กวีการเมือง - กวีกานท์ใจ

ลำดับตอนที่ #8 : คืนรัง

๏๏ คืนรัง ๏๏

ระหกระเหเร่ร่อนมามากนัก
อยากจะพักเรือนใจเจ้าไกลบ้าน
แรมนิราศร้างลามาแสนนาน
จนระลึกเมื่อวันวานว่าควรคืน

เจ้านกน้อยจ้อยกระจิดคิดโผผิน
สู่แดนดินถิ่นเกิดกำเนิดชื่น
ฝ่าแดดแรงลมรั้นวันและคืน
แม้เมฆมืดครางครืนก็ฝืนมา

แวะเกาะกิ่งไม้ใหญ่ให้หวั่นหวาด
เกรงอำนาจพายุจะเกินฝ่า
แสงแปลบวาบปลาบสว่างกลางฟากฟ้า
เหมือนจะท้านกเจ้าให้เข้ารบ!

ท่ามกลางลมวูบไหวในยามร้าย
เจ้านกหมายแค่เพียงจะเลี่ยงหลบ
บัดผาดผิวปลิวคว้างร่างซอนซบ
เกือบสยบทบร่างฝังลงดิน

กระหยับปีกกัดปากกลืนเลือดปร่า
นกเจ้ากล้าฝ่าร่างกลางลมหมิ่น
สะบัดหางพ่างนภาขอท้าบิน
ให้ถึงถิ่นดินแน่นแดนมารดร

ครั้นนกน้อยค่อยหยัดสะบัดปีก
ลมก็หลีกทางให้ค่อยถ่ายถอน
เมฆทะมึนคลี่ม่านประทานพร
แย้มรังสีสาดสะท้อนย้อนเส้นทาง

จึงนกเจ้าเปิดใจให้ถี่ถ้วน
ค่อยบินทวนกระแสแสงที่แผลงพร่าง
สู่รังหนุนอุ่นเอื้ออยู่เรื่อราง
คืนรังไกลใจกลางห่างเมืองกรุง

เกาะคอนไม้ขอนเก่าเคยเฝ้าฝัน
หลีกจากแดนสวรรค์เลิกหวั่นยุ่ง
คืนห้วงฟ้าบริสุทธิ์หยุดแต่งปรุง
ฉายแววรุ้งผดุงใจในรังเรือน๚