[Fic KHR] Just Only XS and BF (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : [Fic] Covetousness -XS- Intro

Title : Covetousness

Pairing : Xanxus x Squalo + 27

Rate : Nc-21 + SM

Warning : หลามดาร์ก ป๋าเถื่อน ไม่มีใครเป็นคนดีสักกะคน

Genre : Drama

Describsion : ฟิคนี้เพื่อเซย์จัง แต่งตอนตี 1 กำลังดาร์กได้ที่

p.s แต่งสดจ้า วางโครงเรื่องเน่าต้องขออภัย (โค้งงามๆ)

ฟิคมืดมนไร้แสงสว่างงงง
.............................................................................................................................................................

Intro



ความโลภ......เป็นบ่อเกิดของความทุกข์



ไม่เคยเชื่อถือในประโยคนี้.............จนกระทั่งพบเจอกับตัวเอง



อยากได้ อยากมี อยากครอบครอง........



แต่สุดท้ายแล้ว.................กลับถูกช่วงชิงไป



ยังเหลืออะไรอีกมั้ยที่ยังคงเป็นของฉัน..........



กายนี้.....



หัวใจนี้.......



หรือแม้กระทั่งชีวิตนี้......



นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก.............แซนซัส

.............................................................................................................................................................



ร่างเพรียวบางของฉลามคลั่งแห่งวาเรียนั่งเท้าคางกับกรอบหน้าต่างอย่างเหม่อลอย สายลมยามค่ำคืนพัดให้เรือนผมสีเงินปลิวไสวระเรื่อยไล้ไปตามใบหน้าคมหวาน ดวงตาสีน้ำแข็งทอดมองท้องนภาสีดำสนิท ไร้แสงดาว........ชวนให้คิดถึงใครคนนั้น



ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของหัวใจ.........



หนึ่งเดียวของเขา......



2 คืนแล้วสินะที่แซนซัสหายเข้าไปในห้องนอนกับเด็กวองโกเล่รุ่นที่ 10 นั่น แม้แต่เด็กประถมก็รู้ว่าเข้าไปทำอะไรกัน ไม่ต้องได้ยินเสียงครางแผ่วหวาน ไม่ต้องได้ยินคำครวญครางเรียกชื่อใครคนนั้น...........



แซนซัสกับซาวาดะ สึนะโยชิ



ท้องนภาสีดำกับท้องนภาสีฟ้าใส......อบอุ่น อ่อนโยน



วรุณที่ดำมืดอย่างเขา จะเอาอะไรไปสู้กับวองโกเล่รุ่นที่ 10...........เจ้าของหัวใจของแซนซัส



เด็กนั่นบอบบาง.......อ่อนโยน อบอุ่น และไร้เดียงสา



ตรงกันข้ามกับเขา...........



เป็นอะไรที่คนอย่างเขาไม่มีวันเทียบเทียม.......



ไม่แปลกเลย.......ที่แซนซัสอยากจะเลือกท้องนภาสีฟ้าใสมากกว่าสายฝนอันแสนเย็นชา



ถึงจะเป็นอย่างนั้น........หัวใจก็ยังคงร่ำร้อง



ผิดมั้ย.....หากปรารถนาจะได้หัวใจของแซนซัส



ผิดมั้ย.....หากปรารถนาแย่งชิงสิ่งที่ไม่ได้เป็นของตน



ผิดมั้ย......หากจะบดขยี้ความสัมพันธ์นั้นให้แหลกลงไปกับมือ



ไม่เอาแล้วกับการรอคอยที่ไม่มีหวังอย่างนี้ พอกันที!



เขา..........คงต้องจัดการอะไรบางอย่าง



ปังงงงงง



ประตูห้องนอนของบอสแห่งวาเรียถูกเปิดออกอย่างรุนแรง เรียกให้ฉลามหนุ่มเกิดอาการสะดุ้งสุดตัวมากกว่าครั้งไหนๆ เสียงหัวเราะหยอกเย้าดังไปทั่วโถงทางเดินอันแสนกว้างใหญ่ ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด......เหล่าลูกน้องระดับล่างและเหล่าผู้พิทักษ์หลับไปกันหมดแล้ว



ไม่มีใครมาได้ยิน.............ได้รับฟังเหมือนกับเขา



ขาเพรียวแตะพื้นล่างขอบหน้าต่าง พยายามใช้ฝีเท้าเงียบกริบสมกับเป็นนักฆ่าเดินหนีไปอีกทาง......แต่เปล่าประโยชน์ ร่างสองร่างเดินตามทันเขาอย่างรวดเร็ว พอดีกับที่เจ้าของเสียงหวานใสเอ่ยนามของเขา.....



"สควอโล่"



ร่างบางสูดลมหายใจช้าๆ ดวงตาสีน้ำแข็งหันกลับมาสบดวงตาสีน้ำตาลอ่อน คนสองคนยืนอยู่เบื้องหลังเขา ใบหน้าหวานของวองโกเล่รุ่นที่ 10 หยาดพราวไปด้วยเหงื่อ.....จากกิจกรรมที่ทำในห้องนอนของแซนซัส ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆยามจับจ้องไปที่เรือนร่างบอบบางของสึนะโยชิในชุดนอนซีทรู รอยจูบสีกุหลาบปรากฏเด่นชัดบนซอกคอขาวนวลเนียน สายตาเย็นชาจับจ้องมือบางซึ่งเกาะเกี่ยวอยู่ที่ท่อนแขนใหญ่ของแซนซัส



เบือนหน้าหนีแทบจะทันที เมื่อสบเข้ากับดวงตาสีแดงเลือดไร้ความรู้สึก.......



"ไอสวะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น



"มีอะไรวะ บอส จะเรียกทำไม คนจะไปนอน" ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง แฝงไปด้วยความตำหนิคนตัวเล็กที่หน้าซีดลงในทันที



ก็สมควรแล้ว..........จะเรียกให้หยุดทำไม



เรียกให้มาดูว่าพวกแกรักกันแค่ไหน



เรียกมาให้รู้สถานะของตัวเองรึไง......



มันจะมากเกินไปแล้ว! ซาวาดะ สึนะโยชิ



ความเกลียดชังฉายชัดอยู่ในดวงตาสีน้ำแข็งคู่งามยามจับจ้องไปที่เรือนร่างบอบบางของวองโกเล่รุ่นที่ 10 เพียงชั่วขณะหนึ่งก่อนจะกลับมาเย็นชาเช่นเดิม ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยหมองลงพร้อมกับอาการสั่นสะท้านที่ไหล่บอบบางที่ดูราวกับเสแสร้งเล็กๆ สิ่งนั้นไม่อาจรอดพ้นสายตาอันเฉียบแหลมของแซนซัสไปได้



มือใหญ่ปลดท่อนแขนบอบบางของสึนะออกจากแขนของตน ก่อนจะตรงไปจิกกระชากเรือนผมสีเงินยวงจนเจ็บแปลบไปทั่วหนังศีรษะ ดวงหน้าหวานแหงนเงยขึ้นตามแรงกระชากอันรุนแรง ดวงตาสีน้ำแข็งทอประกายปวดร้าวก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้ง



งี่เง่า ไร้เหตุผลอีกแล้ว



เห็นฉันเป็นอะไรกันแน่



ชักเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ….บอส



"ทำบ้าอะไรของแกวะ" มือเรียวพยายามแกะมือหนาออก แต่ไร้ผล มือใหญ่อีกข้างบีบแนวคางบอบบางจนช้ำเป็นรอยมือ ความไม่เข้าใจฉายชัดในดวงตาสีเงินสวยคู่งามขณะประสานสบกับดวงตาสีแดงเลือดอำมหิตคู่นั้น



"คุกเข่าซะ!" เสียงทุ้มฟังดูเหี้ยมเกรียมยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ขาแข็งกระแทกไปที่เข่าบอบบางจนร่างทั้งร่างของฉลามแห่งวาเรียล้มลงไปกองกับพื้น


.


.


.



ต่อหน้าซาวาดะ สึนะโยชิ



ต่อหน้าคนที่เขาเกลียดที่สุด



มือใหญ่จิกเรือนผมสีเงินยวงขึ้นมา ดวงตาสีน้ำตาลของสึนะเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนที่เสียงใสๆจะละล่ำละลักพูดออกมา



"ม....ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้"



สควอโล่เหยียดสายตามองท่าทางนั้น……ชิ ทำเป็นคนดี



ท่าทางไร้เดียงสานั่น มันน่าฆ่าทิ้งนัก!



"ไม่ได้! แกขอโทษไอสวะนี่เดี๋ยวนี้" หันไปออกคำสั่งกับฉลามภายใต้บังคับบัญชาของตน ร่างบางเบิกตากว้าง



ไม่มีทาง! ทำไมชั้นต้องขอโทษไอเด็กนี่ด้วย



เบ้ปากน้อยๆก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง หากแต่มือหนากระชากกลับมาทันทีจนน้ำตารื้น แต่ถึงกระนั้น ความทะนงก็ยังคงเด่นชัดในดวงตาสีเงินแสนเย็นชา มุมปากบางเชิดสูงขึ้นอย่างดื้อแพ่ง



อาการนิ่งเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุด และมันเรียกให้แซนซัสโมโหมากกว่าครั้งไหนๆ มือหนาตบแก้มเนียนใสอย่างรุนแรงจนโลหิตสีแดงสดไหลย้อยออกมาจากมุมปากบอบบาง น้ำตารื้นขึ้นมาที่ดวงตาสีน้ำแข็งของสควอโล่ ที่เบือนหน้าหลบแทบจะทันที.....



แกบังคับฉันแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยว่า



แล้วทำไม.......ต้องให้ฉันมาขอโทษไอเด็กนี่ด้วย



ต่อให้ตายก็ไม่มีทางทำ!



มือบอบบางเช็ดน้ำตาที่คลออยู่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบนนัยน์ตาสีเงินแสนเย็นชามาสบ ประกายตาเกรี้ยวโกรธทออย่างเด่นชัดในดวงตาสีแดงเลือดที่เขาหลงรัก



อะไรกัน.......เรื่องแค่นี้



เรื่องแค่นี้......ถึงกับต้องให้ฉันขอโทษ



ด้วยเรื่องแค่นี้........แกถึงกับบังคับให้ฉัน........คนที่แกก็รู้ว่ารักศักดิ์ศรีมากกว่าใครๆ........คุกเข่าขอโทษไอเด็กที่แย่งชิงแกไปจากฉัน



ฮ่ะฮ่ะ แซนซัส.......ตลกร้ายเกินไปแล้ว



มุมปากบางยกยิ้มน้อยๆทั้งๆที่กำลังสั่นระริก........



รู้สึกโกรธแค้นทั้งตัวเอง แซนซัส และซาวาดะ สึนะโยชิที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้



พยายามยกยิ้มราวกับเป็นเรื่องน่าหัวเราะ หากแต่ปวดร้าวไปทั้งหัวใจ



เจ็บแปลบไปหมด..........



ไม่ใช่ร่างกายที่นายกระทำอย่างป่าเถื่อน.......แต่เป็นที่หัวใจดวงนี้



ฉันเจ็บจนจะตายอยู่แล้วนะ......แซนซัส



ดูไม่ออกเหรอ…….ฉันคนนี้ที่รักนายมากขนาดนี้…….



มีแต่ความนิ่งเงียบระหว่างคนทั้งสอง ฉลามแห่งวาเรียผู้ดื้อแพ่งกับบอสที่เกรี้ยวโกรธ......ดวงตาสีโกเมนหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยมือที่กระชากผมสีเงินออก ขายาวเดินไปยืนเคียงข้างกับสึนะที่เริ่มเกาะเกี่ยวแขนใหญ่ทันทีราวกับปฏิกิริยาอัตโนมัติ



"แกคิดจะไม่ฟังคำสั่งฉัน......ที่เป็นนายแกแล้วรึไง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงคุกคาม วงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ



"ไม่ใช่นะ ฉันก็แค่......."



"ถ้าแกไม่คิดจะฟังคำสั่งฉัน........ก็ลาออกจากตำแหน่งมือขวาไปซะ ฉันไม่ต้องการลูกน้องที่ไม่ฟังคำสั่ง" ประโยคนั้น ราวกับฟ้าผ่าที่กลางใจของสควอโล่ อะไรกัน......เดี๋ยวก่อนสิ เรื่องนี้มันบ้าไปแล้ว เพื่อซาวาดะ สึนะโยชิแล้ว ด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้.........แกถึงกลับกล้าทิ้งฉันไป
อย่างไม่ไยดีอย่างนั้นเหรอ



ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ กัดริมฝีปากของตนเองจนเจ็บแปลบ



โอเค....



เข้าใจแล้ว......



เข้าใจทุกอย่างแล้ว.......



ไม่ว่ายังไง......ฉันก็เป็นฝ่ายผิดเสมอสินะ



"ขอโทษ" เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ดวงตาสีเงินที่ทอประกายจ็บปวดเบนเข้าสบกับดวงตาสีแดงเยือกเย็น



"ไม่ใช่ฉันที่แกต้องขอโทษ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างมีชัย ขณะที่แขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบอบบางของสึนะราวกับจะเยาะเย้ยในความโง่เขลาของฉลามคลั่งแห่งวาเรียที่หลงรักแต่เพียงนายของตน



สควอโล่กลืนก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมาลงคอไป สูดลมหายใจอย่างรุนแรงเรียกความมั่นใจ เบนนัยน์ตาสีน้ำแข็งไปสบกับดวงตาสีน้ำตาลที่ทอประกายด้วยความรู้สึกที่เขาไม่อาจเข้าใจ......



"ขอโทษ วองโกเล่รุ่นที่ 10" กระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับแซนซัส



"ก็แค่นั้น" ร่างสูงเดินผ่านหน้าเขาไปไปพร้อมร่างบอบบางที่ยังเกาะเกี่ยวกันอยู่ไม่ห่าง สควอโล่ยังคงนิ่งเหม่อมองตามร่างสองร่างไปทั้งอย่างนั้น.........ชาที่หัวใจจนแทบไม่รู้สึกอะไร



รับรู้ได้ถึงน้ำใสๆหยาดหยดลงมาที่แก้มใสของตัวเอง มือบอบบางเอื้อมไปแตะสิ่งนั้น



น้ำตางั้นเหรอ........ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน



กัดริมฝีปากตัวเอง......พยายามสะกัดกั้นไว้ แต่กลับยิ่งไหลริน



แพ้แล้วสินะ......



ความรู้สึกที่มีให้เขา......ไม่อาจเทียบเทียมกับเศษเสี้ยวที่มีให้เด็กนั่น



ไม่มีค่าใด.......ทิ้งไปเมื่อไหร่ก็ได้.......แม้แต่ตำแหน่งมือขวาที่เขาถือครองไว้ก็ไม่ไยดี.......



และโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าหน้ารักของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ก็หันกลับมา สควอโล่เพ่งสายตามองใบหน้านั้นผ่านม่านน้ำตา รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏอย่างชัดเจนที่ริมฝีปากบางที่หันมาจ้องมองอย่างเหยียดหยาม



ริมฝีปากบางขยับคำพูด 3 คำที่ทำให้เขารู้สึกราวกับตัวเองเป็นคนโง่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา



'สม - น้ำ - หน้า'



แล้วก็หันกลับไปยิ้มใสซื่อให้แซนซัสที่จ้องมองมาที่ตัวเอง สควอโล่รู้สึกราวกับโดนตีแสกหน้าอย่างรุนแรง



สมน้ำหน้า สมน้ำหน้า สมน้ำหน้า



แม้ไม่ได้ออกเสียงแต่กลับดังก้องอยู่ในหูราวกับตอกย้ำ สะท้อนกลับไปกลับมาประจานความโง่ของตัวเอง



อะไรกัน นั่นมันอะไรกัน เฝ้าถามตัวเองเป็นรอบที่ร้อยที่พันครั้ง



เด็กนั่น......คืองูพิษดีๆนี่เอง ความไร้เดียงสานั่น......ก็แค่ฉากบังหน้าอย่างนั้นเหรอ



ท่าทางบอบบาง สั่นสะท้านน่าทะนุถนอมนั่น……..ก็แค่เสแสร้ง



และเด็กนั่นก็มั่นใจว่า ต่อให้เขารู้ตัวตนที่แท้จริงของมัน......คนอย่างเขาก็ไม่มีปัญญาไปชนะได้



มือบอบบางกำหมัดแน่นจนข้อมือเกร็งขาว สควอโล่กัดริมฝีปากตัวเองอย่างข่มอารมณ์โมโหที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ



ซาวาดะ สึนะโยชิ ถ้าแกคิดจะประกาศสงคราม ฉันก็จะไม่เกรงใจเหมือนกัน .......



ฉันขอเดิมพันทุกๆอย่าง แม้แต่ตำแหน่งผู้พิทักษ์ หรือแม้กระทั่งชีวิต



ฉัน......จะแย่งแซนซัสมาจากแก!


TBC.