A Tranquilizer for your Christmas Eve : ยากล่อมใจในคืนฝัน

ลำดับตอนที่ #15 : จิตติกับคืนมรสุม

 คลิก คลิก คลิก และเรื่องก็ดำเนินไป คลิก คลิก คลิก ณ ที่นั้นมีผู้ชม เสียงปรบมือ และเสียงชื่นชมยินดี เพียงนั่งลงแล้วอ่าน สนุกสนานกับความฝัน มีขวดชาเขียวรสหวานหรือกาแฟในมือ แล้วก็คลิก คลิก คลิก  และจะมีข้อความจากแฟนหนุ่มหรือแฟนสาวที่พบกับเฉพาะในเว็บแคมส่งมาหา

มีชายคนหนึ่งถูกสังหารโหดในค่ำคืนนี้ เขาบ่นเรื่องร้านอาหารที่ไม่ยอมบริการให้เมื่อเขาแซงคิวเข้าไป “ผมรีบมากนะครับ แฟนผมรออยู่บนรถ ผมเนี่ยเป็นลูกค้าขาประจำร้านนี้ แถมคนที่อยู่ข้างหน้าก็เป็นแม่สาวที่มัวแต่คุยโทรศัพท์บ้าบออยู่นั่นแหละ” เขาเขียนลงไปอย่างนั้น คำตอบที่เขาได้คือ แกน่ะผิด แกควรลาออกจากความเป็นคนไทยแล้วไสหัวออกไปอยู่เมืองจีนซะ ไม่มีการให้อภัยใดๆ ทั้งสิ้น ชายคนนั้นเป็นคนผิด คนแบบนี้แหละที่ทำให้ประเทศชาติล่มจม และเป็นประเทศกำลังพัฒนามาสามสิบปีแบบไม่ไปไหนมาไหน

ความผิดที่เขาแซงคิว และขโมยความฝันอันแสนหวานที่จะลิ้มรสไอศครีมอเมริกาจอมปลอมจากสาวน้อยมัธยมช่างหนักหนาสาหัสนัก ความไม่มีระเบียบวินัย ความไม่ซื่อตรง หรือคนที่ไม่ศรัทธาในความเชื่อที่ฝูงชนเชื่อ คนที่ไม่มีมาตรฐานศีลธรรมแบบเดียวกับกระทรวงวัฒนธรรมในยุคสงครามโลกครั้งที่สองนั้นสมควรตาย เช่นว่า โสเภณี คนค้ายาเสพติด ผู้ก่อการร้าย แก๊งวัยรุ่น นักการเมือง พวกมันต้องตาย ตาย และตาย เพราะว่าประเทศอันแสนประเสริฐที่สุดในโลกแห่งนี้แสนดีและสะอาดบริสุทธิ์เกินกว่าจะให้พวกนั้นอยู่ร่วมแผ่นดิน

จิตติสวทบทบาทตามที่เขาเล่นอยู่ ใช้ล็อกอินที่แตกต่างออกไปจากทีใช้ประจำ “เฮ้ ผมไม่เห็นว่าแซงคิวมันจะผิดตรงไหน โดยเฉพาะถ้าแซงคิวพวกงี่เง่าที่มัวแต่คุยมือถือ ถ้าเค้าอยากคุยนักก็ให้คุยจนเสร็จธุระก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะหาอะไรยัดใส่ปากพูดมากนั่นเซ่ คนที่ไม่มีมารยาทก็ไม่สมควรจะมีมารยาทด้วยหรอกนะ”

 ฝนฤดูมรสุมกระหน่ำอยู่ข้างนอก หน้าต่างห้องกระแทกไปมาด้วยแรงลม จิตติเหลือบมองขีดแบ็ตเตอรี่ใต้โน้ตบุ๊ค แม้ว่าอพาร์ทเมนต์ของเขาจะแพงขนาดไหนก็ไฟดับได้ถ้าฝนตก เขารีบโพสข้อความลงไปโดยไม่ตรวจซ้ำ และในที่สุดแล้วเขาคงไม่กลับไปดูมันอีก เขาเพิ่งหย่อนระเบิดลงไปและรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนั้น  บางคนคงเห็นด้วยกับเขา แต่บางคนคงสาปแช่งไล่หลังให้เขาตกนรกไปกับเจ้าของกระทู้ บางคนก็คงจะใช้ตรรกะแบบว่า “อืม เขาเป็นฆาตกร แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะฆ่าเขา หรือประชาทัณฑ์เขาได้นี่” พวกนักบุญชาวสยามเอ๊ย ถึงมันจะดูสมเหตุสมผล แต่จิตติไม่เคยลืมว่าคนพวกนี้เองที่เพิ่งจะบอกให้ประหารชีวิตพวกข่มขืนหรอกผู้ก่อการร้ายไปหยกๆ

จิตติไม่ได้สนับสนุนฆาตกรหรือคนที่ทำผิดกฎหมาย เขาจึงไม่อธิบายให้ยืดยาวต่อไปอีก ที่เขาต้องการก็แค่เล่นสนุกในบางเวลา ผู้คนนั้นคาดเดาง่าย และยั่วโมโหยิ่งง่ายเข้าไปหนัก โดยเฉพาะคนที่บอกว่ารักประเทศชาติ แค่เขย่าสิ่งที่พวกเขาศรัทธา เขวี้ยงไฟใส่ แล้วคอยดูพวกเขาเผาพวกเดียวกัน หยอดน้ำมันเชื้อเพลิงลงไปสักช้อน แล้วพวกเขาก็จะเริ่มแขวนคอ ทรมาน และขนสรรพาวุธยุทโธปกรณ์มาประหัตประหารกันเองจนสิ้นซาก จิตติรักการนั่งชมมหรสพแบบนี้แม้ว่าจะเป็นเหมือนการฉายหนังม้วนเก่าซ้ำไปซ้ำมา คงจะมีใครสักคนเหนือขึ้นไปคอยชมเทศกาลเฉลิมฉลองความรุนแรงในกรอบที่ใหญ่ขึ้นบนโลกใบจริงเช่นกัน

ไฟฟ้าไม่ดับจนกระทั่งฝนหยุดตก จิตติใจชื้นขึ้นมา เขาสามารถเขียนเรื่องต่อแต่เขาไม่อยากเขียนเสียแล้ว ในที่สุดทัตตวาก็ตอบสนองเขาบ้างแล้ว เขาน่าจะฉลองด้วยเบียร์สักกระป๋องที่ค้นพบความลับใหม่ของเจ้าชายน้อย หนือไม่ก็เมามายไปกับกองหนังสืออ้างอิงเล่มโต

การลองเขียนสักครึ่งชั่วโมงอาจจะดีก็ได้ การวิเคราะห์ตนเองเป็นสิ่งเสพติดของเขาไม่ต่างจากเบียร์ แต่ทำไมไม่ทำทั้งสองอย่างเล่า เบียร์กินเนสแช่เย็นเป็นวุ้นสักกระป๋อง แล้วค่อยเขียนบทที่ค้างไว้ต่อ เรื่องใหม่ที่วางธีมยังไม่เสร็จดี แต่ว่าน่าจะเป็นการรังแกในโรงเรียน หรือในสำนักงาน อะไรก็ได้ที่มีความรุนแรง ขัดแย้งและฉากโศกซึ้ง คนก็ชอบทั้งนั้น

เขาตัดสินใจจะเขียนเรื่องการรังแกกันในโรงเรียน ไม่สิ เมื่อคิดดูดีๆ อีกทีแล้ว ในสำนักงานน่าจะดีกว่า โลกของผู้ใหญ่ที่ไม่เป็นผู้ใหญ่ หน้ามืดตามัวเพราะความอิจฉาในงานและความรักน่าจะกระตุ้นพวกนักศีลธรรมได้ดีกว่าเรื่องในโรงเรียน แต่ว่ามันก็น่าเบื่อ เพราะหาได้กลาดเกลื่อนทั่วไปตามนิตยสารหรือละครทีวี แม้ทุกคนจะชอบเรื่องพรรค์นี้ก็ตาม

จิตติรู้สึกตัวว่าเขาเขียนไม่ได้อีกแล้ว ไม่สามารถตั้งสมาธิเพื่อเขียนลงแม้แต่ตัวอักษรเดียว จิตใจของเขาล่องลอยไปไกลสู่ที่ซึ่งเขาไม่สามารถแกะรอยตามหาได้ เขาซดเบียร์กินเนสไปหมดกระป๋องโดยที่ยังตัดสินใจจะเขียนอะไรไม่ได้เลย คืนนี้เขาเป็นอะไรไป หรือว่าความตื่นเต้นจากงานกับทัตตวาได้เผาผลาญเอาความสนุกสนานตามปกติของเขาหายไปหมด เขามีความสุขเกินไปจนกระทั่งเกลียดความสุขนั้นเมื่อกลับบ้านมาแล้วพบว่าต้องอยู่ลำพัง ไม่มีสิ่งใดจะปลอบโยนนอกจากกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล เบียร์ญี่ปุ่นหรือเบียร์ไอริช แล้วก็การวิเคราะห์ตนเอง

ไม่ใช่อย่างนั้น มันก็แค่ความหม่นหมองเมื่อคืนเดือนมืดที่เยือกเย็นไปด้วยฝนจากมรสุม และความชื้นที่เกาะกุมอากาศ เขาเพียงแค่เหนื่อยล้า ควรจะเข้านอนและเมื่อตื่นเช้ามาก็จะหายดี เขาทำแบบนี้มาแทบจะตลอดชีวิต เมื่อกลางคืนผ่านพ้นไป เช้าวันใหม่ที่ปกติธรรมดาก็จะหวนคืนมาและเขาก็จะตื่นเต้นกับเรื่องเดิมๆ ได้จนถึงจุดจบ... จนถึงจุดจบ