คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โคมุริน 2 ห้องพัง!
ตอนที่ 2 : โคมุริน 2 ห้องพัง!
อเลนกลับไปที่ศาสนาจักรในตอนเช้ามืด โดยคันดะต้องไปทำภารกิจอื่นต่อ จึงไม่ได้กลับมาด้วย ตอนนี้อเลนจึงคิดนำอินโนเซนต์ไปให้เฮพลัสก้าแล้วจึงจะขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง
ตูม!!!
"เฮ้ย!!" อเลนอุทานอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงนี้ ก่อนจะวิ่งไปดูที่แผนกวิทย์
เฮ้ย!
หุ่นยนต์!!
"อเลน ระวัง"ริเวอร์ตะโกน
อเลนหลบเศษหินที่พุ่งเข้ามา
"ปลอดภัยสินะ"ริเวอร์มาดูอเลนใกล้ๆ จึงสังเกตเห็นว่าอเลนอยู่ในชุดราตรีสีขาว(ยังไม่ถอดอีกเรอะ!)
"ง่า...ทำไม"ริเวอร์ถาม
"คือว่า...เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังนะครับ..แต่ก่อนอื่น นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย"อเลนบ่ายเบี่ยงประเด็น
ก็หัวหน้าแผนกโคมุอิน่ะสิ ดันสร้างโคมุริน 2 ขึ้นมา แล้วมันไม่ได้กินกาแฟนะ มันกินน้ำชา ก็เลยลัดวงจร คราวนี้มันจับราวี่ไปน่ะสิ ตอนนี้ทุกคนกำลังจัดการมันอยู่ อ๊ะ! มันมาแล้ว!!!!!!"
"จ๊าก!!!!!!!"ทั้งอเลนและริเวอร์อุทานพร้อมกัน ก่อนพบเศษเสื้อผ้าของราวี่โผล่ออกมาตรงช่วงกลางลำตัว ของโคมุริน 2 ทำให้อเลนนึกถึงตอนที่ตัวเองโดนจับเข้าไปตอนโคมุรินตัวแรก
"อ๊าก!!!!!!ไม่อ๊าว!!!!!!!! เค้าไม่อาวโคมุรินแย้ว!!!!!!!!!!!!!!! เค้ากลั๊ว!!!!!!!!!!!TToTT"อเลนโวยวายออกมาเมื่อนึกถึงตอนที่โดนโคมุรินจับเข้าไป
"อเลนระวัง!"ริเวอร์ตะโกนบอกอเลน อเลนได้สติก่อนที่โคมุริน 2 จะฟาดลงมา แล้วพยายามรวบรวมความกล้าเข้าไว้
"แล้วคุณโคมุอิอยู่ไหนอ่ะครับ"อเลนถามริเวอร์
"ตะกี้หมอนั่นพยายามจะจัดการเราเพื่อช่วยโคมุริน 2 ทุกคนเลยมัดหัวหน้าเอาไว้"อเลนถอนหายใจโล่งอก เพราะถ้าขืนโคมุอิยังอยู่แล่วยิงยาชาใส่เขาล่ะก็...ไม่อยากจะคิดTT_TT(ก็ไม่ต้องคิดสิลูก...)
"ก่อนอื่น...ต้องช่วยราวี่ก่อน"อเลนคิดก่อนกระโดดไปที่หน้าห้องผ่าตัด(นึกถึงโคมุรินตัวแรกนะ)แล้วใช้แขนซ้ายแยกประตูออก ก็พบราวี่กำลังจะโดนผ่าร่างอยู่
"จ๊าก!!!!!!ราวี่คร้าบ!!!"อเลนร้องอย่างหวาดเสียวเพราะเขาเข้าไปคว้าราวี่ออกมาได้อย่างหวุดหวิด ก่อนที่ราวี่จะโดนผ่าร่าง ราวี่ส่งเสียงอืออาก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น
"อ้าวอเลน….ที่นี่สวรรค์เรอะ ฉันจำได้ว่าโดนหุ่นยนต์ฝีมือโคมุอิจับเข้าไป แล้วก็สลบไปเลย"ราวี่พูด อเลนรีบตบหน้าเรียกสติราวี่
"ไม่ใช่สวรรค์ครับ ศาสนจักรนี่แหละ ตื่นได้แล้วครับ จะได้มาช่วยกันจัดการ" อเลนพูดก่อนหิ้วราวี่ไปปล่อยตรงกำแพงผุๆจะพังแหล่มิพังแหล่ที่โดนโคมุรินทำลายไป ส่วนราวี่จับแก้มบวมฉึ่งฝีมืออเลนแล้วพึมพำเบา
"มือหนักชะมัด"
"หืม?"
"เปล่า...ไม่มีอะไร"ราวี่พูดก่อนกระโดดไปจัดการโคมุริน 2 พร้อมๆอเลน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"เฮ้อ ในที่สุดก็จัดการได้" อเลนถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ในที่สุดก็จัดการโคมุริน 2 ได้ แต่ปัญหาที่ตามมาคือ ห้องของเขาพังวินาศสันตะโร! จึงต้องไปพักห้องคนอื่น
แล้วเขาจะไปพักห้องใครดีล่ะเนี่ย?...
อเลนยืนอยู่หน้าห้องของคันดะ ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื๊อก แต่เพราะเขาไม่รู้จะไปนอนที่ห้องใครดี จึงจำต้องมาที่ห้องของคันดะ
เอาน่า พรุ่งนี้เขาจะรีบจรลีออกจากห้องของคันดะ ก่อนที่คันดะจะกลับมาจากภารกิจ
อเลนเข้าไปในห้องของคันดะ ก็พบว่าห้องตกแต่งไว้เรียบง่าย และเป็นสไตล์ญี่ปุ่น
อเลนล้มตัวลงกับเตียงของคันดะแล้วเตรียมตัวนอน
หืม?
กลิ่นของคันดะ.....
ว้าก! นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย
อเลนคิดก่อนคลุมโปง แล้วหลับไป
กลิ่นของคันดะทำให้เขารู้สึกสบายใจเหลือเกิน...
จิ๊บ.....จิ๊บ...
"อือ....อเลนค่อยๆเปิดเปลือกตาออกรับแสงยามเช้า และรู้สึกว่ามีอ้อมกอดอุ่นๆกอดเค้าไว้อยู่ จิตใต้สำนึกบอกว่า 'ยังไม่อยากตื่น'ร่างบางจึงหันไปซุกในอ้อมกอดอุ่นๆนั้นแทน
อ้อมกอดอุ่น?
เฮือก!
อเลนสะดุ้งก่อนลืมตาขึ้น ก็พบว่า เจ้าของอ้อมกอดที่เขาพิงซบอยู่คือคันดะ!
เมื่อยามนี้รู้ตัวแล้วว่าอยู่ในอ้อมกอดของใคร อเลนก็รีบเตรียมตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นทันที แต่คันดะ กลับทำเสียงอืออาราวกับไม่พอใจ แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
"มาอาศัยห้องเขา...ก็ทำตัวให้น่ารักหน่อยสิ...เจ้าถั่วงอก"คันดะพึมพำก่อนดึงหน้าอเลนไปซุกที่อกเขา
หวา!!!!
อเลนร้องในใจ อ้อมกอดอุ่นและกลิ่นกายของคันดะทำให้หัวใจเต้นรัว แต่ในเมื่อเจ้าตัวเขาให้กอดอยู่แบบนี่ เขาเองก็ไม่ขัดศรัทธา
อเลนคิดเช่นนั้นก่อนกอดคันดะเอาไว้
คันดะตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสายๆ แล้วก้มมองร่างบางเจ้าของเส้นผมสีขาวในอ้อมกอดซึ่งยังคงหลับใหลอยู่ เมื่อวานนี้เขาทำภารกิจเสร็จเร็วเกินคาด จึงรีบบึ่งกลับมาศาสนจักร แล้วก็พบร่างบางนอนอยู่บนเตียง...
เขาก็เลยถือวิสาสะคว้ามาเป็นหมอนข้างเสียเลย.....
"อือ…"ร่างบางครางออกมาอย่างงัวเงีย ก่อนค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น พอมองเต็มตาแล้วพบว่าอยู่ในอ้อมกอดของคันดะ ร่างบางก็รีบกระโดดออกมา
"เมื่อคืนทำไมนาย....."คันดะพูดยังไม่ทันจบ อเลนก็จรลีจากไปโดยเร็ว ทิ้งให้คันดะซึ่งนอนอยู่บนเตียง อ้าปากค้างก่อนจะเกิดอารมณ์อยากฆ่าคน
อเลนรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วตรงไปที่โรงอาหาร เพราะตอนนี้ท้องของเขากำลังเริ่มร้องเสียแล้ว
"อ้าว! อรุณสวัสดิ์จ้ะอเลน รับอะไรดีจ๊ะ?"เจรี่ สาว(?)หัวหน้พ่อครัวถาม
"เอ่อ...ขอ****กับ*****กับ****ส่วนของหวานขอ******ละกันนะครับ"เจรี่เหงื่อตกกับรายการอาหารมากมายที่อเลนสั่ง
"ละ...แล้วเธอจะรับประยัดเข้าไปหมดเรอะจ๊ะนั่น ^__^;;"เจรี่ถาม แม้จะเป็นเรื่องปกติก็ตาม
"ครับ^__^"
อเลนเดินหันซ้ายหันขวาหาที่นั่งเพราะวันนี้เขาตื่นสายจึงมีคนอยู่เต็มโรงอาหาร ทำให้หาที่นั่งไม่ได้ จนเขาเหลือบไปเห็นที่ว่าง แต่เขาก็เริ่มคิดหาที่ว่างใหม่เพราะเมื่อเดินไปใกล้ๆก็พบว่า...
เฮือก!
ไอ้ที่ว่างที่ว่ามันข้างๆคันดะนี่หว่า!
อเลนคิดบวกลบคูณหาร ระหว่างเดินหาที่ต่อ กับการไปนั่งข้างๆคันดะ
แล้วเขาก็ตัดสินใจไปนั่งที่ว่างข้างคันดะ เพราะตอนนี้ความหิวสำคัญกว่า(สำคัญกว่าชีวิตอีกเรอะแก!)
"เอ่อ....ผมขอนั่งด้วยนะครับ? คันดะ"อเลนพูดขึ้น คันดะหันแววตาหงุดหงิดมาทางอเลน ก่อนจะเก็บจานแล้วเดินจากไป
อะ...
อะไรฟะ!
แค่นี้...ก็ต้องรังเกียจกันด้วย!
อเลนคิดก่อนกระแทกตัวเองนั่งลงอย่างกระฟัดกระเฟียด แล้วนั่งเขมือบ(!!)ข้าวของตัวลงไป
กลางคืนแล้วจ้า(เร็วอะไรอย่างนี้ฟะ)
อเลนยืนอยู่หน้าห้องของคันดะ พลางกลืนน้ำลายเอื๊อกด้วยความกลัว ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง
"ใคร!"
เสียงของคันดะดังขึ้น อเลนซึ่งยืนอยู่หน้าห้องสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว น้ำตาเริ่มหน่วงคลอในดวงตา
คันดะมองร่างบางที่ยืนสั่นอยู่ตรงหน้า ก็ชักเริ่มสงสาร แต่มาดที่รักษามาตลอดมันตะโกนบอกว่าอย่าเพิ่งพังตอนนี้ บวกกับความโกรธที่เมื่อเช้าร่างบางรีบร้อนออกจากห้องไปโดยไม่บอกกล่าว ทำให้ใบหน้าที่แสดงออกไปขณะนี้เป็นสีหน้าที่หงุดหงิดเอามากๆทีเดียว
"มีอะไร!"
"คะ..คือ..ห้องของผมโดนโคมุริน 2 ทำพัง...ผมขออาศัยห้องคันดะหน่อยได้ไหมครับ"อเลนพูด คันดะเงียบไปซักพักก่อนเอ่ยขึ้น
".......เข้ามาสิ" อเลนเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน ก่อนเอ่ยพึมพำขอบคุณ แต่สักพักใบหน้าก็เริ่มเป็นสีแดงเรื่อชวนมอง...... ความกลัวบดบังสายตาทำให้ลืมมองไป ว่าตอนนี้
อาภรณ์ที่ห่มร่างสูงอยู่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว!
ดูเหมือนคันดะจะรู้ว่าอเลนคิดอะไรอยู่ แต่แทนที่จะรีบแต่งตัว คันดะกลับเดินมาใกล้ๆอเลน แล้ว
ก้มหน้าลงมาที่ใบหน้าของอเลน
"หือออออออออออ เป็นอะไรไปล่ะเจ้าถั่วงอก? ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น? ไม่สบายเรอะ"คันดะ
ถามพลางแนบหน้าผากของตัวเองกับหน้าผากของอเลน ดวงหน้าหวานผวาออกมาก่อนกล่าว
ตะกุกตะกัก
"มะ...ไม่มีอะไรหรอกครับ....แต่...แต่ผมว่า...คันดะไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเถอะครับ"คันดะที่ได้แกล้งอเลนไปแล้ว(แม้จะไม่จุใจ)ก็เดินไปแต่งตัวแต่โดยดี
'แต่เอาเถอะ...เขายังมีเวลาแกล้งเด็กน้อยคนนี้อีก....ทั้งคืน'
อเลนอาบน้ำในห้องของคันดะ แล้วเปลี่ยนใส่ชุดนอน ก่อนจะออกจากห้องน้ำ ส่งที่อเลนห็นหลังจากนั้นคือ ภาพของคันดะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในชุดยูคาตะ แว่นไร้กรอบทรงรีไม่ได้บดบังดวงตาสีดำสวยเลยแม้แต่น้อย
แต่แล้วตาของอเลนก็เหลือบไปเห็นริมฝีปากสีชมพูที่เคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆของตนออกไป แล้วเดินไปหาคันดะ
"เอ้อ! คันดะจะให้ผมนอนไหนล่ะครับ?"อเลนถามออกไป คันดะหันหน้าบูดบึ้งอยู่เป็นนิจมาทางอเลน ก่อนตอบออกไป
"เมื่อคืนนายนอนไหน ก็นอนที่นั่นแหละ"อเลนอ้าปากค้าง เพราะเมื่อคืนเขานอนบนเตียง แล้วคันดะจะไปนอนไหนอ่ะ อเลน ก่อนถามออกไป
"แล้วคันดะจะนอนไหนล่ะครับ? โซฟาเหรอ?"
"ใครว่า? ฉันจะนอนกับนายตะหาก"
"หา! ถ้างั้นผมนอนโซฟาก็ได้"อเลนโวยวายหน้าแดงเรื่อ คันดะอาจไม่คิดอะไร...แต่เขคิดนี่นา...
"ทำไม? เจ้าถั่วงอก รังเกียจรึไง เมื่อเช้ายังนอนด้วยกันอยู่เลย"พูดถึงขึ้นมาก็เหมือนรีเพลย์ความทรงจำ หน้าหวานแดงระเรื่ออย่างเขินอายเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า แม้จะไม่มีอะไรเกินเลย แต่เขาก็พูดไม่ได้เต็มปากว่า เขาไม่ได้คิดมาก
"เจ้าถั่วงอก มานั่งนี่ซิ เดี๋ยวฉันหวีผมให้ ไว้ผมยาวแล้วไม่รู้จักรักษา"คันดะพูดพลางตบตักของตัวเอง อเลนอึกอักเล็กน้อย ก่อนเดินไปนั่งแต่โดยดี เพราะคันดะเริ่มส่งสายตามาบอกว่า 'อย่าให้ฉันอารมณ์เสีย'
คันดะค่อยๆหวีเส้นผมสีขาวบริสุทธิ์ที่นุ่มราวหิมะ พลางนึกในใจว่า ตอนที่ร่างบางไว้ผมสั้นก็น่ารักมากอยู่แล้ว พอยิ่งไว้ผมยาวยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ เพราะร่างบางยามนี้ดูราวกับผู้หญิง
ว่าไปแล้วเขาก็สงสัย ว่าทำไมร่างบางที่เขาสางผมให้อยู่ถึงไว้ผมยาว....
"เจ้าถั่วงอก"
"ครับ?"อเลนซึ่งกำลังเคลิ้มกับสัมผัสของคันดะรับ
"ทำไมนายถึงไว้ผมยาวล่ะ?"
อเลนเงียบไป สาเหตุที่เขาไว้ผมยาวน่ะหรือ......
ย้อนไปเมื่อครึ่งปีก่อน
'เฮ่!~....ยู ถามอะไรหน่อยสิ'ราวี่หันไปหาคันดะ
'ใครให้แกเรียกฉันว่ายูไม่ทราบ!'คันดะหันขวับไปหา
'นายชอบผู้หญิงสไตล์ไหน' ราวี่ถาม
'ไม่มีเหตุผลที่ต้องตอบ' คันดะตอบทันควัน
'ตอบเถอะๆๆๆๆ' ราวี่ยังคงเซ้าซี้ต่อจนคันดะรำคาญ
'ผมยาวมั้ง พอใจหรือยัง อย่ามายุ่งกับฉัน' แม้ราวี่จะรู้ว่าคันดะตอบแบบขอไปที แต่ก็ไม่อยากทำให้อารมณ์ของพ่อหนุ่มหางม้าแย่ไปกว่านี้ จึงเลิกสนใจไป
หากแต่เด็กหนุ่มร่างบางเจ้าของเรือนผมนุ่มสีขาวกลับจดจำเอาไว้ แม้จะพยายมเตือนตัวเองว่าเขาตอบแบบขอไปที แต่ก็ไม่วายคิดจะไว้ผมยาว..... เผื่อว่า... คนที่พูดออกมาจะหันมามองเขาบ้าง
"ผม....พอดีคนที่ผมแอบรักบอกว่าชอบคนผมยาวน่ะครับ...ถึงจะบอกแบบขอไปที โอ๊ย! เจ็บนะครับ! คันดะ!หวีเบาๆหน่อย"อเลนร้องโวยวาย เมื่อคันดะอยู่ดีๆก็หวีแรงขึ้น
คันดะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา เจ้าถั่วงอกมีคนรักแล้ว? ถึงจะแค่แอบรัก แถมมันยังไว้ผมยาวเพื่อไอ้บ้านั่น แล้วตะกี้มันบอกว่าขอไปที แสดงว่าไอ้บ้านั่นไม่ได้สนใจเจ้าถั่วงอกของเขาเลย คันดะด่าในใจ โดยไม่ได้คิดเลยว่า คนที่พูดถึงหมายถึงตัวเอง(เซ่อจริงๆ)
"เอ้า!เสร็จแล้ว"คันดะผลักอเลนเบาๆ เมื่อหวีผมเสร็จ แต่กลับไม่มีทีว่าร่างบางจะขยับ เมื่อคันดะลองก้มดูที่ใบหน้าของร่างบาง ก็พบว่า ...ร่างในอ้อมแขนของเขาได้หลับไหลไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
ใบหน้ายามหลับใหลของร่างบางช่างยวนใจเขานัก เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเขาจะทนความน่ารักนี่ได้อีกนานแค่ไหน
คันดะคิดก่อนยิ้มอย่างอ่อนโยน ยิ้มที่อเลนไม่เคยเห็นมาก่อน และทำให้น่าเสียดายแทนร่างบางที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มนี้ คันดะค่อยๆอุ้มอเลนขึ้นไปบนเตียง ก่อนประทับริมฝีปากที่พวงแก้มสีชมพูระเรื่อทั้งสองข้าง แล้วนอนลง
"ราตรีสวัสดิ์....เจ้าถั่วงอก"ของฉัน...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เม้นเยอะๆนะคะ จะได้ต่อเร็วๆ
ความคิดเห็น