กวีการเมือง - กวีกานท์ใจ

ลำดับตอนที่ #7 : แดดพร่าตามัว

๏ ตะวันเที่ยงเปรี้ยงพร่างสว่างแผด
พยับแดดเผาดินเพียงพื้นไหม้
แลลายตาพร่าพริบอยู่ริบไร
ก่อนมิดมืดมัวไปในบัดดล

เมื่อสว่างมากหลายกลายมืดดับ
เมื่อแสงวาบฉาบวับกลับมัวหม่น
เมื่อแจ่มแจ้งแคลงใจใกล้วิกล
เมื่อรู้ตนก็รู้ - ไม่รู้จริง

สิ่งมากเกินก็หายบรรยายโลก
มีสุขมากยามโศกก็มากยิ่ง
ยามแดดเที่ยงเลี่ยงร้อนถอนใจทิ้ง
นั่งอยู่ในความนิ่งหยุดวิ่งวน๚