คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนใช้
ตอนที่ 4 : คนใช้
*-*-*-*ณ โรงอาหาร*-*-*-*
"อ้าว! อเลนคุง แหม เป็นไงบ้างจ๊ะ เมื่อตอนกลางวันนี้น่ารักมากเลยนะ น่ารักกว่าผู้หญิงจริงๆเสียอีก พวกฉันน่ะ แต่งตัวเธอกันแทบตายเลย ว่าแต่เอาอะไรจ๊ะ อเลนคุง เอ้อ......คันดะคุงด้วย"เจรี่ซึ่งกำลังคุยอยู่กับอเลน เมื่อหันไปเจอหน้าคันดะก็เกิดอาการพูดตะกุกตะกักทันที
"ฉันยังไม่ได้เฉ่งเรื่องที่เอาอเลนไปเป็นของรางวัลนะ นายร่วมมือด้วยเรอะ? เจรี"คันดะถาม
"แหม เดี๋ยวก่อนสิ ฉันแค่อยากเห็นอเลนใส่ชุดน่ารักๆเท่านั้นเอง ไม่ได้เห็นด้วยที่ให้เป็นของรางวัลนะ คันดะคุง เรื่องนี้ไปเฉ่งหัวหน้าแผนกเถอะ ว่าแต่จะทานอะไรล่ะ
"เหมือนเมื่อวาน"อเลนและคันดะตอบพร้อมกัน ก่อนจะมองหน้ากัน
"คันดะตอบตามผมทำไมอ่ะครับ"อเลนพูดฉุนๆ
"ใครว่าฉันตอบตามนาย นายนั่นแหละตอบตามฉัน"คันดะโต้กลับ
"คันดะนั่นแหละครับ"
"นายตะหาก"
"คันดะ...."
"อย่าเถียงนะ! อย่าลืมว่าตอนนี้นายมีสถานะเป็นคนใช้ของฉันอยู่น่ะ!"คันดะเถียงอย่างผู้มีชัย
"ได้แล้วจ้า......ทั้งสองคน"อเลนและคันดะรับอาหารของตนมา แต่ปากยังคงปะทะวาจากันอยู่
"ผม...ไปเป็นคนใช้นายตอนไหนกัน"อเลนเถียง
"การแข่งขันนั้นฉันเป็นผู้ชนะ ดังนั้นนายต้องมาเป็นคนใช้ของฉัน 3 วันไง?อย่าบอกว่าลืมนะ และในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านาย ฉันขอสั่งให้นายเลิกเถียงฉันซักที แล้วเดินไปนั่งกับฉัน เข้าใจ๋"อเลนอ้าปากค้างในคำพูดของคันดะ แต่ความอยากเอาชนะของอเลนมันพุ่งปรี๊ด ทำให้พูดออกไปอย่างลืมตัวว่า
"ถ้าผมไม่ทำตามซะอย่าง....แล้วจะทำไม"
"ก็จะถูกทำโทษ....อย่างนี้ไง"พูดจบคันดะก็สาธิตวิธีทำโทษทันที
เรียวปากหนานุ่มถูกประกบลงบนริมฝีปากระเรื่อแต่ครั้งนี้นุ่มนวลยิ่งกว่าครั้งไหน และด้วยเหตุที่มือทั้งสองข้างของคันดะไม่ว่างเพราะถืออาหารอยู่ บวกกับกลัวว่าอาหารมากมายที่ร่างบางถืออยู่จะตกลงมาเสียก่อน จึงต้องหยุดการกระทำไว้แคนั้น คันดะถอนริมฝีปากออก แล้วกระซิบที่ข้างๆหูของร่างบาง
"นี่เป็นการทำโทษเล็กๆน้อยๆ....ถ้านายขัดใจหรือไม่ทำตามคำสั่งฉัน" พอคันดะพูดจบ อเลนก็รู้สึกถึงอะไรร้อนๆที่ข้างหูจนสะดุ้ง ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่องอย่างน่ารัก จนคันดะอดใจไม่ไหว หอมไปเสียฟอดใหญ่
คันดะเงยหน้าขึ้นก่อนเดิมนำอเลนที่โต๊ะ อเลนค้างนิ่งกับการกระทำของคันดะ ก่อนรีบตามคันดะไป
"งาย......ยู อเลน"ราวี่ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ทักขึ้น
"สวัสดีครับ...ราวี่"อเลนทักตอบ ส่วนคันดะเงียบ
"ยู... เมื่อกลางวันนายพูดออกไปไม่อายปากเรอะ... 'ตุ๊กตาของฉัน'นี่อเลนเสร็จนายแล้วเรอะ ไม่อยากจะเชื่อเลย เอ้อ! เอ่อ....ขอโทษ แฮะๆ " ราวี่พูดขึ้น เพราะตอนี้มุเก็นจ่ออยู่ที่คอ ส่วนอเลนก็นั่งก้มน่างุด แล้วรีบทานอาหารอย่างรวดเร็ว
"จริงสิ!!"อเลนอุทานอย่างนึกได้
"คันดะครับ"อเลนเรียกคันดะ
"อะไร?"คันดะหันขวับไปทั้งๆที่มุเก็นยังจ่ออยู่ที่คอราวี่
"วันนี้ผมจะกลับห้องตัวเองแล้วนะครับ ห้องซ่อมเสร็จแล้ว"อเลนพูด แล้วรอปฏิกิริยา
"เหรอ?"คันดะตอบ
เหรอ?
แค่นี้
นี่เขาหวังอะไรอยู่เนี่ย
หวัง....ให้คันดะรั้งเอาไว้ ให้นอนห้องเดียวกันต่อหรือ?
อยากจะพูดว่า ขออยู่ห้องเดียวกันต่อได้ไหม
แต่สิ่งที่พูดออกไปกลับไม่ใช่
"ครับ...คันดะ ขอโทษที่รบกวนตั้งนานนะครับ"พูดจบก็เดินจากไป
โดยไมได้รับรู้ว่า หลังจากตนไป คันดะอารมณ์เสียเพียงไร
อเลนนั่งอยู่ในห้องของตน พลางหวีผมยาวของตนไปด้วย พอทำอย่างนี้แล้ว....ก็นึกถึงตอนที่คันดะช่วยหวีผมให้ คิดถึงมือเรียวที่ค่อยๆหวีอย่างเบามือ ก่อนต้องสะบัดหัวไล่ความทรงจำนั้นออกไป
พอจะไปอาบน้ำ ก็นึกถึงตอนที่ไปที่ห้องคันดะ แล้วคันดะพึ่งอาบน้ำเสร็จ
พอจะนอนไล่ความคิดบ้าๆออก ใจมันก็พลอยคิดถึงกลิ่นของร่างสูง
บ้าจริงๆ
แต่ว่า.....เขาก็ไม่อยากไปขอนอนทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุอะไรนี่นา
หรือว่า....
จะพังห้องตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด แล้วไปนอนห้องคันดะดี?
บ้าแล้วเรา...คิดไปได้ไงเนี่ย
อเลนสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออก แต่ถ้าถามใจตัวเอง....เขาอยากไปนอนห้องคันดะนี่นา....
เอาวะ! ไปขอนอนด้วยให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่า
อเลนคิดก่อนเดินไปเปิดประตูออกจากห้องไป เพื่อไปห้องคันดะ
อเลนยืนอยู่ที่หน้าห้องคันดะ พลางคิดหาเหตุผลที่จะมานอนด้วย เอาไงดีวะ... จะบอกว่ากลัวผีเรอะ...แล้วเขาจะเชื่อหรือ? จะบอกไปตรงๆ ว่าอยากนอนด้วย? เขาจะยอมหรือ ระหว่างที่อเลนยืนคิดเหตุผลอยู่ ประตูห้องก็เปิดผัวะออกมา
"คันดะ...."อเลนอุทานชื่อของคนที่เปิดประตูออกมา คันดะเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้น
"พอดีเลย....ฉันกำลังคิดจะไปหานายพอดี ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านายของนาย....ถึงจะแค่ 3 วัน แต่นายต้องมานอนที่ห้องของฉัน เข้าใจ๋"คันดะพูดพลางลากอเลนเข้าห้อง
"คันดะครับ......ผม"
"ถ้าจะบอกว่าไม่อยากนอนห้องเดียวกับฉันล่ะก็ อย่าฝันเสียให้ยากว่าจะปล่อยไปน่ะ เจ้าถั่วงอก"
"เปล่าครับ....ผมจะบอกว่า ผมขอมานอนที่ห้องของคันดะ ตลอดเลยได้ไหมครับ"อเลนพูด คันดะซึ่งอึ้งกับคำตอบของร่างบางยิ้ม ก่อนเปลี่ยนจากลากเป็นอุ้มไปที่โซฟา
"ผมยุ่งหมดแล้ว เดี๋ยวฉันหวีให้ละกัน"พูดจบคันดะก็จับอเลนนั่งตักแล้วหวีผมให้
..
สัมผัสนี่แหละ .........ที่ทำให้รู้สึกดีที่สุด
"เอ้า!เสร็จแล้ว"คันดะพูดเมื่อหวีผมเสร็จ
"คันดะครับ.....เดี๋ยวผมหวีให้บ้างนะครับ"อเลนพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หลังโซฟา ก่อนจะแกะยางรัดผมที่รัดผมของคันดะอยู่ เส้นผมสีดำยาวตรงของคันดะกระจายเต็มแผ่นหลัง อเลนค่อยๆจับผมของคันดะมาหวีอย่างเบามือ สัมผัสจากส้นผมนุ่มสีรัตติกาลให้ความอ่อนนุ่มอย่างประหลาด...... จนอเลนเผลอไผลซบใบหน้าของตนลงบนกลุ่มผมหนานุ่มนั่น...
"อ่ะ....ขอโทษครับ คันดะ"อเลนเตรียมจะนำใบหน้าออกจากกลุ่มผมนั่น แต่คันดะดึงแขนอเลนไว้
"อยู่อย่างนี้แหละ...."
อเลนได้ฟังดังนั้น ก็กอดคันดะไว้เบาๆจากด้านหลังนานมาก.... ก่อนจะปล่อยอ้อมแขนออก
"ผมว่า...ดึกแล้ว นอนกันเลยดีกว่านะครับ คันดะ"
"......ยู"
"หือ?"
"ฉันอนุญาตให้นายเรียกฉันว่ายูได้"
อเลนอึ้งกับคำพูดของคันดะ เพราะปรกติถ้าเรียกชื่อ คันดะจะโกรธมากๆ
"คันดะไม่โกรธเหรอครับ เอ้อ! ยู.... เอ้อ..มันไม่คุ้นปากอ่ะครับ"
"งั้นก็ช่างมันเถอะ แต่ถ้านายอยากใช้ยูเมื่อไรก็เรียกละกัน"คันดะพูดอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะเดินไปที่เตียงแต่ดันสะดุดลื่นกระดาษที่อยู่บนพื้น ทำให้ล้มลงไป
"อูย.....บ้าชิบ!"คันดะพึมพำอย่างหงุดหงิด
"เอ่อ...คันดะดรับ"อเลนพึมพำ
แล้วคันดะก็พึ่งสังเกตว่าตอนนี้ตัวเขาทับอยู่บนร่างบาง
"คันดะครับ ลุกเถอะครับ"
แต่ดูร่างสูงจะไม่ฟัง เพราะตอนนี้คันดะเริ่มเลื่อนใบหน้าของตนลงไปที่ซอกคอของร่างบาง อเลนสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ
"อือ....คันดะ อุ๊บ!"อเลนอุทานเมื่อคันดะประทับริมฝีปากลงมา
"นายเรียกฉันว่ายูก่อนสิ....แล้วฉันจะปล่อย"คันดะพูดเมื่อถอนริมฝีปากออก
"ปะ...ปล่อยเถอะครับ คันด....เอ้อ! ยู"อเลนพูด แต่คันดะกลับประทับเรียวปากหนาลงมาอีกครั้ง คราวนี้นานและรุนแรงยิ่งกว่าเดิม
ปัง!
"เฮ้! ยู นาย...."ราวี่เปิดประตูเข้ามา อเลนซึ่งอยู่ใต้ร่างคันดะรีบผลักคันดะออก แต่คันดะยังไม่ลุก
"เอ้อ!....นี่ฉันมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าเนี่ย?" ราวี่พูด
"ขัดสิ....ขัดมากๆด้วย มีอะไร?"คันดะพูดเสียงฮึดฮัด แล้วลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่วายจับเอวของร่างบางให้มานั่งบนตักของตน
"เปล่า...ฉันเห็นว่าอเลนไม่อยู่ที่ห้อง เลยตามหา แล้วก็มาถามนายว่าเห็นรึเปล่า แต่ดูท่าจะไม่ต้องตามหาแล้วมั้ง"ราวี่ปลายตามองร่างบางที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนตักของพ่อหางม้า
"งั้นฉันไปละ เชิญตามสบาย"ราวี่พูดก่อนปิดประตูแล้วออกไป
"เฮ่อ......นอนเถอะ เจ้าถั่วงอก ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันหมดอารมณ์แล้ว ไม่ทำอะไรหรอกน่า!"คันดะพูดอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้อเลนหลบไปอยู่หลังโซฟา หลังจากที่เขาลุกขึ้น
อเลนเดินไปที่เตียงหลังจากที่คันดะล้มตัวลงนอน แล้วซุกเข้าไปในผ้าห่มของคันดะ
"เจ้าถั่วงอก..."
"ครับ?"
"ขอกอดหน่อยได้ไหม"
การขยับเข้าหาคือคำตอบ คันดะกอดอเลนไว้จนได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของอเลน ขณะที่อเลนเองก็ซุกอยู่ที่แผงอกของคันดะ
"ราตรีสวัสดิ์นะ...เจ้าถั่วงอก"คันดะพูดก่อนจะหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ด้วยเหตุที่ว่าวันนี้มีเรื่องมากเหลือเกิน
อเลนจ้องมองคนที่กอดตนไว้ ก่อนพึมพำเบาๆ
"ราตรีสวัสดิ์ครับ.....ยู"
****---------------***********------****
ความคิดเห็น