คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Special Friend 2 : 8 [End]
อ่านก่อนนะ อย่าลืมอ่านคำชี้แจงข้างล่างด้วยนะ มีตอนพิเศษให้เลือก ^^
………………………………………….………………………………………………………….
“รัก” ...ตลอดไป
กาลเวลาเป็นเครื่องทดลองของหัวใจ
แต่กาลเวลาสำหรับเรา มีเพื่อทดสอบว่าเราจะรักกันตลอดไป
สนามบินอินชอลที่คับคลั่งไปด้วยผู้คน ร่างบางของฮยอกแจยังคงสะอื้นไม่หยุดตั้งแต่มาถึงสนาม ข้างซ้ายเป็นดงแฮที่คอยกอดปลอบให้ร่างบางหยุดร้อง ส่วนด้านขวาเป็นคิบอม ถัดไปเป็น คยูฮยอน และซีวอน
คิบอมก้มมองที่คนสะอื้นไม่หยุดแล้วส่ายหน้าไปมา เขาบอกแล้วว่าถึงจะสัญญายังไง ฮยอกแจก็ต้องร้องไห้อยู่ดี
“ฮยอกแจหยุดร้องได้แล้ว ถ้าได้ไม่หยุดฉันจะเข้าไปเช็ดอินเดี๋ยวนี้เลย” คำขู่ของคิบอม ทำเอาฮยอกแจเงยหน้าขึ้นจากอกดงแฮขึ้นมอง มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาตัวเองรวบๆ
“มะ ไม่ ฮึก ไม่ร้อง ...แล้ว” บอกไปสะอื้นไป
“เฮ้อ!” คิบอมถอดหายใจเบาๆ ยกมือหนาขึ้นมาวางบนหัวร่างบางแล้วโยกไปมา
“ไหนสัญญาว่าจะไม่ร้องไง” คิบอมเอ่ยถามพรางจ้องตาร่างบาง
“ก็ ก็ จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะ ฮือ” พูดแล้วก็ร้องออกมาอีกรอบ คิบอมถือวิสาสะดึงร่างบางเข้าไปกอด ลูบหลังบางเบาๆ มือเรียวยกขึ้นกอดตอบคิบอมอย่างว่าง่าย การกระทำของทั้งสองคนทำเอาดงแฮต้องเบี่ยงหน้าหนี มือหนากำหมัดแน่น สะกดกั้นอารมณ์ที่พุงพ้านอยู่ในอก
เพื่อนกัน มึงท่องไว้ดงแฮ เพื่อนกัน
“คิบอมไม่ไป ฮึก ไม่ได้หรือ”
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันแล้วนะฮยอกแจ”
“กะ ก็ ฮึก”
“ถ้านายยังไม่เลิกร้องฉันจะเข้าไปเช็ดอินตอนนี้จิงๆด้วย ไม่ได้ขู่” พลักคนร่างบางออกจากอ้อมกอด ตาคู่คมจ้องลงเข้าไปในตาคู่เรียวให้รู้ว่าคำพูดเมื่อกี้เขาพูดจิง
“หยุด ฮึก แล้วๆ” ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองรวบๆอีกครั้งแล้วยิ้มให้คิบอม
“เก่งมาก” คิบอมเอ่ยชม แล้วส่งมือไปลูบแก้มเนียนเบาๆ
“มึงจะกลับมาอีกเมื่อไร” ซีวอนเอ่ยถาม หลังจากที่ฮยอกแจเงียบไปสักพัก
“ยังไม่รู้ ถ้ามีโอกาสจะกลับมาเยี่ยมแล้วกัน” คิบอมหันไปตอบซีวอน
‘ผู้โดยสายที่กำลังจะเดินทางไปอเมริกา สายการบิน...’
เสียงประกาศจากทางสนามบิน ทำให้คิบอมต้องลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กระชับเสื้อนอกให้แน่นขึ้น แล้วหมุนตัวกลับไปมองเพื่อนๆที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“กูไปแล้วนะทุกคน”
“อืม โชคดี” คยูฮยอนตอบรับ คิบอมสาวเท้าเข้ามายืนตตรงหน้าฮยอกแจที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา มือหนาช้อนคางมนให้เงยหน้าขึ้นมา
“ฮยอกแจ...”
ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีปากอย่างแผ่วเบา การกระทำที่ทำให้ดงแฮแทบอยากจะฟุงตัวไปกระชากฮยอกแจออก ถ้าไม่ติดว่าแขนทั้งสองข้างถูกซีวอนและคยูฮยอนล๊อกไว้
“เชี่ย ปล่อยกูซิว่ะ” ดงแฮได้แต่ดิ้นไปมา เมื่อรู้สึกว่าคิบอมมันเริ่มจะจูบฮยอกแจนานเกินไปแล้ว
คิบอมถอดจูบออกมายิ้มบางให้ฮยอกแจ แล้วกดจูบไปที่หน้าผากมนเบาๆ ฮยอกแจหลับตายอมรับจูบอย่างไม่ขัดขืน
“ฉันรักนายนะฮยอกแจ” บอกชิดริมหูร่างบาง แล้วผละออก คิบอมเหลือบมองดงแฮที่กำลังจ้องเขาอย่างกับจะฆ่าจะแกง แล้วยกยิ้มที่มุมปากให้
“กูไปแล้วนะ”
คิบอมไปแล้ว แต่คำบอกรักของคิบอมยังคงดังก้องอยู่ในหูของฮยอกแจ มือเรียวยกขึ้นมาเตะที่ริมฝีปากเบาๆ แต่ยังไม่ทันสัมผัสเต็มๆ ริมฝีปากร้ายกาจของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนก็ประกบลงมาอย่างรวดเร็ว
ดงแฮถอดริมฝีปากออกมาจ้องหน้าคนที่แก้มกำลังขึ้นสีระเรือ
“ให้มันจูบทำไม !!!”
เสียงตะวาดของดงแฮทำเอาฮยอกแจสะดุ้งออกจากห้วงความหวิว ดวงตาคู่เรียวจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมตรงหน้า
“ป่าวซะหน่อยคิบอมจูบเองตังหาก” ก้มหน้าก้มตาตอบดงแฮอย่างอายๆ ก็จะไม่ให้อายได้ยังไงล่ะ นี่ลืมไปหรือป่าวว่าอยู่สนามบิน
“แล้วให้มันจูบทำไม”
“ก็เขาจะไปรู้ไหมล่ะว่าดงแฮจะจูบเขา” เอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เขาผิดหรือไง เขาผิดที่ไหนกันล่ะ ใครจะไปรู้ว่าคิบอมจะก้มลงมาจูบ นึกว่าจะแก้มหอมแก้มเฉยๆซะงั้น
“แล้วทำไมไม่คิด”
“ดงแฮงี่เง่า” หลับหูหลับตาตะกอกร่างสูงกลับ กระทืบเท้าปึงปังเดินออกไป
ดงแฮมองกันกระทำนั้นก่อนจะส่ายหน้าไปมา ยังไงฮยอกแจก็ยังคงเป็นฮยอกแจอยู่วันยังค่ำ ดงแฮสาวเท้าเดิมตามร่างออก พรางเหลือบมองซีวอนและคยูฮยอนที่ไปยืนตั้งหลักอยู่ใกล้
คงจะกลัวเขาเล่นงานคืนข้อหาจับเขาไว้เมื่อกี้ซิท่า
- - - - - Special Friend 2 - - - - -
หลังจากที่ถูกดงแฮทำโทษข้อหาบังอาจให้คิบอมอยู่โดยไม่มีการขัดขืน ร่างเล็กของฮยอกแจกำลังนอนหอบหายใจเหมือนคนพึ่งวิ่งพัด 4x200 เมตร ก็แหงล่ะพึ่งเสร็จกิจกรรมรักร้อนแรงมามาดๆดิ
ร่างบางได้แต่ค้อนลมค้อนอากาศไปเรื่อยเปื่อย ในเมื่อคนที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้กำลังอาบน้ำอย่างสบายใจอยู่ในห้องน้ำ
ไม่มาเป็นฝ่ายรับบ้างให้มันรู้ไป เชอะ
แกร๊ก
เสียงประตูห้องย้ำถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของดงแฮที่เดิมออกมาจากห้องโดยมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่ที่เอวอย่างรวบๆ รอยยิ้มแต่งแต้มที่ริมฝีปากเล็กน้อย
“มองกูแบบนั้นหมายความยังไง” ดงแฮเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ เมื่อเดินออกจากห้องน้ำก็เจอสายตาเขียวปั้ดของร่างบางส่งมาให้
เขาทำอะไรผิด
“ไม่รู้ไม่ชี้ เชอะ” นอนตะแคงหันหลังให้ร่างสูงซะอย่างนั้น
ดงแฮได้แต่หัวเราะในคอลำเบาๆ ก็จะเดิมไปที่ตู้เสื้อหาเพื่อแต่แต่ง เขามีธุระต้องไปทำก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้...วันที่ชีวิตจะเปลี่ยนไปจากเดิมเลยสิ้นเชิง
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ดงแฮที่อยู่ในชุดพร้อมจะออกไปข้างนอก ก็เดินมานั่งยองๆที่ข้างเตียงตรงหน้าร่างบาง ฮยอกแจเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนดงแฮเป็นแค่อากาศภายในห้องทั้งที่ในใจก็แอบดีใจอยุ่ไม่น้อยที่ร่างสูงมาง้อ
“เดี๋ยวกูออกไปข้างนอกก่อนนะ วันนี้นอนคนเดียวก่อนแล้วกันกูคงไม่กลับ” คำบอกที่ฮยอกแจรีบหันกลับมามองหน้าคนพูดโดยอัตโนมัติ ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างช้าๆ
“จะไปไหนหรือ”
คำถามที่ดงแฮเพียงยิ้มบางๆเท่านั้น มือหนาส่งไปลูบที่แก้มเนียนเบา ไล่มือไปตามโคลงหน้าหวานอย่างเบามือ
“ดงแฮ...”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้” เอ่ยตอบเพื่อตัดปัญหา ถึงอย่างจะบอกร่างบางแค่ไหน แต่ยังไงมันก็ยังไม่ถึงเวลาที่ควร รอให้เวลานั้นมาถึง เขาเชื่อว่าฮยอกแจก็คงดีใจไม่น้อยเลยล่ะ
“อยู่คนเดียวก็ล๊อกห้องให้ดีๆล่ะ เดี๋ยวดึกๆจะโทรหา”
ริมฝีปากหนากดจูบที่ริมฝีปากบางกดย้ำหนักไว้ชั่วครู่แล้วผละออก รอยยิ้มที่ริมฝีปากหนาถูกยกยิ้มขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ในตาคู่คมแฝงไม่ด้วยอะไรบ้างอย่างที่ฮยกแจเองก็ดูไม่ออก
“รักนะครับ เมีย”
แก้มใสขึ้นสีแดงระเรือทันทีที่สิ้นคำของดงแฮ ฮยอกแจร้อนหน้าจนแทบอยากจะหลุดเข้ากับที่นอนซะให้รู้แล้วรู้รอด ไม่ใช่เพราะคำว่ารัก แต่เพราะคำว่า นะครับ คำสุภาพๆที่พึ่งจะเคยได้ยินจากดงแฮเป็นครั้ง แล้วไหนจะคำว่าเมีย ที่มันบ่งบอกสถานะเขาตอนนี้ได้เป็นอย่างดี ถ้าฮยอกแจระเบิดตัวเองได้คงทำไปแล้ว
เขิน พูดอะไรก็ไม่รู้ดงแฮบ้า
แต่ฮยอกแจคงไม่รู้ว่าคำนั้นอีกไม่นานมันจะไม่ใช่คำแสดงสถานะเพียงอย่างเดียว
“งั้นไปก่อนนะ พรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆล่ะ เดี๋ยวจะให้คนมารับ”
ดงแฮเอ่ยบอกฮยอกแจ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากเบาแรงๆอีกทีแล้วผละออก
“กูไปล่ะ เดียวพรุ่งนี้เจอกัน” บอกไว้แค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ฮยอกกแจพลิกตัวมองตามดงแฮไปจนประตูห้องนอนถูกปิดลง
มือเรียวยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากบาง พ่ำพึมคำที่ตัวเองฟังแล้วรู้สึกอย่างระเบิดตัวเสียให้ได้
เมีย เมีย เมีย เมีย อีฮยอกแจเมียอีดงแฮ อ้ากกก เขินนนนน
-END-
…………………………………………………………………..
สำหรับตอนพิเศษสรุปเป็นตอนที่ 2 (คำว่าครอบครัว) ^^ ขอบคุณสำหรับการตอบรับนะค่ะ แล้วเจอกันในตอนพิเศษ บ๊ะบายยยยยยย
Haeล่ำ ขยันขย้ำEun <<<< สโลแกนไรเตอร์เองค่ะ ><
ความคิดเห็น