[ShortFic YongSeo] My Friend's Lover

ข้อมูลเบื้องต้น

บางครั้งการเก็บงำความรู้สึกเอาไว้เพียงแค่คนเดียวนั้นมันก็ทรมานมากเหลือเกิน ยิ่งคนๆนั้นอยู่ในฐานะ'เพื่อน'แล้ว มันยิ่งกลายเป็นความเสี่ยงและยากที่จะบอกจริงๆ






บางครั้งการอยู่ใกล้กันมากเกินไปก็ทำให้เรามองข้ามความรู้สึกลึกๆในจิตใจ หากเราไม่สนใจจะชักจูงเอามันขึ้นมา มันก็จะยังคงหยั่งลึกอยู่แบบนั้นตลอดกาล กลายเป็นสิ่งที่ทำให้มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ

บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องได้มาครอบครอง และความรักก็ไม่ใช่แค่แบบหนุ่มสาวที่ลึกซึ้งเสมอไป เช่นเดียวกับความรักของฉันที่มีให้เขา ยิ่งนานวันมันยิ่งชัดเจนว่านั่นคือรักที่'เพื่อน'มีให้กัน

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ ^__________________^
Short Fic เรื่องแรกที่ถูกกลั่นกรองออกมาจากความคิดของคนเขียนล้วนๆค่ะ ฮ่าๆ
ลังเลอยู่นานแล้วว่าจะเอาเรื่องนี้มาลงดีไหม ใจหนึ่งก็อยากให้เพื่อนๆมาร่วมฟินไปด้วยกัน อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าจะไม่มีคนอ่าน -___-
แต่สุดท้ายด้วยความมุ่งมั่น เลยตัดสินใจเอามาลงค่ะ เป็นแฟนฟิคเรื่องแรกในชีวิตเลยจริงๆ
ฝากเพื่อนๆแนะนำและติชมกันสักนิดนะคะ อาจจะออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ออกมาจากใจจริงๆค่ะ เป็นครั้งแรก ให้อภัยแล้วกันเนอะ :)

บทความนี้ถูกเขียนขึ้นโดยจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาจะพาดพิงถึงใครทั้งนั้น โปรดใช้วิจารณญาณและอ่านอย่างมีความสุขนะคะ ^^

แนะนำ ติชมกันได้นะคะ ต้องการเสนอแนะก็ได้เต็มที่เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ต่างๆล่วงหน้าเลยนะคะ ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านกันทั้งผู้ที่ปรากฏตัวและนักอ่านเงาเลยค่ะ :D

ตั้งใจว่าจะเอาเรื่องยาวมาลงด้วยเหมือนกัน แต่คงต้องรอดูก่อนว่าผลงานของตัวเองมันเลวร้ายมากน้อยแค่ไหน คิคิ

เนื้อเรื่อง

My Friend's Lover

'วันนี้ทำไมไม่เห็น!'

'ฉันกลับมาก่อนน่ะ ^^" '

'อ่า...'

'ฉันขอโทษ -/\- ฉันโทร.ไปบอกนายแล้วนะ แต่นายก็ไม่รับอะ'

'ฉันยุ่งๆอะ โทษทีนะ :( '

'ช่างมันเหอะๆ ฉันต้องไปแล้วอะ ฝันดีนะๆๆๆๆๆๆ :) '

'อ่าว โอเคคร้าบบบ ฝันดีนะ บายยยย ^^ '

ฉัน 'ซอฮยอน'ค่ะ สาวใสวัยยี่สิบห้าปีที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ และความสามารถ ฮ่าๆ ฉันเพิ่งจะปิดโปรแกรมแชทลง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆเลยล่ะ

"ฉันขอโทษนะยงฮวา แต่นี่มันคงเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว" การทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มพร้อมกับหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน มันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเวลาแบบนี้แล้วล่ะ

ฉันเหนื่อยแล้วกับการวิ่งไล่และคิดไปเองคนเดียว นายเคยรู้ตัวบ้างไหมว่าสิ่งที่นายทำอยู่มันกำลังพาให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองตลอดเลย
ขอร้องล่ะยงฮวา...ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน นายก็อย่าทำเหมือนฉันสำคัญนักจะได้ไหม


 

"อรุณสวัสดิ์ซอฮยอน" เสียงคุ้นหูตะโกนเรียก ทำให้ฉันถึงกับชะงักไป ให้ตายสิ!ฉันไม่อยากเจอนายเลยจอง ยงฮวา!
โอ๊ยยย ตอนนี้ฉันคงทำได้แค่หันไปยิ้มให้หน้าเจื่อน ในขณะที่นายนั่นเดินเข้ามาหาใช่ไหมคะ

"เธอเป็นอะไร ช่วงนี้เหมือนเธอพยายามหลบหน้าฉันเลยนะ" ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่อยากจะเจอหน้านายไงล่ะ!

"เปล่าหนิ นายจะบ้าหรอ ฉันจะหลบหน้านายทำไมกัน" ให้ตายสิซอฮยอน นี่เธอกำลังโกหกคำโตเลยนะ!

"อ่า หรอ งั้นฉันคงคิดมากไปอะเนอะ"

"ก็ว่างั้นแหละ" ฉันหัวเราะแห้งๆให้กับเขา นายมันเคยรู้อะไรบ้างล่ะยงฮวา!!

"เออนี่ ฉันมีไรจะบอกแหละ"

"อะไรหรอ" เขาเอ่ยด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่ฉันถามกลับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย นายเคยถามฉันไหมว่าฉันอยากรู้รึเปล่า!

"เธอจำแทยอนได้ไหม" คำถามของเขา ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของฉันกระตุกวูบ

"อืม" ฉันพยักหน้าตอบเล็กๆ โอยยยย...ฉันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว!

"แทยอนกลับมาแล้วนะ เธอกลับมาถามฉันด้วยล่ะ ว่าฉันยังรอเธออยู่หรือเปล่า" ยงฮวาเล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่มันกำลังทำให้ฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน เขาบอกว่าเธอคนนั้นกลับมาจากอเมริกาแล้ว...และดูเหมือนว่าเธอจะกลับมาคบกับเขาอีกครั้งด้วยงั้นหรอ...?

"ซอฮยอนนนนนน เธอจำแทยอนได้ไหม รักแรกของฉันน่ะ"

"อืม จำได้ ทำไมหรอ เมื่อวานนายก็ถามฉันแบบนี้นะ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆเพื่อไม่ให้ดูผิดปกติอะไร นายเป็นบ้าอะไรถึงได้ย้ำคิดย้ำทำแบบนี้เนี่ย!!

"เธอกลับมาแล้ว กลับมาขอคบกับฉันแล้ว เอาไงดีอะๆๆๆ" ยงฮวาพูดด้วยความตื่นเต้นสุดขีด หน้าของเขาแดงไปหมด ใบหน้าหล่อคมเข้มตอนนี้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มมากมาย ท่าทางของเขาตื่นเต้นลุกลี้ลุกลน บ่งบอกถึงความดีใจได้เป็นอย่างดี แต่นายไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันบ้างหรอยงฮวา...

"ถ้านายรักเธอ นายก็ตอบตกลงไปสิ นายรอเธออยู่ไม่ใช่หรอ" ฉันตอบเสียงเรียบ แววตาของฉันมันไม่ได้ต้องการอย่างที่เอ่ยออกไปเลยสักนิด นายมองมันออกไหม?

"อ่า..จริงสินะ ไม่น่าคิดเยอะเลยเนอะ ขอบใจนะซอฮยอน" เขายิ้มอย่างดีใจ รอยยิ้มที่มีความสุขมากขนาดนี้ตลอดเวลาที่คบกันมา มันมีแค่ไม่กี่ครั้งหรอกนะ

"เอ้อ แล้วนี่เธอจะไปไหนเนี่ย"

"กลับบ้าน" ฉันเดินหนีนายแล้ว อย่าเดินตามฉันมานะยงฮวา!
เยี่ยม! เขาหายไปแล้ว ขอบคุณฟ้าที่เข้าใจความรู้สึกของฉัน ฉันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว! ฉันต้องหัดอยู่คนเดียวให้ได้ ที่ผ่านมาฉันมีแต่เขาคอยอยู่ข้างๆ แต่ถ้าเขากลับไปคบกับแฟนเก่าจริงๆ วันนั้นเขาจะมาคอยอยู่กับฉันตลอดเวลาไม่ได้อีกแล้ว เดินห่างออกมาตั้งแต่ตอนนี้น่ะดีที่สุดแล้วซอฮยอน... แต่เอ๊ะ เสียงมอ'ไซค์มันคุ้นๆนะ หรือว่า!!!

"ขึ้นมาเร็ว เธอกลับบ้านคนเดียวได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะซอฮยอน" อิตาบ้า! ที่แท้นายไปเอารถมาเองหรอ นายจะมาทำไมเนี่ย! ฉันหนีนายอยู่ไม่รู้ตัวรึไงเล่า! ให้ตายสิสุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องกลับบ้านพร้อมนายสินะ

"อ่ะ" เขายื่นหมวกกันน็อคสีครีมให้ฉันเหมือนทุกครั้ง

"ขอบใจนะ" ฉันขึ้นนั่งซ้อนท้ายตามปกติ สาบานว่าฉันพยายามปกติสุดๆแล้ว

"ขอบใจนะยงฮวา กลับบ้านดีดี บาย" พอถึงบ้าน ฉันก็จัดการคืนหมวกหลังจากลงรถทันที แต่พอฉันหันหลังให้เขา มืออุ่นๆก็จับข้อมือของฉันไว้

"เธอเป็นอะไร ทำไมช่วงนี้ไม่ยิ้มเลย" สีหน้าที่ดูเป็นห่วงและแคร์ความรู้สึกแบบนี้...นายกำลังทำให้ฉันหวั่นไหวนะ

"ปะ ปะ เปล่านี่"

"ซอฮยอน...เธอมีอะไรทำไมไม่เล่าให้ฉันฟังล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ" คำคำนี้...ฉันไม่อยากได้ยินมันจากปากของนาย!!!

"หยุดเถอะยงฮวา ฉันเหนื่อยแล้ว นายกลับไปเถอะ ต่อไปนายไม่ต้องมาคอยดูแลอะไรฉันอีกแล้ว นายไม่ต้องมาสนใจอะไรฉัน นายกลับไปซะ ไปดูแลเทคแคร์แทยอน เธอรอนายอยู่ รีบๆให้คำตอบเธอ ทะนุถนอมความรักของนายเอาไว้ ไม่ต้องห่วงฉัน นายทำเพื่อฉันมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่นายต้องทำเพื่อตัวเองแล้วนะ"

น้ำใสๆเริ่มคลออยู่เต็มดวงตาทั้งสองข้าง ฉันหันหลังให้เขาแล้วรีบเดินเข้าบ้านโดยไม่หันกลับไปมองเขาอีก ฉันขอโทษนะยงฮวา..แต่มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว นายควรมีชีวิตของนาย ส่วนฉันก็มีชีวิตของฉัน ถึงนายจะไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงต้องไปจากฉันทั้งที่เราเป็นเพื่อนกัน แต่เพราะฉันรู้สึกกับนายมากเกินกว่าเพื่อนกัน ฉะนั้นเราอย่ายุ่งเกี่ยวกันเลยดีกว่า...ฉันไม่อยากทำลายความรักของใคร...

'ย้า! ยัยบื้อ! ที่พูดเมื่อตอนเย็นน่ะเรื่องจริงหรอ เธอบ้าไปแล้วรึไง??' 
ให้ตายสิ ทำไมนายถึงเข้าใจยากแบบนี้นะจองยงฮวา! นายอย่าหวังเลยว่าฉันจะตอบข้อความของนาย ถ้าฉันบื้อ นายมันก็ทึ่มสุดๆแล้ว ยงพาโบ!!!
 

ผมไม่เข้าใจนักหรอกว่าซอฮยอนเป็นอะไรไป ถึงแม้เวลาที่ผมถามเธอจะตอบผมว่า'เปล่า' แต่คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือว่า'เปล่า'ของผู้หญิงน่ะมันหมายความว่ายังไง ตลอดเวลาที่เราคบกันมา ผมไม่เคยเห็นซอฮยอนเป็นแบบนี้เลย เธอหลบหน้าผม ทำเหมือนไม่อยากจะคุยกับผม ผมอยากรู้จริงๆว่าเธอเป็นอะไรกันแน่



 

เช้านี้อากาศสดใส เหมาะกับการเป็นวันหยุดมากจริงๆ สงสัยว่าฉันควรจะออกไปเดินเล่นนะคะ จริงไหม?

"แม่คะ...หนูจะออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ไปด้วยกันไหมคะ"

"ไม่ดีกว่าจ้ะ ลูกไปกับยงฮวาสองคนนั่นแหละดีแล้ว"

"เอ่อ...ค่ะ"

"ดูแลตัวเองดีดีนะจ๊ะ อย่าตะโกนใส่กันมากนักล่ะ เข้าใจไหม"

"อ่า...ค่าาาา"

อากาศแบบนี้ บรรยากาศสบายๆแบบนี้...มันทำให้ฉันหลงลืมเรื่องแย่ๆที่ติดอยู่ในหัวฉันไปหมดเลยล่ะค่ะ ฉันรู้สึกสบายใจสุดๆไปเลย  ทุกๆวันหยุดฉันมักจะมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะในตอนเช้าๆแบบนี้เสมอค่ะ ฉันกับยงฮวารู้จักกันเพราะที่นี่ และปกติแล้วเราจะออกมาด้วยกันตลอด อ่า...นี่ฉันทำแบบนี้มาสี่ปีแล้วหรอเนี่ย เพียงแต่วันนี้...ฉันไม่ค่อยอยากจะเจอนายนั่นเท่าไหร่...ไม่สิๆ มันเกือบๆเดือนแล้วนะที่ฉันหลีกเลี่ยงที่จะเจอหรือคุยกับยงฮวา

....แล้วฉันจะพูดถึงนายนั่นทำไมเนี่ย?!?....

"ซอฮยอน!!~" เดี๋ยวนะ..เสียงนั่นมัน...ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่หรอกๆ

"ซอฮยอนอาาา" ไม่ๆๆ ไม่ใช่หรอกเชื่อฉันสิ!!

"ซอ จูฮยอน" เฮือกกกกก!! มันใช่...และฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้ตาฝาด นายยืนอยู่ที่นี่...นายอยู่ตรงหน้าฉัน...

"นึกแล้วเชียวว่าเธอต้องอยู่ที่นี่"

"ยะ...ยะ...ยงฮวา..." ฉันควรจะดีใจดีไหมที่นายรู้ว่าฉันควรจะอยู่ที่ไหนในวันเวลาแบบนี้

"ก็ใช่ไง...ทำไมต้องดูตกใจแบบนั้นด้วยอะ"

"อะ..เอ่อ...ไม่หรอก นายคิดมากไปป่าวว"

"นั่นสินะ ^^ เออนี่! วันนี้ฉันพาใครบางคนมาหาเธอด้วยแหละ" หัวใจของฉันมันกระตุกวูบและเต้นแรงมากจนเหมือนจะปะทุออกมา ถึงฉันจะพยายามให้มันเต้นเบาลงยังไง แต่นั่นมันหัวใจนะ...มันอยู่นอกอำนาจจิตใจของฉัน... ฉันมั่นใจว่าตอนนี้หน้าของฉันคงมึนมากๆ แววตาของฉันก็คงจะลอกแลกมากจนสังเกตได้แน่ๆเลย

"นี่แทยอนนะ แทยอนจ๋า~นี่ซอฮยอนนะ เพื่อนผมเอง" อะ...อะไรนะ แทยอน...เธอคนนี้คือคิม แทยอนอย่างนั้นหรอ...ผู้หญิงคนนี้...เธอสวย น่ารัก ตัวเล็กๆสมเป็นผู้หญิง ผิวสีขาวสวยดุจน้ำนม ริมฝีปากบางเข้ารูป รูปร่างของเธอดูดีมากๆจนฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมยงฮวาถึงได้ชอบผู้หญิงคนนี้มากมายนัก แต่ที่มันทำให้ฉันรู้สึกหนักไปหมดทั้งตัวนั่นมันเพราะว่า มือหนาของยงฮวากอบกุมมือเล็กๆของแทยอนอย่างแนบแน่นและไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเลยด้วยซ้ำ

"ย้าาา! นายมาเจอฉันเพื่อจะอวดว่านายมีแฟนเนี่ยนะ ชิ!!" ฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้วนะยงฮวา...ฉันพยายามยิ้มเป็นปกติที่สุดแล้วจริงๆ...แต่ตาสองข้างของฉันมันหนักๆเหมือนต้องการจะปลดปล่อยอะไรบางอย่าง...ถ้าฉันทำอะไรไม่สมควร นายต้องเข้าใจฉันนะ...

"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะซอฮยอน" เธอยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มและดวงตาของเธอมันสดใสมากเกินกว่าที่ฉันจะทำได้ในเวลาแบบนี้

"ค่ะ" ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ขาทั้งสองข้างของฉันมันค่อยๆก้าวถอยออกมาจากพวกเขาทั้งสองคน และค่อยๆเร็วขึ้นเรื่อยๆ และตอนนี้ฉันกำลังวิ่ง...ฉันวิ่งออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมามากมาย ฉันไม่รู้อีกแล้วว่าในเวลานี้ฉันควรทำอะไร...



 

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"

"...."

"ยงฮวา...ซอฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ยงฮวา!!"

"หะ..ห้ะ อ๋อ ไม่รู้สิ"

"นายนิ่งนานแล้วนะ"

"อะ...เอ่อ...โทษทีนะแทยอน ผมคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ..."

"เป็นห่วงเธอใช่ไหม"

"ห๊ะ...เอ่อ...ไม่หรอก..พูดเรื่องอะไรน่ะ ผมอยู่กับคุณ ผมจะห่วงผู้หญิงคนอื่นได้ยังไงกัน"

"แต่ซอฮยอนคือเพื่อนนายนะ จะไม่เป็นห่วงเลยหรอ"

"..." นั่นสินะ ซอฮยอนเป็นเพื่อนผม ผมจะไม่ห่วงได้ยังไงกันล่ะ

"ถ้าเป็นห่วงก็รีบตามไปสิ"

"......" ใช่! ผมต้องรีบตามไป ใช่แล้ว ตอนนี้เลย!




"ถ้าเป็นห่วงก็รีบตามไปสิ" นี่คือคำพูดที่ฉันคิดว่ามันเหมาะที่จะบอกกับนายในตอนนี้มากที่สุด ฉันบีบมือของเขาแน่นเพื่อบอกเป็นนัยๆว่า'อย่าไปเลยนะ'

"......" ไม่มีคำตอบอะไรออกจากปากของจอง ยงฮวาคนนี้ เขาไม่พูดอะไรเลย มีเพียงแต่ท่าทางของเขาที่มันตอบได้หมดทุกอย่าง เขารีบปล่อยมือฉันแล้ววิ่งตามซอฮยอนไปอย่างรวดเร็ว ฉันเองก็คน...ฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันเองก็เจ็บปวดและเสียใจเช่นกัน ถึงฉันจะไม่ได้เจอนายมานานหลายปี แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของนายนะ...

ถ้านายไม่ห่วงเธอจริงๆ สีหน้าของนายคงไม่เป็นแบบนี้....นายคงไม่เหม่อลอยและหลงลืมทุกๆอย่างรอบตัวแบบนี้...และนายคงไม่มองตามเธอด้วยสายตากังวลแบบนี้หรอกจอง ยงฮวา



 

สองขาของฉันก้าวช้าลงเรื่อยๆ ฉันหมดแรงจะวิ่งต่อแล้ว... ตอนนี้ฉันทำได้แค่นั่งลงตรงม้านั่งคู่ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาตามความต้องการของมัน ไหลออกมาให้หมด...ทำไมเธอถึงอ่อนแอแบบนี้นะซอฮยอน...!

"ซอฮยอน" เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบราวกับเหนื่อยมากปานจะขาดใจ

"นาย...ตามฉันมาทำไม" ให้ตายเถอะ สภาพฉันตอนนี้ดูแย่มากๆ น้ำตาไหลอาบเต็มแก้มของฉัน เสียงสะอื้นที่ดังไม่ขาดหาย...ฉันยังไม่พร้อมจะคุยกับนาย

"เธอ...เป็นอะไรไหม" นิ้วยาวๆของเขาเช็ดน้ำตาที่แก้มของฉันอย่างเบามือ

"นายพอสักที!!! ฉันทนไม่ไหวแล้ว กลับไป...กลับไปหาเธอซะ! อย่าทำให้ฉันเป็นตัวขัดขวางความรักของนาย! ไปซะ!!!" ฉันตะโกนใส่นายนั่นอย่างเหลืออด น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุดหย่อน และไหลมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้นจนไม่มีวี่แววจะหยุดเลยสักนิด และต้นเหตุทั้งหมดก็คือเขานั่นแหละ!!!

"ซ...ซอฮยอนเธอพูดอะไร..."

"ไปซะ!!! อย่ากลับมาเจอกับฉันอีก ไป!!! ฉันบอกให้นายไปไง!!! ออกไปจากชีวิตฉัน!! นายได้ยินไหม! ออกไปจากชีวิตฉัน!!!"




"ไปซะ!!! อย่ากลับมาเจอกับฉันอีก ไป!!! ฉันบอกให้นายไปไง!!! ออกไปจากชีวิตฉัน!! นายได้ยินไหม! ออกไปจากชีวิตฉัน!!!"
เธอตะโกนใส่ผมทั้งน้ำตา เธอร้องไห้...เธอร้องไห้หนักมากอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาของเธอบอกผมว่าเธอกำลังเสียใจและเป็นทุกข์อย่างมากแบบที่ผมไม่ค่อยจะเข้าใจนัก....

"เธอเป็นอะไรซอฮยอน บอกฉันสิ...เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ"

"นายมันไม่เคยรู้อะไรเลยยงฮวา!!! ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย! ได้ยินไหม!!! ฉันรักนายมากกว่าที่เพื่อนเขารักกัน! นายได้ยินไหม!!!"

"อะ อะไรนะ..." สิ่งที่ผมได้ยินนี่มันอะไรกัน เธอหมายความว่ายังไง...ผม....ผม....

"นายมันโง่!!! นายไม่เคยเข้าใจอะไรฉัน!!! เลิกยุ่งกับฉันซะที!!!"

อีกครั้งที่เธอตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาแล้ววิ่งหนีจากผมไป ผมอยากจะตามไปนะ แต่ผมก้าวขาไม่ออกเลยแม้แต่ข้างเดียว ผมหมดแรงและนั่งลงบนม้านั่งคู่ตัวที่ซอฮยอนเคยนั่ง...เธอรักผม...อย่างนั้นหรอ....?

"นายมันไม่เคยรู้อะไรเลยยงฮวา!!! ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย! ได้ยินไหม!!! ฉันรักนายมากกว่าที่เพื่อนเขารักกัน! นายได้ยินไหม!!!"

นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินหลังจากที่ฉันตามยงฮวามา ซอฮยอนรักยงฮวา...พวกเขาสองคนมีบางอย่างมากกว่าที่ฉันคิด...

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปนั่งข้างๆยงฮวาและตบบ่าเขาเบาๆ เขากำลังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างเขากับซอฮยอน และฉันเองก็อึ้งไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันควรทำอะไร...

"นาย...มีอะไรจะพูดกับฉันไหม..."

"......."

"ที่ฉันกลับมาขอคบกับนาย...นายดีใจไหม"

ยงฮวาพยักหน้าเบาเบาเป็นคำตอบ

"ตอนที่นายอยู่กับฉัน...นายมีความสุขไหม"

เขาพยักหน้าให้ฉันอีกครั้ง

"สุขมากกว่าตอนที่นายอยู่กับซอฮยอนหรือเปล่า"

ครั้งนี้เขามองหน้าฉันนิ่ง ดวงตาคู่นั้น...มันไม่เหมือนสายตาที่เขามองฉันเมื่อสี่ปีก่อน

"ไม่ใช่ไหม..."

เขาพยักหน้าอีกครั้งพร้อมกับก้มหน้าลง

"นายแน่ใจใช่ไหม...ว่านายรักฉันเหมือนเดิม"

"......." ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของเขาเลยนอกจากสายตาที่มองมาราวกับว่ารู้สึกผิดกับอะไรบางอย่าง

"ผม ผมขอโทษนะแทยอน" ในที่สุด...เขาก็พูดมันออกมา...

"นายมีอะไรจะบอกฉันอีกไหม" น่าแปลกนะ ตอนนี้ฉันน่าจะเสียใจ แต่ดูเหมือนฉันกำลังต้องการให้ยงฮวารู้ถึงความรู้สึกของตัวเองมากกว่า ฉันกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเป็นแม่สื่อ!!

เขาพยักหน้าให้กับฉันเบาเบา แต่ท่าทางของเขายังคงดูลำบากใจที่จะพูดมันออกมา

"ถึงเราจะไม่ได้เจอกันมานานถึงสี่ปี แต่ฉันก็ดูนายออกนะ และฉันเองก็เป็นผู้หญิง...ฉันดูซอฮยอนออกด้วย"

เขามองหน้าฉัน ตอนนี้เขาคงกำลังสงสัยในสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อแน่ๆ

"ซอฮยอนเธอรักนายนะ...และนายเองก็ไม่ต่างกับเธอหรอก"

"ไม่...ผมรักคุณอยู่แล้ว ผมจะรักซอฮยอนได้ยังไง" โถ่! ยงฮวาเอ๊ย นายนี่มันคิดอะไรตื้นมากจริงๆนะเนี่ย!

"นายคิดดูดีดีนะยงฮวา...เวลาที่นายเจออะไรมามากมายในแต่ละวัน ทั้งเรื่องดีและร้าย นายอยากจะเล่าให้ใครฟัง"

"....."

"นายคิดดูดีดีนะยงฮวา...เวลาที่นายเจออะไรมามากมายในแต่ละวัน ทั้งเรื่องดีและร้าย นายอยากจะเล่าให้ใครฟัง"

"....." ผมได้แต่มองหน้าแทยอนอย่างพูดไม่ออก

"นายลองถามตัวเอง...ว่าครั้งนึงที่เราห่างกันไป...ใครกันแน่ที่นายเป็นห่วง...เวลาที่เธอมีความสุขแล้วนายเองก็มีความสุขไปด้วย...ในเวลาที่เธอทุกข์นายเองก็ทุกข์ด้วยเหมือนกัน"

"ท..แทยอน..."

"นายรู้ตัวไหม ถึงนายจะอยู่กับฉัน บอกว่ารักฉัน แต่ตลอดเวลา นายพูดถึงซอฮยอนบ่อยมากแค่ไหน" ประโยคนี้...ทำให้ผมคิดได้ ทุกครั้งที่ผมอยู่ห่างกับซอฮยอน ผมก็เอาแต่นึกถึงเธอตลอดเวลา

"นายรู้ตัวไหม ถึงนายจะอยู่กับฉัน บอกว่ารักฉัน แต่ตลอดเวลา นายพูดถึงซอฮยอนบ่อยมากแค่ไหน"

ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันได้ยินเรื่องของซอฮยอนบ่อยมากจนนับครั้งไม่ถ้วน ทุกๆอย่างที่ฉันพบเจอล้วนข้องเกี่ยวกับเธอทั้งนั้น แม้กระทั่งตอนที่ฉันหิวน้ำ เขาก็ยังซื้อน้ำผลไม้ให้ฉันทั้งที่ไม่เคย เหตุผลที่เขาบอกกับฉันคือ'ซอฮยอนบอกว่า น้ำผลไม้นั้นดีต่อสุขภาพมากๆ และเธอจะดื่มเฉพาะน้ำผลไม้ร้อยเปอร์เซนต์เท่านั้น'

ตอนกลางคืนที่โทร.คุยหรือแชทกัน เขาย้ำเสมอว่าฉันควรนอนก่อนเที่ยงคืน'เพราะซอฮยอนเองก็ทำแบบนั้นเพื่อสุขภาพผิวของเธอ'

ตอนไปซื้อของใช้ ตั้งแต่สบู่จนถึงแป้งพับ ยงฮวาก็ยังรู้ว่าซอฮยอนใช้อะไร แต่ละอย่างแตกต่างกันยังไง เขาแนะนำให้ฉันใช้เหมือนซอฮยอน เพราะทุกอย่างที่เธอเลือกล้วนเป็นของที่ดีทั้งนั้น

และในวันนี้ก็เช่นกัน...

"ฉันไม่ยักรู้นะ ว่านายชอบออกมาเดินเล่นแบบนี้ด้วย"

"แหะๆ ทุกวันหยุดผมก็มักจะมาเดินเล่นแบบนี้แหละ"

"อ่าาา...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อก่อนฉันชวนเท่าไหร่นายก็ไม่ยอมมา"

"ก็...ตั้งแต่..."

"ตอนที่...เราแยกกันใช่ไหม"

"อืม...วันต่อมาผมเศร้าและคิดถึงคุณมากๆ ผมก็เลยออกมานั่งเหม่ออยู่ที่ม้านั่งเพราะคิดถึงคุณยังไงล่ะ ^^"

"เพราะฉันงั้นหรอ คิคิ ดีใจจัง ><"

"วันนั้นซอฮยอนมานั่งข้างๆผม แล้วก็เอาแต่ถามผมว่าผมเป็นอะไรมากไหม ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันสักนิด"

"อ๋อออ แต่...นายไม่คุยกับคนแปลกหน้านี่นา"

"ตอนแรกผมก็ไม่คุยนั่นแหละ แต่เธอก็ตื๊ออยู่นาน จนสุดท้ายเธอก็ลุกออกไปแล้วฝากประโยคสุดท้ายว่า เศร้าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก เดินเล่นไปเรื่อยๆให้สมองมันโปร่งดีกว่านะ"

"นายเลย..."

"อื้ม...วันต่อมาผมก็ออกมาลองเดินเล่นดู ผมเข้าใจคำพูดของซอฮยอนและคำชวนของคุณในตอนนั้น ตั้งแต่วันนั้นผมก็เจอกับซอฮยอนในทุกๆเช้า จนเรากลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันจนวันนี้ไง"

"นายอยากได้เวลาไหม"

"เวลา...ทำไมหรอ"

"เวลาให้นายคิดทบทวนไง ว่านายรู้สึกอะไรกันแน่"

"เอ่อ...."

"ถ้านายต้องเสียซอฮยอนไป นายจะเสียใจไหม"

"......"

"ตอบฉันมาตามตรง ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงความรู้สึกของฉันเพราะฉันต้องการให้นายเดินตามความเป็นจริง ถ้านายต้องมาอยู่กับฉันเพราะแคร์ฉันไม่ใช่เพราะหัวใจต้องการ นายก็อย่าเลือกทางนี้เลย"

"ผม....ผม...."

"...."

"ผมคงอยู่ไม่ได้...ถ้าไม่มีซอฮยอน...ผมเคยเสียคนที่ผมรักไปแล้วครั้งนึง ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมเสียเธอไปอีก..."

"........"

"ถ้าให้ผมเลือกอ่านนิยายที่มีภาคต่อทั้งๆที่ภาคเก่ามันไม่มีปมปัญหาอะไรหลงเหลืออยู่ ผมเลือกที่จะอ่านนิยายเรื่องใหม่ที่ผมยังไม่เคยเริ่มมันเลยดีกว่า"

"....และนายก็คงไม่อยากให้นิยายเล่มนั้นสูญหายไปทั้งๆที่นายยังไม่ได้อ่านใช่ไหม..."

ใช่แล้ว...แทยอนพูดถูก ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเพราะมันคงแย่มากๆ

"รีบตามเธอไปซะ บอกความรู้สึกของนายออกไปให้เธอได้รู้ อย่าปล่อยให้เธอหลุดมือไป เข้าใจไหมยงฮวา"

"อื้มมม...ขอบคุณนะแทยอน ขอบคุณมากๆจริงๆ" ผมยิ้มให้แทยอนด้วยความดีใจ แม้ผมจะเสียใจที่จะต้องจบเรื่องราวของผมกับแทยอนทั้งอย่างนี้ แต่ถ้าผมคบกับแทยอนต่อไป ผมอาจจะทำให้เธอเสียใจมากไปกว่านี้ที่คนรักของเธอเอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนอื่นอยู่ตลอดเวลา มันจะดีกว่านี้ถ้าผมปล่อยให้แทยอนได้พบกับคนใหม่ที่ดูแลเธอได้ดีและเต็มที่มากกว่าที่ผมทำ

แทยอนยิ้มกลับให้ผมอย่างอ่อนโยน เธอเดินอ้อมมาข้างหลังแล้วออกแรงผลักผมเพื่อบอกให้ผมวิ่งไปได้แล้ว ใช่! มันถึงเวลาที่ผมจะต้องไปบอกความรู้สึกกับซอฮยอนเสียทีก่อนที่ผมจะเสียเธอไป ผมวิ่งอย่างดีใจ ในเวลานี้ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้นนอกจากตามหาซอฮยอนเท่านั้น!

เวลานี้ผมอาจจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เพื่อเธอและความรักของเรา ผมยอมที่จะเป็นแบบนั้น ผมขอโทษที่ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แต่เพราะหัวใจของผมมันกลายเป็นของอีกคน ผมคงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ

แม้ในตอนแรกฉันจะเสียใจ แต่คิดๆดูแล้วฉันคือต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่มีต่อซอฮยอนได้ เพราะตัวเขาเองยังยึดติดอยู่กับฉันเท่านั้น ถ้าวันที่ฉันจากมาฉันบอกเลิกกับเขาตรงๆ เขาคงไม่ต้องกลายเป็นแบบนี้ มันถูกแล้วที่วันนี้ฉันเลือกที่จะให้ยงฮวาทำตามใจของตัวเอง ดีกว่าทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเพื่อยื้อเขาต่อไป ฉันมีความสุขและสบายใจมาก ความเสียใจน่ะหรอ...มันคืออะไรคะ...ฉันลืมมันไปหมดแล้ว ^^

ฉันได้แต่นั่งร้องไห้อยู่บนชิงช้าในสวนหน้าบ้าน ฉันไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรทั้งนั้น วันนี้เวลานี้ฉันอยากจะร้องไห้ให้หมดแรงกันไปข้างเลย

"ซอฮยอน"

"นาย...นายมาทำไม!"

"ฉัน..."

"ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย! ออกไป!!" เพียงแค่เห็นหน้าของเขา น้ำตาของฉันมันก็พาลไหลออกมาอีกครั้ง ฉันล่ะเบื่อความอ่อนแอของตัวเองจริงๆ!

"เลิกยุ่งกับฉันสักที ออกไป!! ได้ยินไหม! ฉันบอกให้ออกไป!!" ฮึก! ความรู้สึกนี้...เขาเข้ามากอดฉันแน่นโดยไม่พูดอะไร ฉันได้แต่กอดตอบแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาตามความรู้สึกที่มี ฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันเสียใจและดีใจมากขนาดไหน ฉันอยากจะกอดเขาเอาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้...

"ฉันขอโทษ...ซอฮยอนฉันขอโทษ..."

ฉันได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ฉันอยากจะบอกเขาเหลือเกิน...อย่าจากฉันไปไหนเลยนะยงฮวา

"ฉันรู้แล้วว่าฉันต้องการอะไร...ฉันต้องการเธอ ซอฮยอน...ฉันรักเธอนะ" เขากอดฉันแน่นกว่าเดิม และฉันเองก็เช่นกัน หัวใจฉันเต้นแรงมากจนน่าตกใจ สิ่งที่เขาพูดมานั่นมันอะไรกัน

"เดี๋ยวนะ..." แม้ว่าฉันไม่อยากห่างจากอ้อมกอดของเขา แต่สิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่นี้มันทำให้ฉันข้องใจมากเหลือเกิน

"แทยอน...นายเอาแทยอนไปไว้ไหน"

"เราเริ่มใหม่กันไม่ได้อีกแล้ว..."

"ท...ทำไม!?!"

"เพราะหัวใจของฉันมันอยู่ที่เธอ ตาของฉันมองเห็นแต่เธอ สมองของฉันคิดถึงแต่เรื่องของเธอ ปากของฉันมันพูดถึงแต่เธอ ทุกๆอย่างของฉัน..."

"พอ! น้ำเน่า"

เพราะหัวใจของฉันมันอยู่ที่เธอ ตาของฉันมองเห็นแต่เธอ สมองของฉันคิดถึงแต่เรื่องของเธอ ปากของฉันมันพูดถึงแต่เธอ ทุกๆอย่างของฉัน..."

"พอ! น้ำเน่า" ซอฮยอนทำเสียงดุทั้งที่เธอกำลังยิ้มทั้งน้ำตาอยู่อย่างนั้น

"พอเถอะน่า เลิกร้องได้แล้ว ยัยเด็กขี้แย" ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธอเบาเบา เวลาที่เธอร้องไห้มันทำให้ผมเจ็บปวดมากเหลือเกิน ทำไมกัน เรื่องแค่นี้ทำไมผมถึงไม่รู้ตัวเลยนะ ผมมองข้ามซอฮยอนไปได้อย่างไร

"ชิ! คนบ้า! นายมันบ้า! นายมันทึ่มแล้วก็โง่ที่สุดเลย! ยงพาโบ!!!"

"ย้า! มาว่ากันแบบนี้ได้ไง!?!"

"กลับบ้านไปเลยไป ฉันเบื่อหน้านายชะมัด" แม้ปากจะไล่ผมไป แต่หน้าของเธอกลับแดงและถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมาร่วมเดือนแล้ว

"คิดถึงชะมัด!"

"......" ไม่อยากจะบรรยายเลยว่าตากลมๆของซอฮยอนกำลังจะทะลักออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

"รอยยิ้มของเธอน่ะ ฉันไม่ได้เห็นมันมาเกือบเดือนแล้วนะ คิดถึงชะมัด" เธอยิ้มกว้างอีกครั้ง ตอนนี้ผมคิดได้แค่ว่าผมต้องดึงเธอเข้ามากอดไว้ ผมกอดเธอแน่นกว่าครั้งแรก แทนความเสียใจและคำขอโทษจากผม

"ขอฟังอีกครั้งได้ไหม"

"อะไรหรอ" ถ้าให้เดา ตอนนี้คนตัวเล็กๆในอ้อมกอดของผมคงกำลังถามผมตาใสอยู่แน่ๆ

"คำว่ารักไง ขอฟังมันอีกสักครั้งได้ไหม"

"ย้า!" อะไรกัน...เธอรีบผละออกจากอ้อมกอดของผมทันที คำขอของผมมันแย่มากเลยหรือไงกันนะ

"ไม่ได้หรอ...."

"อ๋าาา จริงๆเลย!" ซอฮยอนเวลาหน้าแดงเพราะเขินนี่มันน่ารักชะมัดเลยนะครับทุกคน ><

"เอางี้"

"...." แววตาอยากรู้ของเธอคนนี้มันน่าหลงไหลมากจริงๆนะ

"เธอรักฉันไหม"

ไม่มีคำพูดอะไรออกมา มีแค่รอยยิ้มเขินอายกับการพยักหน้าเบาเบาเท่านั้น หึหึ คนอย่างผมไม่ยอมให้ตอบแค่นี้หรอก!

"ทำไรของเธอ ไม่เห็นรู้เรื่อง ตกลงรักหรือไม่รัก"

"อืม..." เสียงอยู่ในลำคอกับท่าทางเขินๆแบบนี้ โอ๊ยให้ตายเถอะ! น่ารักอย่าบอกใครเลย

"อะไรนะ"

"อืมมม..."

"อะไรนะไม่ได้ยิน!"

"รักกก..."

"อะไร!!!"

"รัก!! บอกว่ารักเนี่ยไม่ได้ยินรึไงเล่า!!"

อย่าเพิ่งตกใจไปนะครับ เราตะโกนคุยกันไม่ได้หมายความว่าเราทะเลาะกันนะ ฮ่าๆ ถึงเธอจะตะโกนเสียงแข็งแต่หน้าของเธอก็ยังคงแดงอยู่ดี พระเจ้า! ผู้หญิงแบบนี้หาได้อีกที่ไหนครับ ><

คงจะไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าผมจะกอดเธออีกครั้ง ผมถามไปอย่างนั้นแหละ เพราะอ้อมแขนของผมถูกซอฮยอนจับจองไปแล้ว ฮ่าๆ

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกแล้วนะ ฉันสัญญา"

"อื้มมม" คนตัวเล็กพยักหน้างึกงักอยู่ในอ้อมกอดนั้นเพื่อบอกว่าเธอรับรู้ในสิ่งที่ผมพูด

"และต่อไป ฉันจะเป็นเพื่อนและพี่ชายให้ที่ดีให้เธอเหมือนเดิม"

"เอ๊ะ..."

"และจะเป็นแฟนที่ดีของเธอ และจะดีที่สุดในโลกด้วย"

ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใสเพราะความดีใจ ต่อจากนี้ไปเธอไม่จำเป็นต้องเก็บงำความรู้สึกที่มีต่อเขาอีกแล้ว 

"ฉันรักนายมากกว่าที่นายคิดนะ จำเอาไว้เลย" รอยยิ้มกว้างของเธอทำให้เขาต้องยิ้มตามไปด้วย แค่เห็นเธอยิ้มเขาก็ยินดีจะยิ้มไปกับเธอด้วย

"สัญญานะ ว่าเราจะไม่เปลี่ยนไป ทั้งความเป็นเพื่อนและทุกๆอย่าง"

"อื้ม! ฉันสัญญา" รอยยิ้มแห่งความสุขถูกแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของคนทั้งคู่ ต่อจากนี้ไปจะมีเพียงความรักเท่านั้นที่จะหล่อหลอมให้พวกเขาเติบโตและเดินหน้าไปพร้อมๆกัน ไม่ว่าอุปสรรคและความผิดหวังจะถาโถมเข้ามามากเพียงใด ความรักของคนทั้งคู่เท่านั้นที่จะพาให้ผ่านพ้นมันมาได้อย่างสวยงาม....


~จบ~


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ มีอะไรผิดพลาดหรือไม่ดีตรงไหนบอกได้เลยค่ะ ขวัญจะเก็บไว้ปรับปรุงในผลงานครั้งต่อๆไป ^^