Story_love for you

เนื้อเรื่อง

ณ.เมืองๆหนึ่ง ในโลกปัจจุบัน ที่มีทั้ง เครื่องสาธารณูปโภค ครบถ้วน ไม่มีอะไรขาดหาย มีแต่เกินด้วยซ้ำไป ทั้ง เรื่องที่มี ภรรยา หรือคนรักมากกว่า 1 คนนั้น ก็เป็นส่วนหนึ่ง

หญิงสาว คนนึงซึ่งทำงาน ในรูปแบบที่ ภรรยาของใครหลายๆคน อาจจะเกลียด ทั้งๆที่เธอเป็นคนดี และเป็นคนที่น่าสงสาร เกินกว่าจะเกลียดชังได้

เธอทำงานเป็นนักร้องใน คลับแห่งหนึ่ง และมีผู้คนมาติดพันนับจำนวนไม่ได้ เธอทำงานในร้านนี้มาตั้งแต่ อายุได้  แค่ 14 ปีเท่านั้น  ตอนแรก เป็นแค่เด็กล้างจาน ตามมาด้วย การเป็นผู้ช่วยกุ๊ก และตามมาด้วยการเป็นเด็กเสริฟ์ และเธอก็มาเป็นนักร้องตอนที่เธออายุได้ 19 ปี
เธอชื่อมิน

มินมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่ 1 คน  ซึ่ง เข้ามาทำงานพร้อมมิน และเลื่อนขั้นพร้อมมิน เสมอ แต่ใน ขณะที่เธอเป็นนักร้อง เพื่อนคนนี้ซึ่งไม่มีทักษะด้านการร้องเพลงเลย เขาจึงได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการร้านแทน เขาชื่อว่า คิม

แน่นอนว่า คิมชอบมิน ตั้งแต่แรกเห็น แต่มินไม่รู้ เขาเป็นแค่เพื่อนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และมาทำงานที่นี่  และเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอเท่านั้นเอง

ชีวิตของมิน และคิม ดำเนิน ในร้าน เดอะสตรีท และคอนโด ของมิน และของคิม เท่านั้น และแล้วชีวิตของมินก็เปลี่ยนไป เมื่อผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิตเธอ

ทิว  คนรักของมิน เขาเป็นแค่ หนุ่มน้อย ที่คอยส่งของเข้าร้าน ในตอนที่มินยังเด็ก ตอนนี้ เขาเป็นหนุ่มแล้ว และแน่นอนว่า พวกเขาแค่ เคยรักกัน

แต่ความรักของพวกเขาก็จบลง ด้วยตัวของทิวเอง

กลางคืนเดือนมืด พระจันทร์ ที่ส่องแสง ริบหรี่ราวกับจะดับไป มินนั่งอยู่ที่หลังร้านเดอะสตรีท รอเวลาทำงานของเธอ เธอกำลังคิดว่า คิมช่างเอาเปรียบเธอจริงๆ เธอต้องทำงาน ตั้ง 4 ชั่วโมง ติดต่อกัน แต่คิม แค่แวะมาเช็คเงินนิดๆหน่อยๆ  ในตอนกลางคืน แวะมาบ้างเป็นครั้งคราว แล้วจะไปที่ไหนก็ได้ มันช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

“สวัสดีจ้า มิน มานั่งเหงาอะไรตรงนี้ละ” เพื่อนคนนึงซึ่งทำงานเป็นนักร้อง ที่ทำงานในช่วง 3ทุ่มถึง 5 ทุ่ม ซึ่งมินต้องทำงานต่อตั้งแต่ เที่ยงคืน ถึง ตี2 ตอนนี้เป็นช่วงพักระหว่าง 5ทุ่มครึ่ง ถึง เที่ยงคืน สองสาว เลยมีเวลาคุยกันนิดหน่อย

“ไม่นั่งเหงาซะหน่อย กำลังคิดว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมซะเลย”

“อะไร ไม่ยุติธรรม” เธอเอ่ย ก็แน่ละชีวิตเธอมีแต่ความยุติธรรมไม่เหมือนมิน เธอมีทั้ง สามี มีทั้ง พ่อ และมีทั้ง แม่ที่คอยห่วงใย อย่ากลับบ้านดึกเป็นคำพูดที่เธออยากได้ยินจาก แม่ของเธอบ้าง แต่ว่าเธอไม่รู้ว่า เป็นใครก็เท่านั้นเอง

“ช่างเธอ เธอไม่เข้าใจฉันหรอกไม” มินพูดพลางถอนหายใจ ดังเฮือกๆ

“แหม ใจร้ายจัง เอาเถอะฉันกลับบ้านแล้วน่ะ” ถ้าไมพูดถึงว่าเธอควรจะกลับบ้านแล้ว เมื่อนั้นแหละ ที่เธอเองก็ควรจะไปทำงานได้แล้ว
มินลุกออกจาก ถังใส่น้ำแข็ง ที่มีน้ำแข็งอยู่เต็มเอี๊ยด แล้วลุกไปเปิดประตูเพื่อจะเข้าไปในร้าน

ผัวะ  เธอรู้สึกถึง ประตูที่ชนกำอะไรบางอย่าง เธอมองลงไปอย่างหวาดๆ เพราะเธอกลัวจะเป็นผู้จัดการคิม แสนโหด และก็รู้สึกว่า จะเป็นคิมจริงๆด้วย

“มิน เธอจะฆ่าฉันรึไง” คิมพูดขึ้น เมื่อเขามองเห็นว่า ใครเป็นคนเปิดประตูมาฟาดจมูก ไม่มีดั้งของเขา

“โทษที คิม ฉันไม่ทันเห็นนะ” มินก้มลงไหว้คิม เพื่อเป็นการขอโทษ เธอยื่นมือเล็กๆของเธอไปหาเพื่อนของเธอแต่เขาก็ปัดมันออก “โดนจมูก ไม่ได้โดนขา ฉันลุกเองได้ ไม่ต้องช่วย” คิมแสร้งทำท่าโหด อีกแล้ว แต่เธอมั่นใจ ว่า เขาไม่ได้โกรธจริงหรอก  เพราะเวลาคิมโกรธ เขาจะไม่พูดไม่จา แล้วก็สบัดหน้าหนี และก็จะไม่พูดกับใครทั้งนั้นจนกว่าจะวันต่อไป ผิดกับมิน เพราะถ้ามินโกรธ เธอจะหาอะไร มาระบาย อารมณ์โกรธ เท่าที่จะหาได้ ก่อนหน้านี้เคยมี เสี่ยขี้โกหก และหลอกลวง เอาเงินปลอมมาให้เธอ มินเลยตบะแตก ชกหน้าไปเต็มๆ แต่ทั้งคนในร้าน กลับเห็นด้วย เลยกลายเป็นเวทีมวยไปตามระเบียบ พอเรื่องถึงหูคิม เธอก็โดนว่าเสียยกใหญ่ แต่เธอก็รู้อีกอยู่ดีว่า คิมไม่ได้โกรธเธอจริงๆ เพราะหลังจากนั้น เธอก็รู้มาว่า คิมสั่งห้ามไม่ให้เสี่ยคนนั้นเข้ามาอีกเลย

มินมองตามคิม ที่ลุกขึ้นและกำลังปัดก้นตัวเอง อยู่แล้วเธอก็ลุกตาม เธอจ้องหน้าคิม ก่อนจะพูดขึ้นมา “ตายยาก” แล้วเธอก็ สะบัดหน้า เดิน เข้าไปในห้อง แต่งตัว เพื่อเปลี่ยนเสื้อ และไปทำงานเสียที

คิมมองตามมินพลางสงสัยในคำพูดที่แสนจะกำกวม

ณ.เวทีของร้าน เดอะสตรีท

มินกำลังร้องเพลง อมตะ นิรันดร์การ “ก๊าบๆๆ เป็ดอาบน้ำในคลอง ปลาก็จ้องแลมอง น้ำในคลอง มีหอย ปูปลา” เธอร้องอย่างหมดอารมณ์ แต่คนในร้าน กลับปรบมือ ราวกับว่าเธอร้องเพลง when you belive ยังไงยังงั้น ทีเดียว

มินถอนหายใจ อย่างเบื่อหน่าย  เธอไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย มินชอบอยู่ เงียบๆมากกว่า แต่ชีวิตเธอมันก็ช่างวุ่นวาย

“มิน”  มินหันไปมองตามเสียง และเสียงนั้นก็คือ คิมนั่นเอง “มีอะไรคิม” เธอพูด พลางซดน้ำอึกใหญ่

“เธอขายดี อีกแล้ว” มินเกือบสำลัก “ขายดีไร”  “อ้าว ก็มีหนุ่มมาติดใจอีกแล้วน่ะซิ”

“หนุ่มตายเลย”เธอพึมพำ แต่เมื่อเธอโดนคิมลากไปถึง ผู้ชายคนนึง ซึ่งคราวนี้ เป็นหนุ่มจริงๆเสียด้วย

“เธอร้องเพราะมาก”หนุ่มคนนั้นพูดขึ้นเมื่อเขาเจอหน้ามิน  แต่มินเมินไปทางอื่น แล้วเธอก็ต้องถูกคิม กระทุ้งศอกเข้าเต็มๆ “ขอบคุณ”

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้ม มินถอนหายใจ เฮือกใหญ่ๆเป็นเชิงว่า เธอต้องทำงานต่อนะ “ผมชื่อทิว”ชายหนุ่มพูดต่อโดยไม่สนใจว่า มินจะทำกิริยายังไง “ช่วยมาคุยกับผมก่อนได้ไหม”

“ไม่ได้”มินสวนโดยไม่ทันคิด และเธอก็โดนศอกอีกครั่งหนึ่งซึ่งมันกลับทำให้เธอจักจี้แทน

“ขอโทษครับ เธอคงแค่ล้อเล่นนะครับ”คิมรีบหันไปขอโทษทิวทันที แต่พอเห็นสีหน้าผิดหวัง หน่อยๆของทิวแล้ว เขาก็พบว่า มินเดินจากไปซะแล้ว

ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของมินที่หลังเวที กำลังมีการโต้วาทีกันอยู่

“เธอนี่ ทำไมพูดไม่คิดเลย” เขาดุมิน

มินทำหน้าเรียบเฉย “ฉันไม่สน คิม มันไม่ใช่ กงการอะไรของนายเลยน่ะ”

“ไม่ใช่กงการเหรอมิน ฉันเป็นผู้จัดการร้านน่ะ เธอเข้าใจฉันหน่อยซิ” คิมจับแขนของมิน แต่เธอก็สะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ชอบคนพวกนี้ นายก็รู้ไม่ใช่เหรอคิม พวกชอบเที่ยว ไม่มีใครดีซักคน หรือนายต้องการให้ฉันเป็นพวกเชียร์เหล้า ฉันไม่ใช่นะคิม แล้วฉันก็ เกลียดแบบนั้นมากด้วย”

คิมพยายามจะจับแขนของมินอีกครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอคว้ากระเป๋า และมุ่งหน้าไปทางประตูทันที
“มิน มิน”

ตอนนี้ที่พึ่งสุดท้ายของเธอ ก็คือลี

“เอาน่า คิมเขาแค่ต้องการเรียกลูกค้าน่ะ” ลีปลอบมินเมื่อทั้งสองกำลังเดินออกมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อมินออกมาจากร้านของเธอได้ เธอก็รีบโทรตามลีอย่างรวดเร็ว ทุกครั้งที่ คิมกับเธอทะเลาะกัน มินมักจะเรียกลีให้มาหาเธอเสมอ บางครั้งเธอก็รู้สึกว่า ลีไม่ค่อยให้อะไรนอกจาก การปลอบใจ ที่ไม่ค่อยได้ผล (เพราะมินใจแข็งมาก)

“มิน” เสียงหนึ่งเรียกเธอ เมื่อเธอหันไปเธอก็พบว่า ทิวกำลังเดินมาหาเธอ “อ้อนีแฟนเธอซิน่ะ มิน่าละตอนที่ฉันเรียกเธอมาดริ้งด้วย เธอถึงไม่ยอมมานั่งด้วย เพราะเธอมีนัดกับแฟนนี่เอง ไม่เป็นไร  เอาไว้คราวหลังค่อยมาดริ้งด้วยกันน่ะ

ทันทีที่ทิวเดินไป ลีก็คว้ามือของมินมาบีบอย่างแรง

“หมายความว่าไง” เขาถาม “ฉันถามเธอว่าหมายความว่าไง ทีฉันละ เธอไม่เห็นจะตอบสนองความต้องการของฉันซักครั้ง  แต่ทำไม ทำไม ทำไมเธอไปนั่งกับมันได้ล่ะ”

“ลีฟังฉันน่ะ ฉันน่ะไม่เคยนั่งกับมันซักครั้ง”

“ไม่ เคยแต่นั่งกับคนอื่นงั้นซิ” ลีจับมือมินลากไปยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุด

“ลีปล่อยฉันน่ะ” มินพยายามที่จะ สบัดมือออกจากลี แต่เธอก็ทำไม่ได้ “ลี ปล่อย”น้ำตาหยดแผละมายังใบหน้าของเธอ มินกำลังร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่เคยมาก่อน แต่ลีไม่สนใจ เขาโยนมินลงบนเตียง และกำลังจะทำสิ่งที่คุณก็รู้

แต่มินไม่ยอมง่ายๆ เธอรู้ว่า ที่เขาทำไปเพราะแรงหึง แต่เธอกลัว และเธอรู้อย่างเดียวว่าเธอจะต้องหนีออกไปให้เร็วที่สุด เท่าที่เธอจะทำได้
แล้วจังหวะเร็วๆแต่น่ากลัวก็มาถึง ในขณะที่ลีกำลังถอดเสื้อตัวเองออก มินใช้ เท้าข้างหนึ่งยันที่หน้าอกของลีเต็มแรง   ใบหน้าของเธอปาดเปื้อนไปด้วยน้ำตา ที่เลอะมาสคาร่า

“อย่าตามฉันมาน่ะ” เธอชี้ไปที่หน้าของลี และลีก็ต้องหยุดนิ่ง “การกระทำครั้งนี้ของเธอ ฉัน....” เสียงมินสะดุด เล็กน้อยและในที่สุดเธอก็สามารถพูดออกมาได้ “ฉันเกลียดนาย เราเลิกกัน เราจบกัน”

ในวินาทีที่ลีกำลังจะลุกมาขอโทษมิน มันก็สายไปซะแล้ว เพราะมิน กระโดดออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

แล้วลีก็ต้องเสียใจ เขาชกกำแพง อย่างแรงจนทำให้เขาต้องเจ็บตัว น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาจากผู้ชายที่กำลังเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป


และเธอคนนั้นก็กำลังวิ่งจนสุดแรง เธอวิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง และสิ่งเดียวที่เธอนึกออก คือคิม

ห้องของคิม ที่คอนโดหรู ขณะนี้คิมกำลังเดินวนไปวนมาที่หน้าโทรศัพท์ เขาอยากจะโทรไปขอโทษมิน เขารู้ว่ามินต้องไปเจอลี แต่คิมไม่รู้ว่าเธอจะกลับไปถึงบ้านรึยังในที่สุด คิมก็ตัดสินใจโทรไปหามิน

เสียงโทรศัพท์ ดังยาวนาน ไม่มีใครรับโทรศัพท์ คิมตัดใจวางโทรศัพท์เพราะเขารู้ว่าไม่มีประโยชน์

แล้วเสียงออด ที่หน้าห้องของเขาก็ดังขึ้น มันดังติดต่อกันอย่างยาวนาน และนั่น เป็นเสียงออกเอกลักษณ์ของมิน

คิมรีบกระโจนออกมาเปิดประตู มินเงยหน้ามองแล้วยิ้มให้ แต่คิมรู้ว่ามันเป็นยิ้มที่เฝื่อนเหลือเกิน

“ฉันนึกออกอย่างเดียว นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” แล้วมินก็กระโดดกอดคิม คิมลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา

“เกินอะไรขึ้นเหรอมิน” มินลงจากอ้อมอกของคิม แล้วน้ำตาเธอก็ประปรายลงมาอีกครั้ง “คิม!”

เมื่อมินเล่าให้คิมถึงเรื่องทั้งหมด คิมก็กอดมินเบาๆ เมื่อผละออกมา คิมก็พูดขึ้นด้วยแววตาที่เธอไม่เคยเห็น

“ฉันจะไม่ให้มันทั้งสองคน เข้ามาในร้านอีก เวลาไปข้างนอกเธอก็ต้องระวังตัวหน่อยน่ะ”

“ส่วนเรื่องวันนี้ ฉันจะแก้แค้นแทนเธอเอง” ทันทีที่คิมพูดจบเขาก็ลุกขึ้น มินรู้ว่าคิมจะทำอะไร แต่เธอก็เอื้อมมือออกไปจับขากางเกงของคิมไว้
มินส่ายหน้าเบาๆ แล้วน้ำตาที่หยุดไปแล้วก็ไหลลงมาอีกครั้ง

คิมจำใจนั่งลง เขาลูบหัวมินเบาๆแล้วมินก็หลับไปอย่างสบายใจ


1 ปีต่อมา


มินที่กลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากหยุดไปเกือบปี ไม่ค่อยมีใครว่าอะไร แต่บางคนก็คิดว่า ไร้สาระ  แต่มินรู้ดีว่า  ตอนนี้คนที่เข้าใจเธอมากที่สุดก็คือคิม

มินยังทำงานที่ร้านนั้นเหมือนเดิมและแน่นอนว่า เธอก็ยังโดนจีบจากลูกค้ารายอื่นอยู่เรื่อยๆ
แต่กระทั่งวันหนึ่ง

มินที่กำลังชงกาแฟอยู่ที่ห้องครัวในคอนโดตัวเองอย่างสบายอกสบายใจ ในขณะที่เธอกำลังจะเยื้องย่างนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดเสียงออดก็ดังขึ้น

มินวางกาแฟลงบนโต๊ะแก้ว แล้วลุกขึ้นเดินไปดูว่าใครมา

ทันทีที่ประตูเปิดออก หมัดขวาก็ตรงลิ่วๆ มาที่มินทันที

มินเบี่ยงตัวหลบโดยอัตโนมัติ เธอยังไม่ทันหายตกใจ หมัดซ้ายก็หลุนๆมาหาเธออีกหมัด แต่เธอรับมันไว้ได้

ตอนนี้เธอเห็นหน้าผู้ส่งหมัดแล้ว ว่าเธอเป็นหญิงสาว หน้าตาธรรมดา ใบหน้ามีริ้วรอยตามอายุ มินเหลือบสายตาไปมองที่ท้องของเธอและเธอก็พบว่าผู้หญิงคนนี้กำลังท้องอยู่

ผู้หญิงคนนั้นน้ำตารินหน่อยๆก่อนจะพูดขึ้น “เพราะเธอ ๆ” เธอพูดซ้ำๆ

“เฮ้อ...ผู้หญิงของพวกผู้ชายที่มาหลงฉันใช่ไหมละ” มินพูดแทงใจดำเต็มที่ “เอาละนั่งก่อน จริงซิ ดื่มกาแฟหน่อยมั๊ย” เธอถามแบบเป็นกันเอง
ผู้หญิงคนนั้นลังเลใจนิดหน่อย “ไม่เป็นไรหรอก เอางี้ เอากาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะไปดื่มก่อนละกัน ฉันยังไม่คิดจะฆ่าตัวตายตอนนี้หรอก วางใจได้”

มินเดินไปชงกาแฟแก้วใหม่ ผู้หญิงคนนั้นขยับปากเพื่อถามเธอ
“จริงเหรอ”
“จริงซิ”
“...”

มินเดินเอากาแฟของตัวเองที่ชงเสร็จแล้วมานั่งดื่มที่โซฟาตัวถัดมา

“ทำไม”
“เขาทำให้ฉันกับแฟนของฉัน” มินมองหน้าผู้หญิงคนนั้น
“เลิกกัน”
ผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นมาปิดปาก และค่อยๆเลื่อนลง
“ฉัน...ขอโทษ”
“เธอไม่ผิดนี่”
“...”
“จริงซิเธอชื่ออะไรน่ะ”
“คีย์”
“ฉันมิน”
คีย์ยิ้มแต่แล้วเธอก็ต้องเปลี่ยนเอามือมาปิดปากอีกรอบ
“อุ๊บ...อึก อึก”
“คีย์เป็นอะไร ตายแล้วกาแฟฉันชงแย่เหรอ”
“ไม่ไช่ๆ”
มินพยายามพยุงตัวคีย์ให้ไปที่ห้องน้ำให้เร็วที่สุด
“อ้วกก อ่อก แอ่ก แอ่ก”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าขอโทษน่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้วขอบคุณมาก”
“คีย์”
“เดี๋ยวสามีฉันจะเป็นห่วง ขอบคุณน่ะแล้วก็ขอโทษด้วย”
“คีย์” แล้วคีย์ก็เดินออกไปโดยมีมินเม้มปากมองดูอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

เช้าวันต่อมา มินแวะไปที่ร้านเดอะสตรีท

“มีเรื่องอย่างงี้ด้วยเหรอเนี่ย”
“ก็ใช่น่ะซิ” หลังจากเล่าจบแล้วมินก็ลุกขึ้นทันที
“ไปไหนน่ะ”
“วันนี้ฉันไม่ทำงานน่ะ”
“อ้าว จะไปก็ไปเลยเหรอ มิน มินน โธ่”

มินไปที่ร้านเดอะสตรีทเพื่อเอาที่อยุ่บ้านของทิวซึ่งเป็นบ้านของคีย์เหมือนกัน เธอเป็นห่วงคีย์มาก

“คีย์” ในที่สุดเธอก็อยู่ที่หน้าประตูคอนโดของทิวและคีย์ เธอเคาะประตูก็แล้วกดออดก็แล้วแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู
“คีย์” มินจับลูกบิดประตู แต่กลายเป็นว่าประตูไมได้ล็อค
“คีย์ฉันเข้าไปน๊ะ”
มินเดินเข้าไปแบบกล้าๆกลัวๆ “คีย์” ปากก็ยังร้องเรียกคีย์อยู่ เธออยู่ไหนน๊ะ

“แก๊ก” มินไปเตะโดนอะไรบางอย่างเข้า เธอจึงหยิบมันขึ้นมาและพบว่ามันคือเครื่องตรวจการตั้งครรภ์ด้วยตัวเอง
“รึว่า”
“โอ๊ยยยยยย โอยยยยย”
“คีย์”มินรีบวิ่งตามเสียงไปทันที เธอพบมินนอนอยู่ที่พื้นมือกุมท้องอยู่


“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ทั้งแม่ทั้งลูกปลอดภัยค่ะ” คุณหมอที่โรงพยาบาลที่มินพาคีย์มาได้อย่างทันท่วงทีพูดขึ้นเมื่อตรวจคีย์เสร็จแล้ว
เมื่อหมอเดินไปเรียบร้อยแล้ว มินก็รำพันกับตัวเอง
“มินฉันจะแก้แค้นให้เธอเองผู้ชายเลวๆอภัยให้ไม่ได้”

สนามกอล์ฟ

“ว้าว ไกลเชียวนะครับท่าน” ทิวพูดขึ้นเขาอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง
“ว่าไปนั่นทิวเองก็เก่งใช่ย่อยน๊ะ” แล้วทั้ง 2 ก็หัวเราะร่ากับการชมกันเอง
“ทิว” ทิวรู้สึกว่ามีใครบางคนมาแตะที่ไหล่เขา เขาจึงหันหน้าไปแต่ยังหันไม่ถึง 180 องศาก็...
“เพี๊ยะ!”
“มินเหรอ” ทิวงง
“คีย์อยู่ที่โรงพยาบาลที่ใกล้บ้านนาย ชั้น 11 ห้อง 108 ไม่ไปแกตายแน่ เพราะตอนนี้ภรรยานายกำลังตั้งท้อง! ”
ว่าแล้ว(ตบแล้วด้วย) มินก็เดินจากไป

ที่บ้านของมิน
“โธ่เว้ย น่าจะชกมันไปอีกซักเปรี้ยง 2 เปรี้ยง” มินว่าไปก็ระบายความโกรธโดยการชกประตูไปด้วย แต่เธอไม่รู้วาที่ประตูมีตะปูอยู่
“ฉัวะ”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

“เธอนี่น้า” ว่าแล้วก็ต้องพึ่งคิมอีกเช่นเคย
“โอ๊ยเจ็บน้า เบาๆหน่อยซิ” เขากำลังทายาให้มินอยู่
“เดี๋ยว จะทำหนักกว่าเดิมเนี่ยแหละทำอะไรไม่คิด”
“ขอโทษ”มินทำเสียงหงอย
“เมื่อกี้แฟนเธอมา”
“อดีต”
“เขามาชวนเธอไปกินข้าว”
“ช่าง”
“มิน”
“โอ๊ย”
“อ๊ะขอโทษ”
“....”
“เธอนี่บ้าจริงๆ”
“บ้าน่ะดีน้า”
“มิน พรุ่งนี้ไปกินข้าวกัน”
“อะไรน่าสงสัย จะตัดเงินเดือนฉันล่ะซิ”
“หรือจะให้บอกผู้จัการดีน๊ะว่าเธอโดดงานไปต่อยลูกค้า”
“แงงง ไปก็ได้”
“ดีมาก”

คืนวันต่อมา
มินลงจากรถของตัวเองด้วยชุดสีชมพูอ่อนๆมีระบายนิดๆลูกไม้หน่อยๆ กับส้นสูงคู่โปรด
“คิมนะคิม ทำไมต้องมากินร้านหรูๆก็ไม่รู้”
“มิน”
“ลี นี่นายมาทำ ..... ฉันโดนหลอกเหรอเนี่ย” มินตั้งท่าจะหนีทันที
“มินขอให้ฉันได้ปรับความเข้าใจ”
“ไม่ นี่ลีฉันจะบอกอะไรให้น๊ะ”
“^^”

“เราไม่มีอะไรเกี่ยวดองกันอีกแล้ว ฉันจะย้ายบ้านแล้วด้วย ลาก่อน”
“มิน”
“อย่ามาเรียกชื่อฉันน๊ะ เรื่องเรามันจบไปตั้งนานแล้ว”
“เพราะมันใชไหม”
“ถ้านายหมายถึงทิวละก็ นายผิด ทิวเขามีเมียแล้ว แล้วเมียเขาก็กำลังท้อง”
“หมายความว่า”
“แล้วถ้าถามว่า ทำไมเราถึงเลิกกันละก็มันเป็นเพราะนายนั่นแหละ”
“มิน”
มินวิ่งหนีสุดชีวิต
มินวิ่งมาตามทาง ที่ทั้งมืด แล้วก็ไม่มีรถซักคัน ฝมก็เริ่มตก มินนั่งลงและร้องไห้ ภาพในหัวเธอมีแต่ภาพของวันนั้น
ร่างของผู้ชายคนนึงปรากฏขึ้นในความมืดและท่ามกลางสายฝน เขาเข้ามาพยุงตัวมินขึ้นและกระซิบเบาๆ
“ขอโทษน่ะมิน” เขาคนนั้นคือคิม

“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ”
“ที่ไหนเนี่ย คุ้นๆไงไม่รู้”
“อรุณสวัสดิ์” คิมนอนอยู่ข้างๆมิน เธอเพิ่จะสังเกตุเมื่อกี้แหละ
“อรุณสวัสดิ์บ้านนายน่ะซิ เที่ยงแล้วเห็นมั๊ย”
“ก็บ้านผมน่ะซิ”
“อ่อ แล้วเมื่อวาน อืมจำได้ล่ะ นายโผล่ไปแบบพระเอกเลยล่ะซิ”
“ดีกว่าโผล่ไปแบบผู้ร้ายแหละน่า” มินทำท่าจะลุกขึ้น (ด้วยท่าทีเบื่อหน่าย) แต่กลายเป็นว่าเธอสวมแค่เสื้อเชิ๊ตสีขาวของผู้ชายตัวเดียวเท่านั้น
“นายเปลื่อนเสื้อให้ฉันเหรอ”มินหน้าซีดทีเดียว
“ปล่าวผมให้แม่บ้านเปลี่ยนให้น่ะ”
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว”
เขาหาววอดๆ แล้วก็มองมาทางมิน เขาเม้มปากแล้วก็หัวเราะ
“นายขำอะไร”
“ใครจะรู้”
“ตอบกำกวมน่ะนายอ่ะ”
“ปล่าว แค่นึกไม่ออกที่ดาวของร้านเดอะสตรีทจะยัง...”
“หยุดเลยน่ะ”มินกระโดดไปปิดปากคิมทันที
“เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะเลย”
“โหดจัง”
“ไปส่งหน่อยซิจะกลับบ้าน”จู่ๆมินก็พูดขึ้นมา
“ที่จริงมันต้อง จะกลับบ้านแล้ว ไม่ต้องไปส่งนะกลับเองได้ซิ”
“เอาน่ารถอยู่ที่ร้านอาหารนี่”
“คร้าบๆ”
“เสื้อฉันล่ะ”
“เชิญครับ”
“เสื้อผ้าฉันล่ะ”
“แฮะๆ”
“แฮะ เฮอะอะไรล่ะ”
“เราให้ป้าเขาเอาไปซักน่ะ”
“เออก็แค่นั้นแหละ”
“กิ๊งก่อง”
คิมเดินไปเปิดประตูและเดินกลับมาพร้อมเสื้อของมิน
“นี่ครับ”
“ขอบใจ”
มินหยิบเสื้อของเธอและเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อ


“คิม”
“อะไรเหรอ” พวกเขากำลังนั่งอยู่บนรถที่กำลังแล่นผ่านถนนสายหนึ่งอยู่
“เราทำงานที่นั่นมากี่ปีแล้ว”
“เอ....8ปีได้แล้วมั้ง”
“ก็ 14 ขวบซิน่ะ”
“ทำไมเหรอ”
“เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่น”
“อืม ผมเข้าใจ ก็เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ก่อนที่จะมาถึงที่นี่แล้วนี่เนอะ”
“ใช่” มินเริ่มจะน้ำตาซึม
“แต่บังเอิญจังเน๊อะ ผมก็จะย้ายบ้านเหมือนกันหยั่งงี้ร้านก็เจ๊งพอดีกัน ออกทีเดียว 2 คนยังงี้น่ะ”
“ออกไปไหนน่ะ”
“ก็...คิดว่าจะไปที่ อ่าว”
มินมองไปทางด้านหน้าคอนโดของเธอและพบคน 2 คนยืนอยู่ข้างหน้า
“คีย์”
“มิน เราขึ้นไปหาเธอแต่เธอไม่อยู่น่ะ”
“ออกจากโรงพยาบาลมาทำไม”
“คืองี้นะมิน คือว่า เราท้อง แล้วพอเขามาที่โรงพยาบาล เขาก็ตกใจน่าดูเลยละ”คีย์หัวเราะนิดๆแบบผู้หญิงๆ “เธอเป็นคนพาฉันไปโรงพยาบาลแล้วก็เป็นคนบอกเขาใช่ไหม ฉันขอบคุณนะ” คีย์เงยหน้ามาขอบคุณมิน

“อืม” เธอพูดได้แค่นี้
“พอฉันคลอดแล้ว ฉันจะมาเยี่ยมอีก”
“คีย์ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว ฉันจะย้ายออก” มินรีบพูดก่อนที่ตัวเองจะไม่กล้าพูด
“เธอจะย้ายไปที่ไหน” คีย์พูดด้วยน้ำเสียงที่มีแววเศร้านิดๆ
“คิดว่า อยากอยู่ใกล้ๆทะเล อยากพักผ่อนน่ะ”มินพยายามยิ้มเพื่อที่จะทำให้คีย์สบายใจได้บ้าง
“งั้นเดี๋ยวพอลูกฉันคลอดออกมาแล้ว ฉันจะไปหา ส่งจดหมายมาแล้วกันนะ” หลังจากนั้นทิวก็เดินมา เขายิ้มให้มินและกอดคอคีย์เดินจากไป
“เฮ้อ...ไปอีกราย”คิมเดินมาสมทบมินที่ยังยืนมองรถของทั้งคู่อยู่

มินนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่พูดกันค้างไว้ตอนอยู่บนรถ “ว่าไงยังไม่บอกเลยจะไปที่ไหน”
แต่ดูท่าทางคิมคงจะไม่ตอบเพราะตอนนี้เขาเห็นคนคนนึงเดินมา
“ลี”
“มิน วันนี้ผมไม่ได้มาให้คุณยกโทษให้ ผมจะมาลาคุณ”
“ลา? ไปไหน”
“ผมจะไปอเมริกา”
“อเมริกาเนื่ยน่ะ”
“ใช่ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง คิมฝากมินด้วยน่ะ”
“...” คิมไม่ตอบแต่พยักหน้า
“ขอบใจมาก ลาก่อน”
“อืม”

หลังจากที่ลีเดินไปแล้วมินก็ถอนหายใจเสียงดัง
“อีกราย”
“ดีใจหรือเสียใจ”
“ไม่รู้สึกอะไรเลย”
“ดีแล้ว รู้ไหม ผมว่า ผมคงต้องไปแล้วล่ะ”ว่าแล้วคิมก็เดินจากไป

“คิมนายคือคนที่จะอยู่ในใจฉันตลอดไป”


3เดือนถัดมา
ณ.บ้านริมหาดสีขาวที่สดใส หญิงสาวคนนึงที่ตอนนี้ใช้แต่เงินเก็บที่เก็บมาเกือบครึ่งชีวิตมาใช้ชีวิตที่แสนสุขเพียงคนเดียว

“จดหมาย?”มินเดินมาเปิดตู้จดหมาย เธอพบจดหมายอยู่ใบหนึ่งเธอจึงหยิบมันขึ้นมาพลิกและพบว่ามันเป็น ไปรษณีย์บัตรจากคีย์ มันเป็นภาพมินทิวและลูกน้อยตัวเล็กๆคนนึง
เธอมองเข้าไปในตู้จดหมายอีกครั้งและก็พบจดหมายอีกฉบับ มันเป็นไปรษณีย์บัตรเหมือนกัน มันเป็นภาพของร้านเดอะสตรีท
มินยิ้ม เธอหันอีกด้านหนึ่งขึ้นมาอ่าน

“ผมจะไปอยู่ใกล้ๆคุณ หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่างี้ไง”
“ว้ายยย” จู่ๆคิมก็โผล่มาข้างหลังเธอ
มินมองนิ้วของคิมที่ชี้ไปทางด้านหลัง
“บ้านใหม่ผม”
“........-o-.” มินทำหน้าพูดไม่ออก
“ดีใจล่ะซิ ทีนี้ก็ไม่ต้องเหงาแล้วน้า...”
“เหงา เหงว อะไรล่ะ นายจะมาสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตฉันล่ะซิ”
“ใจร้ายยยยย”
มินปล่อยให้คิมร้องโวยวายอยู่ตรงนั้น โดยตัวเองเดินหันหลังกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส