คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตุ๊กตาของฉัน....คนเดียว
ตอนที่ 3 : ตุ๊กตาของฉัน.....คนเดียว
"อือ..."อเลนครางอย่างงัวเงียในเช้าวันใหม่ ผมสีขาวยาวยวงสะท้อนล้อแสงยามเช้า เขาจำได้ว่าเมื่อวานนี้เขายังให้คันดะหวีผมให้อยู่ แล้วก็หลับไป อเลนหันไปมองคนข้างๆ เส้นผมสีรัตติกาลสยายเต็มหมอนสีขาวใบใหญ่ที่เขาร่วมใช้ด้วย
สงสัยว่า.....คันดะจะเป็นคนอุ้มเขาขึ้นมา
อเลนลองแตะคันดะเบาๆ คันดะอืออาแล้วหลับต่อ เห็นดังนั้นอเลนจึงประทับริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากหนานุ่มของคันดะอย่างรวดเร็ว แล้วกระซิบเบาๆที่หู
"อรุณสวัสดิ์ครับ...คันดะ" พูดจบอเลนก็ลงจากเตียงไปที่ห้องน้ำ
คันดะเปิดเปลือกตาขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม
อเลนออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายในขณะนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว อเลนรีบร้อนเดินไปหยิบชุดเอ็กโซซิสท์มาสวม ผิขาวผ่องและบอบบางราวสตรีถูกเผยให้เห็น ขาเรียวบางกำลังวุ่นอยู่กับการใส่กางเกงตามด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวตัวเดิม แล้วจบด้วยเสื้อโค้ดเอ็กโซซิสท์แบบมีฮู้ดของเขา
อเลนเดินไปที่เตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนนั่งลงและก้มหน้ามองร่างสูงซึ่งหลับใหลอยู่ เส้นผมสีขาวกระจายเต็มแผ่นหลัง ก่อนจะรู้สึกว่า ที่เอวเขามีอะไรอยู่
อเลนหันขวับไปที่เอวบางของตน ก็พบว่ามีแขนของคันดะโอบไว้อยู่
ร่างบางพยายามแกะเอาแขนของคันดะออก แต่ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งรัดแน่นขึ้นทุกที...ทุกที..
"คันดะครับ...ปล่อย"อเลนพูดเสียงแผ่ว หวังให้คนที่ละเมอเกาะเอวเขาอยู่ปล่อยเสียที(แน่ใจเรอะว่าเขาละเมอน่ะ)
แขนของคันดะที่เกาะเกี่ยวเอวของอเลนอยู่ถูกยกออกไป แต่กลับกลายเป็นว่าแขนนั้นกลับดึงแขนของอเลนจนร่างบางล้มทับร่างสูง เส้นผมสีขาวกระจายเต็มแผงอกกำยำของคันดะ
คันดะลืมตาขึ้นพลางจับผมของอเลนยกขึ้นสูดดมความหอมอย่างแผ่วเบา ก่อนเลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูของร่างบาง
"อรุณสวัสดิ์...เจ้าถั่วงอก"คันดะกระซิบแผ่วเบา แต่นั้นก็พอจะทำให้รอเลนไร้เรี่ยวแรงไปทันที จนร่างบางต้องรวบรวมแรงที่เหลือลุกขึ้น
"เอ้อ...ผม...ไปก่อนนะครับ"ไม่ทันทีร่างสูงจะทันได้พูดอะไร ร่างบางก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
ไม่เข้าใจ....
ไม่เข้าใจว่า...ทำไมคันดะต้องทำอย่างนี้
และคงจะไม่เห็นแก่ตัวเกินไปที่จะคิดว่า
.......คันดะรักผม......
อเลนเดินเรื่อยเปื่อย (หลังจากเขมือบ เอ๊ย! กินข้าวแล้ว)ไปถึงห้องของโคมุอิ ก็พบว่าโคมุอิกำลังวุ่นอยู่กับเอกสารมากมาย
"คุณโคมุอิเนี่ยงานเยอะจังนะครับ"อเลนเดินไปใกล้พลางออกความเห็น
"ไม่หรอก ของแค่นี้น่ะ แป๊บเดียวก็เสร็จ อันที่จริงมันส่งพรุ่งนี้ แต่พอดีฉันมีอะไรสนุกๆอยากจะทำน่ะ"โคมุอิพูดจบก็หัวเราะหึๆ
"จริงซิ มีเรื่องอยากให้เธอช่วยน่ะ ช่วยเซ็นเอกสาให้หน่อยสิ ใบนี้น่ะ"โคมุอิพูดก่อนหยิบเอกสารฉบับหนึ่งให้ อเลนเซ็นชื่อลงไปอย่างงุนงง ก่อนที่โคมุอิจะกระชากเอกสารไปก่อนที่อเลนจะทันได้อ่าน
"เอาล่ะ ขอบคุณมาก นั่งอยู่ตรงนั้นแปบนึงนะ เดี๋ยวฉันมา" พูดจบโคมุอิก็วิงออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้อเลนงุนงงกับท่าทางของหัวหน้าแผนกวิทย์คนนี้
นี้
*-*-ณ ห้องรวม-*-*
'ต่อไปนี้ ทางหัวหน้าแผนกวิทย์ โคมุอิ จะทำการแข่งขันขึ้น ขอให้ทุกๆท่านไม่ว่าจะอยู่แผนกใดรีบสมัครด่วน
ผู้สนใจสมัครให้ไปติดต่อที่ ริเวอร์
ของรางวัลคือ....'
ป้ายประกาศถูกปิดเอาไว้ที่ห้องรวม ผู้คนที่เห็นป้ายประกาศก็ยกขบวนกันไปสมัครทันที
"อ้าว! ยู ไม่ไปสมัครเหรอ ท่าทางน่าหนุกนะ"ราวี่พูด ส่วนคันดะหันขวับไปที่ราวี่
"เรื่องอะไรที่ฉันต้องไปสมัคร อีกอย่างนายไม่มีสิทธิเรียกฉันว่ายู!"คันดะพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนขัดมุเก็นต่อ
"แต่ฉันสมัครนะ เพราะรู้สึกว่าคนที่ชนะจะได้อเลนมาเป็นคนรับใช้ 3 วัน เป็นรางวัล อ้าว! คันดะ ไปไหนล่ะนั่น"ราวี่ตะโดนถามอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆคันดะก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งไป
"ฉันจะไปลงสมัคร!" บ้าที่สุด ไอ้เจ้าหัวหน้าแผนกตัวแสบ เจ้าถั่วงอกก็เหมือนกัน ไปยอมเป็นของรางวัลได้ไงฟะ!
*-*-*ณ ห้องแข่งขัน*-*-*
"สวัสดี ผู้เข้าแข่งขันทุกคน ฉันดีใจมากที่ทุกคมาที่นี่ กติกาในรอบแรกก็คือ ให้ทุกคนสู้กันจนกว่าจะเหลือรอดกันแค่ 4 คน เข้าใจ๋"
"เดี๋ยวก่อน! ทำไมคัดไว้น้อยจัง"บุคคลคนหนึ่งพูดขึ้น
"เวลามีน้อย จัดการแข่งเสร็จก็ต้องไปทำงานต่อ แข่งเสร็จเร็วแค่ไหนก็ดีแค่นั้นเอาล่ะ ของรางวัลออกมาเลย!!!!!"
"เดี๋ยวสิคร้าบ!!!!!!!!!คุณโคมุอิ นี่มันหมายความว่าไงกันเนี่ย" อเลนที่ออกมาบนเวทีอยู่ในชุดเมดสีขาวที่ปลอกแขนมีผ้าลูกไม้ประดับอยู่ ผ้าพันขาแบบลายลูกไม้ถูกพันเข้ากับขาเรียวงาม บวกกับชุดเมดนี้เป็นกระโปรงสั้น จึงเห็นผ้าที่รัดอยู่ได้ไม่ยาก ผ้าผูกผมรัดผมในลักษณะของโบผูกของขวัญ
"ก็หมายความว่านายเป็นของรางวัลในการแข่งนี้ไง"
"ผมยังไม่ได้ตกลงจะเป็นของรางวัลอะไรนั่นซะหน่อย แบบนี้มันมัดมือชกกันชัดๆเลยนะครับ"อเลนอธิบาย
โคมุอิหัวเราะหึๆ ก่อนควักเอกสารแผ่นหนึ่งออกมา "นี่เป็นเอกสารยินยอมเป็นของรางวัลของเธอนะ ไม่เชื่อดูสิ"
บ้าน่า!
เอกสารตอนนั้น!
"เอาล่ะ นี่เป็นของรางวัลของคนที่ชนะ ขอเชิญทุกคนแข่งกันเลย!!!!"โคมุอิพูดจบเหล่าผู้สมัครทั้งหลายก็ตรงเข้าสู้กัน(เราก็ยังงงๆอยู่ว่าในศาสนจักรมันมีกันกี่คน แต่งมั่วๆไป) คันดะใช้มุเก็นฟันฉับอย่างชำนาญ ส่วนราวี่ก็ใช้โอซึจิโคซึจิทุบมันไปทั่ว
ทางฝ่ายอเลนซึ่งเป็นของรางวัลก็นึกแค้นที่ไม่ดูให้ดีก่อน.......
อยู่ๆเจรี่ก็เข้ามา ในมือมีชุดเมดสีขาวสวยอยู่
"อ้าว...อเลนคุงอยู่นี่เอง มามะมาให้แต่งตัวเร็ว"พูดเสร็จ เจรี่กับกองทัพสาวประเภทสองก็ตรงรี่เข้ามาแต่งตัวอเลน
หลังจากที่ต้องปลุกปล้ำกันเพื่อใส่ชุดเมดให้อเลน ผลลัพธ์ที่ได้มาก็คุ้มค่าความเหนื่อย
"อ๊าย!!!!!!!!!!อเลนคุง น่ารักมากเลยฮ่ะ"เหล่าสาวประเภทสองกรี๊ดลั่น
"อะ...เอ่อ...คือว่า....มันอะไรกันครับเนี่ย"อเลนถาม เพราะตอนนี้เขารู้สึกแย่มากๆ คันไปทั่งตัวเพราะผ้าลูกไม้ แถมยังรู้สึกโหวงๆที่ขาอีกตะหาก
"โฮะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกจ้า เดี๋ยวรอให้โคมุอิจัดการอะไรให้เสร็จก่อน"เจรี่พูดออกมา
อเลนคิดถึงตอนที่นั่งรออยู่ในห้องแล้วก็แค้นยิ่งขึ้นไปอีก ถ้าเขาอ่านสักนิดว่าเป็นเอกสารอะไรก็ดี ก่อนหันไปสบตาสีรัตติกาล ของร่างสูงหน้าบูด แล้วสะดุ้งเฮือกเมื่อแววตานั้น แฝงแววความน่ากลัวอยู่ เห็นได้จากการที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปสู้ด้วย
คันดะมาสมัครเพราะอะไรนะ?
เพราะไม่อยากให้เขาเป็นของรางวัลของคนอื่น?
หรือว่า.....แค่อยากได้เขาไปเป็นคนใช้
สักพักหนึ่งผู้เข้าแข่งก็ทยอยกันออกไป ส่วนหนึ่งเพราะบาดเจ็บ อีกส่วนเพราะกลัวแววตาอำมหิตของคันดะไม่ไหว แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เหลือผู้เข้าแข่งขันแค่ 2 คน (เพราะคนอื่นๆขอบาย)คือ ราวี่ กับ คันดะ
"เอาล่ะ ถึงจะผิดคาดไปหน่อยแต่ก็เหลือผู้เข้าแข่งขัน 2 คนแล้ว ทุกๆคนคอยเป็นสักขีพยานนะ ว่าใครจะชนะ" ตอนนี้เวทีได้ย้ายไปเป็นที่อื่นแล้ว ผู้คนมากมายนั่งเชียร์กันอยู่ริมขอบสนาม รวมทั้งผู้ที่ตกรอบ(พวกแกรักษาตัวหายแล้วเรอะ!)
คันดะหันขวับไปหาราวี่ ราวี่สะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อคันดะหันหน้ามา
"นายจะสู้ต่อไหม?" คันดะถามเสียงเรียบ
"อือ....เอาไงดีนะ ช่วยคิดหน่อย ยู" ราวี่ตอบกวนๆ
"งั้นนายก็ยอมแพ้สิ"
"โอเค ฉันยอมแพ้"
"เฮ้ย!"
คันดะอุทานอย่างตกใจ เมื่อราวี่พูดออกมาอย่างง่ายดาย
"อ้าว! ทำไมล่ะ ฉันลงแข่งเพราะกลัวอเลนจะเป็นอะไรไปเท่านั้นเอง แต่ถ้านายเป็นผู้ชนะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง โคมุอิ ! ฉันยอมแพ้แล้ว"ราวี่พูดเรื่อยๆก่อนลงจากสนามแข่ง
"งั้น.....ผู้ชนะคือคันดะ ยู"โคมุอิประกาศ เหล่าผู้ชมเฮกันสนั่น ก่อนเงียบกริบไปเพราะสายตาแบบเดิมๆของคันดะ (รู้ใช่มั้ยคะว่าแบบไหน?)
คันดะกระโดดไปที่บนเวที ก่อนกระชากตัวอเลนเข้ามากอดไว้
"เอ่อ....คันดะครับ?"อเลนซึ่งงุนงงกับท่าทางของคันดะเอ่ยขึ้น
"คิดยังไงไปเป็นของรางวัลแบบนี้ฮะ!" ไม่รู้รึไงว่าคนเขาห่วง…..
"ผมไม่ได้เป็นของรางวัลเพราะอยากเป็นซะหน่อยนิ"อเลนพูด ใบหน้าบูดบึ้ง "แล้วนายมาว่าผมทำไมล่ะเนี่ย ผมเป็นของรางวัลหรือยังไงก็ไม่เกี่ยวกับนายซะหน่อย"
"นายนี่น้า....."คันดะพูดออกมา ก่อนจะคิด เขาจะยอมรับตรงนี้เลยดีหรือเปล่านะ ว่าเขาเป็นห่วงมัน รักมัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้รักเขาก็เหอะ(เขารักนายอยู่นะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวหา!)
"คันดะครับ....อึดอัด"อเลนเอ่ยขึ้นแผ่วๆ เพราะอ้อมกอดแข็งแกร่งของคนตรงหน้ายิ่งรัดแน่นขึ้นไปทุกที....
"พวกนายฟังให้ดีนะ! ถ้าใครมายุ่งกับเจ้าถั่วงอกของฉันละก็ แกตาย! เจ้าโคมุอิ เดี๋ยวฉันจะมาชำระบัญชีที่หลังละกันที่นายบังอาจเอาตุ๊กตาส่วนตัวของฉันมาเป็นของรางวัลแบบนี้!!!!"พูดจบคันดะก็ฉุดอเลนเดินออกไป แต่อเลนซึ่งยังคงมึนงงอยู่ไม่ยอมขยับ คันดะจึงจัดการอุ้มอเลนขึ้น ท่ามกลางเสียงโวยวายของเจ้าของร่างบางที่คันดะอุ้มอยู่ ส่วนทุกคนในนี้ ก็อึ้งกับการกระทำของคันดะกันหมด
"คันดะครับ...คันดะ....ที่พูดตะกี่หมายความว่าไงครับ!"อเลนถามคันดะ ขณะที่ตัวเองถูกอุ้มตรงไปที่ห้องของคันดะ
"หมายความตามที่พูด นายเป็นตุ๊กตาของฉันคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์!"พูดจบคันดะก็กอดอเลนไว้แน่นแล้วเข้าไปในห้อง ก่อนประทับจูบลงบนริมฝีปากบงอย่างรุนแรง ก่อนจะค่อยๆนุ่มนวลขึ้น ลิ้นค่อยๆรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากของร่างบาง ระหว่างนั้นร่างของทั้งสองก็ค่อยๆเดินไปล้มที่เตียง ลิ้นร้อนยังคงชอนไชหาความหวานในโพรงปากของร่างบางไปทั่ว มือเริ่มซุกซนไล้ไปที่ขาอ่อนขาวราวหิมะของร่างบาง ริมฝีปากก็ยังทำหน้าที่ของมันต่อไป
"อือ...."อเลนครางแล้วเริ่มใช้มือทุบอกของร่างสูง แต่เรี่ยวแรงที่เคยมีกลับเหือดหายไป ทำให้ร่างสูงไม่สะเทือนเท่าใดนัก แต่นั่นก็พอทำให้ร่างสูงชะงัก แล้วถอนริมฝีปากออกไปได้
อเลนหายใจหอบก่อนถามออกไป "ทำไม......"
"ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะครับ"และแล้วก็เริ่มมีน้ำตารื้นที่ขอบตาของร่างบาง
ใบหน้าภายนอกนั้นเย็นชาสิ้นดี แต่ภายในตอนนี้กำลังครุ่นคิดอยู่ คันดะไม่รู้จะทำอย่างไร จะให้เขาพูดออกไปว่ารักเขาก็พูดไม่เป็น
แต่อเลนไม่ได้รับรู้ความคิดของคันดะ บวกกับใบหน้าเย็นชาของเจ้าตัว ทำให้อเลนคิดว่าคันดะแค่ไม่อยากให้ใครแย่งของๆตนไป
"คันดะ....คันดะครับ? ตอบหน่อยได้ไหม ว่าทำไม?"น้ำตาจากดวงตาสีเงินขี้เถ้าไหลรินบนใบหน้าขาวของร่างบาง
" ฉัน...โว้ย!" คันดะสบถ พลางใช้นิ้วมือปาดน้ำตาให้ร่างบาง แต่กระนั้นน้ำตาก็ยังไหลรินลงมาไม่ขาดสาย
"ผม...ฮึก...รักคันดะนะครับ...แต่คันดะ...อุ๊บ!แย่แล้ว!"อเลนอุทานพลางปิดปากตัวเอง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะเผลอหลุดปากไปได้
คันดะอึ้งกับการบอกรักแบบเผลอๆของอเลน เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ร่างบางพูดออกมาเลย ไม่สิ....ไม่อยากให้แค่หูฝาดตะหาก....
"ตะกี้....นายบอกว่าไงนะ?"
"ผม..เอ้อ! ผม..รักคันดะครับ"อเลนพูดจบก้มหน้างุดอย่างเขินอาย
"แล้วที่นายบอกว่าไว้ผมยาวเพื่อ...."
"ก็คันดะนั่นแหละครับที่พูดน่ะ ก็ตอนนั้นราวี่เขามาถามคันดะว่าชอบผู้หญิงแบบไหน"
ร่างสูงอึ้ง นี่กลายเป็นว่าเขาด่าทอตัวเองหรือนี่ จะว่าไปก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยถูกเจ้าหัวส้มมาถามเหมือนกัน....
"แล้วคันดะล่ะครับ.."อเลนนั่งจ้องตาแป๋ว หวังให้ควมรู้สึกของร่างสูวงตรงกัน
"ถ้าฉันไม่รู้สึกอะไรกับนาย? ฉันจะจูบนายไปทำไม? เจ้าถั่วงอก!"คันดะพูดด้วยท่าทางหงุดหงิดแก้เขิน
อเลนอึ้งไป ก่อนจะกอดคันดะอย่างแนบแน่น นึกว่าคันดะจะไม่รักเขาเสียอีก....
คันดะกอดอเลนเอาไว้ พลางสูดกลิ่นกายหอมหวนจากร่างบาง
"นายน่ะ...เป็นตุ๊กตาของฉัน เป็นตุ๊กตาที่ฉันต้องคอยดูแล คอยเอาใจใส่ เป็นตุ๊กตาที่ฉันหวงแหนมากที่สุด....."คันดะเผยความในใจออกมา แต่เมื่อมองไปที่ร่างบาง กลับกลายเป็นว่า หลับปุ๋ยไปเสียแล้ว
"เอาเถอะ....."ยังมีเวลาบอกอีกทั้งชีวิต
"นอนพักซักแปบละกันนะ ตุ๊กตาที่แสนน่ารักของฉัน....."
"อือ...."อเลนตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็น ก็พบว่าตนอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของคันดะ อเลนยิ้มน้อยๆก่อนพูดกับคันดะที่มือหนึ่งกอดเขา อีกมืออ่านหนังสืออยู่
"สายัณห์สวัสดิ์ครับ......คันดะ"อเลนพูดเบาๆ
"อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ"คันดะมองอเลนผ่านกรอบแว่นรี แล้วยิ้มให้
อยู่ๆอเลนหน้าแดงขึ้นมา จนคันดะงง "เป็นอะไร เจ้าถั่วงอก ไม่สบายเรอะ"
พูดจบก็ใช้หน้าผากของตนแนบกับหน้าผากของอเลน ร่างบางสะดุ้งเฮือกรีบดันออก ก่อนรีบบอกความจริงโดยกระซิบที่ข้างๆหู แต่เมื่อคันดะรู้แล้วก็กลายเป็นกอดเอาไว้อย่างแน่นหนา แล้วยิ้มอย่างดีใจ จนอเลนต้องก้มหน้างุด อเลนพูดว่าอะไรน่ะหรือ...? ก็พูดว่า
"ผมอยู่ใกล้ๆคันดะแล้ว.......ผมเขิน...คันดะทะ...เท่เกินไป"
ก็ด้วยประการฉะนี้แล….
*********-------------***********------------*
จบตอนแล้วค่า
ความคิดเห็น