ผมเรียกเทอไว้ไม่ทัน.........

ผมเรียกเธอไว้ไม่ทัน
>>แล้วรถไฟก็ไม่ใช่รถเมล์ที่จะตะโกนบอกให้โชเฟอร์จอดก่อนได้เหมือนรถเมล์
>>นี่เป็นโอกาสของผมแล้วใช่ไหมเนี่ย...ผมตื่นเต้นน่าดู
>>เอื้อมมือไปหยินมาถือไว้ในมือ
>>แล้วเตรียมคำพูดต่างๆนาๆเพื่อจะรอรับสายจากเธอ
>>.....ใช่ เธอทำมือถือหล่นเอาไว้
>>ผมนึกจนถึงกระทั่งว่าเรานัดเจอกันเพื่อคืนมือถือให้เธอที่ไหนดี
>>หลังจากเจอกันเล้วเราจะได้ไปทานข้าวด้วยกันรึเปล่า
>>แล้วจะยังติดต่อกันมั้ย
>>ผมเฝ้ารอโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ...และเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
>>ผมก็ผิดหวัง ครับ ไม่ใช่เสียงเธอ แต่เมื่อผมฟังต่อไป
>>สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมรีบลงจากรถไฟฟ้าและต่อแท็กซี่ไปรพ.ทันที
>>....เสียงที่ผมคุยด้วยเมื่อกี้เป็นเสียงนางพยาบาลคับ
>>เขาโทรมาบอกว่าพ่อเธอป่วยหนัก และรู้จักเบอร์นี้เบอร์เดียว
>>ก่อนเข้าห้องเยี่ยมเขาให้ปิดมือถือ
>>ผมก็ปิดแล้วผมก็ไม่สามารถเปิดได้อีกเพราะติดรหัสล็อกคับ
>>ผมหมดหนทางที่จะสื่อสารกับเธอแล้วคับ
>>ต่อมา ผมไม่รู้จะติดต่อกับเธอได้อย่างไร ผมรับเป็นเจ้าของไข้
>>และดูแลค่ารักษาพยาบาล รวมทั้งอนุญาติผ่าตัดแทนเธอจนเสร็จเรียบร้อย
>>แต่เมื่อผมมาเยี่ยมเธอพาพ่อเธอไปแล้ว
>>....ผมคิดในใจแล้วผมจะเจอเธอได้อย่างไรเนี่ย
>>แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
>>เธอโทรเข้ามือถือผม
>>เธอบอกว่าเธอได้เบอร์มาจากรพ.ที่ผมให้ไว้ติดต่อ
>>สำเร็จ..ใช่ครับเรานัดกัน
>>เรานัดเจอกันที่ร้านกาแฟที่สถานีรถไฟฟ้าแห่งหนึ่ง
>>ที่เราเจอกันเป็นประจำมา3ปีแล้ว...ครับ...
>>ใช่..!!เราเห็นกันมาสามปี
>>ผมคืนมือถือให้เธอ
>>แล้วแยกกันกลับบ้าน
>>ต่อมาเธอโทรมาอีกครับ คือวันนั้เราตกลงเป็นเพื่อนกัน
>>ผมเห็นเบอร์อื่น ผมจึงถามว่าเบอร์ใคร
>>....เธอบอกว่าเบอร์คู่หมั้น...เธอจะชวนผมไปงานแต่งงาน
>>เรานัดเจอกันเพราะเธอจะแจกการ์ดเชิญผม..ระหว่างมื้ออาหารเราคุยกัน..
>>เธอบอกว่าเธอรู้เขาบนรถไฟฟ้าที่เจอผมนั่นแหละ
>>เธอมองหน้าผมแล้วยิ้มขำๆ
>>เธอบอกว่าเธอมีอะไรจะสารภาพกับผม แล้วเธอก็บอกว่า..
>>...เธอแอบมองผมมาสามปีแล้ว แต่ผมไม่คยมองเธอเลย
>>เธอเห็นผมเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง...แต่เขาคนนั้นกล้ามองเธอ
>>และกล้าคุยกับเธอจนมีวันนี้แหละ
>>....เธอเล่าด้วยรอยยิ้ม อย่างคนไม่คิดอะไร
>>เพราะเธอกำลังมีความสุขกับคนที่รักเธอ
>>แล้วเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าหนึ่งไปที่รู้จักเขา
>>หลังจากแอบมองผมอยู่สองปี
>>มันเพียงพอที่จะทำให้เธอแน่ใจว่าเธอก็รู้สึกรักเขา...
>>เธอตาเป็นประกายด้วยความสุขตลอดการสนทนา
>>...ผม..ในเวลานั้นอิ่มเลยคับ
>>มาถึงขนาดนี้แล้วผมจะกล้าพูดออกไปได้อย่างไรว่า
>>ตลอดเวลาสามปีที่ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถนั้น
>>ก็เพื่อที่จะได้เห็นเงาของเธอที่สะท้อนอยู่ในกระจกหน้าต่าง
>>...คับ..ผมไม่พูดมันออกไป..และได้แต่ยิ้มให้เธอ..
>>...แล้วมองดูเธอจากไป..
>>ด้วยแววตาที่เป็นประกาย..คับ..แต่ประกายของผมเป็นประกายที่เกิดจากน้ำตาที่ซึมออกมาจากขอบตา