[Fic D.gray-man]Doll Heart-Yaoi-

ลำดับตอนที่ #1 : เหมันต์ที่หนึ่ง : กำเนิดและพบพาน

เรื่องนี้ราวๆ4-5ตอนจบนะคะ^^

Title:DollHeart
Author:sinnerdarker
Pairing:KundaxAllen
Rating:PG-13
Disclaimer: Hoshino
Anathor note : ช่วงแรกๆจะเหมือนเดิมนะคะ^^ แต่ ยังไงก็ช่วยอ่านเพราะแก้ไปบางนิดหน่อย.....พอช่วงหลังจะพยายามยืดให้เจ็บๆ!!=[]=




.................................................................


.................................................


...................................


.......................

ที่นี่ที่ไหนกันนะ.....

ห้องเล็กๆ....ที่เต็มไปด้วย...สิ่งเดียวกันนี่...


กลิ่นแปลกๆ....แต่ชวนให้สบายใจ..


เสียงเอี๊ยดอ๊าดแปลกๆที่ร่างกาย...


แสงสว่างอันอบอุ่นจากเทียนไขที่ไหววูบ..


ใครกัน.......? ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า......


ใบหน้าอ่อนโยนเปื้อนคราบสีดำและเปลือกไม้...ดวงตาสีงดงามที่อธิบายถึงสีในดวงตาไม่ได้ซึ่งกำลังทอประกายสวย...


มือที่กำลังขยับไปมาราวกับการบรรเลงดนตรี..


ยิ้ม...?


ทำไมถึงยิ้มล่ะ....?


ทำไมถึงจับตัวเขาอย่างทะนุถนอม....ทำไมถึงยิ้มอย่างงดงาม...


เพราะดีใจเหรอ?


แล้วความรู้สึก[ดีใจ]เนี่ยเป็นแบบไหนล่ะ?


แล้วทำไมต้องดีใจ...ทำไมจึงต้องยินดี...


เพราะเขาเหรอ?..


รู้สึกดีจัง....


นี่น่ะ...เรียกว่า...


ความรู้สึก[ดีใจ]งั้นเหรอ?


...............................................................................



......................................................



.........................................



...........................


................

.............ในห้องใต้หลังตาของบ้านไม้แห่งหนึ่ง....กลิ่นไม้ที่ไว้ใช้ตุ๊กตากลนั้นอบอวลไปทั่วห้อง...เสียงแกะสลักไม้และเสียงเอี๊ยดอ๊าดจากการประกอบแขนขาของตุ๊กตานั้นดังก้องกังวานทั่วทุกอณูอากาศ...

แอ๊ด.....


เสียงเปิดประตูห้องใต้หลังคาขนาดใหญ่ดังขึ้น...


“อา...คุณมานา สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มภายใต้ชุดโค้ทสีดำยาวเอ่ยทัก


ชายของเจ้าของนามหันไปมองตามเสียงทักทาย ปากที่คาบอุปกรณ์แกะสลักอยู่อยู่นั้นยิ้ม ก่อนจะนำอุปกรณ์ออกแล้วเอ่ยทักทายตอบ “สวัสดี...คันดะคุง...เจ้าบ้านสบายดีไหม? ไม่ได้พบกันนาน..โตขึ้นมากเลยนะ..เป็นผู้ใหญ่แล้วนะเนี่ย..”


“ผมเพิ่งสิบห้าเท่านั้นเองครับ..ยังอยู่ในช่วงของวัยรุ่นอยู่..แล้วก็... ท่านพ่อสบายดี...คุณเองก็ยังทำตุ๊กตาอยู่สินะ?”ชายหนุ่มเอ่ยถาม พลางรวบเอาเรือนผมขึ้นมัด ดวงตาสีดำดังท้องฟ้ายามราตรีมองตุ๊กตาหลากหลายตัวบนห้อง “ผมไม่น่าถามเลย.....หลักฐานมีอยู่เต็มไปหมด”


“ฮ่ะๆ.....”มานาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองที่ตุ๊กตาซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะ..


ตุ๊กตาไม้ที่มีเรือนผมสีน้ำตาลไหม้....ดวงตาสีเงินขี้เถ้าสองข้างแม้ดูมัวไปซักนิดแค่ก็สดใส...ตัวร่างที่ทำด้วยไม้นั่นงดงาม..เสื้อผ้าที่คลุมร่างกายสีน้ำตาลนั้นเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีดำยาว...หากแต่แขนข้างซ้ายกลับมีสีแดงชาดราวกับเลือด


คันดะมองตุ๊กตาที่ว่าตามไปด้วย...ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วมองด้วยความรู้สึกอันแปลกประหลาด...


งดงาม.....


น่าหลงใหล.....


เอ๊ะ?....


“เอ.....”คันดะพึมพำพลางขมวดคิ้ว “ทำไมตุ๊กตาตัวนี้ถึงมีแขนสีแดงเลือดล่ะ?”


“อะ......”มานาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น “มันมีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อยน่ะ”


“เผอิญไม้หมด....ฉันเลยต้องไปเอาไม้แดงในป่ามาทำ...”


“งั้นหรือครับ......”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาพูดกับมานาเสียงเรียบ”แต่ยังไงคุณควรระวังเรื่องสุขภาพบ้างนะครับ...ท่านพ่อฝากมาบอก... น่าจะรู้....ว่าโรคที่คุณเป็นน่ะมัน...”


“ช่างเถอะ....”มานาเอ่ยขัด “ถ้าฉันจะตาย...ฉันขออยู่กับสิ่งที่ชอบให้นานที่สุด...ฝากไปบอกท่านเจ้าบ้านด้วยนะ คันดะคุง...”


น้ำเสียงมั่นคงที่ได้รับฟังทำให้ชายเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทเลือกที่จะนิ่งเงียบ ก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่นอย่างรวดเร็ว


“สวยดีนะครับ...ผมของเด็กคนนี้น่ะ... ไปเอาวัตถุดิบมาจากไหนกัน?”


“อ้อ...นั่นน่ะ....”มานาร้องก่อนหัวเราะเบาๆ “พอดีไปเจอไหมชนิดหนึ่งที่นุ่มมากๆน่ะ.จริงๆมันเป็นสีขาว แต่ฉันย้อมเป็นสีน้ำตาล….ถึงฉันจะไม่เคยสร้างตุ๊กตาแปลกๆแบบนี้...แต่ว่า...”


“เด็กคนนี้เป็นตุ๊กตาที่ผมภูมิใจมาก...”


สิ้นเสียงพูดอย่างอ่อนโยนของชายหนุ่ม คันดะที่นิ่งเงียบซักพัก แล้วจ้องตุ๊กตาตัวนั้น….


แล้วเขาก็ขอตัวกลับ.....


...และมาอีกบ่อยครั้งราวกับคลั่งไคล้ในตัวตุ๊กตาอันงดงาม...