ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    A Tranquilizer for your Christmas Eve : ยากล่อมใจในคืนฝัน

    ลำดับตอนที่ #14 : จิตติกับทัตตวา, และการสนทนาบนกระดานหมาก

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 625
      2
      23 ก.ย. 54

     เสียงเคาะประตูดังขึ้น จิตติปล่อยมือจากกระดานโกะแล้วส่งเสียงอนุญาต นางพยาบาลพาทัตตวาเข้ามาในห้อง (อย่าลืมไหว้คุณหมอนะคะ” พยาบาลบอกทัตตวา) เธอสวมเครื่องแบบนักเรียน มัดผมหางม้าเหมือนกับครั้งล่าสุดที่พบกัน เขาทักทายเธอนิดหน่อยก่อนจะบอกให้นั่งลงได้ ทัตตวานั่งลงบนเก้าอี้ แต่เหลือบไปมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลา 15.15 น. สายจากเวลานัดหมายไป 15 นาที

    “ไม่เป็นไรนะ เธอไม่ได้มาสาย หมอปรับนาฬิกาให้เร็วขึ้น 15 นาทีเสมอ” เขาแปลความหมายจากท่าทางของเธอแล้วตอบ เมื่อคิดดูแล้ว ทัตตวาเป็นคนแรกที่สังเกตเรื่องนี้ อย่างน้อยเธอก็มีความรับรู้เรื่องเวลาและความผิดปกติรอบตัว

    “สบายดีไหม”

    เงียบ

    “ที่โรงเรียนเป็นอย่างไร”

    ก็ยังเงียบ

    “ทำอะไรที่โรงเรียนไปบ้างล่ะครับ วันนี้”

    มีแต่ความเงียบ

    “พูดตามตรงแล้ว หมอก็ไม่ชอบโรงเรียนหรอกนะครับ มันออกจะน่าเบื่อ”

    แกกำลังพื้นเสีย แกกำลังพูดอยู่กับหุ่นยนต์ ตุ๊กตาไร้ชีวิต เป็นเพียงสิ่งของเท่านั้น รู้ใช่ไหม? ปล่อยชั้นไว้คนเดียว แกจะโยนชั้นทิ้งไปแล้วบอกว่า ยัยเด็กนี่หัวแข็ง หมดทางช่วยเหลือ สกปรก และเน่าเหม็น ไม่มีทางรักษา ไม่มีหมอ ไม่มีอะไรจะมาช่วยชั้นได้ ไม่มี แม้กระทั่งตัวแกเอง...     

    “เอาล่ะ ถ้างั้น วันนี้เราจะทำอะไรกันดี”

    เงียบ แต่ทัตตวากำลังจ้องกระดานโกะของเขาอยู่

    “เล่นโกะเป็นด้วยรึ หมอได้ยินว่าวัยรุ่นกำลังฮิตเล่นโกะเมื่อเร็วๆ นี้” จิตติกางกระดานออกตั้ง

    “เล่นกับหมอสักกระดานไหม? หมอถือขาว ส่วนเธอถือดำ ให้เดินก่อนเลย”

    เงียบ

    หมอไม่รู้ว่าเวลาคนญี่ปุ่นเล่นโกะเขาจะตัดสินคนเริ่มก่อนยังไง นอกจากว่าผู้ที่อาวุโสกว่าจะเริ่มที่หลัง ไม่งั้นก็เป่ายิ้งฉุบกัน ตกลงไหมครับ”

    เด็กสาวพยักหน้า เธอใช้ค้อนเอาชนะกรรไกรของจิตติ เลือกถือหมากดำ ใช้สองนิ้วหยิบหมากแล้วเริ่มเดินหมากตาแรกลงที่จุดกลางกระดาน คู่ต่อสู้ของเธอเดินกลับอย่างทันควัน หมากกระดานนี้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งจิตติจับหมากดำของทัตตวากินออกจากกระดาน เด็กสาววางมือลงบนหัวเข่า จ้องมองกระดานด้วยท่าทีเหมือนสงสัยว่าเธอเดินหมากผิดพลาดตรงไหน ได้แต่จ้องมองอยู่นิ่งๆ ถ้าเป็นการแข่งขันจริงๆ หมากตาของเธอนั้นเพิ่งจะพลาด แต่จิตติแสร้งทำไม่สนใจในขณะเดียวกันก็จับสังเกตเธออย่างใกล้ชิด เขาเผยยิ้มออกมา คิดว่าตนเองมาถูกทางแล้ว

    จิตติบอกได้ว่าเด็กสาวกำลังหงุดหงิด เจ้าชายน้อยโกรธอยู่ เธอเดินหมากพลาดอีกครั้ง และหมากดำก็ถูกจับกินออกไปเรื่อยๆ เธอกระแทกหมากในมือเข้าใส่กันจนเป็นเสียงดังแกร็กๆ ระหว่างที่จ้องมองกระดาน ตอนนี้เธอดูเหมือนมนุษย์ธรรมดาโดยไม่ต้องพูดออกมาสักคำ ชั้นจะไม่มีทางแพ้คนอย่างแก-ชั้นจะไม่มีทางแพ้คนอย่างแก ใบหน้าของเธอสื่อประโยคแบบนี้ออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่เคยคิดเลยว่าโกะเพียงกระดานเดียวจะเผยตัวตนของเธอออกมาได้มากกว่าแบบทดสอบทางจิตวิทยาไหนจะทำได้

    จิตติวางหมากตาสุดท้ายเพื่อปิดกระดานนับแต้ม เขาชนะขาดลอย ทัตตวาทำตาขวางเมื่อเธอเห็นหมากเชลยที่อยู่ในโถหมากฝั่งของจิตติ เธอกวาดหมากดำคืนใส่โถ แล้ววางหมากตาใหม่ลงบนกระดาน

    “จะเล่นอีกกระดานงั้นรึครับ” ไม่มีคำตอบ แต่เขารู้ว่าควรเล่นต่อ จิตติวางหมากขาวกลับไปบนกระดาน เกมเริ่มอีกครั้ง

    ครั้งนี้ทัตตวาดูเหมือนจะระมัดระวังมากขึ้นก่อนจะวางหมากในทุกตาเดิน เธอใช้เวลานานขึ้นและจ้องหน้าของเขาอยู่ตลอด จิตติยักไหล่แล้วดันแว่นให้เข้าที่ เขารู้สึกประสาทเสียเหมือนกับถูกคุกคามอยู่ในความเงียบ และบรรยากาศเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากตัวเด็กสาว เขาทำใจให้สงบแต่ดูราวกับว่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นจากทั้งเขาและเธอ เสียงเต้นของหัวใจอันมาจากความตื่นเต้น ความกลัว และความเครียด ผสมผสานเข้ากันแล้วตะโกนร้องคำรามออกมาจากทรวงอก ในที่สุดเขาก็ได้ทำสิ่งเดียวกันกับเธอ ได้ยินเสียงหมากกระทบกับกระดาน ด้วยปลายนิ้วเรียวสีขาว สีผิวของชาวตะวันตก

    แม้ว่าเธอจะพยายามเท่าไร ทัตตวาก็เดินหมากตาที่ดูบ้าบิ่นออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อเธอมองไม่เห็นตาเดินที่ดีกว่า ทันใดนั้นทัตตวาก็หยุดนิ่ง วางหมากลงบนจุดที่จิตติสามารถจับกินได้อย่างง่ายดาย จิตติยังไม่รู้ทันตอนนั้น เขาจึงจับหมากของเธอกินออกมา จากนั้นทัตตวาก็เดินหมากแบบเดียวกันอีก และหมากก็ถูกจับกินครั้งแล้วครั้งเล่า นายแพทย์หนุ่มจ้องมองหน้าของเด็กสาว เป็นใบหน้าไร้ชีวิต แตกต่างจากเมื่อเริ่มเล่นแม้ว่าจะดูเล้กน้อยขนาดไหน ประกายไฟในตัวของเธอมอดดับลง จิตติวิญญาณสูญหาย เจตนาลาจากไปแล้ว

    เธอยอมแพ้แล้วหรือ? หรือว่าเปลี่ยนตัวเองเป็นวัตถุอีกแล้ว? จิตตินึกถึงการพบกันระหว่างทัตตวาและนุ้ย เขาเจอเรื่องแบบเดียวกันงั้นหรือ? นี่คือการปฏิเสธของเธอหรือเปล่า? แต่ว่าทำไมกัน เขาเพิ่งล่วงล้ำเข้าไปในหัวใจเธอได้ทีละน้อย ก่อนที่เธอจะปิดหัวใจตัวเองลง ลั่นดาลขังเขาไว้ข้างนอก และเธอเองก็ยินดีที่จะพันธนาการตัวเองไว้อย่างนั้น

    “หมอคงไม่เล่นแบบนี้กับเธอต่อล่ะนะครับ” จิตติรวบหมากขาวเก็บใส่โถ พยายามไม่ทำให้ทัตตวาตกใจกลัว “ถ้าพยายาม เธอคงเอาชนะหมอได้ แต่อย่าเพิ่งยอมแพ้ในตอนที่หมากยังไม่จบกระดานเหมือนเมื่อกี้นี้” เขาเก็บหมากของทัตตวาให้ด้วย

    “หมากเพิ่งจะเริ่มกระดาน แค่การที่หมอจับหมากกินได้ ไม่ได้หมายความว่าหมอจะชนะหรือดีกว่าเธอทุกอย่าง ลองคิดดูครับ ทัตตวา หมอรู้ว่าเธอสามารถทำได้ดีกว่าที่เธอคิด”

    เขาไม่ได้คาดหมายให้เด็กสาวเห็นด้วยกับการกระทำของเขา และเขาคงโทษตัวเองหากทัตตวาสะอื้นไห้หรือวิ่งออกจากห้องไป แต่เขาจะไม่ติดกับดักของทัตตวาหรือทำตามที่เธอต้องการ ซึ่งคือการปล่อยให้คนอื่นปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นสิ่งของอีก เจ้าชายน้อยควรรู้ว่ามีคนที่จะไม่ยอมอดทนกับการละเล่นของเธอ

    “นี่ไม่ใช่เรื่องชนะหรือแพ้ หมอเล่นกับเธอเพราะหมอพอใจจะใช้เวลากับเธอในวันนี้นะครับ”

    ทัตตวาเม้มริมฝีปากอีกครั้ง เหมือนวันที่เธอปละจากเขาที่โรงเรียน ดวงตานั้นดูโดดเดี่ยวอ้างว้าง ต้องการความช่วยเหลือ และอาจจะเป็น “ความหลงใหล” ในบางความหมาย

    เป็นสิบนาทีแห่งความนิ่ง ก่อนที่ทัตตวาจะหยิบหมากขึ้นมาอีกครั้งด้วยความยากลำบาก มือของเธอแข็งเกร็ง เป็นการต่อสู้ระหว่างจิตใจกับร่างกาย เธออยากจะขยับเคลื่อนไหวแต่ร่างกายไม่ยอมให้ทำ แม้จะเป็นเพียงเม็ดหมากล้อมเม็ดเล็ก แต่ดูราวกับเป็นเสาหินหลักใหญ่ จิตติมองการต่อสู้ของเธอโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แต่ความตั้งใจทั้งหมดเพ่งไปที่วงแขนของเด็กสาวนั้น

    เธอดูเหมือนจะใช้เวลาชั่วนิรันดร์เพื่อจับหมาก หนึ่งในสามเพื่อครุ่นคำนึง แต่เกือบทั้งหมดเพื่อต่อสู้ การเตรียมใจเห็นได้จากใบหน้า และลมหายใจก็หนักหน่วงยิ่งกว่า เธออาจจะเป็นลมไปเพราะใช้พลังงานมากเกินจำกัด และจิตติเดาได้ว่าถ้านุ้ยมาเห็นอาการของทัตตวาตอนนี้ เธอจะรวบกระดานหนีแล้วสั่งให้เลิกเล่น แต่จิตติต้องการเล่นต่อไปแม้ว่าจะทำให้ทัตตวาเจ็บปวด เขาอยากให้เธอดึงเอาความเป็นคนที่จิตใต้สำนึกไม่อนุญาตให้แสดงออกได้ออกมาโลดแล่น

    หมากกระดานนี้เดินได้จนเหลืออีกเพียงตาเดินเดียว นางพยาบาลก็เปิดประตูเข้ามาและบอกว่า ยายของทัตตวามารับเธอแล้ว เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปอย่างเร็วที่สุดโดนไม่หันกลับมามองกระดานหรือคิดจะเล่นให้จบ พยาบาลที่ยังไม่สามารถรับได้กับท่าทีของทัตตวา ตั้งท่าถามว่าเขาทำอะไรอยู่ในห้องถึงสามชั่วโมง เมื่อได้เห็นกระดานโกะบนโต๊ะ

    “อืม เราเล่นหมากล้อมกัน” จิตติตอบ

    “เหรอคะ เจ้าชายน้อยที่ไม่ยอมให้คุณตรวจแม้สักนิด คุณหมอเลยใช้เกมล่อเธอนี่นะคะ ดิฉันล่ะไม่เชื่อเลย เธออายุ 17 นะ”

    “แต่ก็ยังเป็น เจ้าชายน้อย อยู่ดี” จิตติเผยอยิ้ม

    การตรวจวันนี้ไม่ใช่ปกติ เป็นการสนทนาผ่านกระดานหมาก อย่างไรก็ตาม จิตติพอใจมาก สิ่งที่เขาเรียนรู้คือ ทัตตวาเกลียดการพ่ายแพ้ เธอมั่นใจว่าตัวเองเก่งกาจ อาจจะโดยเฉพาะหมากกระดาน และแม้ว่าเธอจะดูเย็นชา แต่ภายในเหมือนมีภูเขาไฟที่รอการระเบิดคุกรุ่นอยู่ และเธอก็พร้อมจะยอมแพ้เมื่อรู้ว่าการดื้อรั้นต่อสู้ไปไม่มีประโยชน์ เธอจะเปลี่ยนตัวเองเป็นวัตถุไร้ชีวิตเพื่อต่อต้านและป้องกันตัวเอง

    แต่ในนั้นมีทัตตวาอีกคนหนึ่งอยู่ ส่วนที่เป็นมนุษย์ แม้ว่าส่วนปีศาจจะขัดขวางความเป็นมนุษย์ของเธอเท่าไร แต่ส่วนนี้ในใจยังต่อสู้ด้วยความพยายามถึงที่สุด ดูว่าเขายังจะมีทางฟื้นหัวใจส่วนนี้ของเธอได้ไม่ว่าจะใช้เวลานานเพียงใด

    จิตติวางหมากดำลงบนกระดานในตาสุดท้ายที่ทัตตวาจะต้องเดิน เขาก็ยังชนะอีกครั้ง แต่ชนะเพียงแค่ครึ่งแต้ม

    เขาบอกให้นางพยาบาลชงกาแฟมาให้สักแก้ว (“ไม่ใส่น้ำตาลเด็ดขาดนะครับ ถึงพี่จะคิดว่ามันดีกว่าก็ตามเถอะ”) และเมื่อหล่อนเดินออกไป เขาหยิบหมากดำขึ้นมาส่องกับดวงอาทิตย์ เม็ดหมากซ้อนกับดวงแสงแต่แสงก็ประกายล้อซ้อนเม็ดหมากเหมือนเป็นสุริยุปราคาเต็มดวง

    “อยู่กับเธอแล้วผมสนุกจริงๆ นะ สนุกมากจริงๆ แล้วเธอล่ะ ทัตตวา” 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×