[Fic D.gray-man]Doll Heart-Yaoi-

ลำดับตอนที่ #2 : เหมันต์ที่สอง : ความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจกับการสูญเสียนิจนิรันดร์

คนคนนั้น..


มาอีกแล้วล่ะ....


คนคนนั้น...งดงาม...


[มานา]เหมือนพระอาทิตย์....คอยมอบความอบอุ่นและความอ่อนโยนให้...


แต่คนคนนี้เหมือนกับยามราตรี......นิ่งสงบ....เยือกเย็น..น่าลุ่มหลง...


เขาชอบมองผมบ่อยๆ..


มาถึงจะคุยกับมานา ก่อนจะมานั่งดูผมด้วยตาที่นิ่งเรียบจนอ่านความหมายไม่ออก....


ทำไมถึงมองน้า.....


ก็เขาบอกว่าเอายามาให้มานานี่....


แปลกจัง…..


อะไรนะ...ในหัวใจ...


แปลกๆ.......


อึดอัด..เบาโหวง....


สลับสับสนกันไป.....


ความรู้สึกนี่....ต่างกับ[ดีใจ]...


แต่ก็ไม่เลวร้าย...


แล้วมันคืออะไรล่ะ...?






............................................................................


.................................................................


............................................


..........................


............


....





“อ้าว......”มานาอุทานทัก ก่อนจะหัวเราะนิดๆเมื่อเห็นร่างของทายาทแห่งตระกูลคันดะ “มาอีกแล้วหรือ ถูกใจเด็กคนนั้นขนาดนี้เชียว?”


“เปล่าครับ ผมแค่นำยามาให้คุณเท่านั้นตามคำสั่งคุณพ่อเท่านันเอง”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหันมองตุ๊กตาตัวนั้น…


มานาจ้องการกระทำดังกล่าวพลางหัวเราะหึๆ


ออกจะสนใจขนาดนั้นแท้ๆ....แต่กลับไม่ยอมรับ...


“เด็กคนนี้......มีชื่อไหมครับ?”


คำถามของคันดะทำให้มานาขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายออก แล้วแย้มยิ้มนิดๆ


“มีสิ....เขาชื่อ...อเลน....ฉันตั้งชื่อแล้วล่ะ คันดะคุง”


คันดะนิ่งรับฟัง ก่อนจะหยิบกางเขนโลหะที่ตนสลักเองกับมือขึ้นมา...ตัวกางเขนนั้นเกาะเกี่ยวด้วยดอกไม้สีพิสุทธิ์หลากชนิด.... แล้วหันไปทางมานา


“ขอยืมอุปกรณ์หน่อยได้ไหมครับ?” คันดะเอ่ยถาม มานาพยักหน้ารับ ก่อนจะส่งอุปกรณ์ให้


“.....นามสกุลของเด็กคนนี้ขอเป็นนามสกุลคุณนะครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม


มานาที่ได้ยินดังนั้นเบิกตาน้อยๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆและเอ่ยตอบ


“เชิญเลย”มานาว่าจบก็วางมือ ก่อนจะออกจากห้องไป


เมื่อได้รับคำอนุญาติ....ร่างสูงจึงแกะสลักชื่อของตุ๊กตาตัวนี้ลงไปที่ด้านหลังกางเขนนั่น..


[ALLEN WALKER]


ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจในผลงานของตน ก่อนจะนำเชือกมาร้อยเข้า แล้วห้อยใส่คอของตุ๊กตาตัวน้อย….ริมฝีปากหนาที่มักจะตรงเรียบยามนี้กลับยกขึ้น ดวงตาสีนิลในตอนนี้นั้นแสนอ่อนโยน......อย่างที่ตุ๊กตาหนุ่มน้อยไม่เคยได้รับรู้หรือได้เห็นมาก่อน


“ฉันให้นาย…..อเลน”ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้ม ก่อนจะจับผมของตุ๊กตาตัวน้อยเบาๆ “ส่วนฉัน..คันดะ ยู”


น้ำเสียงที่แสนสุขทำให้ตุ๊กตาหนุ่มน้อยเจ้าของนาม[อเลน]รู้สึกสงสัย....


....ให้ผมงั้นเหรอ...?


ทำไมถึงให้ผมล่ะครับ....


แล้วทำไมถึงยิ้มอย่างมีความสุข...คุณ [คันดะ ยู]


[ความสุข]


ทำไมผมถึงรู้จักคำแบบนี้ล่ะ...?


แล้วทำไมผมรู้สึกดีจัง...


หัวใจมันเบาโหวง..


ของที่ได้รับมากระทบกับตัวไม้เบาๆ....


โลหะเล็กๆ.....รูปกางเขนที่แสนสวย...


นี่หรือเปล่า.....


ที่เรียกว่า[ความสุข]


และ[ดีใจ]


แล้ว....

ความรู้สึกอีกอย่างในใจล่ะ?...



...................................................................


........................................................



..............................................


............................



....................



ในค่ำคืนหนึ่ง....สายฝนได้สาดเข้ามาในห้องใต้หลังคา...พายุแรงจนทำให้บานประตูเปิดอ้า...มานารีบรี่วิ่งขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะตรงมาที่ตุ๊กตาหนุ่มน้อย


....ผมสีน้ำตาลที่ย้อมไว้ยามนี้กลับกลายเป็นสีขาวเพราะถูกล้างเอาน้ำยาย้อมออก...เนื้อไม้ทั้งตัวเปียกชื้น มานาขมวดคิ้ว..ก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างหยิบผ้าแล้วเดินตรงเข้ามา


“....ฉันสงสารเจ้าจัง...”


ทำไมต้องสงสารล่ะครับ....


“เปียกหมดเลย...”


ถึงอย่างนั้นก็เถอะ....แต่มานาก็เปียกนี่นา...


แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วด้วย....ผมไม่สนหรอกครับ..


อา....


ง่วงจัง..เหนื่อยจัง..หนักด้วย...


น้ำเต็มตัวเลย...


ไม่ไหวแล้ว....นอนดีกว่า....


ตุ๊กตาหนุ่มน้อยไม่รู้เลยว่า....นั้นเป็นครั้งสุดท้าย...ที่ดวงตาซึ่งทำจากแก้วของเขา....

จะได้เห็นใบหน้าของบิดาผู้สร้าง...


“อืม...ตาเธอโตไปนะเนี่ย เป็นผู้ชายแท้ๆ ตลกแฮะ…ฉันเพิ่งจะสังเกต...”มานาว่าพลางหยิบอุปกรณ์ขึ้นมา “เดี๋ยวแก้หน่อยดีกว่า”


“อุ๊ก!”ชายหนุ่มร้อง ก่อนจะทรุดตัวลง มือข้างที่ถืออุปกรณ์แกะสลักตวัดโดนดวงตาข้างซ้ายของตุ๊กตาไม้จนกลายเป็นเหมือนรอยแผล...


แล้วร่างของชายหนุ่มก็พลันนิ่งไป...