เซ็ปฟาร์กับสัญลักษณ์กษัตริย์

บทนำ

         ฉันวิ่งไปด้วยแรงที่มีอยู่ ไม่รู้ทิศทางและไร้จุดหมาย รู้แค่ว่าฉันต้องมีชีวิตรอดต่อไป ดวงตาพร่ามัว ขาซ้ายที่ถูกฟันจนมีบาดแผลฉกรรจ์เหมือนกำลังขอร้องให้ช่วยห้ามเลือดที่ไหลอาบ ฉันเห็นแสง แสงจากสวรรค์ใช่ไหม? นี่ฉันจะตายแล้วหรอ? ก่อนจะตายช่วยบอกทีสิ      ……..ฉันเป็นใครกัน ? ฉันคงไปต่อได้แค่นี้ ดินยังเปียกและชุ่มช่ำ รู้สึกดีเหลือเกินที่อย่างน้อยฉันก็จะจากได้ไปอย่างสงบ

“ฟื้นแล้วหรอ” ใครบางคนพูดกับฉัน ฉันขยับเปลือกตาเพื่อตื่นมาดูโลกหลังความตาย ไม่สิฉันยังไม่ตาย มันยังปวดอยู่ ขาซ้ายของฉันมันเต้นนึบๆ ฉันอยู่บนเตียงนุ่มๆ มีผู้หญิงตรงหน้าหน้าเรียวตาสีเขียวมะกอก คิ้วโค้ง ปากเป็นกระจับ รูปร่างผอมและมีคอระหงนั่งข้างๆเตียงของฉัน เธอเป็นคนที่สวยและสง่ามากเลยทีเดียว

“คุณเป็นใครกันคะ?”

“โปรดเรียกฉันว่ายูโดร่า” นางตอบฉันเพียงสั้นๆ แล้วหยิบสมุดบันทึกเล่มสีน้ำเงินแวววาวขึ้นมาส่งให้ฉัน

ฉันรับมาแล้วเปิดดู “ฉันคือเชื้อสายแห่งลมพายุ เซ็ปฟาร์” มันเขียนไว้แค่นี้ในหน้าแรกและหน้าต่อๆไปก็ไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงแค่กระดาษเปล่า

“ฉันคือใครกัน ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะคะ?” มันฟังดูเป็นคำถามที่ดูงี่เง่าสิ้นดี แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย นอกจากขี้เลื้อยที่ฝังอยู่เต็มหัว ทำไมฉันถึงได้รู้สึกโง่อย่างนี้นะ

“ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้ที่ถูกขโมยความทรงจำมากกว่าความจำเสื่อม ไม่ต้องห่วงนะ ฉันเองก็ถูกขโมยความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกับเธอก็ด้วยเหมือนกัน” นางยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปที่ประตู

“ฉันจะไปพาเด็กคนนั้นเข้ามา”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ!  แล้วโจรพวกนั้นจะขโมยความทรงจำไปทำไมกันค่ะ?”

“เรื่องนั้น ฉันเองก็ไม่รู้จ้ะ” นางปากคำสุดท้ายก่อนจะออกจากห้องไปและทิ้งฉันไว้กับความสับสน