{Fic harry potter AU}Everything of you, It's mine.(Tom x oc BL)

คำเตือน

1.การแต่งแฟนฟิคนี้อาจจะมีข้อมูลผิดพลาดไปบ้าง และการดำเนินเนื้อเรื่องอาจจะไม่อิงตามเหมือนในนิยายกับในภาพยนตร์ทั้งหมด เพราะจะมีการปรับเปลี่ยนเนื้อเรื่องไปบ้าง

2.เนื้อหาที่เขียนขึ้นจากนี้เกิดจากจินตนาการ การมโน และเมากาวของไรท์เพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยายและในภาพยนตร์ เพราะฉะนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ

3.สามารถคอมเมนต์ให้คำแนะนำ ติเตียน (ขอแบบสุภาพนะ) ให้กำลังใจกันด้วยนะ

หมายเหตุ ถ้าใครไม่ชอบแนวนี้ก็ขอให้ปิดผ่านไปได้เลยนะ

จากนี้ของฝากแฟนฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ

CHARACTER OC

เพรส แบลร์

(Pres Blair)

สถานะชาติกำเนิด : ลูกผสม (ได้รับการลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว)

สิ่งที่ชอบ : พายแอปเปิล (ยิ่งเป็นฝีมือแม่ทำเองจะชอบมากเป็นพิเศษ) อาหารอร่อย ๆ ทุกอย่าง การเล่นเปียโน

สิ่งที่ไม่ชอบ : ยานพาหนะทุกชนิด ยารักษาโรค

_______________________________________________________________________________

ทุกคนต่างรู้จัก‘บาป’ดังนั้นบางคนเลยหวาดกลัวที่จะทำบาป เพราะกลัวว่าจะถูกสวรรค์ลงโทษ แต่สำหรับบางคนนั้นบาปก็เป็นดั่งผลไม้ต้องห้ามที่แสนน่าลิ้มลอง เกินจะต้านทาน นัั้นทำให้มีคนอีกจำนวนมากยอมที่จะทำบาป และตกลงสู่การเป็นทาสของมัน

แน่นอนว่าความสัมผัสระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์นั้นก็เป็นบาปเช่นกัน เพราะว่ามันคือความสัมพันธ์ต้องห้าม….. 

“อ.... อ่า~~......”

“อื้ม.....”

เสียงครางหวานสั่นเครือดังออกมาพร้อม ๆ กับเสียงคำรามต่ำ ๆ ลำคอขาวนวลของเด็กหนุ่มกำลังถูกไล่เลี่ยด้วยริมฝีปากบางได้รูป แม้ว่าตรงลำคอจะมีปลอกคอสวมไว้ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคเลยสำหรับชายหนุ่ม เขาดอมดมซอกคอขาวของเด็กหนุ่มราวกลับขนมหวาน จนเจ้าของเสียงหวานนั้นอดกลั้นไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงรับกับการกระทำนี้.....

“อ... อาจารย์... หยุดเถอะครับ....”เด็กหนุ่มพูดขึ้นเพื่อย้ำสถานะของชายหนุ่ม เป็นการขอร้องให้อีกฝ่ายหยุดกับสิ่งที่กำลังทำอยู่

ชายหนุ่มชะงักผละริมฝีปากได้รูปของตนเองที่กำลังไล่ชิมรสหวานบนผิวหนังเนียนขาวของเด็กหนุ่ม ก่อนที่รอยยิ้มจะยักขึ้นมุมปากยิ่งส่งให้ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และร้ายลึกขึ้นกว่าเดิม

“อย่าเรียกฉันห่างไกลแบบนั้นสิ”ชายหนุ่มแสร้งพูดด้วยเสียงน้อยใจ แต่ว่าการกระทำนั้นต่างจากคำพูดโดยสิ้นเชิง 

เพราะในขณะที่เขาพูดนั้นก็ก้มใบหน้าลงไปละเลงลำคอขาวของเด็กหนุ่มต่อนั้น มือที่แสนชั่วร้ายของเขาก็ไม่อยู่นิ่งทำการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างเพรียวบาวบนตักออกทีละเม็ด โดยที่ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังอยู่ในห้องเก็บของห้องหนึ่งในมหาลัย.....

“ม..... ไม่ได้นะครับ.... ผมเป็นศิษย์ คุณก็เป็นอาจารย์.... ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง......”เด็กหนุ่มพูดด้วยเหตุผลและพยายามเบียดตัวขัดขืนไปด้วย“และผมกับอาจารย์เองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะครับ”

“ทำไมล่ะ? เธอรังเกียจหรือไงที่ฉันเป็นผู้ชาย”ชายหนุ่มถามกลับ“ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้น เธอเองก็ออกจะชอบที่ฉันทำให้น่ะ”

“แต่ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนะครับ!”เด็กหนุ่มแย้งทันที

“งั้นฉันจะทวนความจำของเธอใหม่ จะได้รู้ว่าเหมือนหรือไม่เหมือน ลูกแกะน้อย”ชายหนุ่มบอกพร้อมกับรอยยิ้มแสนร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา