[Fic KHR] Just Only XS and BF (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : [Fic] Covetousness -XS- 1

Chapter 1: Tsuna ,Squalo and Fran



แซนซัสกับคุณไม่เหมาะกันเลยสักนิด……….



ร่างบอบบางเหวี่ยงดาบฟันศัตรูที่ดาหน้าเข้ามาอย่างโกรธแค้น เสียงกรีดร้องที่ดังระงมไปทั่วกับอาการดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ความตายจะมาพรากไม่อาจดังเข้าไปในโสตประสาทของฉลามคลั่งผู้โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ



สควอโล่แทงศัตรูอย่างไม่ยั้งด้วยปลายดาบคมกริบ หันขวับไปรับสิ่งที่พุ่งตรงมาจากด้านหลังด้วยสันดาบ ร่างบอบบางนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสีเดียวกับเส้นผมยืนอยู่ตรงนั้น มือบอบบางนั้นสั่นระริก ปลายกระบอกปืนอันร้อนฉ่ายังคงเล็งมาที่ฉลามคลั่ง



ชวนให้คิดถึงศัตรูหัวใจ



ชอบลอบทำร้ายจากข้างหลังอย่างนี้แหละ…….ซาวาดะ สึนะโยชิ



มือเรียวบางปาดาบคู่กายอย่างรุนแรงไปที่ร่างๆนั้นจนปักแทงทะลุหัวใจ นัยน์สีน้ำตาลฉายแววตื่นกลัวเป็นภาพสุดท้ายที่ได้เห็น เมื่อมือบางกระชากดาบคู่กายคืนมาอย่างแรง จนเลือดสาดกระเซ็น



ในใจนึกจินตนาการให้เป็นไอเด็กรุ่นที่ 10 นั่นที่มาตายอยู่ตรงนี้!



สควอโล่หอบอย่างรุนแรงกับคลื่นอารมณ์ที่โหมพัดราวกับวรุณคลั่งในคืนมืดมิด ก่อนจะรู้สึกได้ถึงมือเย็นเยียบแตะแนบที่แก้มของตนเอง เงยหน้ามองตามมือนั้นก็พบร่างสูงของเจ้าชายนักฆ่ายืนอยู่ ผมสีทองปิดบังดวงตาอย่างเคย ข้างกายมีเจ้าเด็กปากเสียหมวกกบ รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเป็นห่วงนั้น แม้แต่ฟรานก็ยังไม่จิกกัดอย่างเคย



“สควอโล่ เป็นอะไรมากมั้ย ชิชิชิ” เบลเลื่อนมือไปแตะที่หน้าผากกลมมนของร่างบาง “ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็……..เจ้าชายว่าบอส…….”



“รุ่นพี่ครับ………” ฟรานพูดขึ้นขัดจังหวะสนทนา เจ้าชายชะงักหันไปมองร่างนั้น…….ใบหน้าหวานของฟรานส่ายไปมา เบลเบ้ปากแต่ก็ยอมเงียบแต่โดยดี สควอโล่มองอากัปกริยาแล้วหัวเราะออกมา



“ฉันไม่ได้น่าสมเพชขนาดนั้น เบล….ฆ่าศัตรูเสร็จแล้วรึไง ฟราน……ท่าทางของแกทำชั้นขนลุก ฉันไม่ได้คิดมากอะไรขนาดให้พวกแกสองคนมาเป็นห่วง รู้ไว้ซะ”



“ท่านผ.บ.งี่เง่า ไม่ทราบว่าใครเป็นห่วงครับ หลงตัวเองไปหน่อยมั้ง”



เสียงนิ่งเฉยแต่กวนประสาทดังขึ้นมาทันที สควอโล่คิ้วกระตุก มือบางยกดาบขึ้นมาเตรียมจะตัดปากไอเด็กปากเสียให้เป็นชิ้นๆ แต่ติดที่เจ้าชายนักฆ่ายึดข้อมือบอบบางนั้นเอาไว้ รักกันจริงๆ ไอเด็กเวรพวกนี้ ร่างบางสบถพรืด



“ฉันจะไปเดินเล่น พวกแกสองคนกลับปราสาทไปรายงานบอสก่อน ไม่ต้องตามมานะ!” สองขาเรียวยาวเดินจากไป ทิ้งภาพซากศพเกลื่อนกลาดกับเลือดที่ไหลนองเต็มพื้นไว้เบื้องหลัง เบลหันไปมองใบหน้าหวานๆของฟรานที่กำลังทำหน้าลำบากใจ อย่างเห็นได้ไม่บ่อยนัก



“มันเรื่องอะไรกันน่ะ ชิชิชิ เจ้าชายไม่ชอบเห็นสควอโล่เป็นงี้เลย” เจ้าชายนักฆ่าเบ้หน้า แต่ฟรานกลับเลือกที่จะเงียบ



ขืนมันรู้เรื่องนั้น วองโกเล่รุ่นที่ 10 นั่นได้กลายเป็นทูน่าบะช่อแน่



ยังดีที่คนรู้เห็นเรื่องนั้นคือเขา………



ทำไงได้ล่ะรอบข้างเขาก็มีแต่พวกปัญญาอ่อนทั้งนั้น……..แต่เขาก็คงปัญญาอ่อนกว่าที่มาอยู่กับคนพวกนี้……..แถมยังหลงรักคนที่ปัญญาอ่อนที่สุดในหมู่พวกนั้น



ไม่อยากเชื่อว่าท่านผ.บ.ขี้เกี๊กกับวองโกเล่รุ่นที่10 นั่น…………



ฟรานลอบถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับออกจากสถานที่นั้นเคียงคู่ไปกับเจ้าชายนักฆ่า โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ในอนาคตข้างหน้านั้น ตนเองจะเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของฉลามคลั่งแห่งวาเรียจากสถานการณ์อันเลวร้ายนี้



ความสัมพันธ์ที่เก็บซ่อน……..และความรักอันตราย


………………………………………………………………………………………………………………………………………



ไหนใครบอกว่า การเดินเล่นจะช่วยผ่อนคลายจิตใจ อย่าให้รู้นะ แม่จะเอาดาบไปกระซวกไส้ให้หมดเลย ร่างบางคิดอย่างโมโห เป็นเวลาสองชั่วโมงแล้วที่เขาเดินอยู่เพียงลำพังภายในสวนสาธารณะแห่งนี้ รกร้าง ว่างเปล่า เหมือนกับอารมณ์ของเขา แสร้งทำเป็นโมโห หากแต่ส่วนลึกในจิตใจนั้นกลับอ้างว้าง



แซนซัสกับคุณไม่เหมาะกันเลยสักนิด………………..



ทั้งๆที่ไม่ควรใส่ใจ แต่กลับคิดถึงแต่ประโยคนี้ราวกับเป็นบ้า



ร่างเพรียวบางกัดริมฝีปากแน่น เคลื่อนตัวลงนั่งที่ชิงช้าสนิมเขรอะ นัยน์ตาสีน้ำแข็งที่มักทอประกายเยือกเย็นหลับลงอย่างช้าๆ


………………………………………………………………………………………………………………………………………



“สควอโล่”



เสียงหวานใสที่ดังขึ้นข้างหู เรียกให้ฉลามคลั่งผู้นอนเอกเขนกอยู่ใต้ร่มไม้รอเวลาปฏิบัติภารกิจลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ดวงหน้าน่ารักของสึนะโยชิปรากฏขึ้นกับสายตา ด้วยความตกใจ สควอโล่ผลักร่างนั้นอย่างเต็มแรงจนลอยไปกระแทกก้อนหินใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นพรวดอย่างรวดเร็ว มือเรียวกระชับดาบคู่กายข้างเอวเอาไว้แน่น



“โอ๊ย…..เจ็บนะ” เสียงหวานครางหงิงๆเหมือนกับแมวคราง น้ำตาเริ่มคลอหน่วยที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม มือบอบบางยกแขนตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่ารอยเลือดที่ไหลซิบๆมาตามปากแผลนั้น



“เจ็บเป็นด้วยรึไง” แทนที่จะสงสาร ฉลามคลั่งแห่งวาเรียกลับเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา นัยน์ตาสีน้ำแข็งจับจ้องไปที่แผลนั้นก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางสำออยของสึนะโยชิ แผลแค่นี้ร้องจะเป็นจะตาย ทีแผลต่อสู้ไม่เห็นร้องสักแอะ!



สึนะหยุดร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบจะทันที รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนริทฝีปากอิ่ม ดวงตาที่เคยไร้เดียงสาทอประกายแข็งกร้าวจนเปลี่ยนเป็นคนละคน



“เหอะ! รู้ตัวช้าอย่างนี้ ไม่น่าแซนซัสถึงไม่เอา”



“นี่แก!”



มือเรียวบางตวัดดาบทาบลำคอบอบบางของสึนะ เรียกเลือดให้ไหลซิบๆหยาดหยดลงมาตามลำคอเรียวระหงส์ แต่ถึงกระนั้น รอยยิ้มเยาะก็ยังคงปรากฏบนใบหน้านั้นไม่เปลี่ยนแปลง และมัน…..ทำให้สควอโล่โมโหมากกว่าครั้งไหนๆ ทำร้ายร่างกายกัน ยังไม่เจ็บใจเท่าที่เด็กนี่มายืนลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยเขาอยู่อย่างนี้!



กัดริมฝีปากตัวเองอย่างข่มอารมณ์ มือเรียวกำด้ามดาบคู่ใจไว้แน่นก่อนจะตัดสินใจเอาออกไปจากลำคอนั้น ไม่วายเฉียดไปโดนแก้มใสทิ้งร่องรอยบาดลึกเป็นทางยาวข้างแก้มเป็นของแถม สึนะเบ้ปาก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายเจิดจ้าสั่นระริกไปด้วยความพึงพอใจ มือเรียวปาดโลหิตสีแดงสดก่อนจะเริ่มใช้ลิ้นเล้าเลียโลหิตนั้น



“รู้มั้ย มี 3 เหตุผลที่คุณเอาชนะผมไม่ได้” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ข้อ 1 คุณมันงี่เง่าดีแต่ใช้กำลัง ข้อ 2 คุณมันก็เป็นได้แค่ฉลามสวะสวะในความคิดของแซนซัส และข้อ 3ที่สำคัญที่สุด เพราะผมเป็นคนกุมหัวใจของแซนซัส ความรักของคุณมันก็แค่เศษหินริมทาง ไม่มีใครหรอกนะที่จะบ้าเก็บก้อนหิน มีแต่เตะทิ้งอย่างไม่ไยดี”



ฉลามคลั่งแห่งวาเรียได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดร้ายกาจที่ออกมาจากริมฝีปากอิ่มสวยเคลือบยาพิษ ถ้อยคำเลวร้ายแต่กลับไม่อาจโต้แย้งได้เลย มันเป็นความจริง…….ความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ร่างบางกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ทั้งที่คิด….ว่าจะแย่งชิงมาแท้ๆ เจอคำพูดแบบนี้…..แค่นี้……..ก็ยอมแพ้แล้วงั้นเหรอ…….น่าสมเพชนักสควอโล่



“จะบอกอะไรดีๆให้นะ………ไอดาบงี่เง่านั่นจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวคุณเอง สุดท้ายแล้ว ผมก็ต้องเป็นผู้ชนะ เพราะ แซนซัสกับคุณไม่เหมาะกันเลยสักนิด จำคำผมเอาไว้ คุณรองหัวหน้าหน่วยวาเรีย”



ร่างบอบบางของสึนะโยชิเดินผละออกมาพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจบนริมฝีปากที่ไม่จางหาย เดินเลี้ยวหัวมุมชนเข้ากับใครบางคนจนกระเด็นไปคนละทาง



“โอ๊ย!” เสียงหวานครางอย่างแผ่วเบา พร้อมๆกับที่คนตรงหน้าลุกขึ้นยืนมาด้วยตัวเอง หมวกรูปกบกระเด็นมาตรงเท้าของสึนะ



ฟราน……งั้นเหรอ


“ใจคอจะไม่ช่วยกันเลยรึไง” สึนะเอ่ยอย่างตัดพ้อ วงหน้าหวานเงยขึ้นมองสบกับดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่สวยของฟราน ใบหน้าเรียบเฉยนั้นเป็นสิ่งที่เขาได้รับกลับมา



“จะมาทำสำออยอะไรเหรอครับ วองโกเล่รุ่นที่ 10”



เสียงหวานเอ่ยอย่างเฉยชา ได้ยินทั้งหมดแล้ว…….บทสนทนาที่แสนน้ำเน่านั่น



สึนะโยชิ…..เป็นคนดีแค่ฉากหน้า เรื่องนี้เขารู้มาตั้งแต่แรก



ใครจะฉลาดเรื่องลวงหลอก……ได้เท่าผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกเล่า



คงมีแต่ผ.บ.ผมยาวสุดงั่งนั่นที่ไม่รู้เรื่องนั้นจนโดนแย่งบอสไป…….



“พ…….พูดเรื่องอะไรน่ะ ฟราน”


สึนะเอ่ยละล่ำละลัก ใบหน้าหวานเริ่มเบ้ราวกับจะร้องไห้ ฟรานปรายตามองปฏิกิยานั้น ขาเพรียวบางก้าวเข้าไปหา โน้มตัวลงไปเก็บหมวกรูปกบของตัวเองมาปัดฝุ่น เมินเฉยต่อสึนะโดยสิ้นเชิง! ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มแข็งกร้าวขึ้น ก่อนจะอ่อนลงอย่างรวดเร็วเมื่อฟรานปรายตามองสบ



“คุณน่ะ……หน้าไม่อายจริงๆนะครับ” พูดถ้อยคำร้ายกาจด้วยโทนเสียงเรียบเฉยแต่กลับกระแทกเข้าไปในใจของคนฟังอย่างรุนแรง



“น…..นายว่าฉันงั้นเหรอ” น้ำตาเริ่มไหลมาคลอหน่วยที่ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต ไหล่บอบบางจะสั่นสะท้านไปด้วยแรงอารมณ์ ก่อนจะช้อนขึ้นมองสบดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่สวยอย่างเว้าวอน แต่กลับไม่เห็นแม้แต่อารมณ์ใดๆอยู่ในนั้น



“เปล่านี่ครับ…….ผมแค่พูดว่าท้องฟ้าวันนี้สวยจังนะ”



ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกเดินจากไปแล้ว ร่างบอบบางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม วงหน้าหวานแข็งกร้าวอย่างสะกัดกั้นอารมณ์



ผู้พิทักษ์สายหมอกแห่งวาเรีย ร้ายกาจกว่าที่คิดไว้นัก สึนะได้แต่กัดฟันกรอดอยู่ในใจ ไม่อยาก…..จะเป็นศัตรูซึ่งๆหน้ากับคนๆนี้ แต่ก็ไม่อาจปล่อยคนที่ทำให้เขาเสียท่าอย่างนี้เอาไว้ได้



จะมีทางไหน…….ที่ทำให้มันเจ็บช้ำ



เกลียดนัก…..ใบหน้าเรียบเฉยกับท่าทางเฉยชา



เด็กนี่…….รับมือได้ยากกว่าสควอโล่



ฟรานไม่ใช่คนช่างฟ้อง……เขารู้ดี…….แต่อะไรจะทำให้มั่นใจได้ว่าเด็กนั่นจะไม่เข้าข้างสควอโล่ ในเมื่อมันเป็นคนรักของเจ้าชายวิปริตเบลเฟกอล



อ่ะ……เบลงั้นเหรอ



ร่างบางยิ้มเหี้ยมเกรียม



บางที……ความรักก็เป็นจุดอ่อนได้ง่ายดายมากกว่าที่คิด



อยากจะทำลายให้มันย่อยยับ…..ทั้งฉลามคลั่งแสนสวยที่เขาเกลียดชัง………..ทั้งผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกที่แสนเย็นชาแต่กลับได้ความรักเปี่ยมล้นจากเจ้าชายผู้ไม่เคยรักใคร



คนสองคนกับหัวใจของเหล่าวาเรีย…………..



บางที……..เแซนซัสอาจจะไม่เคยรักเขาเลย



TBc.