Once Upon A TimE.. [เบียคุยะxลูเคีย]

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลเอ่อผ่านลำคอ แม้ว่าจากวันนั้นถึงวันนี้จะนับได้สิบปีแล้วก็ตาม รสชาติขมเฝื่อนคอนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิด..

ร่างเล็กที่ยืนตัวตรง ท่าทีสงบเยือกเย็นดุจนางพญาสมกับที่เธอเป็นนายหญิงตระกูลคุจิกินั้นแทบทำให้คนภายนอกมองไม่ออกเลยว่าภายในร่างกายนั้น หัวใจเธอแหลกสลายเพียงใด

เธออุ้มช่อดอกซากุระที่เป็นตัวแทนความรักของเขากับเธอ ค่อยๆย่อกายลงหน้าหลุมศพที่รอบด้านปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์.. บ่าวไพร่ด้านหลังค้อมตัวตาม คำนับหลุมฝังศพนั้น

ป้ายชื่อที่สลักเสลาบนแผ่นศิลา ทำให้หยดน้ำตาพร่างพรูอย่างมิอาจห้าม


มือสั่นเทาขณะยื่นช่อดอกซากุระบรรจงวางเบื้องหน้าแผ่นศิลา..