ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
“Ce corps qui s'appelait et qui s'appelle encore le saint empire romain n'etait en aucune manire ni saint, ni romain, ni empire.”
Essai sur l'histoire generale et sur les moeurs et l'espirit des nations, Chapter 70
Voltaire.
“จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์นั้นมิได้ศักดิ์สิทธิ์, แลมิได้เป็นโรมัน, มิได้เป็นแม้กระทั่งจักรวรรดิ”
ความเรียงว่าด้วยประวัติศาสตร์และจิตวิญญาณแห่งประชาชาติ บทที่ 70
วอลแตร์
แสงเทียนหรุบหรู่ที่ไหวระริกตามแรงลม ส่องเงาของชายสองคนให้ทอดยาวลงบนผนังหินของปราสาทเก่าแก่ให้ไหวเต้นไปมาดั่ง มีมนตร์ปีศาจชักใยอยู่ เงาหนึ่งซึ่งพาดลงบนเงาของบัลลังก์เป็นเงาของชายหนุ่มผู้พึ่งพ้นจากวัยรุ่น มาใหม่ๆ วัยที่สมควรมีความรัก, แต่งงาน, มีครอบครัวและอยู่กับลูกหลานจนแก่เฒ่าตายจากกันไป หากเจ้าของเงานั้นมิอาจทำได้ เขาคือออตโตที่ 3 พระจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์
เสียงลมกรีดผ่านรอยแยกของช่องหินและประตูไม้เก่าคร่ำคร่าเกินกว่าจะสกัด ความหนาวเหน็บที่พัดมาจากเทือกเขา ดังหวีดหวิวเสียดแทงเข้าไปถึงภายในพระราชหฤทัยขององค์จักรพรรดิหนุ่ม ความปราชัยของผู้ไม่เคยปราชัยมาก่อนนั้นมีรสทั้งเฝื่อนทั้งฝาด และขมปร่าเหลือจะทานทน ราวกับว่ารสขมของการพ่ายแพ้นั้นยังกลั้วอยู่ในพระโอษฐ์ทุกขณะจิต พระองค์ทรงหวนระลึกถึงบรรดามหาราชผู้พิชิตแต่ครั้งโบราณกาล ซีซาร์, อเล็กซานเดอร์, ชาร์เลอมาญ เหล่าขุนศึกผู้เกรียงไกรเหล่านั้นจะเคยลิ้มรสขมเช่นนี้หรือไม่ และองค์สมเด็จพระอัยกาผู้ยิ่งใหญ่เอง ซึ่งได้ปราบดาภิเษกเหนือจักรวรรดิเลื่อนลอยดุจดินแดนบนเงาเมฆนี้ จะเคยได้ชิมความปราชัยอันแสนเฝื่อนฝาดหรือเปล่า
เมื่อจักรพรรดิผู้เยาว์ทรงหวนคิดถึงตรงนี้ พลันผลิรอยแย้มสรวลออกมาเล็กๆ
“ข้าแต่องค์จักรพรรดิ พระองค์เห็นขันในสิ่งใดหรือพะยะค่ะ”
เสียงจากเจ้าของเงาอีกร่างหนึ่ง ทะลุเบียดแทรกเสียงลมที่ยังกรูเกรียว
“เลิกมากพิธีเสียเถอะ โวล์ฟ ที่นี่เหลือเพียงเจ้ากับข้าสองคน ข้าอยากมีเพื่อนที่คุยกับข้าได้ มากกว่ามีบ่าวไพร่ที่จงรักภักดี”
ผู้ถูกเรียกว่าโวล์ฟลุกขึ้นจากท่านั่งคุกเข่า สืบเท้าเข้าไปอยู่ข้างบัลลังก์ไม้โทรมทรุดที่มีรอยถูกแกะเอาอัญมณีมีค่าซึ่ง เคยประดับตกแต่งไว้ออกไปจนหมดสิ้น แล้วโค้งกายลงถวายความเคารพ
“เชิญเสด็จให้พ้นจากราเว็นนาแห่งนี้เถิด ออตโต สหายและเจ้านายแห่งข้า ยิ่งเนิน่ช้ากองทัพฝ่ายต่อต้านยิ่งล้อมเราได้แน่นหนาเท่านั้น ขอให้พระองค์ทรงเห็นแก่พระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าเถิด”
ชายหนุ่มผู้ครองบัลลังค์เชิดหน้าขึ้นจองมองลึกลงไปในดวงตาสีเหล็กของผู้เป็นทั้งสหายและข้ารับใช้
“หากว่านี่เป็นพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า ข้ายิ่งไม่ควรหนีไปไหน จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์จะคงความศักดิ์สิทธิ์ได้เยี่ยงไรหากไร้ซึ่ง พระพรแห่งองค์ผู้ทรงฤทธานุภาพผู้สถิต ณ สรวงสวรรค์!”
Essai sur l'histoire generale et sur les moeurs et l'espirit des nations, Chapter 70
Voltaire.
“จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์นั้นมิได้ศักดิ์สิทธิ์, แลมิได้เป็นโรมัน, มิได้เป็นแม้กระทั่งจักรวรรดิ”
ความเรียงว่าด้วยประวัติศาสตร์และจิตวิญญาณแห่งประชาชาติ บทที่ 70
วอลแตร์
แสงเทียนหรุบหรู่ที่ไหวระริกตามแรงลม ส่องเงาของชายสองคนให้ทอดยาวลงบนผนังหินของปราสาทเก่าแก่ให้ไหวเต้นไปมาดั่ง มีมนตร์ปีศาจชักใยอยู่ เงาหนึ่งซึ่งพาดลงบนเงาของบัลลังก์เป็นเงาของชายหนุ่มผู้พึ่งพ้นจากวัยรุ่น มาใหม่ๆ วัยที่สมควรมีความรัก, แต่งงาน, มีครอบครัวและอยู่กับลูกหลานจนแก่เฒ่าตายจากกันไป หากเจ้าของเงานั้นมิอาจทำได้ เขาคือออตโตที่ 3 พระจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์
เสียงลมกรีดผ่านรอยแยกของช่องหินและประตูไม้เก่าคร่ำคร่าเกินกว่าจะสกัด ความหนาวเหน็บที่พัดมาจากเทือกเขา ดังหวีดหวิวเสียดแทงเข้าไปถึงภายในพระราชหฤทัยขององค์จักรพรรดิหนุ่ม ความปราชัยของผู้ไม่เคยปราชัยมาก่อนนั้นมีรสทั้งเฝื่อนทั้งฝาด และขมปร่าเหลือจะทานทน ราวกับว่ารสขมของการพ่ายแพ้นั้นยังกลั้วอยู่ในพระโอษฐ์ทุกขณะจิต พระองค์ทรงหวนระลึกถึงบรรดามหาราชผู้พิชิตแต่ครั้งโบราณกาล ซีซาร์, อเล็กซานเดอร์, ชาร์เลอมาญ เหล่าขุนศึกผู้เกรียงไกรเหล่านั้นจะเคยลิ้มรสขมเช่นนี้หรือไม่ และองค์สมเด็จพระอัยกาผู้ยิ่งใหญ่เอง ซึ่งได้ปราบดาภิเษกเหนือจักรวรรดิเลื่อนลอยดุจดินแดนบนเงาเมฆนี้ จะเคยได้ชิมความปราชัยอันแสนเฝื่อนฝาดหรือเปล่า
เมื่อจักรพรรดิผู้เยาว์ทรงหวนคิดถึงตรงนี้ พลันผลิรอยแย้มสรวลออกมาเล็กๆ
“ข้าแต่องค์จักรพรรดิ พระองค์เห็นขันในสิ่งใดหรือพะยะค่ะ”
เสียงจากเจ้าของเงาอีกร่างหนึ่ง ทะลุเบียดแทรกเสียงลมที่ยังกรูเกรียว
“เลิกมากพิธีเสียเถอะ โวล์ฟ ที่นี่เหลือเพียงเจ้ากับข้าสองคน ข้าอยากมีเพื่อนที่คุยกับข้าได้ มากกว่ามีบ่าวไพร่ที่จงรักภักดี”
ผู้ถูกเรียกว่าโวล์ฟลุกขึ้นจากท่านั่งคุกเข่า สืบเท้าเข้าไปอยู่ข้างบัลลังก์ไม้โทรมทรุดที่มีรอยถูกแกะเอาอัญมณีมีค่าซึ่ง เคยประดับตกแต่งไว้ออกไปจนหมดสิ้น แล้วโค้งกายลงถวายความเคารพ
“เชิญเสด็จให้พ้นจากราเว็นนาแห่งนี้เถิด ออตโต สหายและเจ้านายแห่งข้า ยิ่งเนิน่ช้ากองทัพฝ่ายต่อต้านยิ่งล้อมเราได้แน่นหนาเท่านั้น ขอให้พระองค์ทรงเห็นแก่พระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าเถิด”
ชายหนุ่มผู้ครองบัลลังค์เชิดหน้าขึ้นจองมองลึกลงไปในดวงตาสีเหล็กของผู้เป็นทั้งสหายและข้ารับใช้
“หากว่านี่เป็นพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า ข้ายิ่งไม่ควรหนีไปไหน จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์จะคงความศักดิ์สิทธิ์ได้เยี่ยงไรหากไร้ซึ่ง พระพรแห่งองค์ผู้ทรงฤทธานุภาพผู้สถิต ณ สรวงสวรรค์!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น