[fic D.gray-man]Sweet Life

ลำดับตอนที่ #31 : ที่นี่....ที่ไหนครับผม!!

วันนี้...ที่โรงอาหารดูจะคึกคักเป็นพิเศษด้วยเหตุบางอย่าง...อเลนเดินหน้าไปสั่งอาหารอย่างรวดเร็วโดยทำใจกับสายตาของแต่ละคนที่มองมา บางคนตกใจ บางคนก็เบิกตากว้าง บางคนก็กลั้นหัวเราะ หรือไม่ก็หลุดฮาออกมา.....และยิ่ง....แม่ครัวคนเก่งแห่งศาสนจักร

“กรี๊ดดดดดด ตายแล้ว ไปทำอะไรมาจ๊ะนั่น? น่ารักมากๆเลยนะเนี่ย หูแมวสีขาน่ารักเชียว ขอจับได้ไหมจ๊ะ ขยับได้หรือเปล่า”เจรี่ดี๊ด๊าอย่างรุนแรง อเลนหัวเราะแห้งๆก่อนจะลองกะดิกหูดู และนั่นเรียกเสียงกรี๊ดของสาวใหญ่อย่างเจรี่ได้ดีทีเดียว....

ดูเหมือนหูนี่จะติดตัวเขาไปเป็นเดือน.....ยูนะยู......แล้วก็...

พี่เซร์ด้วย!!

“เอ่อ....เจรี่ครับ ผมสั่งอาหารได้หรือยังครับ??”อเลนถาม ก่อนจะสาธยายรายการทั้งหมดที่ต้องการ แล้วยกไปนั่งทานที่โต๊ะซึ่งคันดะกำลังนั่งกินโซบะอยู่

“.....นายเอาของที่กินเข้าไปไปยัดที่ส่วนไหนของร่างกายกันแน่เนี่ย?? อเลน”

“อะ....แหะๆ...ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันน่ะครับ...”ร่างบางหัวเราะแหะๆ ก่อนจะลงมือทานของตนบ้าง แล้วหันไปทักลูที่เดินหน้าหดหู่มา “ลู ทำไมหน้าตาเป็นงั้นล่ะ?”

“......เมื่อวานนี้.....รันกับคุณโคมุอิสร้างอะไรก็ไม่รุ้....ผมโดนให้ทานยานอนหลับ...ก็เลยไม่รู้ว่าสองคนนั้นทำอะไรหรือเปล่า”ลูพูด ก่อนจะถอนหายใจ “ไปดูให้หน่อยได้ไหมฮะคุณพ่อ คุณแม่”
“ว่าไงครับ? ยู”อเลนถามคนข้างๆตน ที่มือดูจะเริ่มสั่นๆ

“.....เจ้าสองตัวนั่นมันทำอะไรอีกนะ”

“เอ่อ....ทานเสร็จแล้วไปดูกันไหมครับ?”อเลนลองถาม

“ไม่!!”

“เอ่อ..เอางั้นก็ได้ครับ”อเลนเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะมองลูที่ถอนหายใจถี่....

ตกลงคุณโคมุอิกับรันทำอะไรกันนะ?



..............................


..................................................



............................................


..........................



แกรก..

“.....คุณโคมุอิครับ?”อเลนเอ่ยเสียงเบา คัดะที่ตามมาด้วยมองไปรอๆห้อง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“หายไปไหนอีกฟะ?”

“ช่างเถอะครับ...นั่งรอกันก่อนเถอะ ว่าแต่ทำไมอยู่ดีๆยูถึงอยากไปเจอพี่เซร์ล่ะฮะ”อเลนหันมาถามร่างที่ยืนอยู่ข้างตน

“.ฉันมีเรื่องอยากจะถามยัยนั่นนิดหน่อยน่ะ....”คันดะพึมพำ ก่อนจะเหลือบไปเห็นโลหะแบนกลมสีดำ

นั่นอะไร?

“เอ๋...คล้ายๆกับอินโนเซนต์ของมิรันด้าเลยครับ”อเลนพูดเมื่อมองไปตามสายตาของคันดะ ก่อนจะแตะที่โลหะทรงกลม อเลนหยิบแผ่นโลหะขึ้นมา ลวดลายสีขาวที่ตัดกับสีดำทำให้สิ่งนี้ดูงดงามอย่างแปลกๆ..ร่างบางไล้ตามรอยสลักเบาๆ...

วิ้ง...

แสงบางอย่างไหลจากจุดศูนย์กลางของลายสลักมาตามเส้นสีขาวจนสุดขอบ วงกลมส่องแสงปรากฏขึ้นใต้เท้าของร่างทั้งสองในห้อง วงกลมที่มีลวดลายประหลาดขยายอย่างรวดเร็วจนคลอบคลุมพื้นที่ที่อเลนละคันดะยืนอยู่ ก่อนจะส่องแสงสว่างแรงกล้าขึ้นจนเอ๊กโซซิทส์ทั้งสองคนต้องปิดตาไว้...

ความรู้สึกที่ได้รับหลังจากนั้น..ราวกับพื้นที่ยืนอยู่หายไปแล้ว...แล้วลอยเคว้งคว้างอยู่ในห้วงอากาศ....

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่....เพียงเสี้ยววินาที...หรือนานราวชั่วนิรันดร์...อเลนและคันดะไม่อาจรับรู้ได้

รู้ตัวอีกที.....



โครม!!


“อูย...ที่นี่ที่ไหน.”อเลนครางเบาๆ พลางมองหาร่างของคันดะ ก่อนจะพบว่าตกลงมาอยู่ข้างๆตน ร่างบางถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะมองภาพเบื้องหน้า

ดูเหมือนว่าเขาจะตกลงมาบนพุ่มไม้...แล้วที่นี่....

“ที่นี่ที่ไหนกันครับ..ยู”อเลนหันไปถามคนข้างๆ พลางยันตัวขึ้นจากพุ่มไม้

“.......ป่าไง....”ตอบสั้นๆ

“แล้วพวกเรามาที่นี่ได้ยังไงล่ะครับ?” อเลนมองบรรยากาศรอบๆ เขาจับแผ่นโลหะนั้น...จากนั้นก็มาอยู่ที่นี่

“ไอ้-โค-มุ-อิ!”คันดะเน้นแต่ละคำอย่างโมโห ก่อนที่เสียงของใครบางคนจะดังขึ้น

“พวกนายเป็นใคร? แล้วทำไมมานอนเล่นแถวนี้กันฮะ?”เสียงติดจะหงุดหงิดดังขึ้น ร่างสูงรีหันไปมองเจ้าของเสียงทันที และก็พบ...ร่างของเด็กชายในชุดฮาคามะสำหรับฝึกดาบ เส้นผมสีดำสนิทมัดเป็นหางม้า ดวงตาสีเดียวกันเรือนผมมองมาที่ร่างสองร่างที่ยืนอยู่อย่างติดจะหงุดหงิดปนรำคาญ..

ไม่ว่าจะมองอย่างไร..นี่มันก็ยูเวอร์ชั่นเด็กชัดๆ

“.....พวกนายเป็นใคร แล้วนายหัวหงอกน่ะ เสียมารยาทจริงนะมายืนมองหน้าฉันน่ะ แล้วนั่นอะไร?? โอ๊ย!! ทำบ้าอะไรฮะยัยโรคจิต!!”เด็กชายหันไปต่อว่าคนที่ฟาดมือลงบนหัวตน

“นายน่ะ หัดพูดดีๆกับเข้างได้ไหมฮะ ยูจัง ขอโทษนะคะพี่ชาย ว่าแต่...พี่ชายมาที่นีได้ไงคะ?”เด็กสาวถามพลางมองมาอ่างสงสัย ก่อนจะรวบเส้นผมยาวสีขาวหิมะขึ้น แล้วหันไปปราดมองร่างข้างๆตนที่สบถขึ้นอีกรอบ

“ว่าไงคะ? พี่ชาย”

“คือ...พวกเรา..หลงทางครับ เอ่อ....เธอสองคนชื่ออะไรเหรอ”อเลนลองถาม

“เสียมารยาทจริงๆ....ตามจริงเขาต้องบอกชื่อตัวเองก่อนถามคนอื่นไม่ใช่เรอะ”

ผัวะ!!

เสียงกำปั้นปะทะกับศรีษะของเด็กชายดังขึ้นอีกระลอก เจ้าของเรือนผมสีนิลหันดวงตาไปมองคนข้างๆอย่างนึกแค้น

“หุบปากซักนิดมันจะตายไหม? ยู หนูชื่อ คันดะ เซสึนะค่ะ ส่วนเจ้าคนไร้มารยทที่ยืนอยู่ข้างๆ ชื่อ คันดะ ยู น้องชายหนูเองค่ะ แล้วพี่ชายสองคนล่ะคะ...เอ่อ...พี่ชายคะ หูนั่นของจริงหรือเปล่าคะ”

“เอ่อ....ผม...เรียกว่า อเลนก็พอครับ ส่วนคนข้างๆก็ ยู เหมือนกันฮะ...แล้วหูนี่...คือ...จะว่าจริงมันก็...”อเลนตอบ...สมองกำลังเริ่มประมวลผล...

ชื่อที่บอกมาเมื่อครู่.....มัน.....

ชื่อของพี่เซร์กับยูนี่?

“เห? พี่ชายชื่อเหมือนน้องของหนูเลย น้องชายอีกคนของหนูก็ชื่ออเลนค่ะ ชื่ออเลน วอคเกอร์ แถมพี่ชายผมม้าก็ชื่อยูด้วย แปลกจัง”เซสึนะพุดอย่างครึกครื้น ผิดกับเด็กชายที่ยืนอยุ่ข้างๆ

“เซสึนะ ถ้าไม่รีบกลับล่ะก็อาจารย์ด่าแหลกแน่ รีบไปได้แล้ว”ยูดึงแขนเสื้อพี่สาวของตน

“แล้วพี่ชายพวกนี้ล่ะ? พี่อเลนกับพี่ยูเขาหลงทางอยุ่นี่”เซสึนะหันไปบอกยู

“นี่เธอกะจะช่วยสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่เจอใช่ไหม?”

“ใช่แล้วจะทำไม?”

“พูดงี้มาสุ้กันดีกว่า?”

“เอาซี่ ที่ผ่านมานายชนะฉันได้ซักครั้งรึยังล่ะ?”เด็กหญิงชักดาบไม้ออกมาอย่างไม่รีรอ เช่นเดียวกับยู

“หุบปากไปเลยยัยโรคจิต”

“งั้นนายก็โรคจิตสิ? เพราะคนธรรมดาคุยกับคนโรคจิตไม่ได้..”เซสึนะพูดพลางยักคิ้วทะเล้น เส้นเลือดข้างดวงขาสีนิลปูดโปนขึ้นมาตามแรงอารมณ์

“ยัย.....”

อเลนมองภาพที่เด็กน้อยวัยสิบกว่าขวบสองคนเถียงกันอย่างอึ้งๆ...นี่อย่าบอกนะว่า...

พวกเขาย้อนเวลามาน่ะ!!


-----------------------------------

อัพหลังจากดองมานาน...กรั่กๆๆๆๆ