อุษณกรนารายณ์

  

หัวใจของเจ้าสร้อยโซลองจ์และหมื่นพจนทิพย์หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวท่ามกลางความเเตกต่างของชาติ ภาษา และศาสนา เสียงกระซิบแผ่วหวานที่ฟังไม่เข้าใจแต่ซาบซึ้งในความหมายอุ่นหัวใจของหญิงสาวผมทองจากโพ้นทะเลอื่นให้ระอุ ใจเจ้าเอย...อ่อนไหวนัก นัยน์ตาเขียวเข้มชะม้ายมองแล้วเหลือบหลบสะเทิ้นอาย

 ...แต่ละชาติต่างก็มีดอกไม้งามตระการตาแตกต่างกันไป สมควรแก่ชนชาตินั้นๆ ไฉนดอกไอริชสีทองอร่ามเรืองจึงผลิบานในดินเเดนเวนิสตะวันออก

          ดวงตะวันยังคุณฉันใด หากไอร้อนจรัสจ้าเกินไปย่อมมีโทษ       ฉันนั้น หัวใจของชาวสยามร้อนรุม ฤๅสุริยันจะแผดเผาแผ่นดินสิ้น  

      ตะวันยอแสงรอนๆลงลับผืนน้ำ หมื่นพจนทิพย์ส่งสายตาตาม   หัวใจดวงน้อยบนออริเฟลมที่ลับเส้นโค้งตรงขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ

...เฌอเเตม มงนามูร์... เสียงแผ่วของโซลองจ์แว่วมากับสายลม ...เฌอเเตม....  
 

    

เปิดบันทึกหน้าเเรก
    บทที่1นารายณ์ยศยิ่งฟ้า

บทที่2อุษณกรจอมบพิตร

บทที่3เจ้าดอกไอริสแห่งเวนิสตะวันออก

บทที่4 รวิชิงพลบ ปิ่มเทวษ
       ปิดบันทึกหน้าสุดท้าย