คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Teardrops in the rain (CNBLUE) Yonghwa x jonghyun -END-
[SF] Teardrops in the rain (CNBLUE) Yonghwa x jonghyun
“จงฮยอน คุยกันหน่อยสิ”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างบางที่ยังคงง่วนกันการอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย
“อือ ว่ามาสิครับ”
ร่างบางตอบรับทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือด้วยซ้ำ
“หยุดอ่านก่อน แล้วมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
ยงฮวาเริ่มมีท่าทีไม่พอใจที่ร่างบางให้ความสนใจกับหนังสือมากกว่าตน
“พี่มีอะไรครับ พูดมาสิ กำลังสนุกเลย”
ร่างบางยังคงอ่านต่อไป ยงฮวาเห็นดังนั้นก็หมดความอดทนทันที เขากระชากแขนร่างบางให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน
“พี่ทำอะไรน่ะ! ผมอ่านหนังสืออยู่นะ”
เสียงเล็กโวยวายขึ้นพร้อมกันมองร่างหนาอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะปรายตาลงไปบนพื้น ที่มีหนังสือของเขาร่วงอยู่ มือหนาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเมื่อร่างบางทำท่าจะก้มไปเก็บหนังสือ
“โอ๊ย! พี่ทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะ!”
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไร! ต้องใช้กำลังกับผมเลยหรอ!”
“อีจงฮยอน!!! หยุดโวยวายแล้วฟังพี่!”
ราวกับทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว รวมทั้งร่างบางก็ด้วย เขาไม่เคยเห็นยงฮวาโกรธแบบนี้เลยสักครั้ง แม้แต่จะขึ้นเสียงใส่เขายังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ คิดได้ดังนั้นตาคู่สวยกูถูกบดบังด้วยน้ำใสๆ
“เราเลิกกันเถอะ”
ม่านน้ำตาที่บัดนี้ไหลลงมาเป็นทางบนใบหน้าสวยของจงฮยอน ร่างบางทรุดลงกับพื้น เขาไม่มีแรงจะถามด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร ยงฮวาเองก็มองร่างบางด้วยแววตาที่ปวดร้าวเช่นกัน ไม่มีการปลอบโยนอย่างเคย ร่างหนาเดินออกไปแล้ว
.
.
.
I see the days go by and still I wonder why
I wonder why it has to be this way
Why can't I have you here just like it used to be
I don't know which way to choose
How can I find a way to go on ?
I don't know if I can go on without you
จงฮยอนยังคงนั่นอยู่อย่างนั้น เขาแทบไม่มีแรงทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ร่างบางมัวแต่คิดถึงสาเหตุที่ทำให้พี่ยงฮวาบอกเลิกกันเขา ทั้งๆที่เคยสัญญากันเอาไว้แล้วแท้ๆ เขาเองก็บอกไปแล้วว่าเป็นคนยังไง
‘จงฮยอนพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันมั้ย ใกล้จะหน้าหนาวแล้วพี่อยากให้เรามีเสื้อคู่กันนะ’
‘ใส่ที่มีอยู่ก็ได้นิครับ ไม่เห็นต้องซื้อใหม่เลย แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ผมก็ไม่ว่าง จะจัดห้องนะครับ’
‘จงฮยอนอ่า ทำไมช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย’
‘คนเราก็มีเวลาส่วนตัวนะฮะ รักกัน ไม่ต้องเจอกันทุกวันก็ได้’
‘แต่พี่อยากเจอนายทุกวันนิ’
‘แต่ผมไม่ว่างครับ สำหรับผมแฟนไม่ใช่ที่1นะฮะ ผมเคยบอกพี่แล้ว’
‘พี่ครับ มะรืนนี้ผมไปเที่ยวกับที่บ้านนะ’
‘อ่า แต่มะรืนนี้มันเกิดพี่นะ เราไม่อยู่ฉลองให้พี่หรอ’
‘ครอบครัวมาก่อนครับ’
‘นายไปไหนมา จะกี้ใครมาส่ง’
‘ออกไปดูหนังกับเพื่อนน่ะฮะ’
‘เราอยากดูทำไมไม่ชวนพี่ล่ะ’
‘ผมก็อยากไปเที่ยวกันเพื่อนน่ะฮะ’
ความทรงจำต่างๆในหัวของร่างบางผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ และแต่ละเรื่องก็ทำให้เขาใจได้ว่าที่ร่างหนาบอกเลิกเป็นเพราะอะไร
.
.
.
“คบกับพี่นะจงฮยอน”
ยงฮวาตัดสินใจบอกออกไปหลังจากที่รวบรวมความกล้าอยู่นาน
“ผมเรื่องมากนะครับ พี่ทนได้หรอ”
“หืม? จริงอะ เรื่องมากยังไงบ้างล่ะ”
ร่างหนาถามทีเล่นทีจริง
“ก็ ผมคิดว่าต่อให้ผมจะมีแฟนผมก็ต้องมีเวลาส่วนตัว ผมให้ครอบครัวที่ 1 เสมอ ต้องมีเวลาให้เพื่อนด้วย ผมไม่อยากเป็นคนติดแฟน แล้วก็ต้องมีเวลาเป็ของตัวเอง ให้ผมอยู่คนเดียวบ้าง ผมไม่อยากเจอกันทุกวัน โทรหากันทุกชั่วโมง หรืออะไรก็ตามที่มันดูเป็นกฎเกณฑ์มากเกินไป ผมชอบแบบที่เราเป็นอยู่ตอนนี้นะครับ”
“ยังไง?”
“ก็แบบที่เป็นอยู่นี่ไงครับ เราไม่ได้เจอกันทุกวัน เราไม่ต้องคุยกันทุกวัน หรือส่งข้อความหากันทุกคืน ทำให้เวลาที่เราเจอกันเรามีเรื่องจะเล่ามากมาย เราไม่เคยหึงหวงหรือผูกมัดอะไรกัน ที่เรามีให้กันคือความห่วงใย ผมชอบแบบนี้นะครับ พี่สัญญาได้มั้ยละว่าถ้าเราคบกันพี่จะเป็นแบบนี้ จะไม่ลด หรือเพิ่มไปมากกว่านี้ ถ้าได้ผมตกลง”
“พี่ไม่มีวันรักเราน้อยลง มีแต่จะเพิ่มขึ้นๆนะสิ”
“เพิ่มขึ้นก็ไม่ได้ครับ ผมต้องการเท่าตอนนี้ พี่ทำได้รึป่าว”
“ทำไมล่ะ รักกันมากขึ้นไม่ดีหรอ”
“รักกันมากเกินไปมันอึดอัดนะครับ ตกลงว่าไงฮะ”
“คร้าบบบบ พี่สัญญา”
.
.
.
พี่ครับ ผมคิดถึงพี่มากเลย พี่กลับมาหาผมได้มั้ย ได้โปรด...
สติที่ดับวูบลงพร้อมกับคำอ้อนวอนสุดท้ายของ อี จงฮยอน คนนี้ เขาพลาดเองที่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ไม่มีอีกแล้วเสียงหัวเราะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ไม่มีอีกแล้วมือที่คอยจับกันไว้ในยามที่ต้องการกำลังใจ ไม่มีอีกแล้วไหล่กว้างที่ให้พักพิงได้เสมอในยามที่เหนื่อยล้า ไม่มีอีกแล้วคนที่ชื่อ จอง ยงฮวา เขาเดินจากผมไปแล้ว จากไปด้วยน้ำมือของผมเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมขอแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นผมจะบอกเขาทุกเรื่อง จะไม่มีทางทำให้เราเข้าใจผิดกันอีก ผมจะรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด ผมสัญญา...
.
.
.
“...ยอน จงฮยอน”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกสติร่างบางตรงหน้า
“จงฮยอนๆ ได้ยินพี่มั้ย”
ร่างบางที่ปรือตาขึ้น มองอย่างไม่เชื่อสายตา
“นายฟื้นแล้ว พี่...พี่ดีใจจริงๆ นายหลับไปตั้ง 2 วัน เลยนะรู้มั้ย”
พี่ยงฮวา... เขาอยู่นี้จริงๆ
ร่างบางจ้องบุคคลตรงหน้าอยู่นานราวกับต้องการซึมซับช่วงเวลานี้ให้นานที่สุด ก่อนที่ตาโตของจงฮยอนนั้นเริ่มพล่าเรือนเพราะน้ำใสๆที่เอ่อล้นขึ้น
“เป็นอะไรไป หืม ร้องไห้ทำไม”
ยงฮวาถาม พร้อมกับโอบกอดร่างเล็กตรงหน้าอย่างโหยหา
ความจริงแล้วมันเป็นเวลาแค่ 2 วันเท่านั้น แต่สำหรับยงฮวามันนานราวกับ 2 ปี ในการใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีจงฮยอนข้างกาย เขาผิดเองที่เรียกร้องมากเกินไป ทั้งๆที่เคยสัญญาไว้แล้วแท้ๆแต่ก็ยังทำ
‘จงฮยอนพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันมั้ย ใกล้จะหน้าหนาวแล้วพี่อยากให้เรามีเสื้อคู่กันนะ’
‘ใส่ที่มีอยู่ก็ได้นิครับ ไม่เห็นต้องซื้อใหม่เลย แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ผมก็ไม่ว่าง จะจัดห้องนะครับ’
‘เราไม่เคยมีเวลาให้พี่เลยนะ พี่ไม่สำคัญแล้วใช่มั้ย’
‘จงฮยอนอ่า ทำไมช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย’
‘คนเราก็มีเวลาส่วนตัวนะฮะ รักกัน ไม่ต้องเจอกันทุกวันก็ได้’
‘แต่พี่อยากเจอนายทุกวันนิ’
‘แต่ผมไม่ว่างครับ สำหรับผมแฟนไม่ใช่ที่1นะฮะ ผมเคยบอกพี่แล้ว’
‘พี่อยากเป็นที่1สำหรับนาย’
‘พี่ครับ มะรืนนี้ผมไปเที่ยวกับที่บ้านนะ’
‘อ่า แต่มะรืนนี้มันเกิดพี่นะ เราไม่อยู่ฉลองให้พี่หรอ’
‘ครอบครัวมาก่อนครับ’
‘แล้วพี่ล่ะ นี่วันเกิดพี่นะเราควรจะให้เวลาพี่บ้าง รู้ตัวมั้ยเรามีเวลาให้กับทุกคน ครอบครัว เพื่อน ตัวเอง แต่ยกเว้นพี่!!’
‘นายไปไหนมา จะกี้ใครมาส่ง’
‘ออกไปดูหนังกับเพื่อนน่ะฮะ’
‘เราอยากดูทำไมไม่ชวนพี่ล่ะ’
‘ผมก็อยากไปเที่ยวกันเพื่อนน่ะฮะ’
‘ใช่เพื่อนแน่หรอ ไปสนิทกันตอนไหน ทำไมพี่ไม่รู้’
ทั้งๆที่สัญญาแต่ก็ยังเรียกร้อง มันเป็นข้อตกลงของพวกเราตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ร่างหนาไม่เคยเข้าใจประโยคที่ว่า ‘รักกันมากเกินไปมันทำให้อึกอัด’ เลยสักนิด แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เป็นเขาเองที่ทำให้จงฮยอนรู้สึกแบบนั้น
“ฮึก ผะ...ผม ผมคิดว่าพี่จะทิ้งผมไปแล้ว จะไม่กลับมาหาคนอย่างผมอีก ฮึก ฮือ... ผม กลัว กลัวจริงๆนะ”
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
มือหนายกขึ้นเพื่อลูบผมของร่างบาง พร้อมกับกดจูบหนักๆบนเรือนผมนุ่ม
“ฮึก...ฮือๆ ผมขอโทษ ผมของโทษ”
ร่างบางยังคงร้องไห้หนักขึ้นและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด พร้อมกับเอ่ยขอโทษร่างหนาซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
“พี่อยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหนอีกแล้ว จะไม่ทิ้งเราไว้คนเดียวอีก ให้อภัยพี่สักครั้งได้มั้ย”
ร่างบางพยักหน้าตอบรับอีกฝ่ายรัวๆ พร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด ทั้งสองพร่ำบอกขอโทษกันและกัน อ้อมกอดที่กระชับแน่นขึ้นเรื่อยๆ บอกให้รู้ว่าพวกเขาโหยหากันและกันมากขนาดไหน ช่วงเวลาที่ห่างหายไป ไม่มีสิ่งใดที่ชดเชยได้ สิ่งที่ต้องทำคือวันต่อๆไปให้พวกเขายังคงมีกันและกัน บางครั้งอาจจะคิดเห็นต่างกันไปบ้าง เพราะมองกันคนละมุม ตอนนี้ อี จงฮยอนรู้แล้ว มันไม่ใช่การผูกมัด แต่มันคือความรักความเอาใจใส่ที่อีกฝ่ายมีให้มาโดยตลอด และ จอง ยงฮวาก็รู้แล้ว มันไม่ใช่การละเลยหรือไม่สนใจ แต่มันคือช่องว่างหรือพื้นที่ส่วนตัว บางครั้งที่ใกล้กันเกินไป ก็จะดีดตัวออกห่าง แต่ทั้งหมดก็เพราะ...รัก
....................................................................
sulfur-sin talk
ในที่สุดเรื่องแรกก็ออกมา แบบงงๆ จบก็แบบงงๆ เหอะๆ
ไรท์เองก็งงด้วย
ช่วงนี้ย้อนกลับไปฟังเพลงเก่าๆแล้วติดใจ teardrops in the rain เอามากๆ
ฟังแล้วมันดูแบบหน่วงๆ เหงาๆ
จึงกลายร่างมาเป็นฟิคเรื่องนี้ แต่พอเอาเข้าจริงมันแลดูไม่ค่อยเกี่ยวกัน
เงิบ แปบ
ยังไงก็ติชมได้ อ่อ อ่านแล้วเม้นหน่อย พลีสสสสสส
ความคิดเห็น