waiting spirit

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ Base on True Story ของผมเอง แต่มีการแต่งเติมด้วยนะคับ แต่เรื่อง อารมณ์นี่ จากประสบการของผมตรงๆเลย เขียนผิดบ้างถูกบ้างก็ขออภัย เพราะ ไม่มีการตรวจสอบ คือ เขียนเสร็จแล้ว เอามาลงเลยอ่ะนะ

เนื้อเรื่อง

                  มันเริ่มต้น ในหน้าหนาว ช่างหนาวเหลือเกิน ชั้นรู้สึกหิวมาก ตั้งแต่ไม่มีคุณแม่คอยให้นม ในทุกๆวันที่ผ่านมา ชั้นต้องไปตามบ้านเรือนต่างๆ เพื่อหาเศษอาหาร หรืออะไรที่พอจะกินได้ เพื่อประทังชีวิตเพื่อให้รอดพ้นแต่ละวัน
 

                    วันนี้ก็เป็นอีกวันนึง ต้องดิ้นรนหาอาหาร ตั้งแต่เช้าแล้ว ยังหาอะไรกินไม่ได้เลย บ้านเรือนแถวๆนี้ ก่อนจะเข้าไปต้องคอยระวังสุนัข ชั้นเกลียดสุนัข ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไร ทำไมพวกมันถึงเกลียดพวกเรานัก ถ้าพวกมันสังเกตุเห็นพวกเราแล้วหล่ะก็ มันจะต้องวิ่งไล่ล่าพวกเราทุกครั้งไป ชั้นเห็นคุณแม่ถูกพวกมันจับได้ และถูกแยกเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตา ชั้นเกลียดพวกมัน!!! 

 

                         หนาวจังเลย ตอนนี้เป็นตอนกลางคืน ชั้นไม่รู้ว่าพระอาทิตย์ตกไปนานเท่าไหร่แล้ว บ้านเรือนแถวนี้เริ่มปิดไฟลงแล้ว แสดงว่า มนุษย์ เริ่มเข้านอนกันแล้ว บางทีชั้นอาจจะใช้โอกาสนี้ ไปขโมยอาหารในบ้านได้ ชั้นค้นหาบ้านแล้วบ้านเล่า ชั้นได้กลิ่นอาหารมากมาย ในบ้าน แต่ว่าบ้านส่วนไหญ่ ปิดประตูหน้าต่างมิดชิด ชั้นเข้าไปไม่ได้ จนมาพบบ้านหลังหนึ่ง ห้องครัวที่เก็บอาหารอยู่ไต้ถุนบ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ ยกไต้ถุนสูง แต่บ้านหลังนี้มีสุนัขสองตัวหลับอยู่ไต้ถุนบ้าน ชั้นต้องค่อยๆย่องไปที่ตู้กับข้าว เพื่อหาอาการกิน 
 

                   .......แอ๊ดดด..เสียงเปิดประตู แย่ละสิ มีมนุษย์ลงมาจากข้างบน ชั้นจึงตัดสินใจหนีไปหลบอยู่ข้างไต้ชั้นวางถ้วยชาม แอบอยู่ในนั้น รอให้มนุษย์ คนนั้นกลับขึ้นไปบนบ้าน มนุษคนนั้น ถือถุงไส่บางอย่างลงมาด้วย เค้าไปจุดไฟ ตั้งกระทะน้ำมัน แล้วเอาบางอย่างลงไปทอด กลิ่มช่างชวนหลงไหนเหลือเกิน ชั้นหิวมากด้วย ยิ่งได้กลิ่นอาหารแบบนี้ เลยเผลอลืมตัวเดินออกจากที่ซ่อน ประกอบกับมนุษย์ คนนั้นหันมาเห็นชั้นพอดี ด้วยความตกใจเลยรีบถอยกลับเข้าที่ซ่อน แต่สงสัยจะช้าไป ถูกสังเกตุเห็นเข้าแล้ว มนุษย์ คนนั้น ค่อยๆย่อนังลง แล้วยื่นมือมาทางชั้น ด้วยความกลัวและระแวง ชั้นจึงถอยออกมาเว้นระยะห่าง มนุษคนนั้น ส่งเสียง "เมี้ยวๆ" เลียนแบบเสียงของพวกเรา พร้อมกับ ยื่น เนื้อที่เค้าทอดมาให้ชั้น ด้วยความหิวชั้นรับเนื้อชิ้นนั้นมา แต่รับมาได้ไม่ทันไร ชั้นก็ต้องวางมันลงอย่างรวดเร็ว เพราะ มันร้อนมาก 
 

                  "ฮะ...ฮะ" เสียงมนุษย์คนนั้นหัวเราะ แล้วมองมาที่ชั้น ตอนนี้ชั้นได้แต่นั่งจ้องเนื้อที่วางอยู่บนพื้น จนกว่ามันจะเย็นลง เพราะตอนนี้ อากาศหนาว จึงใช้เวลาไม่นาน เนื้อก็เย็น ชั้นจึงสามารถกินได้ 
 

                     เนื้อชิ้นนี้ เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิตของชั้นเลย ระหวางที่ชั้นกำลังกิน ชั้นไม่ทันสังเกตุว่ามนุษคนนั้นหายไปไหน พอกินเสร็จชั้นพบว่าเค้าหายไปแล้ว ระหว่างที่ชั้นออกจากที่ซ่อน เพื่อจะไปหาที่พักผ่อนที่ปลอทภัย มนุษย์ คนนั้นก็เดินกลับมา พร้อมยื่นมือมาหาชั้นและ ส่งเสียง "เมี้ยวๆ" อีกครั้ง ครั้งนี้ชั้นรู้สึกได้ถึงความปลอทภัย จากมนุษคนนี้ ชั้นจึงเดินเข้าไปหา เค้าอุ้มชั้นขึ้นไปกอด นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกนี้ ทำให้ชั้นลืมความหนาวอันโหดร้ายของหน้าหนาวนี้ไปชัวขณะหนึ่ง ระหว่างที่กำลังจะเผลอหลับไปในอ้อมอกของมนุษย์ผู้นั้น เค้าก็วางชั้นลงในบางอย่างที่นุ่มสบาย ชั้นพบว่าเค้าวางชั้นลงในฟูกเก่าๆ ในเพิงที่ใช้เก็บเศษไม้หลังบ้าน เพิงนี้ สูงมากพอที่สุนัขไม่สามารถขึ้นมาได้ ก่อนเค้าจะจากไป เค้าลูบหัวชั้นด้วยความแผ่วเบา ชั้นรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านจากมือนั้น ที่นี่ ไม่ทำให้ชั้นรู้สึกถึงอากาศหนาว เพราะเพิงนี้กันลมหนาวที่พัดมาจากด้านนอกได้กับมีฟูกนุ่มๆ อุ่นสบาย คืนนี้ ชั้นคงสามารถนอนอย่างสบายอยู่ที่นี่ได้ จะเป็นไปได้มั้ยนะ ที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปมันจะดีรึปล่าวนะ ชั้นยังต้องการความอบอุ่นจากมนุษย์ผู้นั้นอีก

 

              เช้าวันต่อมา ชั้นตื่นขึ้นจากสัญชาติญาณระวังภัยของชั้นเอง ชั้นได้ยินเสียงเดินมาทางนี้ ชั้นแอบหวังเล็กๆว่า อยากให้เป็นมนุษย์ผู้นั้น ........แล้วก็ใช่จริงๆด้วย เค้าเอาอาหารไส่ถ้วยเล็กๆมาวางใว้ข้างหน้าชั้น ข้างในถ้วย เป็นปลาที่ราดซอสสีแดง จากวันนั้น วันแล้ววันเล่า เค้าก็มาหาชั้นทุกเช้าและเย็น พร้อมกับอาหารทุกครั้ง บางครั้ง เค้าจะเล่นกับชั้นทำให้ชั้นคลายความเหงาที่สูญเสียแม่และพี่น้องไป เหมือนเค้าเข้ามาเติมเต็มช่องว่างในหัวใจ วันแล้ววันเล่า ทุกๆวัน ชั้นใจจดใจจ่อ รอเค้ามาหาชั้น เค้าเป็นทุกอย่างของชั้น ชั้นรักเค้า และชั้นก็คิดว่าเค้าก็รักชั้นด้วยเหมือนกัน ชั้นหวังอยากให้ความสุขแบบนี้คงอยู่ตลอดไป

วันนึงหลังจากผ่านพ้นหน้าหนาว จากลมที่พัดผ่านมีแต่ความหนาว ตอนนี้เริ่มมีความอบอุ่นของหน้าร้อน เค้ามาหาชั้นในตอนเช้า เอาอาหารมาให้เช่นเคย แต่ ครั้งนี้มีบางอย่างแปลกไป เค้าสะพายเป้ใบไหญ่ ลายพลาง ก่อนจากกันเค้าลูกหัวชั้นสองครั้ง แล้วเดินจากไป ตอนนั้น ชั้นว่าคงเป็นเหมือนทุกๆวัน ที่ตอนเย็นเค้าจะมาหาชั้นอีก แต่วันนั้น ตอนเย็นเค้าไม่มา.....แต่มีคนอื่น เอาอาหารมาวางใว้แล้วจากไป วันนี้ไปเค้าไปไหนนะ น่า คงไม่เป็นอะไรหรอก พรุ่งนี้เค้าก็คงจะมา
 

             วันต่อมา เค้าก็ไม่มา ชั้นก็คิดในแง่ดีว่า พรุ่งนี้เค้าก็คงจะมา ชั้นได้แต่ต้องเชื่ออย่างนี้เท่านั้น มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชั้นมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ 
 

............วันแล้ว.........วันเล่า........แต่ละวันที่ไม่มีเค้า มันช่างยาวนานเหลือเกิน ยาวนานเหมือนชัวนิรันด์ วันแล้ววันเล่า ตอนนี้ ในความเป็นจริง ถึงรู้ว่าพรุ่งนี้ เค้าก็ไม่มา แต่ชั้นก็จะยังรอ ด้วยความเชื่อ เชื่อว่าเค้าต้องกลับมาหาชั้นอีกครั้ง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นใช้ยึดเหนี่ยวจิตใจของชั้นใว้ ไม่ว่านานเท่าไหร่ชั้นก็จะรอ..........................

 

 

               จนกระทั่ง ลมหนาวพัดมาอีกครั้ง ความหนาวปีนี้ ยิ่งหนาวกว่าปีที่แล้ว ถึงจะมีคนเอาอาหารมาให้ชั้นทุกวัน ชั้นภาวนาให้ซักวัน ชั้นอยากจะตื่นขึ้นมาเจอใบหน้าและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง
 

เช้าวันถัดมา สิ่งที่ชั้นเฝ้าอธิฐาน ก็เป็นความจริง ใบหน้าและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น............ชั้นดีใจที่สุดในชีวิต ชั้นกระโดดเข้าไปในอ้อมอกของเค้า เค้ากอดชั้นใว้ เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นเช่นเคย ชั้นคิดในใจว่า "ชั้นรู้ ชั้นรู้ ว่าเค้าต้องกลับมาแน่นอน"
 

วันนี้ เป็นวันที่ชั้นมีความสุขมากที่สุด เราเล่นด้วยกันเหมือนวันเก่าๆ ก่อนเค้าจะกลับไป เค้าก็ลูบหัวชั้นสองครั้งอีกเช่นเคย แต่ครั้งนี้ ชั้นกลับรู้สึกเหงา รู้สึกว่ามันช่างเปราะบาง จะบอกว่าชั้นระแวงก็ได้ ชั้นกลัวว่าพรุ่งนี้ เค้าจะหายไปอีก ชั้นกลัวเหลือเกิน
 

         เค้าลูกหัวชั้นเสร็จ แล้วมองด้วยสายตาที่อบอุ่น แล้วอุ้มชั้นขึ้นไป แล้วพาชั้นออกจากที่เพิงเก็บไม้นั้น แล้วพาเดินขึ้นไปบนบ้าน เดินเข้าห้องของเค้า เค้าวางชั้นลงบนที่นอนขนาดไหญ่ แล้วเค้าก็ล้มตัวลงนอนข้างๆชั้น แล้วก็ห้มผ้าให้เราทั้งคู่ ชั้นและเค้าใช้ผ้าห่มร่วมกัน ตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่า เค้าจะอยู่กับชั้นตลอดไป คืนนี้ ชั้นและเค้าจะอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่คืนนี้ ชั้นจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป ชั้นขดตัวนอนอยู่ข้างๆเค้าข้างในผ้าห่ม ถึงลมหนาวข้างนอกจะหนาวมากขนาดไหน แต่ข้างในผ้าห่มนี้ ก็ยังอุ่นสบาย
 

วันแล้ววันเล่า ชั้นและเค้าอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ไม่ได้แยกจากกัน เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ทำให้ชั้นรู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา 
 

จนกระทั่งลมหนาว หมดไป สายลมอุ่นของหน้าร้อนพัดมาแทน ชั้นรู้สึกได้ว่า เค้าต้องจากไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชั้นไม่กลัวอีกต่อไป ชั้นมั่นใจว่า เมื่อลมหนาวพัดมาอีกครั้ง เค้าต้องกลับมาแน่นอน
 

แล้วเช้าวันต่อมา เค้าก็จากไปในตอนเช้า ก่อนจากไปเค้ากอดชั้น และลูบหัวชั้นสองครั้ง สะพายเป้ใบไหญ่ลายพลาง เดินจากไป ถึงอย่างนั้น ชั้นก็ไม่กลัว เพราะชั้นรู้ว่า เมื่อลมหนาวพัดมาอีกครั้ง เค้าต้องกลับมาหาชั้นอีกแน่นอน

...................

.................

............และลมหนาวก็พัดมาอีกครั้ง แล้วเค้าก็กลับมาอีกครั้ง........................เมื่อลมหนาวหมดไป เค้าก็จากไป แต่เมื่อลมหนาวพัดมาอีกครั้ง เค้าก็จะกลับมา กลับมาให้ความอบอุ่นกับชั้นในเวลาที่หนาวที่สุด.............ลมหนาวพัดมาครั้งแล้วครั้งเล่า..................เค้าก็กลับมาทุกครั้ง
 

              สิ้นสุดลมหนาวครั้งนี้ก็เช่นกัน ก่อนจากกันเค้าก็ยังกอดชั้น และลูบหัวชั้นสองครั้ง เหมือนทุกครั้ง  หลังจากเค้าจากไปได้ไม่นาน ที่บ้านก็มีคนมามากมาย ทุกคนไส่ชุดสีดำกันหมด คนที่อยู่บ้านเดียวกันกับคนที่ชั้นรัก บางคนร้องให้ อยู่ข้างหน้ากล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้า ที่มีผ้าคลุมอยู่อีกชั้น ผ้ามีแถบสี น้ำเงิน ขาว และแดง พาดอยู่ ข้างหน้ากลองสี่เหลี่ยมผืนผ่า มีรูปใบหน้าที่ชั้นคุ้นเคย ใบหน้าของคนที่ชั้นรัก ไม่กี่วันแขกเกรื่อทั้งหลายก็จากไป กล่องสี่เหลียมนั้น ผู้คนก็ขนออกจากบ้านไป นี่ก็เป็นแค่เหตุการณ์นึงที่เกิดขึ้นในบ้าน เป็นเหตุการณ์ของพวกมนุษย์ที่ชั้นไม่เข้าใจ แต่ชั้นก็ไม่ไส่ใจอะไร ความหมายเดียวในชีวิตชั้น มีแค่เค้าเท่านั้น มีแค่เค้าคนที่ชั้นรัก ชั้นเฝ้ารอลมหนาวที่พัดมา ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่หนาวที่สุด แต่สำหรับชั้นแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นที่สุด
 

           แล้วลมหนาวปีนี้ก็พัดมาอีกครั้ง ชั้นตั้งตารอว่าเมื่อไหร่เค้าจะกลับมา วันแล้ววันเล่า เค้าก็ยังไม่มา แต่ชั้นก็ยังเชื่อมั่นต่อไป เวลาจะนอน ชั้นจะไปนอนในห้องของเค้า ที่มีรูปของเค้าตั้งอยู่ที่หัวที่นอน ชั้นไปนอนที่นั่นเพื่อที่จะรู้สึกถึง เค้าให้มากที่สุด  และเพื่อที่จะมองหน้าของเค้า ถึงแม้จะมีแค่รูปก็ตาม 
 

         จนกระทั่งลมหนาวหมดไป เค้าก็ยังไม่กลับมา แต่ชั้นก็ไม่กลัว เพราะ ชั้นมั่นใจว่าเค้าต้องกลับมา ลมหนาวครั้งต่อไป เค้าต้องมาแน่นอน...........และลมหนาวก็พัดมาอีกครั้ง จนกระทั่งลมอุ่นของหน้าร้อนพัดมาเค้าก็ยังไม่มา ชั้นก็ยังรออยู่ เค้าต้องมาแน่นอน

.................ลมหนวพัดมาอีกครั้ง และจนกระทั้งหมดลมหนาว เค้าก็ยังไม่มา..........

ยิ่งลมหนาวผ่านพ้นไปมากเท่าไหร่ ชั้นยิ่งรู้สึกว่าสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจที่มี ยิ่งเบาบางลงเรื่อยๆ แต่ละวัน ช่างทรมานเหลือเกิน ทุกๆวันชั้นมองรูปของเค้า อธิฐานให้เค้ากลับมา ทุกครั้งที่หลับก็ฝันถึงเค้าทุกคืน ฝันถึงช่วงเวลาที่มีความสุขในอดีต เมื่อตื่น แล้วพบว่าเป็นแค่เพียงความฝัน ช่างทรมานเหลือเกิน ถ้าเค้าไม่กลับมา แล้วชั้นจะอยู่เพื่ออะไร ความเชื่อที่มีในจิตใจก็เบาบางลงเรื่อยๆ ความเชื่อเริ่มแปร่เปลี่ยนเป็นความสิ้นหวัง ยิ่งนานวันยิงทับถม ยิ่งนานวันยิ่งตั้งคำถาม ว่า เธอไปอยู่ที่ไหน? ทำไมเธอไม่กลับมา? เธอไม่รักชั้นแล้วหรอ? เธอคงทิ้งชั้นไปแล้วสินะ ตั้งคำถามเพื่อหวังให้เค้ามาตอบ แต่ก็คงไม่มีทางได้คำตอบ 

จากคำถามเปลี่ยนเป็นคำขอร้อง ได้โปรดกลับมาเถอะ ได้โปรดอย่าทิ้งชั้นใว้คนเดียว เฝ้าขอร้องอยู่หน้ารูปภาพของเค้าทุกวัน วันแล้ววันเล่า หวังให้เค้ากลับมา

 

"เธอ ชั้นสังเกตุหลายครั้งแล้วนะ ทำไมแมวตัวนั้น นั่งมองรูปพี่ชายเธอตลอดเลย"

"สงสัยมันคิดถึง พี่ของชั้นหละมั้ง ดูท่ามันจะรักพี่ของชั้นมากเลย"

"ตั้งแต่พี่ชายชั้นเสียไป แมวตัวนั้นนอกจากเวลากินข้าวแล้ว มันก็ไม่ไปไหนเลย นั่งมองอยู่ยังงั้นตลอดเลย"

"ว้า น่าสงสารแมวตัวนั้นจังเลยเธอ"

 

เสียงพวกมนุษย์ แววมา ชั้นไม่เข้าใจเสียงที่พวกมนุษย์ส่งเสียงมาหรอก แต่ละเสียงต่างกันมากมาย ต่างจากพวกเราที่ มีเสียงแค่ไม่กี่อย่างเพื่อบอกอารมณ์เท่านั้น 

ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ จากครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอหน้าเค้า ตอนนี้ สิ่งที่ชั้นยึดเหนี่ยวได้หมดไปแล้ว ชั้นไม่รู้ว่า จะมีชีวิตต่อไปอย่างไรถ้าไม่มีเค้า 

เธอไปอยู่ที่ไหนกันนะ? นี่เป็นความคิดสุดท้ายของชีวิต เป็นความคิดก่อนที่ชั้นจะหลับตา ความคิดก่อนที่โลกนี้จะมืดลง ชั้นหลับตาลง หวังที่จะได้เจอเธอในฝันอีกครั้ง

และการนอนครั้งนี้ จะเป็นการพักผ่อนอันยาวนาน หลังจากนั้นชั้นก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

 

"เมี่ยวๆ มากินข้าวเร็ว กุหลาบ เร็วๆ เมี้ยวๆ"

................

"หายไปไหนของมันนะ หรือว่าจะยังนอนไม่ตื่น"

...........

"ว้ายย แม่!!! กุหลาบเป็นอะไรไม่รู้ ตัวแข็งทื่อเลย"

.....................

"ไหนๆ ดูซิ ........ กุหลาบตายแล้วลูก"

"วาระสุดท้ายมันก็ยังคิดถึง พี่ชายของลูก หรือบางที กุหลาบ คงรอเจ้านายมันมาตลอด "

"แม่ว่ามันจะรู้มั้ยคะว่า พี่เค้าตายไปแล้ว............น่าสงสารจัง"