คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] เพราะรัก...คือรัก (CNBLUE) Jungshin x jonghyun -END-
[SF] เพราะรัก...คือรัก (CNBLUE) Jungshin x jonghyun
แสงแดดที่สาดส่องเขามาภายในห้อง ทำให้ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกตัว เขาขยับกายน้อยๆ อ่า ช่วงนี้เป็นเวลาที่น่าเบื่อจริงๆ เมมเบอร์คนอื่นๆยุ่งกันมาก พี่ยงฮวากับมินฮยอกติดถ่ายละคร เราแทบไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำถึงแม้ว่าพวกเขากลับมานอนที่ห้องก็ตาม ส่วนพี่จงฮยอน เขาอยู่ที่ห้องตลอดนั่นแหละ แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่ที่หน้าคอม พวกเราคุยกันแบบนับคำได้เลยด้วยซ้ำ
“อ่า หาไรกินหน่อยดีกว่า” จองชินเดินตรงไปยังห้องครัวทันที ร่างโปร่งลูบท้องแล้วพึมพำบางอย่างออกมา ในตู้เย็นแทบจะไม่มีอะไรเหลือ ที่พอจะหยิบฉวยมารองท้องได้ก็มีแค่นมกล่องเดียวเท่านั้น
ทันทีที่เหยียบเข้ามาในห้องนั่งเล่นสิ่งแรกที่เห็นคือพี่รองของวงกำลังมุ่งมั่นกับการเล่นเกมอย่างมาก
“พี่จงอยอน กินไหม” น้องเล็กเอ่ยชวนพร้อมชูกล่องนมขึ้นตรงหน้า
“ไม่ละ” จงฮยอนหันมองแวบเดียวเท่านั้นก่อนจะกลับไปสนใจเกมตรงหน้าต่อ
“คนอื่นๆละ วันนี้พี่ยงฮวาไม่มีถ่ายละครไม่ใช่หรอ”
“อืม ไปตีกล์อฟ”
“ห๊ะ ตีกล์อฟ” จองชินครุ่นคิด “อ่า พี่ยงฮวาเท่จริงๆ พี่เขาทำได้ทุกอย่างเลย” ชื่นชมได้เพียงเท่านั้น พี่รองอย่างจงฮยอนก็ปรายตามองน้องเล็กน้อยๆ ก่อนกลับไปให้ความสนใจกับเกมตรงหน้า
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบบบบ” ประตูเปิดออกพร้อมกับการกลับมาของลีดเดอร์อย่างยงฮวา
“โอ๊ะ! ไฮ ไปตีกล์อฟเป็นไงบ้าง” น้องเล็กโบยมือทักทายตอบ
“ก็ดีนะ แต่เหนื่อยชะมัด” ยงฮวาทิ้งตัวลงบนโซฟา
“งั้นแปบนะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำเย็นๆมาให้” จองชินหายเข้าไปรินน้ำตามที่บอก พี่รองเลิกสนใจเกมตรงหน้าแล้วตอนนี้ เขาเดินมานั่งข้างๆพี่ใหญ่ของวง เป็นเวลาเดียวกันที่จองชินเดินกลับมา
“อ่ะพี่ชาเย็นๆจะได้หายเหนื่อย ผมทำเองเลยน๊า”
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของพี่รองอย่างจงฮยอนโดยตลอด ทำไมจองชินถึงได้เอาอกเอาใจพี่ยงฮวาขนาดนี้กันนะ ไหนจะท่าทีดี๊ด๊ายิ้มหน้าบานตอนที่เจอกันอีก
“พี่จงฮยอน ไหนพี่ว่าจะนวดให้พี่ยงฮวาไง ทำสิ”
“ห๊ะ ฉันหรอ” จงฮยอนหน้าเหวอทันที ก่อนจะเห็นสายตาอ้อนวอนของจองชิน “เอ่อ ใช่ มาพี่ผมนวดให้”
“จริงหรอ” ลีดเดอร์มองอย่างแปลกใจ ปกติจงฮยอนเคยทำแบบนี้กับเขาที่ไหน แต่วันนี้กลับยอมทำง่ายๆ
มือขาวแตะที่ไหล่ยงฮวาพร้อมกับบีบนวดเบาๆ จงฮยอนไม่มั่นใจว่าต้องลงน้ำหนักแค่ไหน ก็เขาเคยทำแบบนี้ให้ใครซะที่ไหนกัน
“อ่า ฉันหิวจัง” พี่รองบ่นออกมาเบาๆ
“โทรไปสั่งอะไรมากินสิ” จองชินเงยหน้ามองน้อยๆ แล้วตอบอย่าไม่สนใจ
“ฉันหิวแล้วอะ” คราวนี้เป็นพี่ใหญ่พูดขึ้นบ้าง
“โอ๊ะ งั้นเดี๋ยวผมทำให้กิน รอแปบนึงนะ” ร่างโปร่งตอบเสียงใส ยิ้มจนตาแทบจะปิด
อีกแล้ว... มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว จงฮยอนมองภาพตรงหน้าอย่างน้อยใจ เขาไม่เคยได้รับความสนใจจากจองชินแบบนี้สักครั้งเดียว ในสายตาของจองชินมีแค่เพื่อนอย่างมินฮยอก และไอดอลแบบพี่ยงฮวา แล้วเขาละ อยู่ตรงไหน มีความสำคัญบ้างไหม
ยงฮวาเหลือบมองบุคคลที่นั่งข้างๆ ทำไมเขาจะไม่เห็นแววตาของจงฮยอนที่หมองลงไปถนัดตาหลังจากเจอปฏิกิริยาของจองชินกับประโยคเดียวกัน ต่างตรงที่เขาหรือจงฮยอนเป็นคนพูด
“จองชินอ่า ทำเผื่อฉันด้วยสิ”
“พี่ทำกินเองสิ นี่ของพี่ยงฮวานะ”
“อ่า นายก็ทำเพิ่มสิ ทำเผื่อฉันแล้วก็ของนายด้วยไง”
“อ่าๆๆ ก็ได้ครับ”
.
.
.
“เสร็จแล้วววว มากินได้แล้วครับ”
“ว้าว น่ากินมากเลย”
“ผมทำสุดฝีมือเพื่อพี่เลยนะ ฮ่าๆ”
อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว มันกจะเป็นพี่ยงฮวาที่ได้รับความรัก ความสนใจจากน้องเล็กอยู่เสมอ จงฮยอนเองก็พยายามมากเหมือนกัน เขารับงานถ่ายละคร แต่งเพลง และหลายๆอย่างที่เขาไม่คิดจะทำแต่ที่ยอมทำเพราะมันเป็นอะไรที่พี่ยงฮวาทำแล้วได้รับคำชื่นชมจากน้องเล็ก แต่กับจงฮยอนมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย จะผิดไหมถ้าบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะต้องการให้อีกคนสนใจเขาบอกก็พอ…
.
.
.
“เฮ้อ” จงฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับทิ้งตัวบนโซฟากว้าง ที่มีพี่ใหญ่ของวงนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ถอนหายใจซะดังเชียวนะ” ยงฮวาหันมาสนใจรุ่นน้องตัวขาวข้างๆ “น้อยใจเจ้าจองชินมันอีกละสิ” พี่ใหญ่พูดยิ้มขำๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจงฮยอนคิดอะไร
“ก็ใช่นะสิพี่ มันน่าน้อยใจจริงๆ เขาเมินผมแต่เขากลับสนใจพี่อยู่ตลอดเลย” จงฮยอนบ่นอุบ ส่งผลให้หน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิม
“นี่ จงฮยอน ฉันถามหน่อยสิ ทำไมนายถึงชอบเจ้านั่นละ”
“ไม่รู้สิ ผมควรจะเกลียดขี้หน้าเขาด้วยซ้ำ ผมกับเขาเถียงกันตลอกพี่ก็รู้ แต่...”
“แต่พอเขาหายไป หรือไม่สนใจนายก็เหงาใช่ไหมล่ะ” พี่ใหญ่พูดอย่างรู้ทัน
“ฮะ แต่เจ้าบ้านั่นก็สนใจแต่พี่ตลอดเลย เขามองเห็นพี่เป็นไอดอล แล้วก็เพื่อนอย่างมินฮยอก แล้วผมละ ผมอยู่ตรงไหน” คนตัวขาวตอบรับเสียงอ่อย พร้อมกับระบายสิ่งที่อัดอั้นออกมาจนหมด
“พี่ก็อยู่ในใจผมไง”
“เฮ้ย นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่แรก” น้องเล็กตอบ
“เอ่อ... ฉันไปก่อนนะ” พี่รองบอกก่อนจะลุกออกไป แต่ก็ถูกจองชินรั้งไว้
“เดี๋ยวสิ พี่ไม่อยากรู้หรอ ว่าทำไม”
“ทำไม?”
“ทำไมพี่ถึงอยู่ในใจผมไง”
“ไม่ ปล่อยฉันได้แล้ว” จงฮยอนก้มหน้างุด แก้มแดงๆที่พออยู่บนหน้าพี่รองยิ่งเย็นชัดเพราะผิวที่ขาวจัด
“แต่ผมอยากบอกนะ ผมมองเห็นพี่ตลอดแหละ แต่ว่าพี่ไม่เคยสนใจผม ผมก็เลยต้องหาเรื่องทะเลาะกับพี่ จนผมเพิ่งรู้ว่า... ผมขาดพี่ไม่ได้แล้ว เป็นแฟนกับผมนะ”
จงฮยอนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าจองชินก็มีมุมน่ารักขนาดนี้
“อือ -///-”
“จริงน๊า ผมรักพี่ที่สุดเลย เจอร์รี่ของผม”
“บ้า ปล่อยฉันได้แล้ว พี่ยงนั่งอยู่ตรงนี้”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ยงอะเขาเป็นกามเทพให้เรารักกัน เนอะพี่”
.
.
.
พี่ใหญ่ของวงอยากพักผ่อนเต็มที่ ข้างนอกห้องเขายังได้ยินเสียงมินฮยอกแสดงความยินดีคู่รักคู่ใหม่ของวง ที่รักกันได้สักทีเพราะใครๆก็ดูออกว่าเจ้าสองคนนั้นรักกัน แต่ปากหนัก มันแต่กัดกันอยู่นั่น และเป็นผมเองที่ทำตัวเป็นกามเทพยิงศรรัก ผมเห็นว่าเจ้าจองชินกำลังจะเดินออกมา เลยถามจงฮยอนไปแบบนั้น
“พี่...พี่โอเคไหม”
“อือ โอเคสิ พี่จะเป็นอะไรได้”
“ผมรู้ว่าพี่รักพี่จงฮยอน พี่ทำให้เขารักกัน แล้วพี่ล่ะ พี่ไม่เสียใจหรอ” มินฮยอนคนที่พูดน้อย แต่รับรู้ความรู้สึกคนรอบข้างอย่างดีเอ่ยถามพี่ใหญ่ของวง
“ไม่หรอก เขารักกันพี่ก็มีความสุข อย่างลืมสิท ทั้งจงฮยอน จองชิน รวมทั้งนายด้วย ก็เป็นน้องที่พี่รักทุกคน ความรักมันมีหลายแบบนะ ถึงพี่รักเขาในฐานะคนรักไม่ได้ แต่พี่ยังรักและคอยช่วยเหลือเขาได้ในฐานะพี่น้อง”
.
.
.
ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ ถึงแม้ว่าวันนี้จะทุกข์ แต่เมื่อวันข้างหน้า เรามองย้อนกลับมาเราจะยิ้มและมีความสุขไปกับมัน เพราะอย่างน้อยที่สุดเรามีสิ่งที่เรียกว่าความทรงจำ...
....................................................................
sulfur-sin talk
อัพแล้วๆ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้อันเนื่องมาจาก ดูคลิปอะไรสักอย่าง ลืมแล้ว แต่นึกขึ้นมาได้
มันเป็นโมเม้นต์ที่น่ารักดีเลยยกมาแต่งต่อ
ถือเป็นฟิคต้อนรับวันวาเลนไทน์น้าาาา
คนที่มีแฟนก็ดีใจด้วย รักกันนานๆ
ส่วนคนที่ไม่มีก็ทำแบบพี่ย๊งในเรื่องน๊า
ติชมได้จร้าาา อ่านแล้วเม้นหน่อยนะ วิ้งๆ
ความคิดเห็น