คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : จิตติกับทัตตวา, และการศึกษาชั้นมัธยมปลาย -3-
เธออายที่ให้เขาดูงานวิชาภาษาอังกฤษ ทั้งๆ ที่ปล่อยให้เขาดูวิชาอื่นๆ ทำไมต้องเป็นภาษาอังกฤษล่ะ ทุกวิชา ยกเว้นภาษาอังกฤษ ทัตตวาก็ให้จิตติเห็นข้อผิดทั้งหมด จิตติย้อนไปคิดถึงคำพูดของครูที่โรงเรียนที่บอกว่า ทัตตวามีปัญหากับการเรียนภาษาอังกฤษ “ทั้งๆ ที่พ่อเป็นฝรั่ง”
เขาดูถูกครูคนนั้นเพราะความคิดเห็นเชิงเหยียดผิว และนั่นคงเป็นเหตุที่ทำให้ทัตตวาถูกกลั่นแกล้งในโรงเรียน แต่เมื่อตอนนั้น เขายังไม่แน่ใจว่าทัตตวามีปมเรื่องถูกเหยียดผิว เขาคิดว่าเธอคงพอใจกับผิวสีขาวผ่องนั้น และสมมติฐานของเขาก็เกิดขึ้นจากความเกลียดชังการแบ่งแยกและเหยียดหยามสีผิวส่วนตัว
ความอับอายของเธอจากทักษะภาษาอังกฤษเป็นข้อพิสูจน์สำคัญว่าทฤษฎีของเขาถูกต้อง ทัตตวามีปมเหยียดผิว เธอติดกับดักเด็กฝรั่งที่พูดภาษาอังกฤษไม่เป็นทั้งๆ ที่คนรอบข้างคาดหวังไว้เช่นนั้น และเธอก็มิอาจหาคำอธิบายจากพ่อของเธอได้
“ลองๆ คิดดูแล้ว เธอไม่เคยให้หมอดูการบ้านภาษาอังกฤษเลย หมอจบจากอเมริกามา และพูดภาษาอังกฤษได้ค่อนข้างดีนะ” จิตติเบาเสียงลงและยิ้มให้ ทัตตวายังกอดสมุดไว้กับอก ไม่มองจิตติแม้แต่เสี้ยวสายตา
“ภาษาอังกฤษน่ะง่ายถ้าเทียบกับภาษาเยอรมัน ฝรั่งเศส จีน หรือแม้แต่ภาษาไทยเองด้วย เธอแค่จำว่าต้องมีประธาน กริยา และกรรม ประกอบกัน อย่าไปสนใจพวกพรีฟิกซ์ ซัฟฟิกซ์ หรือชนิดของประโยคเลย ไร้สาระทั้งนั้นแหละ ไม่จำเป็นในชีวิตจริงหรอก”
“มันดูออกจะไร้สติ ถ้ามัวแต่คิดว่าเป็นฝรั่งแล้วพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ เหมือนกับเวลาพวกฝรั่งนั่นเห็นชาวเอเชีย เขาก็จะคิดว่าคนเอเชียทุกคนพูดภาษาจีนได้ ฝรั่งก็เหมือนกันถ้าเขามาจากรัสเซีย ยุโรปตะวันออก หรือแม้แต่ฝรั่งเศส ก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ทั้งนั้น หมอรู้จักชาวตะวันตกเยอะแยะที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ก็ไม่ใช่ภาษาราชการของพวกเขานี่” จิตติยังพูดต่อ พลางเพ่งมองความเปลี่ยนแปลงของทัตตวา
“หมออาจไม่เข้าใจความคิดของเธอเวลาที่ถูกครูเพ่งเล็งว่าเป็นลูกฝรั่งผิวขาว แต่ก็แค่ทำเป็นไม่สนใจไปเสีย อย่าไปคิดว่าเพราะว่าเธอผิวขาวถึงต้องทำในสิ่งที่คนอื่นคาดหวังให้ทำได้ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ตัวตนของเธอเอง พวกเขาไม่ใช่เธอหรอก ไม่รู้ตัวตนของเธอจริงๆ”
ทัตตวาก้มหน้ามองพื้น เธอแตะกิ๊บเบาๆ แล้วปลดมันออกให้ร่วงลงมาเพียงชั่ววินาทีก่อนที่จิตติจะคว้าไว้ทัน ว่าไปแล้ว ผมของเธอดูดำสนิทเกินไปรึเปล่า สีดำย้อม? เขาครุ่นคิด แม้กระทั่งคนเอเชียเต็มตัวยังไม่มีผมดำขนาดนี้
“อย่าบอกนะว่ามีคนสั่งให้เธอย้อมผม หรือว่าถูกกดดันให้ไปย้อม”
เด็กสาวนิ่งเงียบ จิตติเปลี่ยนน้ำเสียงจากการโน้มน้าวมาเป็นเสียงสั่ง
“ทัตตวา ตอบหมอมา”
ทัตตวากัดฟันกรอด แล้วค่อยๆ พยักหน้า เป็นคำตอบที่ดูคลุมเครือแต่ข้อเท็จจริงที่ได้ตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว เหมือนกับช้างเผือกในโขลงที่แม่ของมันจะใช้งวงวักเอาโคลนขึ้นมาทาตัวให้ดูเป็นช้าง “ปกติ” เพื่อป้องกันการถูกทำร้าย ความอายที่มีชีวิตอยู่ได้ไม่ต้องตามความคาดหวังของคนอื่นปลุกระบบป้องกันตัวของทัตตวาขึ้นมาไม่ให้ถูกแบ่งแยก – เพื่อให้ตัวเธอเองกลืนไปกับกระแสคลื่นและปล่อยให้ความเจ็บปวดภายในไหลลึกลงไปกับสายน้ำ
หวังว่าจะเอาเธอออกจากโรงเรียนบ้าๆ นี่ได้ จิตติถอนหายใจ เมื่อเขาถามถึงสีผมจริงของเธอ ทัตตวาชี้ไปที่ชั้นหนังสือไม้สีน้ำตาลอ่อน
“หมอคิดว่าผมสีน้ำตาลเหมาะกับเธอที่สุดนะ เลิกย้อมผมดำ แล้วก็เลิกสนใจที่คนอื่นพูดด้วย”
เขารู้ว่าเขากำลังสั่งสอนให้ทัตตวาก้าวร้าวต่อโรงเรียนและผู้ใหญ่ ซึ่งเขาก็ต้องการทำแบบนั้นเช่นกัน ถ้าทัตตวาไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้จากคำพูด ก็ให้ลงมือเขียนหรือแสดงออกผ่านท่าทาง
เด็กที่บิดเบี้ยวเป็นผลิตผลของสิ่งแวดล้อมที่บิดเบี้ยว เขาต้องการทำลายสิ่งใดก็ตามที่กดดันเธอตั้งแต่แรก ทำลายจนแหลกเป็นชิ้นๆ ทีละขั้น ทีละขั้น เหมือนตัดหญ้าออกจากสวนร้าง ถึงแม้เด็กสาวจะไม่ตอบโต้แต่จิตติรู้ว่าภายในส่วนลึกนั้น คำพูดของเขาส่งถึงแล้ว
เขาหยิบสมุดไดอารี่สีสวยเล่มหนึ่งออกมาจากลิ้นชักและวางมันลงต่อหน้าทัตตวา หน้าปกเป็นผ้าสีเขียวลาตาหมากรุก มีใบโคลฟเวอร์สี่แฉกอยู่ที่มุม สมุดนั้นแถมปากกาเล็กๆ ติดมาด้วย จิตติเลือกสมุดนี้ด้วยความใส่ใจเพื่อให้เธอได้เขียนทุกอย่าง ในทุกเวลา และทุกที่ที่ต้องการ
“เขียนไดอารี่มาให้หมออ่านทุกวัน ทั้งเรื่องในโรงเรียนหรือเรื่องที่บ้าน” เป็นคำบ่งใช้จากนายแพทย์ของยาชุดนี้
ความคิดเห็น