<<<ไม่กล้า>>>

เนื้อเรื่อง

 \"กริ๊ง กริ๊ง\"เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ

ในยามเช้ามืดของวันอังคาร เอกค่อนข้างสะดุ้งก่อนพยายามยันกายให้ลุกขึ้น ทุบ

นาฬิกาปลุกเจ้ากรรมเสียทีหนึ่ง ก่อนขยี้ตาและบิดขี้เกียจ เพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป
 
เขาควานหาแว่นสายตามาสวม จัดผมสั้นที่ชี้โด่เด่ให้เรียบร้อยก่อนออกจากห้องไป

ทิ้งที่นอนอันแสนอบอุ่นเย้ายวนในไว้เบื้องหลัง


                   วันนี้เป็นวันที่เอกคิดว่ามันเป็นวันสำคัญมากวันหนึ่งในชีวิต เขาต้องทำ

อะไรบางอย่าง บางอย่างที่เขาไม่เคยทำและไม่เคยคิดจะทำมันมาก่อนในชีวิต เขา

ใช้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจอยู่นานเพื่อการนี้โดยเฉพาะ แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะ

ทำได้ดีแค่ไหนเมื่อเวลานั้นมาถึงจริงๆ คนๆนั้น คงรอเขาอยู่เหมือนกัน แต่อย่างไรก็

ตามเขาก็ยังคงรู้สึกปอดๆอยู่ดี  แม้ว่าจะเตรียมตัวมาดีแค่ไหน


                      \"เฮ้ย ไอ้เอก  วันนี้เอ็งทำดีๆนะเว้ย\" ตั้น เพื่อนสนิทของเขาตะโกนทัก

เอก เมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้าประตูโรงเรียน

                     \"เอ็งทำดีๆนะโว้ย  ข้าจะคอยดู\"  ตั้นพูดซ้ำอีกครั้งเมื่อเดินมาทันสมทบ

กับเอก \"เอ็ง อย่ลืมนึกถึงที่ข้าบอกนะโว้ย\"

                      \"ข้ากลัวว่ะ  ข้ากลัวว่าถึงเวลาแล้ว ข้าจะทำไม่ได้  ข้าไม่เคยว่ะ\" เอก

พูดเสียงแผ่วเบา ราวกับพูดกับตัวเอง ยกมือข้างหนึ่งที่ไม่ได้จับกระเป๋าขึ้นทาบอก

อย่างลืมตัว  ขณะที่ทั้งคู่พากันเดินเข้าสู่ห้องเรียน


                    เวลาเรียนภาคเช้าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย  ล่วงเลยไป

เวลาพักกลางวัน เอกถึงกับกินข้างไม่ลง เขาพยายามฝืนตัวเองให้กินข้าวเพื่อเพิ่ม

กำลังแก่ตนเองในการทำ \'อะไรบางอย่างนี้\' แต่เขาก็พบว่าไม่สามารถฝืนตนเองให้

กินข้าวเกิน สองคำได้ จึงวางช้อนลงแล้วถอนหายใจอย่างแรง


                       \"เฮ้ย เอ็งเป็นอะไรของเอ็งว่ะ\"  วิทยาพูดกับเอกหลังสังเกตเห็น ใน

ปากเขามีข้าวอยู่เต็ม \"เอ็งปวดขี้เหรอ\" ตั้นตั้งต้นสำลักน้ำก๋วยเตี๋ยวอย่างเอาเป็นเอา

ตาย
                        \"นี่เอ็งจะบ้าเหรอ  ข้ากินข้าวอยู่นะเว้ย\"  กรด่าวิทยาอย่างหัวเสีย

ขณะที่วิทยายิ้มแหยๆ พลางพยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงขอโทษ


                        \"ข้ารู้ว่าเอ็งเป็นอะไร ไอ้เอก   เอ็งไม่ต้องกลัวเลย \"  ตั้นว่า \"ข้าแน่

ใจว่าเอ็งทำได้ชัวร์ มันต้องมีมั่งแหละน่าในชีวิตลูกผู้ชาย ไม่งั้นนะ ไอ้เอก ชีวิตเอ็ง

ฉับเฉาแน่\"  ตั้นพูด พลางชี้หน้า  ในขณะที่กรกับวิทยาหัวเราะดังลั่น ปล่อยให้เอกนั่ง

หน้าเขียวอยู่อย่างนั้น

                        \"ก็ข้าไม่..\" เอกหยุดพูดไป หลังจากใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการ

อธิบายให้เพื่อนฟังว่า เขารู้สึกอย่างไรในการต้องทำ \"อะไรบางอย่าง\"นี้

                       กรเงยหน้ามองเอกพร้อมกับเพื่อนในกลุ่ม สังเกตว่าใครกันที่หยุดการ

พูดสนธนาของเอก หลังจากที่เห็นว่าเอกส่งสายตาเลื่อนลอยมองตรงไปเบื้องหน้า

                     \"ว้าว น้องฝนว่ะ\"  กรเป่าปากแซวเอกที่นั่งตัวแข็งทื่อ \"กำลังใจเอ็งมา

แล้ว\"  กรยังแซวต่อไปด้วยความตื่นเต้น พลางตบหลังเอก เสียงดัง \"ปึ๊ก\"


                     \"น้องฝน\"  เป็นนักเรียนหญิงรุ่นน้องของพวกเขา หน้าตาเธอน่ารักสด

ใส ผมมันขลับเป็นเงานั่นมันในเอกให้อยู่หมัด เอกแอบชอบน้องฝนมานาน เวลามี

กิจกรรมใดที่ต้องการรุ่นพี่ช่วย เอกต้องขออาสาไปช่วยที่ห้องน้องฝนเสมอไป  แต่

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังไม่ผ่านขั้น แอบมองไปสักที เพราะความไม่กล้าพูดของ

เอกนั่นเอง

                    \"เอ็ง เข้าไปทักตอนนี้เลยดิวะ\" วิทยาแนะนำ

                    \"อย่าดีกว่า\" เอกตอบ \"ข้าไม่กล้า\"

                     หลายครั้งที่ทั้งกลุ่มต้องหัวเสียกับคำว่า ข้าไม่กล้าของเอก ครั้งนี้ก็เช่น

เดียวกัน แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากจัดการอาหารทุกอย่างตรงหน้า

                        เวลาผ่านไปไวกว่าที่เอกคิดไว้ เชารู้สึกปวดท้องปวดไส้ขึ้นมากระทัน

หัน เมื่อรับรู้ว่าเวลานั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ถึงอย่างไร เวลานั้นก็มาถึงจนได้ จะถอนตัว

เอาตอนป่านนี้ก็ไม่ทันการ จึงตัดสันใจปรึกษากับเพื่อนๆอีกครั้ง

                      \"เอ็งแน่ใจหรือวะ\" เอกถามเพื่อนทั้งสามอย่างแผ่วเบา  \"ข้ากลัวว่าข้า

จะทำไม่ได้ว่ะ\"  เอกรับความจริง หน้าของเขาไม่มีสีเลือดติด ใจเต้นโครมครามจน

อาจได้ยิน

                      \"ไม่เอาน่า เอ็งต้องทำได้สิ เอ็งเก่งออกอย่างนี้ \"  กรให้กำลังใจ ครั้ง

สุดท้ายก่อนจะถูกตั้นพาตัวเขาและวิทยาออกจากวงสนธนา


                      \"ข้ามั่นใจในตัวเอ็งว่ะ\" เขากระซิบทิ้งท้าย

                      เวลาอันน่าหวาดเสียวผ่านไปครู่ใหญ่ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบกริบ

และตึงเครียด เอกตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่ควรทำสักที เขาค่อยๆล่วงเอากระดาษแผ่น

เล็กที่เตรียมตั้งแต่เช้าขึ้นมา บรรขงเขียนอะไรลงไปด้วยความระแวดระวังอย่างยิ่ง

และเขาค้นพบว่าสิ่งที่เขาทำตอนนี้นั้นยากกว่าข้อสอบไฟนอลเสียอีก ท้องไส้เริ่ม

บิดมวนอีกรอบ ความคิดถึงห้องน้ำอย่างที่ไม่เคยเป็นเริ่มปรากฏ เขาพยายามบังคับ

มือที่ชื้นเหงื่อของเขาให้เขียนตัวหนังสือให้เป็นตัวหนังสือ  และนึกอยากเพิ่มดวงตา

อีกดวงหนึ่งติดท้ายทอยเอาไว้เพื่อสำรวจด้านหลังในระหว่างที่กระดาษแผ่นเล็กนี้ถูก

ส่งต่อไปเรื่อยๆยังเป้าหมาย  และแล้วเวลาน่ากลัวเนิ่นนานก็ผ่านไปอย่างน่าโล่งอก

เมื่อ \"มัน\" ปลอดภัย

                       \"ข้าขอบใจเอ็งว่ะ\" ตั้นพูดอย่างอ่อนโยน พลางตบไหล่เอกที่ถอน

หายใจอย่างโล่งอก

                      \"อย่าเลย\" เขาถ่อมตน

                      \"ไม่ได้ๆ \" กรกับวิทยาเดินเข้ามาสมทบ \"ถ้าพวกข้าไม่ได้โพยของ

เอ็งนะโว้ย  ป่านนี้ก็รอสอบซ่อมได้เลยว่ะ\"  วิทยายิงฟันใส่เอก

                      ตั้นทิ้งกระดาษแผ่นเล็กนั้นที่ถังขยะหน้าห้องสอบเคมี หลังจากที่พวก

เขาพากันเดินออกมา เอกนั้นรู้สึกราวกับตัวเองเพิ่งผ่านศึกหนักมาสดๆร้อนๆ จึงยิ้ม

ออกมาอย่างพออกพอใจ แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง..........