[Fic Reborn]Lose sky

ลำดับตอนที่ #1 : Part I : Freedom Clound

Title: Lose sky
Author: sinnerdarker
Pairing: 1827
Rating: PG-13
Disclaimer: Reborn
Anothor note : ฟิครีบอร์นเรื่องที่สอง น้อ'ใหม่ขอฝากตัวค่ะ>< แล้วก็..แอบคล้ายMezzanotte(รึเปล่า..=[]=) ของป๋าแอนค่ะ ถ้ามันดูน่าเกลียดก็จะเอาออกนะคะ(เอามานั่งอ่านเอง)

มึนมากถึงมากที่สุด คนเขียนพางงค่ะ






Part 1 : Freedom Clound

เจ้าเมฆาเคลื่อนคล้อยอิสระ

ไร้พันธะใต้นภาสว่างใส

ล่องลอยสู่เวิ้งฟ้าอันกว้างไกล

แม้นสิ่งใดมิอาจเอื้อมต้องเมฆา

.

.

.

เมฆาอิสระที่ไร้พันธนการใดใด

ไม่ขึ้นตรงต่อใคร หากแต่เป็นนายเหนือตัวเอง

เคลื่อนที่ไปเรื่อยตามแรงลม อ้อยอิ่งไร้สิ่งยึดติด

อิสระภายใต้อัมพรกระจ่างใส

.

.

.

.

..หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่รู้ดี..

..ว่า..

เคร้ง!!


เสียงทอนฟาปะทะกับโลหะอีกชนิดหนึ่งดังกังวานลั่น สนั่นก้องไปทั่วสวนป่าเล็กๆในเขตโรงเรียนมัธยมนามิโมริ

ชายหนุ่มเจ้าของอาวุธเหล็กกล้าแสยะยิ้ม ดวงตาประกายวาวโวธมองเหยื่ออันโอชะที่อุตส่าห์เสนอหน้าเดินเข้ามาหา ก่อนจะยืนหยัดจ้องร่างตรงหน้าด้วยสายตาเปล่งประกายกระหายเลือด

“อุตส่าห์มาให้ขย้ำถึงนี่ แกต้องการอะไรรึ? เจ้าสัตว์กินพืช”

เอ่ยพลางกระชับทอนฟาแน่นในสภาพพร้อมสู้รบ ประกายตาสีรัตติกาลมองตรงไปยังร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าตน

ร่างแบบบางในสภาวะอันไม่ปรกติสาวเท้าถอยออกไป ดวงตาสีส้มอมทองมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาเยียบเย็นระคนตกใจ หากแต่กระนั้นก็ยังแวดระวังตัว ด้วยแววตาคล้ายสัตว์ป่าที่มองมาอย่างกระหาย ราวกับพญาสิงห์ที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อผู้โชคร้าย อันน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรในสถานการณ์ ณ ตอนนี้

มือเรียวบางใต้ถุงมือหนังที่มีกากบาทผ่านยกขึ้นมอง สงสัยนักหนาว่าเหตุใดเปลวเพลิงสีส้มวาวโรธสว่างเยือกเย็นนั้นจึงมิอาจเผาไหม้ทอนฟาเหล็กของบุรุษตรงหน้าให้หลอมละลายสิ้นไปได้

ทั้งที่แม้แต่เสาล่อฟ้าก็ยังหลอมมาได้แล้ว

ทำไมนะ กับอาวุธของคนคนนี้ถึงได้ไม่เกิดอันตรายอะไรขึ้นเลย

แล้วแบบนี้ เขาจะรอดไปจากเงื้อมมือของอีกฝ่ายได้หรือ?

นายใช้สมองส่วนไหนคิดให้ฉันมาสู้กับคนคนนี้ รีบอร์น!!

เอ่ยโทษผู้ที่ขับไสไล่ส่งตนมาถึงที่นี่ให้โดนราชสีห์ขย้ำ เจ้าครูฝึกพิเศษที่เอะอะก็ขู่จะยิ่งฆ่ากัน มาคราวนี้ก็ดันขู่แบบแปลกประหลาดซะจนอยากร้องไห้


[ไปชนะฮิบาริมาให้ได้ซักหน แต่ถ้านายหนีกลับมากระสุนจริงๆจะฝังอยู่ในหัวนายชนิดโดนแล้วไปเที่ยวนรกแบบไม่ตีตั๋วขากลับแน่]


ยังไม่ทันที่เขาจะคัดค้าน เด็กน้อยครูพิเศษตัวแสบก็ยิงไล่เขาออกจากบ้านทันที

จนท้ายที่สุดเขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้!!บ้าที่สุด!!

.

.

.



อัมพรเยาว์วัยจรัสใส

เปล่งประกายปลอบโยนทุกสิ่งสรรค์

แม้นจะขลาดแม้นจะเขลามิครบครัน

แต่นานวันจักงามงดดุจดาวเดือน

.

.

.

ในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังรำพันถึงสาเหตุที่ทำให้มาอยู่ที่นี่ ร่างสูงก็พลันขมวดคิ้วเบื่อหน่าย

นั่นมันกำลังคิดอะไรอยู่

ดวงตาสีรัตติกาลมองร่างตรงหน้าด้วยอารมหงุดหงิด ความรู้สึกกระหายจะขย้ำสัตว์ผู้อ่อนแอยิ่งมากขึ้นจนจะล้มเอ่อ

โดยเฉพาะกับร่างตรงหน้า

ซาวาดะ สึนะโยชิ

เริ่มแรกช่างอ่อนแอ น่าสมเพชจนไม่อยากจะสนใจ

แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ กลับก้าวทะยานขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เก่งกาจกล้าขึ้น

งดงามเจิดจรัส จนอยากกระชากลงมาขย้ำให้แหลกคามือ

เหยื่อที่น่าสนใจ

เหยื่อที่น่าขย้ำ อย่างสนุกสนาน!!

ชายหนุ่มเลียริมฝีปาก ก่อนจะเปรยขึ้นโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะฟังหรือไม่

“ถ้าแกไม่เข้ามา ฉันจะเข้าไปขยี้แกล่ะนะ”

ปึก!

ร่างสูงพลันทะยานเข้าหา แล้วตวัดทอนฟาเข้าหาอย่างไร้ความปราณี คนที่ถูกทำร้ายอย่างไม่ทันตั้งตัวอุทาน มือเรียวกุมท้องด้วยรู้สึกจุกหลังจากถูกทอนฟาหวดใส่เสียเต็มๆ นึกโมโหความประมาทของตนที่ทำให้กลายเป็นเช่นนี้ ดวงตาสีส้มอมทองเบิกขึ้น ก่อนจะเรียกไฟสีส้มสว่างขึ้นที่ถุงมือ แล้วเข้าชกหมัดใส่ร่างที่เข้าทำร้ายตน

ชายหนุ่มผู้ว่องไวกว่าก้าวถอยหลัง รอยยิ้มแสยะก่อนจะตวัดทอนฟาใส่อีกครา หากแต่ครานี้เจ้าสัตว์กินพืชตามวาจาของชายหนุ่มกลับหลบได้ เรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากหนาให้หยัดกว้างกว่าเดิม

“หึ....นี่แกไปเก่งมาจากไหนล่ะ? ซาวาดะ สึนะโยชิ”

..คุณน่าจะรู้ดีกว่าผมนี่ครับ..

..ไม่สิ อาจจะเคยรับรู้

แต่ไม่สนใจจะจดจำ

แค่การพัฒนาของสัตว์กินพืชตัวนึ่ง เท่านั้นนี่นา..

พึมพำในใจ และเจ้าตัวนั้นมิอาจรู้ว่ามันส่งผลให้ประกายสีส้มงามนั้นไหววูบ เด็กหนุ่มขยับวาดมือพลางส่งเปลวเพลิงเข้าหาร่างของชายหนุ่ม และตามคาดหมาย อีกฝ่ายหลบได้อย่างไม่ลำบากอะไรนัก แต่กระนั้นก็อดหวังไม่ได้ว่ามันจะทำร้ายชายหนุ่มได้บ้าง

ร่างเล็กพลันวิ่งเข้าปะทะอย่างไม่กลัวเกรงเมื่อชายเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลพลันทะยานเข้าหา มือเรียวบางเร่งไฟสีเพลิงขึ้นจนเพลิงแสดยะเยือกพลันพวยพุ่งและปลิวระริกตามแรงขยับวาดมือของเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล ก่อนจะเข้าปะทะทอนฟาที่ฟาดลงมาอย่างรุนแรง

ปึก!

ทอนฟาเหล็กปะทะกับแขนซ้าย ดวงตาสีน้ำตาลหลับลงด้วยความเจ็บ ก่อนความรู้สึกชาจะเข้าปะทะและเริ่มส่งผลไปทั้งส่วนแขน

แย่ล่ะสิ ช่างทำอะไรไม่คิดซะเลยแฮะเรา

นึกโทษตนในใจ ริมฝีปากแดงขบแน่นเฟ้นหาความคิดที่จะแก้สถานการณ์ขณะนี้ แต่ไม่ทันได้ขบคิดอันใด ชายหนุ่มก็บุกเข้ามาอีกระลอก หมัดตรงเข้าหากลางใบหน้า แต่เด็กหนุ่มก็ใช้มือที่มีเปลวไฟพวยพุ่งกันไว้ทัน ก่อนจะขยับเท้าก้าวเข้าโจมตีบ้าง เพลิงดับชนสีส้มตวัดถูกเสี้ยวใบหน้าของชายหนุ่มให้ได้รับความร้อนจางๆ ร่างเล็กใช้เสี้ยววินาทีที่อีกฝ่ายชะงักตวัดขาเลียดพื้นให้อีกฝ่ายล้มลง หากแต่ร่างสูงที่เกือบลงกองกับพื้นกลับเพียงตัลังกามาทรงตัวได้ดังเดิม ก่อนดวงตาสีรัตติกาลจะพลันสว่างวาววับเปล่งประกายจ้ามากกว่าเดิม

“น่าสนใจนี่ ซาวาดะ มาดูกันว่าแกจะไปได้ซักกี่น้ำ!!!”สิ้นคำพูดกังวานลั่น ร่างสูงก็วิ่งเข้าตัดทอนฟาหาอีกครา เด็กหนุ่มยกมือข้างหนึ่งกันทอนฟาที่กระแทกมาทางสีข้าง ริมฝีปากบางยิ้มินดีที่กันได้ทัน แต่เพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มจากริมฝีปากหนาก็พลันปรากฏ หมัดจากมืออีกข้างที่เหลือชกเข้าให้ตรงส่วนขมับจังๆจนเด็กหนุ่มเบลอสับสน ร่างแบบบางเหมือนจะชาดิกไปชั่วครู่ ก่อนจะพลันหลบส่วนปลายของทอนฟาที่ตรงเข้ากระแทกสีข้างตามสัญชาตญาณ ก่อนไม่ถึงเสี้ยววินาทีเจ้าท่อนเหล็กแข็งแกร่งจะพลันกระแทกลงมาอีกคราที่ไหล่ขวาโดยที่เด็กหนุ่มหลบไม่ทัน

..ไหล่ขวาหลุดซะแล้ว..

กัดริมฝีปากกลั้นความเจ็บ ช่วงเวลาแสนสั้นไม่ถึงนาทีเขาก็เสียแขนไปสองข้างอย่างสมบูรณ์

เด็กหนุ่มที่ยามนี้แขนทั้งสองข้างไม่อยู่ในสภาพที่ดีนักกัดริมฝีปาก ควุบคุมเปลวเพลิงให้พลันเจิดจ้าเป็นกำแพงปกป้องกาย ชายหนุ่มถอยหลังเมื่อเห็นเปลวเพลิงสีส้มพลันพวยพุ่งประกายระริกไหว ก่อนจะวิ่งเข้าฝ่าไปภายในวงกำแพงเพลิง

มือหนาปราดตรงเข้าที่ลำคอบาง เด็กหนุ่มจึงรีบถอยหลังก่อนที่จะถูกบีบลำคอ กำแพงไฟพลันมอดดับเมื่อไร้การควบคุม สึนะมองใบหน้าคมปราดของชายหนุ่ม ก่อนจะก้าวถอยหลังแวดระวังภัย กระนั้นก็ไม่อาจหนีพ้นคมเขี้ยวราชสีห์ผู้เกรียงไกรได้

ฮิบาริก้าวอย่างรวดเร็วมาที่ร่างของสึนะ ก่อนจะพลันกดทอนฟาลงไปที่ลำคอ แล้วกระแทกร่างบางให้ลงนอนกับพื้นหญ้านุ่มโดยที่มีร่างของตนคร่อมอยู่และไม่ยอมละทอนฟาออกไป

แพ้อย่างสมบูรณ์แบบ

เด็กหนุ่มคิดเมื่อสัมผัสเย็นเยียบพลันแนบที่ลำคอ

ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางกดโลหะเย็นให้แนบลงกับลำคอแรงขึ้น

“นึกว่าแกจะเข้มแข็งขึ้น..ที่ไหนได้...สัตว์กินพืชก็ยังเป็นสัตว์กินพืช

... แกก็ยังอ่อนแออยู่นี่ ซาวาดะ สึนะโยชิ”


อ่อนแอนัก

แม้จะเจิดจรัสขึ้น แต่นั่นเพียงเกล็ดประกาย

ยังเปราะบางนักหนาที่จะอาจหาญสู้ราชสีห์ผู้เจนศึก

เมื่อรั้งต่อสู้ ก็มีแต่จะถูกขย้ำปีกปักษาจนขาดวิ่น

แลร่วงหล่นสู่ผืนปฐพี




เด็กหนุ่มขบริมฝีปาก เปลวเพลิงพลันดับมอดไป ดวงตากลมโตคู่ส้มอมทองจึงกลับเป็นสีน้ำตาลใสอีกครา

ซาวาดะ สึนะโยชิ ผ่อนลมหายใจ

ร่างกานพลันระบมร้าวไปทั้งตัว นึกเสียใจอย่างแรงกล้าที่บังอาจหมาญกล้ามาท้าสู้โดยไม่สนใจตัวเอง

แต่อีกใจหนึ่งกลับบอกว่ายินดี ที่ได้พบปะหน้าของคนผู้นี้

ไม่เพียงคำสั่งของครูพิเศษตัวจิ๋ว

อาจเป็นหัวใจของเขาด้วยที่คนึงหา

..อย่าแรงกล้า..

ที่จะพานำพบเมฆาผู้นี้


“....ถ้า...”


“อะไรของแก”

ทอนฟาพลันขยับกดแนบแน่นขึ้นจนร่างแบบบางแทบหายใจไม่ออก ดวงตาสีน้ำตาลพร่าด้วยอาการขาดหายใจและความเจ็บปวด แต่กระนั้น เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจฝืนพูดออกมาอย่างยากเยย็น

“...ถ้า..ผมอ่อนแอ....ถ้าแบบนั้น…คุณจะช่วยมาอยู่ด้วยกันได้ไหมครับ.."

“ใน..วองโกเล่...”



มาปกป้องผม

หรือหากรังเกียจ หากรำคาญที่จะปกป้อง

ก็ไม่จำเป็นต้องปกป้องก็ได้

ขอเพียงให้ อยู่เคียงกาย

ให้ได้เห็นหน้าทุกวัน ให้ได้รู้ ว่าจะยังอยู่ด้วยกัน

ขอแค่นั้น..

.

.

.

ให้เมฆาผู้กล้าแกร่งยังอยู่คู่เคียงนภา

อัมพรอ่อนโยนใสซื่อผู้ไร้มลทิน

ไม่ต้องปกปัก ไม่ต้องคุ้มครอง

ขอเพียงดำรงอยู่ ให้ผืนฟ้ารู้ก็พอ

ว่าเกล็ดละอองที่รวมตัวกันนั้น ยังคงอยุ่ที่เดิม

เคียงข้างผืนนภา

.

.

.

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป ก่อนจะละทอนฟาออกจากลำคอของเด็กหนุ่ม

“..คุณ..ฮิบาริ”เรียกนามของชายนุ่มครั้งแรกหลังจากที่ปรากฏตัวขึ้นในรูปแบบของร่างดับชน

ริมฝีปากแห้งผากไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยขอคำตอบ

ชายหนุ่มเพียงปรายตามอง ก่อนจะก้าวเดินจากไปอย่างไม่ใยดี

“ฉันไม่คิดจะหาห่วงมาคล้องคอตัวเอง และไม่จะไม่ยอมไปอยู่ใต้เท้าใคร”



..คำพูดสุดท้ายก่อนจะก้าวเดินจากไป


..ทิ้งร่างที่บาดเจ็บให้นอนราบอยุ่กับพื้นหญ้าที่รุ่งอรุณสาดส่อง..



.


.

.



ฮิบาริที่กำลังก้าวเดินไปเรื่อยนั่นพลันขบคิดขึ้น

บางที เจ้านภาที่เปราะบางนั้น

อาจจะแกร่งกล้าขึ้นไปได้อีก

หากแต่ขณะที่ยังอ่อนแอน่าสมเพชแบบนั้น มีผู้มาขย้ำมันจนแหลกตายคามือเสียก่อนล่ะ

แบบนั้น ความสนุกมันจะพลันหายไปน่ะสิ

ถ้าแบบนั้น..


เมฆาผู้เด็ดเดี่ยวยืนหยุดนิ่ง

..เขาอาจต้องคอยปกป้องก็ได้กระมัง..

ความคิดนั้นทำให้รอยยิ้มหยักพลันปรากฏฉาย ก่อนที่ร่างสูงจะย่างก้าวเดินต่อไป

.

.


.


กระนั้น เด็กหนุ่มผู้ไม่รับทราบห้วงความคิดดังกล่าวจึงได้แต่เศร้าหมอง

หยาดน้ำตาจึงร่วงหล่น หลั่งไหลจากนัยเนตรบอบบาง

.

.

.




นภาอ่อนบางพลันหม่นหมอง

มิอาจครองเมฆาซึ่งเฝ้าฝัน

แต่สิ่งหนึ่งมิอาจรู้ได้โดยครัน

เมฆานั้นคงอยู่ใต้ท้องนภา


.


.


แม้นภาจะพลันหมองหม่นด้วยมิอาจรู้แจ้งถึงสิ่งหนึ่ง

แม้เมฆาจะเพียงรู้แจ้งแต่มิอาจเข้าใจใฝ่ค้นหา

..แต่ทว่า..

.

.

..ละอองไอน้ำที่รวมตัวกันล่องลอยบนผืนนภานั้น..

ไม่ว่าจะโบยบินไปแห่งหนใด

ก็มิอาจหลบลี้ หลีกหนีจากผืนอัมพร

..ที่อยู่เพียงหนึ่งเดียวของเมฆา...


.

.

.

หลายปีต่อมา

ฐานทัพใหญ่ที่เต็มไปด้วยเครื่องมือที่มีเทคโนโลยีล่าสุดได้ถูกสร้างขึ้นใต้ดินของเมืองนามิโมริอย่างลับๆ เชื่อมต่อกับฐานของโรงเรียนนามิโมริที่ถูกคุ้มครองโดยชายหนุ่มผู้เฝ้าดูแลโรงเรียนมานานกว่าใคร


ฮิบาริ เคียวยะ


และแน่นอนเช่นกันว่าฐานทัพดังกล่าวเป็นของวองโกเล่แฟมิลี่

ซึ่งขณะที่ผู้ที่ดำรงตำแหน่งหัวหน้าแฟมิลี่นั้นมิพ้นใครนอกไปเสียจาก


ซาวาดะ สึนะโยชิ


วองโกเล่รุ่นที่สิบ
.

.
.


ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลที่บัดนี้ทรงผมแปลกไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลที่ยาวเป็นรากไทรลงไปก้าวเดินไปตามทางที่กำลังถูกก่อสร้าง ดวงตาสีน้ำตาลกวาดมองแบแปลนในมืออย่างรวดเร็วคล่องแคล่ว พร้อมมองหาจุดบกพร่าองที่จะมีผลทำหฐานทัพนี้ถูกโจมตี

“อืม..ตรงนี้ผ่า..”

เปรี้ยง!!

“โอ๊ย!!”

ร้องลั่นพลางจับหัวที่ถูกเตะ ดวงตาคู่สวยตวัดมองครูพิเศษที่จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่ปลดระวาง “อะไรอีกเล่า!! รีบอร์น!!”

“เจ้าโง่นี่!! บอกมาได้ว่าผ่าน ไม่เห็นรึไงว่าตรงนั้นมีจุดเปราะบางที่เชื่อมต่อกับพื้นดิน!”ว่าพลางชี้ไปจุดหนึ่งบนเพดาน สึนะมองตาก่อนจะพยักหน้า “อ๊ะ จริงด้วย”

แกร่ก!

“ผ่านมากี่ปีก็ยังโง่ไม่เปลี่ยนจริงๆ เจ้าบ้าเอ๊ย”

......

เปรี้ยง!!

กระสุนถูกยิงออกมาโดยที่สึนะวิ่งแผล๊วไปโดยไม่ต้องรอให้มันออกมาจากลำกล้องปืน ร่างแบบางวิ่งออกไปตามเส้นทางโดยลืมไปซะสนิทว่าทางไหนไปทางไหน



และแน่นอน

รุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่แฟมิลี่หลงทางในฐานทัพของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย

“ใครรู้เข้าอายตาย...”พึมพำพลางเดินไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงประตูแห่งหนึ่ง โครงสร้างแต่ละฟากช่างแตกต่างกันจนน่างุนงง ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นสงสัย ก่อนจะพลันก้าวเดินเข้าไปอย่างไม่รั้งรอ

ปัง!!

“ใครให้แกล้ำอาณาเขตเข้ามา ซาวาดะ สึนะโยชิ...”

น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้น แผ่นหลังบางแนบติดกับกำแพงโลหะเย็นเยียบขณะถูกกักขังด้วยอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลโดยมีทอนฟากดอยู่ที่ลำคอ

“...ขอโทษครับ..คะ..คุณฮิบาริ...ผมไม่ทราบว่าเดินมาจนถึงฟากนี้..”เอ่ยแผ่วเบา หากแต่มิอาจทำให้เพลิงพิโรธในดวงตาสีรัตติกาลคลายออกได้ “ตามข้อตกลง สร้างทางเชื่อมได้..แต่ฉันไม่ได้อนุญาติให้แกเขามาที่นี่ เจ้าสัตว์กินพืช

ทอนฟาพลันกดลงลึกกว่าจนชายหนุ่มร่างบางกลืนน้ำลายเอื๊อก ประกายตาสีน้ำตาลหวั่นไหวหวาดกลัว

แต่แล้ว ประกายเพลิงในดวงเนตรรัตติกาลกลับพลันคลายลง เหลือเพียงสีสันของผืนนภายามราตรีอันไร้ดวงดารา ท่อนโลหะเย็นเฉียบละจากลำคอบาง ก่อนชายหนุ่มจะพลันเอ่ยขึ้น “น่ารำคาญจริง พวกแกจะกลับมาสุมหัวกันต่อที่นี่ทำไป พากันไปอิตาลีก็ดีอยู่แล้ว”



ถ้าบอกว่า

เพราะคุณยังอยู่ที่นี่

เพราะผมอยากอยู่ข้างๆคุณ

คุณจะเชื่อไหมครับ

คุณฮิบาริ เมฆา..ที่ผมไม่อาจได้มาเคียงกาย

คิดเพียงในห้วงหทัย แต่มิได้เอื้อนเอ่ยออกให้ถูกเหยียดหยามเสียดลึกรวดร้าวกว่าเดิม





“ไปซะ”

“ครับ?”

“แกจะรอให้ฉันขย้ำแกแล้วโยนซากกลับไป หรือจะกลับไปเองด้วยสภาพดีๆ”

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ก่อนจะก้าวเท้ากลับไปยังฐานวองโกเล่ดังเดิม

โดยไม่ลืมหันมองร่างสูงที่อยุ่อีกฟากด้วยโหยหาอาลัย

ชายหนุ่มมองร่างที่หายลับตาไป




ปัง!!

มือหนาทุบลงอย่าแรงกับกำแพงเหล็กเย็นเฉียบ สับสนกับความรู้สึกและร่างกายของตัวเอง



ทำไม ตอนนี้

ถึงไม่กล้าขย้ำ

ทำไมเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นวูบไหว

ความรู้สึกบางอย่างกลับจุกแน่นขึ้นมาแทนความกระหายฆ่า

..นี่มันอะไร..

.

.

.


มันตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ความคิดอันอยากจะขย้ำร่างตรงหน้าหายไป

เมฆาที่เฝ้ากระชากนภาลงมาขย้ำ

กลับกลายเป็น

เมฆาซึ่งเฝ้าปกป้องคุ้มครอง

ที่จะขย้ำสิ่งซึ่งคิดเหตุร้ายสู่ผืนนภา


.

.
.

มาบัดนี้ความรู้สึกชัดแจ้งแจ่มชัด

เมฆาผู้นี้ไม่อาจหลีกหนีจากนภาได้อีกแล้ว

ทำได้เพียง เคียงข้างตามเสียงของหัวใจเท่านั้น..

.

.

.

................................................................................................................

เสียงอื้ออึงดังระงมปะปนเสียงกรีดร้อง

ในขณะที่การต่อสู้กำลังดำเนิน เสียงของอาวุธที่เร็วกว่าเสียงพลันดังกึกก้องขึ้น

กระสุนอันรวดเร็วนั้นพุ่งปราดไปที่ร่างของผืนนภาผู้อ่อนโยน ผ่านทะลุขั้วหัวใจเรียกโลหิตให้พลันไหลทะลักออกมา

ทุกร่างในบริเวณนั้นต่างนิ่งอึ้ง มองดูร่างของชายหนุ่มบอบบางผู้เป็นดั่งหัวใจ

ผืนฟ้า ผืนนภา ที่อยู่ของพวกเขา

มือเรียวบางที่พราวด้วยเปลวเพลิงแตะที่หน้าอก สัมผัสเลือดแล้วจึงรู้ชะตากรรมของตน

สิ้นแล้ว นภาลัย

มิอาจหวนคืน

ร่างของนายเหนือแห่งวองโกเล่ล้มลงไปกับพื้น

เสียงหวีดร้องของเพื่อนพ้องดังหวีดลั่น ร่างของวายุผู้ซื่อสัตย์วิ่งเข้าหาร่างนั้นก่อนใคร ตามด้วยอัสนีเยาว์วัยและพิรุณผู้ไร้กังวล

อรุณรุ่งวิ่งเข้าหา สายหมอกไร้ตัวตนพลันถลา

เหลือเพียงเมฆาที่ยืนนิ่งในที่ซึ่งไกลออกไป

ไม่มีเสียงใดที่จะผ่านกระทบใบหูในตอนนี้ นอกจากเสียงลมหายใจของตัวเอง


ดวงตาสีรัตติกาลจับจ้องร่างที่ถูกประคองโดยชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงิน

แววตาสีน้ำตาลพลันเบิกขึ้นเพียงชั่วครุ่และหันมาทางเขา

รอยยิ้มปรากฏขึ้นเพียงชั่วพริบตา

..ก่อนทุกสิ่งจะพลันดับสิ้นไป..




[

.

.

.


ไร้ถิ่นฐานเสียแล้ว เมฆา

ยามเมื่อนภาถึงเพลา ดับสิ้น

โลหิตชาดแปดเปื้อน พาผืนฟ้าก่ำแดงเกิด มัวหมอง

ดวงตาคู่งามพลันหลุบลง หลับใหลลึกนิรันดร


.


.


.

THE END –Part I : Freedom Clound-