Life Story of Inhumanity

(กำกับโดย: TheShade ......... พิมพ์โดย: scwarchzeneger )

(นี่คือเรื่องราวของ "อมนุษย์" ที่มีรูปร่างหน้าตาแบบมนุษย์.... แต่ไม่ใช่มนุษย์
เืรื่องราวของห้าบุคคล...ห้าบทกวี...และห้าวิถีชีวิต...
ซึ่ง 1 ในนั้นเป็นเรื่องราวต่อจาก Whi$per: เสียงกระซิบจากพระเจ้าแห่งความตาย)

[http://writer.dek-d.com/scwarchzeneger/story/view.php?id=692260
(ขอมาแอบโฆษณาแบบเนียนๆ)]


Prologue: ปฐมบท

          จุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง... มันอาจเป็นแค่ภาพที่ผ่านตาใครบางคน หรือแม้แต่ความบังเอิญต่างๆที่เกิดขึ้น บางคนอาจจะไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงทั้งหมดก็เป็นได้...

ครืน!~

          เสียงเครื่องยนต์จากรถยนต์คันหนึ่งพึ่งขับผ่านห้างสรรพสินค้าไป...

???: นี่คุณพ่อ อย่ารีบมากนักสิ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะแย่เอานะ

ผู้เป็นพ่อ: แหมๆ ข้าเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเฮ้ย! ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า

แม่ (?): คุณขา แต่คุณก็ควรจะระวังเหมือนกันนะคะ

???: ผมว่าคุณแม่พูดถูกนะครับ

ผู้เป็นพ่อ: นี่ ราเซล ตกลงลูกอยู่ฝั่งใครกันแน่!?

ราเซล: โถ่ พ่อ ^^” ผมแค่เตือนพ่อเฉยๆน่า

ผู้เป็นพ่อ: น่าโมโหชะมัด! ไอ้ลูกคนนี้

          ผมชื่อ ราเซล... เมื่อก่อนเป็นเด็กกำพร้า... แต่ตอนนี้คนพวกนี้รับผมมาเลี้ยงไว้เป็นลูกที่บ้านแล้ว

          ส่วนสาเหตุที่ผมเป็นเด็กกำพร้า...เท่าที่ได้ยินมา ผมรู้มาว่า พ่อและแม่ ที่แท้จริงของผมถูกฆ่าตาย แต่ผมก็ไม่ได้รู้ถึงสาเหตุว่าทำไมพวกเขาถูกฆ่าหรอกนะ...

          ความจริงแล้ว ผมน่าจะพูดว่าผมไม่อยากรู้ซะมากกว่า... อ๋อ ใช่! ลืมบอกไป... ชื่อของผมเป็นชื่อเดียวกันกับพ่อของผมล่ะครับ... พอดีว่าคนที่รับผมมาสถานเด็กกำพร้ารู้จักกับพ่อผม...

ผู้เป็นพ่อ: วันนี้จะกินอะไรล่ะ

ราเซล: ขอเป็นยากิโซบะละกันครับ

ผู้เป็นพ่อ: อีกแล้วเหรอ!?

ราเซล: ถ้าพ่อเบื่อก็กินอย่างอื่นก็ได้ครับ ^^”

          และแล้วราเซลก็หันหน้าไปมองข้างนอกผ่านกระจก...

          ทำไมตอนเที่ยงๆแบบนี้ถึงไม่ค่อยมีคนมาเดินกันบ้างเลยล่ะ... อาจจะเพราะแดดมันร้อนล่ะมั้ง... แต่มันออกจะผิดปกตินะ ทั้งๆที่นี่เป็นกลางเมืองแท้ๆ

          ราเซล เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่บนตึก สูงราว 3 ชั้น...

ราเซล: (ไอ้หมอนั่นมันไปยืนอะไรบนนั้นนะ?)

          ว่าความในใจจบ... ชายหนุ่มผู้นั้นก็กระโดดลงมาจากตึก...

ราเซล: (เฮ้ย!!?)

          ในระหว่างที่ราเซลตกตะลึงกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั่นเอง เขาก็รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของรถยนต์...

          เอี๊ยด!!~~

          เสียงล้อเบรกอย่างกะทันหัน…รถยนต์หยุดชะงักไปชั่วครู่...ราเซลหันไปมองถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า และผู้เป็นพ่อเปิดหน้าต่างออกมาและเริ่มโวยวาย

ผู้เป็นพ่อ: เดินประสาอะไรวะ! ไม่ดูบ้างเลยหรือไงว่ามีรถขับผ่านมา หา!?

???: …

ผู้เป็นพ่อ: ยังจะทำมาเป็นเงียบอีก! ไอ้เด็กบ้า!!

ราเซล: ฮึก!!?

          ราเซลตกใจสะดุ้งเฮือก เมื่อเขาพบว่าชายหนุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหน้านั้น...

ราเซล: (นั่นมัน... คนที่เพิ่งกระโดดลงจากตึกเมื่อตะกี้นี่นา!!?)

แม่: เป็นอะไรเหรอ ราเซล? ดูสีหน้าไม่ดีเลย

ราเซล: คุณพ่อ!! ผู้ชายคนนั้นมัน...

          เมื่อราเซลกำลังจะพูดต่อ เขาก็พบว่าชายคนนั้นได้หายตัวไปแล้ว...

ผู้เป็นพ่อ: ปั๊ดโธ่เว้ย! หนีเร็วชิบเป๊งเลย! ถ้าเจออีกคราวหน้าไม่ปล่อยไปแน่!!

ราเซล: …

          เมื่อพ่อของราเซลพูดจบ เขาก็เหยียบคันเร่งรถอย่างแรงและเบี่ยงหันรถไปทางซ้าย...

แม่: คุณคะ! อย่าออกตัวและเลี้ยวรถแรงนักสิคะ!

พ่อ: รู้แล้วน่า! แค่อารมณ์เสียนิดๆหน่อยเท่านั้นเอง!

แม่: โถ่ คุณนี่น้า

พ่อ: เฮ้ย!!

          ราเซลตกใจ และ หันมามองทางข้างหน้าตามเสียงที่พ่อของเขาตะโกนออกมา...

          มันเป็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆเมื่อถังน้ำมันกลิ้งตกลงมาอยู่กลางถนน โดยระหว่างที่พ่อและแม่ของราเซลทะเลาะกันอยู่ จึงไม่ได้สังเกตว่ามันอยู่ตรงนั้น

          เอี๊ยด!!

          พ่อของราเซลพยายามเหยียบเบรกอย่างสุดแรงแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดรถได้ทันจึงเบี่ยงรถหลบออกไปทางขวา...

          ครืด!~

          รถแทบจะไม่สามารถทรงตัวได้แล้วในตอนนี้... ราเซลเกาะเบาะที่นั่งคนข้างหน้า และ เบาะที่เขาพิงอยู่ไว้อย่างแน่น...

ราเซล: (นี่มัน... วันอะไรกันเนี่ย!?)

          ราเซลหันไปมองทางที่รถไถลไปข้างหน้าอีกครั้ง... แล้วเขาก็ต้องเบิ่งตากว้างอีกครั้ง เมื่อสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันคือ รถบรรทุก! ขนเหล็กอยู่เป็นจำนวนมาก

ราเซล: เฮ้ย!

แม่: กรี๊ด!!

          โครม!

          รถยนต์ชนเข้ากับรถบรรทุกอย่างแรงจนเชือกที่พันท่อนเหล็กอยู่หลุดออกมา...

          ท่อนเหล็กท่อนยาวท่อนหนึ่งหลุดเข้ามาทางกระจกฝั่งที่แม่นั่งอยู่ และเสียบทะลุกะโหลกของคนทั้งสองคน...

ราเซล: คุณพ่อ!! คุณแม่!!

           ร่างของพ่อค่อยๆเอนไปทางซ้าย พร้อมบิดพวงมาลัยให้ล้อหันไปฝั่งซ้ายจนรถยนต์ที่ควบคุมการทรงตัวไม่ได้อยู่แล้วกลับหมุนเป็นวงกลมเพิ่มไปอีก

          และแล้วรถยนต์คันนั้นก็พุ่งเข้าไปเสยกับขอบสะพานด้วยความเร็วสูง และคว่ำลงไป

          โครม!!!

          พลั๊ก!!

          ร่างของราเซลหล่นลงมาจากเบาะคนนั่งลงใส่เพดานรถยนต์... ภาพที่เขาเห็นเริ่มริบหรี่ลงไปทุกทีทุกที...

ราเซล: (นี่มัน...เป็นวันตาย...ของเราเหรอ...)

          ราเซลพยายามอดทนเพื่อลืมตาต่อ... และแล้วเขาก็เหลือบตาเห็นขาของใครบางคนยืนอยู่ตรงขอบทางเดิน...

ราเซล: (นั่นมัน...)

          ราเซลพยายามหรี่ตามองอีกครั้ง จนเขาเริ่มเห็นว่า เขาเป็นผู้ชาย... ใส่เสื้อโค๊ดและรองเท้าบู๊ตสีดำ มีผมสีขาว กำลังจ้องมองร่างของราเซลด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงอาการใดๆ...

ราเซล: (เจ้านั่น... มันเป็นตัวอะไร...)

          ราเซลจ้องใบหน้าที่ไม่ได้แสดงอารมณ์นั้น โดยคิดไปต่างๆนาๆ

ราเซล: (จ้องมองคนตายโดยทำหน้านิ่งแบบนั้นมันหมายความว่าไง!!?)

ราเซล: (หรือว่าถังน้ำมันนั่น...ไอ้หมอนี่เป็นคนเอาไปวางไว้...หรือว่านี่เป็นแผนการของมันตั้งแต่แรกแล้ว!?)

ราเซล: (ถ้ามีโอกาส...ผมก็ขอจะฟื้นมา...กลับมาฆ่าไอ้คน...ที่ฆ่า...พ่อแม่...ของผม)

          สิ้นสุดความคิดของราเซล เขาก็ข่มตาหลับลงไปในที่สุด...

          ตูม!!!

          เสียงระเบิดดังออกมาจากถังน้ำมันของรถยนต์... ไฟลุกลามไปทั่วทั้งรถ... แต่ตอนนี้ราเซลได้หลับลงไปโดยที่ไม่มีสติอีกแล้ว...