ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic D.gray-man]Sweet Life

    ลำดับตอนที่ #4 : คนใช้

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.81K
      5
      23 ต.ค. 49

    ตอนที่ 4 : คนใช้


    *-*-*-*ณ โรงอาหาร*-*-*-*


    "อ้าว! อเลนคุง แหม เป็นไงบ้างจ๊ะ เมื่อตอนกลางวันนี้น่ารักมากเลยนะ น่ารักกว่าผู้หญิงจริงๆเสียอีก พวกฉันน่ะ แต่งตัวเธอกันแทบตายเลย ว่าแต่เอาอะไรจ๊ะ อเลนคุง เอ้อ......คันดะคุงด้วย"เจรี่ซึ่งกำลังคุยอยู่กับอเลน เมื่อหันไปเจอหน้าคันดะก็เกิดอาการพูดตะกุกตะกักทันที


    "ฉันยังไม่ได้เฉ่งเรื่องที่เอาอเลนไปเป็นของรางวัลนะ นายร่วมมือด้วยเรอะ? เจรี"คันดะถาม


    "แหม เดี๋ยวก่อนสิ ฉันแค่อยากเห็นอเลนใส่ชุดน่ารักๆเท่านั้นเอง ไม่ได้เห็นด้วยที่ให้เป็นของรางวัลนะ คันดะคุง เรื่องนี้ไปเฉ่งหัวหน้าแผนกเถอะ ว่าแต่จะทานอะไรล่ะ


    "เหมือนเมื่อวาน"อเลนและคันดะตอบพร้อมกัน ก่อนจะมองหน้ากัน


    "คันดะตอบตามผมทำไมอ่ะครับ"อเลนพูดฉุนๆ


    "ใครว่าฉันตอบตามนาย นายนั่นแหละตอบตามฉัน"คันดะโต้กลับ


    "คันดะนั่นแหละครับ"


    "นายตะหาก"


    "คันดะ...."


    "อย่าเถียงนะ! อย่าลืมว่าตอนนี้นายมีสถานะเป็นคนใช้ของฉันอยู่น่ะ!"คันดะเถียงอย่างผู้มีชัย


    "ได้แล้วจ้า......ทั้งสองคน"อเลนและคันดะรับอาหารของตนมา แต่ปากยังคงปะทะวาจากันอยู่


    "ผม...ไปเป็นคนใช้นายตอนไหนกัน"อเลนเถียง


    "การแข่งขันนั้นฉันเป็นผู้ชนะ ดังนั้นนายต้องมาเป็นคนใช้ของฉัน 3 วันไง?อย่าบอกว่าลืมนะ และในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านาย ฉันขอสั่งให้นายเลิกเถียงฉันซักที แล้วเดินไปนั่งกับฉัน เข้าใจ๋"อเลนอ้าปากค้างในคำพูดของคันดะ  แต่ความอยากเอาชนะของอเลนมันพุ่งปรี๊ด ทำให้พูดออกไปอย่างลืมตัวว่า


    "ถ้าผมไม่ทำตามซะอย่าง....แล้วจะทำไม"


    "ก็จะถูกทำโทษ....อย่างนี้ไง"พูดจบคันดะก็สาธิตวิธีทำโทษทันที


    เรียวปากหนานุ่มถูกประกบลงบนริมฝีปากระเรื่อแต่ครั้งนี้นุ่มนวลยิ่งกว่าครั้งไหน และด้วยเหตุที่มือทั้งสองข้างของคันดะไม่ว่างเพราะถืออาหารอยู่ บวกกับกลัวว่าอาหารมากมายที่ร่างบางถืออยู่จะตกลงมาเสียก่อน จึงต้องหยุดการกระทำไว้แคนั้น คันดะถอนริมฝีปากออก แล้วกระซิบที่ข้างๆหูของร่างบาง


    "นี่เป็นการทำโทษเล็กๆน้อยๆ....ถ้านายขัดใจหรือไม่ทำตามคำสั่งฉัน" พอคันดะพูดจบ อเลนก็รู้สึกถึงอะไรร้อนๆที่ข้างหูจนสะดุ้ง ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่องอย่างน่ารัก จนคันดะอดใจไม่ไหว หอมไปเสียฟอดใหญ่


    คันดะเงยหน้าขึ้นก่อนเดิมนำอเลนที่โต๊ะ อเลนค้างนิ่งกับการกระทำของคันดะ ก่อนรีบตามคันดะไป

    "งาย......ยู อเลน"ราวี่ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ทักขึ้น


    "สวัสดีครับ...ราวี่"อเลนทักตอบ ส่วนคันดะเงียบ


    "ยู... เมื่อกลางวันนายพูดออกไปไม่อายปากเรอะ... 'ตุ๊กตาของฉัน'นี่อเลนเสร็จนายแล้วเรอะ ไม่อยากจะเชื่อเลย  เอ้อ! เอ่อ....ขอโทษ แฮะๆ " ราวี่พูดขึ้น เพราะตอนี้มุเก็นจ่ออยู่ที่คอ ส่วนอเลนก็นั่งก้มน่างุด แล้วรีบทานอาหารอย่างรวดเร็ว


    "จริงสิ!!"อเลนอุทานอย่างนึกได้


    "คันดะครับ"อเลนเรียกคันดะ


    "อะไร?"คันดะหันขวับไปทั้งๆที่มุเก็นยังจ่ออยู่ที่คอราวี่


    "วันนี้ผมจะกลับห้องตัวเองแล้วนะครับ ห้องซ่อมเสร็จแล้ว"อเลนพูด แล้วรอปฏิกิริยา


    "เหรอ?"คันดะตอบ


    เหรอ?


    แค่นี้


    นี่เขาหวังอะไรอยู่เนี่ย


    หวัง....ให้คันดะรั้งเอาไว้ ให้นอนห้องเดียวกันต่อหรือ?


    อยากจะพูดว่า ขออยู่ห้องเดียวกันต่อได้ไหม


    แต่สิ่งที่พูดออกไปกลับไม่ใช่


    "ครับ...คันดะ ขอโทษที่รบกวนตั้งนานนะครับ"พูดจบก็เดินจากไป


    โดยไมได้รับรู้ว่า หลังจากตนไป คันดะอารมณ์เสียเพียงไร

    อเลนนั่งอยู่ในห้องของตน พลางหวีผมยาวของตนไปด้วย พอทำอย่างนี้แล้ว....ก็นึกถึงตอนที่คันดะช่วยหวีผมให้ คิดถึงมือเรียวที่ค่อยๆหวีอย่างเบามือ ก่อนต้องสะบัดหัวไล่ความทรงจำนั้นออกไป


    พอจะไปอาบน้ำ ก็นึกถึงตอนที่ไปที่ห้องคันดะ แล้วคันดะพึ่งอาบน้ำเสร็จ


    พอจะนอนไล่ความคิดบ้าๆออก ใจมันก็พลอยคิดถึงกลิ่นของร่างสูง

    บ้าจริงๆ


    แต่ว่า.....เขาก็ไม่อยากไปขอนอนทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุอะไรนี่นา


    หรือว่า....


    จะพังห้องตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด  แล้วไปนอนห้องคันดะดี?


    บ้าแล้วเรา...คิดไปได้ไงเนี่ย


    อเลนสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออก แต่ถ้าถามใจตัวเอง....เขาอยากไปนอนห้องคันดะนี่นา....


    เอาวะ
    ! ไปขอนอนด้วยให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่า


    อเลนคิดก่อนเดินไปเปิดประตูออกจากห้องไป เพื่อไปห้องคันดะ


    อเลนยืนอยู่ที่หน้าห้องคันดะ พลางคิดหาเหตุผลที่จะมานอนด้วย เอาไงดีวะ... จะบอกว่ากลัวผีเรอะ...แล้วเขาจะเชื่อหรือ? จะบอกไปตรงๆ ว่าอยากนอนด้วย? เขาจะยอมหรือ ระหว่างที่อเลนยืนคิดเหตุผลอยู่ ประตูห้องก็เปิดผัวะออกมา


    "คันดะ...."อเลนอุทานชื่อของคนที่เปิดประตูออกมา คันดะเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้น


    "พอดีเลย....ฉันกำลังคิดจะไปหานายพอดี ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านายของนาย....ถึงจะแค่ 3 วัน แต่นายต้องมานอนที่ห้องของฉัน เข้าใจ๋"คันดะพูดพลางลากอเลนเข้าห้อง


    "คันดะครับ......ผม"


    "ถ้าจะบอกว่าไม่อยากนอนห้องเดียวกับฉันล่ะก็ อย่าฝันเสียให้ยากว่าจะปล่อยไปน่ะ เจ้าถั่วงอก"


    "เปล่าครับ....ผมจะบอกว่า ผมขอมานอนที่ห้องของคันดะ ตลอดเลยได้ไหมครับ"อเลนพูด คันดะซึ่งอึ้งกับคำตอบของร่างบางยิ้ม ก่อนเปลี่ยนจากลากเป็นอุ้มไปที่โซฟา


    "ผมยุ่งหมดแล้ว เดี๋ยวฉันหวีให้ละกัน"พูดจบคันดะก็จับอเลนนั่งตักแล้วหวีผมให้…..


    สัมผัสนี่แหละ .........ที่ทำให้รู้สึกดีที่สุด


    "เอ้า!เสร็จแล้ว"คันดะพูดเมื่อหวีผมเสร็จ


    "คันดะครับ.....เดี๋ยวผมหวีให้บ้างนะครับ"อเลนพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หลังโซฟา ก่อนจะแกะยางรัดผมที่รัดผมของคันดะอยู่ เส้นผมสีดำยาวตรงของคันดะกระจายเต็มแผ่นหลัง อเลนค่อยๆจับผมของคันดะมาหวีอย่างเบามือ สัมผัสจากส้นผมนุ่มสีรัตติกาลให้ความอ่อนนุ่มอย่างประหลาด...... จนอเลนเผลอไผลซบใบหน้าของตนลงบนกลุ่มผมหนานุ่มนั่น...


     
    "อ่ะ....ขอโทษครับ คันดะ"อเลนเตรียมจะนำใบหน้าออกจากกลุ่มผมนั่น แต่คันดะดึงแขนอเลนไว้


    "อยู่อย่างนี้แหละ...."


    อเลนได้ฟังดังนั้น ก็กอดคันดะไว้เบาๆจากด้านหลังนานมาก.... ก่อนจะปล่อยอ้อมแขนออก


    "ผมว่า...ดึกแล้ว นอนกันเลยดีกว่านะครับ คันดะ"


    "......ยู"


    "หือ?"


    "ฉันอนุญาตให้นายเรียกฉันว่ายูได้"


    อเลนอึ้งกับคำพูดของคันดะ เพราะปรกติถ้าเรียกชื่อ คันดะจะโกรธมากๆ


    "คันดะไม่โกรธเหรอครับ เอ้อ! ยู.... เอ้อ..มันไม่คุ้นปากอ่ะครับ"


    "งั้นก็ช่างมันเถอะ แต่ถ้านายอยากใช้ยูเมื่อไรก็เรียกละกัน"คันดะพูดอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะเดินไปที่เตียงแต่ดันสะดุดลื่นกระดาษที่อยู่บนพื้น ทำให้ล้มลงไป


    "อูย.....บ้าชิบ!"คันดะพึมพำอย่างหงุดหงิด


    "เอ่อ...คันดะดรับ"อเลนพึมพำ


    แล้วคันดะก็พึ่งสังเกตว่าตอนนี้ตัวเขาทับอยู่บนร่างบาง


    "คันดะครับ ลุกเถอะครับ"


    แต่ดูร่างสูงจะไม่ฟัง เพราะตอนนี้คันดะเริ่มเลื่อนใบหน้าของตนลงไปที่ซอกคอของร่างบาง อเลนสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ


    "อือ....คันดะ อุ๊บ!"อเลนอุทานเมื่อคันดะประทับริมฝีปากลงมา


    "นายเรียกฉันว่ายูก่อนสิ....แล้วฉันจะปล่อย"คันดะพูดเมื่อถอนริมฝีปากออก


    "ปะ...ปล่อยเถอะครับ คันด....เอ้อ! ยู"อเลนพูด แต่คันดะกลับประทับเรียวปากหนาลงมาอีกครั้ง คราวนี้นานและรุนแรงยิ่งกว่าเดิม


    ปัง
    !


    "เฮ้! ยู นาย...."ราวี่เปิดประตูเข้ามา อเลนซึ่งอยู่ใต้ร่างคันดะรีบผลักคันดะออก แต่คันดะยังไม่ลุก


    "เอ้อ!....นี่ฉันมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าเนี่ย?" ราวี่พูด


    "ขัดสิ....ขัดมากๆด้วย มีอะไร?"คันดะพูดเสียงฮึดฮัด แล้วลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่วายจับเอวของร่างบางให้มานั่งบนตักของตน


    "เปล่า...ฉันเห็นว่าอเลนไม่อยู่ที่ห้อง เลยตามหา แล้วก็มาถามนายว่าเห็นรึเปล่า แต่ดูท่าจะไม่ต้องตามหาแล้วมั้ง"ราวี่ปลายตามองร่างบางที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนตักของพ่อหางม้า


    "งั้นฉันไปละ เชิญตามสบาย"ราวี่พูดก่อนปิดประตูแล้วออกไป


    "เฮ่อ......นอนเถอะ เจ้าถั่วงอก ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันหมดอารมณ์แล้ว ไม่ทำอะไรหรอกน่า!"คันดะพูดอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้อเลนหลบไปอยู่หลังโซฟา หลังจากที่เขาลุกขึ้น


    อเลนเดินไปที่เตียงหลังจากที่คันดะล้มตัวลงนอน แล้วซุกเข้าไปในผ้าห่มของคันดะ


    "เจ้าถั่วงอก..."


    "ครับ?"


    "ขอกอดหน่อยได้ไหม"


    การขยับเข้าหาคือคำตอบ คันดะกอดอเลนไว้จนได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของอเลน ขณะที่อเลนเองก็ซุกอยู่ที่แผงอกของคันดะ


    "ราตรีสวัสดิ์นะ...เจ้าถั่วงอก"คันดะพูดก่อนจะหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ด้วยเหตุที่ว่าวันนี้มีเรื่องมากเหลือเกิน


    อเลนจ้องมองคนที่กอดตนไว้ ก่อนพึมพำเบาๆ


    "ราตรีสวัสดิ์ครับ.....ยู"





    ****---------------***********------****
    เนื่องจากท่านซากุระบอกว่าไม่อยากอ่านเรท เราเลยไม่ลงเรท แต่อาจมีจูบนะคะ อันที่จริงคงมีฉากที่อเลนเสร็จคันดะ แต่ว่าเราคงไม่อธิบายเป็นฉากๆหรอกว่าเขทำอะไรบ้าง เพราะเราแต่งเรทไม่เป็น แฮะๆ คงเป็นประมาณว่า ตื่นเช้ามาก็บ่นนู่นบ่นนี้อะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×