ตราบที่จันทร์ยังส่องฟ้า

ภาพความทรงจำยังคงแจ่มชัดท่ามกลางความมืดมิดในส่วนลึกของจิตใจ ในตอนนั้นข้ายังไม่เสียท่านไป และท่านก็ยังไม่เสียข้าไปเช่นกัน ข้าไม่รู้ว่าท่านจะจำช่วงเวลาในตอนนั้นที่เราพบกันครั้งแรกได้รึเปล่า แต่หากเป็นไปได้ ข้าหวังว่าท่านจะจดจำมันได้ในวันนั้น

            ท่านในวัยเจ็ดปีส่งยิ้มจางๆมาให้ข้า ทั้งที่ดวงตาของท่านยังแดงก่ำ มันทั้งบริสุทธิ์และไร้เดียงสาเหมือนครั้งแรกที่ข้าเคยพบท่าน ...อายุของท่านในตอนนั้นน้อยว่าเยว่ชิงเสียอีก...ข้าเห็นท่านเล่นกับเขา ข้ามีความสุขมาก ข้าจดจำเสียงหัวเราะของท่านในตอนนั้นได้ดี น้ำตาของท่าน ทุกอย่างที่เป็นของท่าน ข้าไม่เคยลืมไปจากหัวใจเลยสักครั้งเดียว หัวใจของข้าเต้นแรงยามที่ท่านจ้องมอง...

            ในตอนนั้นท่านยังไม่ใช่องค์ชาย ไม่ใช่องค์รัชทายาท หากหัวใจของข้าก็เต้นแรงเพราะท่าน ...อีกครั้ง...

            และอีกครั้ง...เมื่อในที่สุดท่านก็อยู่ตรงหน้าข้า

            ในช่วงเวลาที่ควรดำมืดที่สุดในชีวิต น่าแปลกใจที่มันกลายเป็นช่วงเวลาที่ข้ามีความสุขที่สุดในชีวิต          นางที่ข้าจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าในวัยเด็กถูกนางช่วยเอาไว้ แม้ข้าจะไม่เคยบอกชื่อของข้ากับนาง หากแต่นางก็ไม่ได้ถือสาอะไร ข้าได้ความรู้มากมายจากนาง ได้หัวเราะครั้งแรกในรอบหลายปีเพราะนางผู้นั้น สิ่งที่ข้าจำได้เกี่ยวกับนางเห็นทีจะเป็นเสียงหัวเราะและความอ่อนโยนของนาง ที่ที่นางอยู่ สิ่งที่ข้ารู้คือที่แห่งนั้นมีแต่ใบไม้สีแดง...

            ข้ายอมแลกเวลาทั้งชีวิตเพื่อกลับไปในช่วงเวลานั้นแม้เพียงเสี้ยววินาที แค่เพียงข้าขอย้อนกลับไปเพื่อเอ่ยถามถึงนามของนาง

            ข้าเคยตั้งคำถามกับตัวเอง ถ้าหากข้าในวันนั้นถามและเอ่ยชื่อของนางออกไป ข้าคงจะสามารถจดจำชื่อของนางไปชั่วชีวิตหรือไม่ จนกระทั่งตอนนี้ ภาพของนางทับซ้อนกับหญิงสาวผู้งดงามนางหนึ่งที่ช่วยข้าเอาไว้ เสียงหัวเราะของนางยังเขย่าหัวใจของข้าจนถึงตอนนี้

            หากคำว่า ‘ถ้า’ นั้นมันไม่มีอีกต่อไปแล้ว เมื่อในที่สุดข้าก็คิดว่าคงถึงเวลาที่ข้าควรปล่อยวางความพยายามทุกอย่างได้แล้ว

            ...ข้าเกลียดเจ้า...ขณะเดียวกันข้าก็ชอบเจ้ามาก เจ้าเป็นคนที่ข้าอดทนด้วยมามากที่สุด

            ข้าเป็นอาลักษณ์ของเจ้า ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดยังไงกับเรื่องนี้ ข้าเพียงคิดว่าเมื่อถึงเวลาก็หาโอกาสฆ่าเจ้าซะ ทุกอย่างก็จบ หากแต่น่าเสียดายที่ข้าทำไม่ลงซะที...

            เจ้าเป็นจักรพรรดิ ข้าเป็นอาลักษณ์ที่จ้องจะฆ่าเจ้า เหตุใดเจ้าถึงยังนิ่งเฉยได้ คำตอบนั้นข้ารู้ดีเมื่อได้พบเจ้าครั้งแรก เจ้าเป็นได้แค่เพียงหุ่นเชิดของผู้เฒ่าเท่านั้น...เสด็จพ่อของข้าก็เช่นกัน ข้าไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก เหมือนว่าเสด็จพ่อของข้าและเจ้ากำลังปกป้องข้า หากข้าก็ไม่เข้าใจ...ว่าทำไมข้าถึงได้กลายเป็นคนที่เจ้าอยากปกป้องมากที่สุดกัน ทั้งที่เวลาของเจ้าก็เหลืออีกไม่มากแล้วแท้ๆ เจ้าต้องทนทรมานจากคำสาปเพื่อแบกรับหน้าที่จักรพรรดิหุ่นเชิดดั่งสิ่งของไร้ค่า ข้าพยายามทำดีกับเจ้ามากที่สุด ข้าไม่รู้ว่าความรู้สึกของข้าคือสงสารหรือสมเพชเจ้า...

            17 ปีที่ผ่านมาให้ห้องแคบๆที่เจ้าอยู่ มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เจ้าได้ออกมา บางทีข้าก็คิดว่าข้าควรพาเจ้าหนี หากแต่มันเป็นเพราะหน้าที่ข้าถึงทำไม่ได้ซะที... ข้ายังถูกเจ้าปกป้องแม้ข้าจะถือดาบอยู่ด้านหลังเจ้าก็ตาม จนกระทั่งในที่สุดข้าก็ฆ่าเจ้าด้วยจุดประสงค์ที่แตกต่าง แม้ข้าจะรักเจ้า...

            ข้าไม่รู้ว่าหากข้าบอกเจ้าว่าชอบ เจ้าจะว่ายังไง...เจ้าตายไปแล้ว ข้าฆ่าเจ้าไปแล้ว

            บางทีคำตอบของคำถามนั้นข้าคงไม่ได้รับมันตลอดกาล

            ช่วงเวลาที่หยุดนิ่ง ช่วงเวลาดำมืดนั้นบางทีอาจเรียกว่าความสุขก็เป็นได้

า

CR.SHL