนอย่างหนังจากประเทศสยามเรื่องดังว่า
เหล้ากรูอยู่ไหน!
ค้นในห้องนอนก็แล้ว ห้องทำงานก็แล้ว ห้องน้ำก็แล้ว แม้แต่ท่อระบายน้ำทิ้งยังค้นมาแล้ว ก็ยังไม่เห็นสักกะขวด ชีวิตของนภาจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีเหล้า! คิดได้ดังนั้นคนอาบเหล้าต่างน้ำเลยแหกปากเรียกเบ๊ผู้ควบตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วยวาเรียและผ้าเช็ดพื้นส่วนตัวด้วยเสียงอันดัง
“ไอ้ฉลามหัวเน่า!”
1
2
3
ปัง!
“มีอะไรวะบอส คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย!”
เสียง 300 เดซิเบลดังขึ้นราวกับป่าวประกาศให้คนทั้งปราสาทรู้ว่า ตูมาแล้วนะ ดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดผลัวะอย่างแรงจนแซนซัสที่ยืนอยู่หน้าประตู ล้มกลิ้งจนแทบจะกระเด็นไปติดข้างฝา คนหล่อสะบัดมือเสยผมขึ้นหนึ่งครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าอันสง่างามราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นสมฉายาราชา
ถ้าจมูกที่อุตส่าห์ศัลยกรรมมาให้เหมือน ‘แจก-ยุง วงงงงจังชิมกิ’ หักจะทำไงวะเนี่ย! หันหน้ากลับไปหาฉลามหัวเน่าแบบสโลว์โมชั่น มีเสียงลมพัดและดอกไม้เป็นแบ็กกราวน์ หวังจะด่าให้จากปลาฉลามกลายเป็นปลาทูมันซะ...
แต่ปากที่เตรียมจะต่อว่าคนตรงหน้ามีอันต้องหุบสนิทลงฉับพลัน เมื่อหันไปเห็นหนังหน้าคนมาใหม่ที่ตอนนี้ดูจะหลอกหลอนยิ่งกว่า Scary movie เสียอีก ฉลามขาวในตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีเหลืองเหมือนจีวรสะท้อนแสง มือเรียวขาวยื่นสะเปะสะปะมาข้างหน้า
“แซนซัส…นายอยู่ไหนน่ะ อย่าเล่นอย่างงี้สิ ฉันกลัวนะ!”
“…” ไร้เสียงตอบรับจากแซนซัสที่ยามนี้มองอย่างละเหี่ยใจ
ดวงตาสีฟ้าใสที่เขาเคยคิดว่ามันงดงามเสียยิ่งกว่าอัญมณีใดๆ บัดนี้ถูกบดบังด้วยพืชผักสวนครัวที่ถูกขนานนามว่า แตงกวา เสียแล้ว
เป็นแตงกวาที่หั่นเป็นแว่นๆแบบเอาไว้ใส่ผักสลัดอีกตั้งหาก
เกิดความสงสัยขึ้นภายในจิตใจของบอสใหญ่ว่า นี่ไอ้ฉลามเส็งเคร็งนี่มันไม่มีเงินไปตัดแว่นจนต้องใช้แตงกวาแทนแล้วเรอะ?
"บอส บอส" เสียงนั้นยังคงเรียกขานเขาด้วยความหวาดหวั่น บังเกิดคำถามที่สองในใจของบอสหนุ่มใหญ่ขึ้นมาว่า แล้วแกเดินจากห้องมาได้ไงในสภาพแบบนี้?
แล้วข้อที่สามที่ตามมาติดๆในระยะกระชั้นชิดว่า แล้วทำไมมันไม่เอาแตงกวาออกล่ะ จะแปะประท้วงใคร? อ.อามาโนะเรอะ?
มือใหญ่ยื่นออกไปข้างหน้า เอาแตงกวาออกจากดวงตาคู่โตด้วยความทะนุถนอมทั้งที่ในใจอยากจะโบกให้เกรียนแตก แต่ไม่อาจทำได้ด้วยเพราะบทพระเอกมันค้ำคอ
"ขอบใจนะเว้ย บอส พอดีฉันมือไม่ว่าง" มือไม่ว่างของมันคือถือกระดาษสีแดงสองแผ่นกิ๊กก๊อก
บังเกิดเป็นคำถามข้อที่ 5 ในใจขึ้นว่า แล้วมือขวาของมันมีไว้ทำเพื่อ? เอาไว้ประดับเล่นให้คนอ่านรู้ว่ามีรึไง?
"แกรู้มั้ย ไอ้สวะ" น้ำเสียงจริงจังของแซนซัส นภามืด(นามสกุล)ทำให้ฉลามบุกแห่งวาเรียต้องเลิกเล่นมาซีเรียสตามไปด้วย คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม แต่เมื่อได้รับคำตอบแล้วถึงกับส้นเท้ากระตุก
"เหล้าในสต๊อกที่ชั้นสะสมไว้ดื่มตอนหน้าหนาว มันหมดแล้ว!!!"
เงียบกันไปพักหนึ่ง...
"ฉันว่าจะพูดกับแกเรื่องนี้อยู่เลย บอส เบิ่งซะให้เต็มตาก่อนจะมาหาเหล้า!" ชายหนุ่มข่มอารมณ์อยากโบกเกรียนแล้วส่งใบแดงเหมือนไล่ออกจากสนามให้ลอยว่อนมามาส์กใบหน้ากร้านโลกของบอสใหญ่วาเรีย
นี่ไม่ใช่ F4 เวอร์ชั่นอิตาลีนะเออ จะแจกใบแดงเพื่อ?
แซนซัส หรือ แสนศักดิ์เวอร์ชั้นไทย หรือ แสนสัดเวอร์ชั่นพูดไม่ชัดอะไรก็ตามแต่ เหลือบลงมองกระดาษแข็งสีแดงผ่านๆเพียงเท่านั้น
"ไร้สาระ ของแบบนี้ฉันไม่สนใจหรอก" ว่าแล้วก็โยนซากกระดาษออกไปอย่างไม่ไยดี มือใหญ่หยิบแก้วเหล้ายื่นมาตรงหน้าร่างบางที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความมาดมั่น
"เติมเหล้าให้หน่อย"
สควอโล่เม้มริมฝีปากอย่างข่มอารมณ์ ในสมองแช่งชักหักกระดูกอย่างดุเดือดให้อีกฝ่ายมันเป็นมะเร็งตับดับไปซะ โคลนสีเขียวบำรุงผิวหน้าผสานกับหยาดเหงื่อไหลเปรอะไปทั่วดูน่ากลัวแบบพิลึก มือเรียวสั่นระริกยามก้มลงไปเก็บกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอมราวกับว่ามันเป็นของล้ำค่าก็ไม่ปาน
"มัวทำอะไรอยู่ มาเติมสิ" ออกคำสั่งพลางลงไปนั่งไขว่ห้าง กระดิกแก้วยิกๆๆ
'หนอย...' ร่างโปร่งกัดฟันกรอด...นี่อุตส่าห์ให้ดูขนาดนี้มันยังไม่รู้...
สมแล้วที่โดนผีหลอก!! เอ้ย หลอกผี!!(?)
เผี๊ยะ!
แล้วกระดาษเจ้ากรรมก็ถูกนำมาเป็นอาวุธในที่สุด สเพลฮี สควอโล่ เงื้อกระดาษแผ่นบางฟาดลงไปยังกะบาลยุ่งๆสุดแรงเกิด แบบนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่า เอาเงินฟาดหัว ไม่ใช่สิ เอาบัญชีฟาดหัว อาศัยจังหวะที่บอสใหญ่กำลังอึ้งรีบสวนคำพูดไปก่อนที่มันจะตั้งตัวได้แล้วมาเบิร์นตรู
"ไม่รู้รึไงบอส บัญชีของเรากำลังติดลบ!"
แสนศักดิ์เบิกตากว้างยามสมองประมวลผลข้อมูลที่รับรู้ทั้งหมด...
หนี้ = ไม่มีเงิน = ไม่มีเหล้า
แล้วสมการของนภามืดก็ทำให้เขาหวั่นไหวจนไม่อาจต้านทาน!
……………………………………………………………………………………
บรรยากาศทะมึนอึมครึมก่อตัวขึ้นภายในห้องประชุมลับที่ไม่ค่อยลับเท่าไหร่เพราะใครๆก็รู้ เหล่าองค์ประชุมอันได้แก่สมาชิกวาเรียทั้ง 4 และอีกสองผู้นำนั่งหัวโด่จับเข่าคุยกันอยู่ในห้อง ทั้งหมดย้ายตัวเองจากเก้าอี้บุนวมนุ่มสบายมานั่งกับพื้นพรมแทนด้วยเหตุผลที่ว่ามันให้อารมณ์ยาจกสมกับตัวเลขในบัญชีวาเรียมากกว่า
"เรื่องที่ฉันจะประชุมวันนี้ เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งวาเรียขึ้นมา" น้ำเสียงนั้นเคร่งเครียด
"เดี๋ยวก่อน บอส"เสียงขัดจังหวะจากเจ้าชายที่มีหลักฐานอย่างเดียวบอกว่าเขาเป็นเจ้าชาย คือมงกุฎอันกะติ๋วที่วางอยู่บนกะบาลเท่านั้น นัยน์ตาของทุกคู่ตวัดไปจับจ้องผู้เรียกร้องความสนใจ
"บอส เจ้าชายเอามือขึ้นจากเข่าได้ยังอ้ะ ชิชิชิ"ประโยคคำถามจากเจ้าชายจิตไม่ปกติเรียกคำถามปะทุขึ้นภายในใจของทุกคน ณ ที่นั้น
"รุ่นพี่จะเอามือจับเข่าไว้ทำไมน่ะครับ..." สายหมอกข้างกายถามพลางสงสายตาเหยียดๆมาให้ อิเจ้าชายนี่จะทำอะไรอีก...
"ก็..." เจ้าตัวลากเสียงยาวน่าหมั่นไส้ "สควอโล่บอกให้เรามาจับเข่าคุยกันไม่ใช่เหรอ..."
เงียบกันไปพักใหญ่...
"นั่นมุขแกเหรอ ไอ้สวะ" แซนซัสตีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งอารมณ์ขำขัน นัยน์เนตรสีโลหิตฉายแววเคร่งเครียดเหลือประมาณ
หารู้ไม่ว่าภายในจิตใจของนภานั้น...
'กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก'
"เอาล่ะ"ฉลามคลั่งแห่งวาเรียเลิกสนใจประโยคด้านบน ประชุมต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ที่เรียกมาในวันนี้นั้น เพราะเรามีเรื่องสำคัญระดับโลกจะมาชี้แจงให้พวกแกเข้าใจกัน"
ว่าพลางกระแทกแผ่นกระดาษสีแดงแปร๊ดทิ่มตาลงกลางวง แต่ไม่ค่อยเหนือความคาดหมายของทุกคนเท่าไหร่
ก็ไอ้เมนูข้าวไข่เจียว ข้าวไข่ดาว ข้าวไข่ต้มทุกวันนั้นมันก็พอจะบอกสถานะการเงินได้อยู่ ไข่เจียวยังไม่มีหมูสับเลยคิดดู!
"ใบอะไรน่ะจ๊ะ สควอจัง" นายลุซซูเรีย ขยับเข้ามาเมี่ยงมอง บรรจงหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆเข้าไปพิจารณา แล้วก็ต้องตะลึงอึ้งทึ้งเสียวไป...
"ชิชิชิ หน้านังกระเทยตลกจัง" เจ้าชายวิปริตหัวเราะสะใจ อยากจะเอากล้องถ่ายรูปตัวนั้น(?)มาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก "ไหนอะไร มาให้เจ้าชายดูสิ คึคึคึคึ" ไม่ว่าเปล่า มือหนายังบรรจงหยิบใบนั้นออกมาจากมือนางสาวลุซซูเรียที่ยังคงนิ่งอึ้งอย่างรวดเร็วโดยไม่ขออนุญาต มารยาทของราชวงศ์หายไปกับสายลมแล้ว
"ชิชิชิ ไหนมาดู...เฮือก!" คราวนี้ถึงคราวของเจ้าชายบ้างที่มือไม้พากันสั่นระริก จะฉีกยิ้มก็ยิ้มไม่ออกเสียแล้ว
นี่มันใหญ่เกินวายุจะรับได้!
"ผมว่าท่านผ.บ.เฉลยมาเลยจะดีกว่ามั้ยครับ ตกใจกันไปมามันเปลืองเนื้อที่หน้ากระดาษเอสี่นะ"
"นั่นสิครับ" แสงระวีที่นานๆจะมีบทพูดรีบสนับสนุนขึ้นทันที ปฏิกิริยาของคนทั้งสองกระเทยและเจ้าชายไปกระตุ่นต่อมอยากรู้อยากเห็นหรือที่คนทั่วไปเรียกว่า อยากเจือก ของปลาดุกเข้าเสียแล้ว
"อ่ะแฮ่ม"สควอโล่ยังลีลากระแอ่มในลำคอ ก่อนจะต้องรีบให้คำตอบเมื่อสายตาสี่คู่จ้องเขม็งมา “อย่างที่ทุกๆคนรู้กันว่าวาเรียของเราก็จนแกล่บอยู่แล้ว” ฉลามหนุ่มชี้แจง “ตอนนี้ไม่แค่ระดับจนแกล่บ แต่มันยิ่งกว่านั้นอีก”
“ยิ่งกว่านั้นยังมีอีกเหรอ!” กระเทยสาวทาบอกตกใจ มันจะไปมีอะไรแย่ยิ่งกว่าไม่มีเงินซื้อลูกอมสองเม็ดบาทอีก
“ใช่” คราวนี้เป็นบอสใหญ่ออกมารับคำแทน เรียกให้สายตาทุกคนเบี่ยงไปยังเป้าหมายใหม่ “ไม่ใช่แค่จนอย่างเดียว...”
ชายหนุ่มเว้นจังหวะ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเหี่ยวๆที่ฝืนเต็มทน
“แต่เราติดหนี้เลยไงละเว้ย ไอ้พวกสวะ…”
เพียงเท่านั้น ในสมองของทุกคนก็มีแต่คำว่า เจ้าหนี้ ยึดทรัพย์ และ ใต้สะพานลอย วนเวียนหลอกหลอนซ้ำไปซ้ำมา...
……………………………………………………………………………………
to be continue...
Talk : จบตอนนี้เค้าก็รู้กันหมดแล้วว่าเรื่องมันไม่ได้เศร้าอย่างที่พรีวิวหลอกตา กร๊ากกกกกก (และรู้ด้วยว่านังโชและซึลเลวขั้นเทพ 4 หน้าA4 ก็ทำให้เป็นอินโทรได้???)
ปล. อย่าคาดหวังต่อตอนที่ 1 5555555555555555555555555
Authors : SeulKi & Choco
Pairing : Xanxus x Squalo
Rate : PG-13
Warning : เสื่อมเศร้าเคล้าเลือดกำเดา?
Description : Happy Birthday to Sey ที่รัก จุบุ จุบุ วันเกิดปีนี้ขอให้แมนๆยิ่งขึ้นไป อยากจะดาร์กแต่ความเสื่อมมันค้ำคอ >O<
Description2 : ดีสคริปชั่นแรกพิมพ์ตั้งแต่วันเกิดเซย์ ซึ่งได้ข่าวว่าเป็นเดือนพฤศจิกา....
ขอบคุณพล๊อตเสื่อมๆ(?)จากน้องแนน Windiiz ที่รัก >O< ช่วยชีวิตพี่อย่างเหลือหลายจ้า
……………………………………………………………………………………
สภาวะที่เรียกได้ว่าแม้แต่แกลบยังไม่มีจะกิน…
แม้แต่เงินซักแดงยังไม่มีติดกระเป๋าน่ะ…
“บัดซบ!”
เสียงสบถดังลั่นออกมาจากปากบอสใหญ่แห่งวาเรียผู้กำลังเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง บ๋อแบ๋ ไม่มีสักหยด! จนอยากจะกู่ร้องให้ลั่นปราสาทเหมือนอย่างหนังจากประเทศสยามเรื่องดังว่า
เหล้ากรูอยู่ไหน!
ค้นในห้องนอนก็แล้ว ห้องทำงานก็แล้ว ห้องน้ำก็แล้ว แม้แต่ท่อระบายน้ำทิ้งยังค้นมาแล้ว ก็ยังไม่เห็นสักกะขวด ชีวิตของนภาจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีเหล้า! คิดได้ดังนั้นคนอาบเหล้าต่างน้ำเลยแหกปากเรียกเบ๊ผู้ควบตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วยวาเรียและผ้าเช็ดพื้นส่วนตัวด้วยเสียงอันดัง
“ไอ้ฉลามหัวเน่า!”
1
2
3
ปัง!
“มีอะไรวะบอส คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย!”
เสียง 300 เดซิเบลดังขึ้นราวกับป่าวประกาศให้คนทั้งปราสาทรู้ว่า ตูมาแล้วนะ ดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดผลัวะอย่างแรงจนแซนซัสที่ยืนอยู่หน้าประตู ล้มกลิ้งจนแทบจะกระเด็นไปติดข้างฝา คนหล่อสะบัดมือเสยผมขึ้นหนึ่งครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าอันสง่างามราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นสมฉายาราชา
ถ้าจมูกที่อุตส่าห์ศัลยกรรมมาให้เหมือน ‘แจก-ยุง วงงงงจังชิมกิ’ หักจะทำไงวะเนี่ย! หันหน้ากลับไปหาฉลามหัวเน่าแบบสโลว์โมชั่น มีเสียงลมพัดและดอกไม้เป็นแบ็กกราวน์ หวังจะด่าให้จากปลาฉลามกลายเป็นปลาทูมันซะ...
แต่ปากที่เตรียมจะต่อว่าคนตรงหน้ามีอันต้องหุบสนิทลงฉับพลัน เมื่อหันไปเห็นหนังหน้าคนมาใหม่ที่ตอนนี้ดูจะหลอกหลอนยิ่งกว่า Scary movie เสียอีก ฉลามขาวในตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีเหลืองเหมือนจีวรสะท้อนแสง มือเรียวขาวยื่นสะเปะสะปะมาข้างหน้า
“แซนซัส…นายอยู่ไหนน่ะ อย่าเล่นอย่างงี้สิ ฉันกลัวนะ!”
“…” ไร้เสียงตอบรับจากแซนซัสที่ยามนี้มองอย่างละเหี่ยใจ
ดวงตาสีฟ้าใสที่เขาเคยคิดว่ามันงดงามเสียยิ่งกว่าอัญมณีใดๆ บัดนี้ถูกบดบังด้วยพืชผักสวนครัวที่ถูกขนานนามว่า แตงกวา เสียแล้ว
เป็นแตงกวาที่หั่นเป็นแว่นๆแบบเอาไว้ใส่ผักสลัดอีกตั้งหาก
เกิดความสงสัยขึ้นภายในจิตใจของบอสใหญ่ว่า นี่ไอ้ฉลามเส็งเคร็งนี่มันไม่มีเงินไปตัดแว่นจนต้องใช้แตงกวาแทนแล้วเรอะ?
"บอส บอส" เสียงนั้นยังคงเรียกขานเขาด้วยความหวาดหวั่น บังเกิดคำถามที่สองในใจของบอสหนุ่มใหญ่ขึ้นมาว่า แล้วแกเดินจากห้องมาได้ไงในสภาพแบบนี้?
แล้วข้อที่สามที่ตามมาติดๆในระยะกระชั้นชิดว่า แล้วทำไมมันไม่เอาแตงกวาออกล่ะ จะแปะประท้วงใคร? อ.อามาโนะเรอะ?
มือใหญ่ยื่นออกไปข้างหน้า เอาแตงกวาออกจากดวงตาคู่โตด้วยความทะนุถนอมทั้งที่ในใจอยากจะโบกให้เกรียนแตก แต่ไม่อาจทำได้ด้วยเพราะบทพระเอกมันค้ำคอ
"ขอบใจนะเว้ย บอส พอดีฉันมือไม่ว่าง" มือไม่ว่างของมันคือถือกระดาษสีแดงสองแผ่นกิ๊กก๊อก
บังเกิดเป็นคำถามข้อที่ 5 ในใจขึ้นว่า แล้วมือขวาของมันมีไว้ทำเพื่อ? เอาไว้ประดับเล่นให้คนอ่านรู้ว่ามีรึไง?
"แกรู้มั้ย ไอ้สวะ" น้ำเสียงจริงจังของแซนซัส นภามืด(นามสกุล)ทำให้ฉลามบุกแห่งวาเรียต้องเลิกเล่นมาซีเรียสตามไปด้วย คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม แต่เมื่อได้รับคำตอบแล้วถึงกับส้นเท้ากระตุก
"เหล้าในสต๊อกที่ชั้นสะสมไว้ดื่มตอนหน้าหนาว มันหมดแล้ว!!!"
เงียบกันไปพักหนึ่ง...
"ฉันว่าจะพูดกับแกเรื่องนี้อยู่เลย บอส เบิ่งซะให้เต็มตาก่อนจะมาหาเหล้า!" ชายหนุ่มข่มอารมณ์อยากโบกเกรียนแล้วส่งใบแดงเหมือนไล่ออกจากสนามให้ลอยว่อนมามาส์กใบหน้ากร้านโลกของบอสใหญ่วาเรีย
นี่ไม่ใช่ F4 เวอร์ชั่นอิตาลีนะเออ จะแจกใบแดงเพื่อ?
แซนซัส หรือ แสนศักดิ์เวอร์ชั้นไทย หรือ แสนสัดเวอร์ชั่นพูดไม่ชัดอะไรก็ตามแต่ เหลือบลงมองกระดาษแข็งสีแดงผ่านๆเพียงเท่านั้น
"ไร้สาระ ของแบบนี้ฉันไม่สนใจหรอก" ว่าแล้วก็โยนซากกระดาษออกไปอย่างไม่ไยดี มือใหญ่หยิบแก้วเหล้ายื่นมาตรงหน้าร่างบางที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความมาดมั่น
"เติมเหล้าให้หน่อย"
สควอโล่เม้มริมฝีปากอย่างข่มอารมณ์ ในสมองแช่งชักหักกระดูกอย่างดุเดือดให้อีกฝ่ายมันเป็นมะเร็งตับดับไปซะ โคลนสีเขียวบำรุงผิวหน้าผสานกับหยาดเหงื่อไหลเปรอะไปทั่วดูน่ากลัวแบบพิลึก มือเรียวสั่นระริกยามก้มลงไปเก็บกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอมราวกับว่ามันเป็นของล้ำค่าก็ไม่ปาน
"มัวทำอะไรอยู่ มาเติมสิ" ออกคำสั่งพลางลงไปนั่งไขว่ห้าง กระดิกแก้วยิกๆๆ
'หนอย...' ร่างโปร่งกัดฟันกรอด...นี่อุตส่าห์ให้ดูขนาดนี้มันยังไม่รู้...
สมแล้วที่โดนผีหลอก!! เอ้ย หลอกผี!!(?)
เผี๊ยะ!
แล้วกระดาษเจ้ากรรมก็ถูกนำมาเป็นอาวุธในที่สุด สเพลฮี สควอโล่ เงื้อกระดาษแผ่นบางฟาดลงไปยังกะบาลยุ่งๆสุดแรงเกิด แบบนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่า เอาเงินฟาดหัว ไม่ใช่สิ เอาบัญชีฟาดหัว อาศัยจังหวะที่บอสใหญ่กำลังอึ้งรีบสวนคำพูดไปก่อนที่มันจะตั้งตัวได้แล้วมาเบิร์นตรู
"ไม่รู้รึไงบอส บัญชีของเรากำลังติดลบ!"
แสนศักดิ์เบิกตากว้างยามสมองประมวลผลข้อมูลที่รับรู้ทั้งหมด...
หนี้ = ไม่มีเงิน = ไม่มีเหล้า
แล้วสมการของนภามืดก็ทำให้เขาหวั่นไหวจนไม่อาจต้านทาน!
……………………………………………………………………………………
บรรยากาศทะมึนอึมครึมก่อตัวขึ้นภายในห้องประชุมลับที่ไม่ค่อยลับเท่าไหร่เพราะใครๆก็รู้ เหล่าองค์ประชุมอันได้แก่สมาชิกวาเรียทั้ง 4 และอีกสองผู้นำนั่งหัวโด่จับเข่าคุยกันอยู่ในห้อง ทั้งหมดย้ายตัวเองจากเก้าอี้บุนวมนุ่มสบายมานั่งกับพื้นพรมแทนด้วยเหตุผลที่ว่ามันให้อารมณ์ยาจกสมกับตัวเลขในบัญชีวาเรียมากกว่า
"เรื่องที่ฉันจะประชุมวันนี้ เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งวาเรียขึ้นมา" น้ำเสียงนั้นเคร่งเครียด
"เดี๋ยวก่อน บอส"เสียงขัดจังหวะจากเจ้าชายที่มีหลักฐานอย่างเดียวบอกว่าเขาเป็นเจ้าชาย คือมงกุฎอันกะติ๋วที่วางอยู่บนกะบาลเท่านั้น นัยน์ตาของทุกคู่ตวัดไปจับจ้องผู้เรียกร้องความสนใจ
"บอส เจ้าชายเอามือขึ้นจากเข่าได้ยังอ้ะ ชิชิชิ"ประโยคคำถามจากเจ้าชายจิตไม่ปกติเรียกคำถามปะทุขึ้นภายในใจของทุกคน ณ ที่นั้น
"รุ่นพี่จะเอามือจับเข่าไว้ทำไมน่ะครับ..." สายหมอกข้างกายถามพลางสงสายตาเหยียดๆมาให้ อิเจ้าชายนี่จะทำอะไรอีก...
"ก็..." เจ้าตัวลากเสียงยาวน่าหมั่นไส้ "สควอโล่บอกให้เรามาจับเข่าคุยกันไม่ใช่เหรอ..."
เงียบกันไปพักใหญ่...
"นั่นมุขแกเหรอ ไอ้สวะ" แซนซัสตีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งอารมณ์ขำขัน นัยน์เนตรสีโลหิตฉายแววเคร่งเครียดเหลือประมาณ
หารู้ไม่ว่าภายในจิตใจของนภานั้น...
'กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก'
"เอาล่ะ"ฉลามคลั่งแห่งวาเรียเลิกสนใจประโยคด้านบน ประชุมต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ที่เรียกมาในวันนี้นั้น เพราะเรามีเรื่องสำคัญระดับโลกจะมาชี้แจงให้พวกแกเข้าใจกัน"
ว่าพลางกระแทกแผ่นกระดาษสีแดงแปร๊ดทิ่มตาลงกลางวง แต่ไม่ค่อยเหนือความคาดหมายของทุกคนเท่าไหร่
ก็ไอ้เมนูข้าวไข่เจียว ข้าวไข่ดาว ข้าวไข่ต้มทุกวันนั้นมันก็พอจะบอกสถานะการเงินได้อยู่ ไข่เจียวยังไม่มีหมูสับเลยคิดดู!
"ใบอะไรน่ะจ๊ะ สควอจัง" นายลุซซูเรีย ขยับเข้ามาเมี่ยงมอง บรรจงหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆเข้าไปพิจารณา แล้วก็ต้องตะลึงอึ้งทึ้งเสียวไป...
"ชิชิชิ หน้านังกระเทยตลกจัง" เจ้าชายวิปริตหัวเราะสะใจ อยากจะเอากล้องถ่ายรูปตัวนั้น(?)มาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก "ไหนอะไร มาให้เจ้าชายดูสิ คึคึคึคึ" ไม่ว่าเปล่า มือหนายังบรรจงหยิบใบนั้นออกมาจากมือนางสาวลุซซูเรียที่ยังคงนิ่งอึ้งอย่างรวดเร็วโดยไม่ขออนุญาต มารยาทของราชวงศ์หายไปกับสายลมแล้ว
"ชิชิชิ ไหนมาดู...เฮือก!" คราวนี้ถึงคราวของเจ้าชายบ้างที่มือไม้พากันสั่นระริก จะฉีกยิ้มก็ยิ้มไม่ออกเสียแล้ว
นี่มันใหญ่เกินวายุจะรับได้!
"ผมว่าท่านผ.บ.เฉลยมาเลยจะดีกว่ามั้ยครับ ตกใจกันไปมามันเปลืองเนื้อที่หน้ากระดาษเอสี่นะ"
"นั่นสิครับ" แสงระวีที่นานๆจะมีบทพูดรีบสนับสนุนขึ้นทันที ปฏิกิริยาของคนทั้งสองกระเทยและเจ้าชายไปกระตุ่นต่อมอยากรู้อยากเห็นหรือที่คนทั่วไปเรียกว่า อยากเจือก ของปลาดุกเข้าเสียแล้ว
"อ่ะแฮ่ม"สควอโล่ยังลีลากระแอ่มในลำคอ ก่อนจะต้องรีบให้คำตอบเมื่อสายตาสี่คู่จ้องเขม็งมา “อย่างที่ทุกๆคนรู้กันว่าวาเรียของเราก็จนแกล่บอยู่แล้ว” ฉลามหนุ่มชี้แจง “ตอนนี้ไม่แค่ระดับจนแกล่บ แต่มันยิ่งกว่านั้นอีก”
“ยิ่งกว่านั้นยังมีอีกเหรอ!” กระเทยสาวทาบอกตกใจ มันจะไปมีอะไรแย่ยิ่งกว่าไม่มีเงินซื้อลูกอมสองเม็ดบาทอีก
“ใช่” คราวนี้เป็นบอสใหญ่ออกมารับคำแทน เรียกให้สายตาทุกคนเบี่ยงไปยังเป้าหมายใหม่ “ไม่ใช่แค่จนอย่างเดียว...”
ชายหนุ่มเว้นจังหวะ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเหี่ยวๆที่ฝืนเต็มทน
“แต่เราติดหนี้เลยไงละเว้ย ไอ้พวกสวะ…”
เพียงเท่านั้น ในสมองของทุกคนก็มีแต่คำว่า เจ้าหนี้ ยึดทรัพย์ และ ใต้สะพานลอย วนเวียนหลอกหลอนซ้ำไปซ้ำมา...
……………………………………………………………………………………
to be continue...
Talk : จบตอนนี้เค้าก็รู้กันหมดแล้วว่าเรื่องมันไม่ได้เศร้าอย่างที่พรีวิวหลอกตา กร๊ากกกกกก (และรู้ด้วยว่านังโชและซึลเลวขั้นเทพ 4 หน้าA4 ก็ทำให้เป็นอินโทรได้???)
ปล. อย่าคาดหวังต่อตอนที่ 1 5555555555555555555555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น