คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 3 ยูกิอาการน่าเป็นห่วง
a change for-ever love ยอมแลกได้...ให้นายคนเดียว ตอนที่3 ยูกิอาการน่าเป็นห่วง
โบบุล่ำบึ้ก
******************************************************************
A change for-ever Love 3 ยูกิอาการน่าเป็นห่วง
หลังจากที่กระจกลึกลับถูกส่งผิดห้อง วันรุ่งขึ้น... พัสดุที่แม่ยูกิตั้งใจส่งมาให้จริงๆ ก็มาถึงมือยูกิอย่างปลอดภัยโดยไม่ผ่านการหยอกล้อของโนบุ ช่วงวันหยุดหลังสอบกลางภาคเรียนได้สิ้นสุดลง บรรยากาศก็ดูเหมือนกับปีที่แล้ว ยูกิและโนบุก็ยังใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิมต่อไป จนกระทั่ง...
ปึดดดดๆๆ ปื้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงดูดช็อคโกแล็ตปั่นจนหมดแก้ว ของเหลวเย็นๆ ไหลเข้าไปอยู่ในพุงทั้งที่อากาศก็เย็นสบาย
"ช็อคโกแล็ต!!! ถึงfatฉันจะทานต่อ... แม้ว่าฉันจะทาน... แล้วมันไม่หล่อ... ว้า... หมดซะแล้ว โฮๆๆ *0* " หนุ่มหน้าเห่ยฮัมเพลงอยู่ข้างสนามบอลอย่างสุขใจ โดยที่หน้าตาเพี้ยนๆ ของเขาไม่ทันได้มองลูกบอลบนฟ้าที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา
ฟิ๊ววววว...ปั้ก!! เจี๊ยกกกกกซ์!!!
บอลพุ่งเข้าเป้า (ศีรษะ) อย่างจัง จนหัวยูกิทิ่มสนามหญ้า แก้วช็อคโกแล็ตปั่นในมือถึงกับกระเด็นไปไกล งึกๆๆๆ ยูกิสั่น... สั่นด้วยความแค้น
"เฮ้ย ยูกิ เก็บบอลที! " โนบุตะโกนเสียงดังออกมาจากสนาม
"อารายฟะ... เจ็บตัวแล้วยังต้องเก็บให้มันอีก โนบุแก... แกทำให้เวลาแห่งความสุขฉันหดหาย! ฮึ่มมมม" พูดจบยูกิก็ทำหน้าประหลาดใส่ หัวของเขายังมีดินกับหญ้าติดอยู่เลย
"ไวๆ ดิ" โนบุตะโกนเข้ามาอีก
ยูกิทำหน้าไม่พอใจตอบกลับ แต่ถึงอย่างนั้นยูกิก็ต้องเก็บบอลให้อยู่ดีนั่นแหละ... ก็เพราะตอนนี้ยูกิต้องอาศัยที่อยู่ของโนบุเพื่อซุกหัวนอนอยู่น่ะสิ ยูกิเลยไม่อยากจะขัดใจเขามาก แล้วอีกอย่างตอนนี้ยูกิก็อยากเล่นบอลด้วยแล้ว
"เอ้านี่! " ยูกิโยนบอลให้โนบุหน้าหล่อ กองหน้าผู้ยิงประตูมาแล้วหลายสนาม
"คนเล่นขาดคนนึง เข้าฝั่งโน้นเลยยูกิ" โนบุชวนไอ้หน้าเห่ยที่หัวทิ่มไปเมื่อครู่ให้เข้ามาเล่นบอลกันเหมือนเคย ยูกิผงกหน้างึ่กๆ แล้วมองไปที่อีกฟากของสนาม
"ฝั่งโน้นหรอ? "
"กองหลังว่างอยู่น่ะ ยูกิ นายช่วยหน่อยนะ" นักบอลอีกคนบอกยูกิ และแล้วเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นอีกครั้ง!
…
ยูกิวิ่ง!! วิ่งไปวิ่งมา... วิ่งไปวิ่งมา!! จนลิ้นห้อย...
"ส่งมา" โนบุเรียกบอลจากเพื่อนในทีมเดียวกัน รับบอลแล้วลากบอลจี้เข้าหาประตูด้วยทักษะการเลี้ยงบอลที่รวดเร็ว เขาล่อหลอกฝ่ายตรงข้ามอย่างเหนือชั้น
ยูกิวิ่งเข้ามาแย่งบอลจากโนบุทันที!
โนบุล็อกหลบยูกิไปได้!
โนบุได้จังหวะ ยิงประตูเข้าไปอย่างสวยงาม!
ยูกิเสียหลัก! หัวทิ่มลงไปกลิ้งบนพื้นอย่างสวยงามเช่นกัน!!
ฮ่าๆๆ โนบุหัวเราะเสียงดัง หนุ่มหน้าหล่อวิ่งตรงมาที่ยูกิหัวทิ่มแล้วเยาะเย้ย
"หิวหญ้ารึไง? เป็นวัวเรอะ" คำถามหยามๆ ถูกถามใส่ยูกิ โนบุทำหน้าทะเล้นเดินกลับไปฝั่งตัวเองด้วยความสะใจ ผลคือนายหน้าเห่ยลุกขึ้นนั่งปัดหญ้าบนหัวด้วยอารมณ์ที่แค้นมากขึ้นไปอีก
"ฮึ่มม แกคอยดู... ไอ้โนบุ ฉันจะไม่ให้นายผ่านเข้าไปยิงเป็นครั้งที่สอง ไม่ยอมหรอก ฮ่าๆๆ คอยดู คอยดู คอยดู จะเตะให้ขาหักเลย ฮ่าๆ พลังช็อคโกแล๊ตตต ลุยย! "
แล้วเกมการแข่งขันก็ได้ดำเนินต่อไปอย่างร้อนแรง ยูกิทุ่มเททำหน้าที่ป้องกันการบุกของโนบุซึ่งเป็นกองหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างเต็มที่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รอดพ้นจากการเสียประตูได้เลย ทีมยูกิเสียประตูที่ 2 และ 3 อย่างรวดเร็ว
ซ่วบ!! บอลเสียบเข้าประตู ผลคือ 3 ประตูต่อ 0
ยูกิล้มตัวลงกับพื้น เขาถึงกับลิ้นห้อยจนถึงคาง ยูกิรู้สึกว่าเหนื่อยสุดๆ ในชีวิต ไม่เคยเหนื่อยแบบนี้มาก่อน เขากำลังหอบฮัก
"แฮ่กๆ เหนื่อยแทบอ้วกเพราะกระซวกน้ำปั่น!! "
ผู้รักษาประตูรุ่นเด็กหันมามองยูกิ "เอ๊อ... คุณยูกิค๊าบ... มาเล่นแทนผมไหมล่ะค๊าบ จะได้พักเหนื่อยให้หายจุก ผมเล่นกองหลังแทนให้ไหม? " ผู้รักษาประตูหัวเกรียนชักชวนให้ยูกิเปลี่ยนตำแหน่ง
"เออดี... เอาสิ ฉันเหนื่อยจะแย่ ขอบใจนะน้องชาย ^^ "
ยูกิเปลี่ยนไปใส่ถุงมือ เตรียมพร้อมจะรับลูก ทำท่าเหมือนผู้รักษาประตูมืออาชีพ โอ้ววว ฉันพร้อมเต็มที่แล้วเฟ้ย! ยูกิพักเหนื่อยได้ไม่นาน โนบุก็ลากบอลบุกขึ้นมาถึงหน้าประตูอีกครั้ง!
โนบุได้จังหวะเตะบอลด้วยหลังเท้า บอลพุ่งตรงเข้ามาที่ประตู!
ยูกิไม่รอช้า กระโดดลอยตัวกลางอากาศ หน้าตามุ่งมั่น หวังจะเซฟลูกนี้ให้ได้
"ว๊ากกก!! *0* "
ลูกบอลพุ่งเข้ามาอย่างแรง! ผ่านมือของยูกิไป !
ปั้กกกกกก! อู๊ฟฟฟฟฟ!!
ยูกิใช้หน้าเห่ยๆ รับบอลอย่างไม่ตั้งใจ จมูกแดงก่ำ เลือดกำเดากระฉูด...
"จ๊ากกก!?! "
บอลกระเด้งเสียบมุมประตูไปอย่างสวยงาม 4 ประตูต่อ 0
หนุ่มหน้าเห่ยหล่นลงมาจากอากาศ ตัวกระแทกลงกับพื้นดัง อ้อก!
...
"เฮ้ย ยูกิ โทษที ไม่ได้ตั้งใจว่ะ แต่ก็ 4 - 0 ฮ่าๆ " โนบุเข้ามาแกล้งขอโทษยูกิที่หน้าประตู โอวไอ้เพื่อนเลว...
"จุก เหนื่อย ไม่ทน โอยยย กลับเหอะว่ะ แง่กๆ พรวดๆ " ยูกินอนแผ่หราประท้วง เขาแกล้งทำเป็นดิ้นกระแด่วๆ เลือดกำเดาไหล หมดสภาพสุดๆ
"อะไรกันยูกิ แค่นี้เหนื่อยงั๊ย เออ... แต่ก็มืดแล้วจริงๆ งั้นกลับก็กลับ ลุกขึ้น เอ้า! " โนบุยื่นมือดึงยูกิให้ลุกขึ้นยืน ไอ้หน้าเห่ยยกตัวขึ้นจากพื้นหญ้า แต่อยู่ๆ โนบุก็กลับรู้สึกผิดปกติ เขาก้มลงมองยูกิที่กำลังง่วนอยู่กับการปัดหญ้าออกจากหัวด้วยความสงสัย
"เฮ้ยยูกิ... ฉันว่า... ฉันสูงขึ้นหรือเปล่า? "
ยูกิทำหน้างง "หาา... อะไรของแก... แกเป็นพวกบ้าความสูงหรอเนี่ย ไม่รู้มาก่อนเลยยยย โห่ว... ไร้สาระ กลับเหอะ! "
"บ้าความสูงอะไร? ฉันพูดจริง นายดูเหมือน... เตี้ยลงไปรึเปล่า?? " โนบุขมวดคิ้วสงสัย เขาถามซ้ำอีกที
"เอ้อ โนบุ เย็นนี้แวะ อิโตโยะโกะโด* ด้วยนะ ฉันต้องซื้อผักกับเนื้อไปทำกับข้าว... ไม่ไหวๆ นายกยุคนี้ของแพ๊งแพง บลาๆๆ " ยูกิไม่สนใจโนบุเลยสักนิด เขาเดินไปบ่นไป ออกจากสนามบอลไปอย่างเหนื่อยล้า
โนบุหันไปมองเพื่อนหลายคนที่เล่นบอลอยู่ข้างๆ เพื่อวัดความสูง พอยืนวัดไปวัดมาเขาก็ยิ่งสงสัยหนักกว่าเก่า
"คนเรามันเตี้ยลงได้ขนาดนั้นเลย? เฮอะ... เพิ่งรู้แฮะ..."
[หมายเหตุ *อิโตโยะโกะโด* คือซุปเปอร์มาร์เก็ตอันดับหนึ่งที่มีทั่วไปในญี่ปุ่น ]
สัญลักษณ์ Mercedes Benz ดูเด่นมาแต่ไกล รถสปอร์ต SL-Class สีดำถูกขับเข้ามาจอดอย่างนุ่มนวล ที่เบาะนั่งคนขับคือโนบุ ลูกเศรษฐีโรงแรม5ดาว เบาะข้างๆ เขาคือยูกิ (ลูกแม่ค้าขายข้าวหน้าห้าง) ตอนนี้ยูกิกำลังทำหน้าหอบแฮ่กๆ เพราะยังไม่หายเหนื่อยจากการเล่นบอล...
กรึก! โนบุดึงกุญแจออก [กล้ามแขนขึ้นเป็นมัดๆ เล้ย! ] ส่วนยูกินั่งหน้าซีด
"ฉันขอรออยู่บนรถดีกว่า ไม่ไหวจริงๆ นายไปเลือกของสดเอาเองนะ แล้วดูวันที่ด้วยล่ะ...ไม่งั้น.... "
"เออๆ เข้าใจแล้ว แล้วอย่าตายบนรถฉันล่ะ ขี้เกียจเอาศพแกไปทิ้งแม่น้ำว่ะ (หั่นศพไม่เป็นด้วยหึหึ) " โนบุพูดก่อนที่จะเปิดประตูรถออกไปอย่างรีบร้อน เหมือนเขาจะเห็นอะไรสักอย่าง
พอโนบุเข้าอิโตโยะโกะโดไปสักพัก ยูกิก็เหลือบสายตาตี่ๆ ไปเห็นสาวซายูมิที่เดินออกมาจากในนั้น ยูกิไม่รอช้า รีบลงจากรถเพื่อเดินเข้าไปหา ภายในใจคิดว่านี่แหละ! คือโอกาสดีที่จะบุกก่อน เสร็จแน่ๆ หุหุหุ
"ต้องเข้าไปเก๊กหล่อซะหน่อยแล้วว ว้าวววว จีบเลย จีบเลยยย จีบเลยยยย! " ยูกิจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปไม่ได้ เค้าเริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง... อาการเหนื่อยเมื่อครู่ได้ถูกพลังแห่งรัก (หื่น) ข่มเอาไว้จนมิดชิด
ยูกิรีบก้าวเท้าเดินอย่างว่องไวเพื่อเข้าไปทักทายสาวร่างน้อยซายูมิ มีคุณตาคนนึงเดินก้มหน้าไม่ทันระวัง... ตาแก่เดินไปตัดหน้ายูกิเข้าซะงั้น !!
เฮ่ย!! เย้อออ... โครม!!!
ของที่คุณตาถือเต็มสองมือร่วงหล่นกราว
"โอยย ตาน่ะมีลูกกะตา แต่ลูกกะตาของตาน่ะไม่ทันระวัง ขอโทษนะพ่อหนุ่มเอ้ย..."
"เอ่อ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วยเก็บให้" ยูกิรีบก้มลงเก็บของอย่างเร่งด่วน แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ซายูมิเดินลับตาหายไปกับผู้คนพลุกพล่านแถบชานเมือง... โฮว... โอกาสทองหลุดลอยไปกับตา
"จะเข้าไปหาแม่หนูคนนั้นรึพ่อหนุ่ม? " คุณตายิงคำถามใส่ชายหน้าเห่ยผู้ห่อเหี่ยว
"ใช่ครับ… " ยูกิทำหน้าเศร้า
"คนเราน่ะ ถ้าได้เป็นคู่กันจริงๆ ต่อให้อะไรมาขวางมันก็ขวางไม่อยู่หรอกจริงมั๊ย?"
"ครับ! อะไรก็ขวางไม่อยู่ แต่เธอหายไปแล้วนี่ค๊าบ..."
"โฮ่ๆ เวลายังเหลืออีกเยอะแยะ พ่อหนุ่มเอ้ยย นายน่ะเป็นคนดี ถึงจะไม่หล่อแต่ก็อย่าย่อท้อ สู้ต่อไป ตาไปก่อนล่ะ โฮ่ๆๆๆ " คุณตาเดินจากยูกิไปอย่างช้าๆ พร้อมกับโอกาสที่หลุดลอย...
ยูกิต้องเดินหน้าละห้อยกลับไปนอนรอโนบุบนรถเหมือนเดิม... เขาได้พลาดโอกาสสำคัญที่จะเข้าไปจีบซายูมิ ผู้หญิงคนที่ยูกิหมายปองมาตลอดตั้งแต่วันที่สอบเข้าโทได...
ยูกิหลับไปสักพัก... แล้วเขาก็ลืมตาขึ้นมองเหตุการณ์แปลกๆ ตรงหน้า
"ยูกิ!!! ดูหัวแครอทนี่สิ ฮ่าๆๆ ฉันเก็บมาได้จากในนั้นน่ะ" โนบุดึงหัวแครอทขนาดใหญ่กว่าตัวคนออกมาจากถุงกระสอบใบยักษ์ แต่ที่แปลกกว่าก็คือ ซายูมิในชุดกระต่ายสีขาวขนปุกปุยเกาะหัวแครอทออกมาด้วย??
"ม่ายยยยยยย อ้ายยโนบุ แกติดสินบนกระต่ายน้อยรึ!!! "
...
กึกๆๆ โนบุเขย่าตัวยูกิจนหน้าเห่ยๆ กระเพื่อม
"ยูกิ... นายเป็นอะไรหรือเปล่า า า า " เสียงทุ้มๆ ของโนบุดังเข้าไปในความฝัน
"อ๊ากกกกกกกกก ซายูมิ เฮือก! " ในที่สุดยูกิก็ตื่น โนบุทำหน้างงอยู่ข้างๆ
"นายเป็นไข้หรือเปล่าน่ะ เหงื่อเปียกเบาะรถฉันหมดแล้ว เฮ้ย ดูดิ! โชกเลย... "
"เปล่าๆ ฉันแค่ฝันร้าย นายเจอ... "
"ซายูมิอะเหรอ... ฉันเพิ่งได้เบอร์เธอมาเมื่อกี๊ คืนนี้ฉันจะไปเที่ยวกับเค้าไง ฮ่าๆ ขอโทษนะครับที่นำไปก่อน ^^ "
โนบุหัวเราะอย่างหน้าตาเฉย สมใจที่แย่งผู้หญิงที่เพื่อนชอบได้อีกครั้ง
"นะ น น นาย ไอ้...โนบุ" ยูกิแกล้งยื่นมือจะไปบีบคอโนบุด้วยความอาฆาตแค้นอย่างเข้มข้น แต่ตัวเองกลับหน้ามืดเองซะนี่...
แง่ก... ยูกิวูบลงนอนที่เบาะต่อ... หน้าซีดเหมือนไก่ต้มตากแดด โนบุเอามือแตะหน้าผากยูกิ
"เฮ้ย! ตัวร้อนนี่หว่า เป็นไรวะ เฮ้ยๆๆ " โนบุเขย่าตัวยูกิแรงๆ จนยูกิฟื้นขึ้นมาและทำหน้าประหลาดใส่เขาอีกครั้ง ปากจู๋ขมุบขมิบ (แง้กๆ)
"ตอนนี้ฉันแค่กำลังปวดใจ... ปวดหัว หรือไม่ก็ปวดท้อง... หรือไม่ก็ปวด โอย... ปวดไปหมด... โลกช่างโหดร้ายกับฉันจริงๆ สลบต่ออีกดีกว่า เฮือกก..."
"เออ... บ้าไปแล้ว! เดี๋ยวแวะคลินิคให้แล้วกัน เล่นบอลแพ้แค่นี้ทำเป็นสำออย ฮ่าๆ " โนบุพูดจบก็สตาร์ท Mercedes Benz คันหรู ปิดหลังคารถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ยูกิแกล้งทำหน้าเบะเหมือนเด็กๆ ที่กำลังจะร้องไห้ เขาเกลียดการฉีดยาที่สุดในโลกตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว แต่ใครๆ ก็ชมว่ายูกิน่ะเก่ง เพราะชอบทำหน้าตลกเวลาโดนฉีดยา แต่ที่จริงแล้ว หน้าตายูกิมันตลกอยู่แล้วต่างหาก แล้วพอฉีดเสร็จเด็กหน้าตลกก็ร้องไห้ใหญ่ ยูกิกลัวการฉีดยามากจริงๆ
"อ๊าาาา ฉันเกลียดเข็มมมมมมมมมมมม ไม่ฉีดยาแก้ไข้ ม่ายอาวววววว โอ๊ววว สลบต่ออีกรอบในบัดดล... เฮือก..." ยูกิโวยวายเสียงดังลั่น ก่อนที่จะสลบเหมือดแน่นิ่งไปอีกที
เวลาผ่านไป....
...........
.......
.....
..
"แทน แทน แท๊นนน เสร็จแว้ววว!! แกงกะหรี่เร้าใจสไตล์ยูกิ โฮ่ะๆๆๆ " ยูกิยกหม้อแกงกะหรี่ที่ทำจากผงแกงกะหรี่สำเร็จรูปออกจากเตาพร้อมเสิร์ฟเป็นอาหารเย็น อันที่จริงที่ใช้ของสำเร็จรูปก็เพราะว่าขี้เกียจน่ะ ไม่ใช่เพราะไร้ฝีมือ หุหุ
"ฉีดยาเข้าไปหายซีดเลยรึไงไอ้หน้าเห่ย อื้มม แต่กลิ่นก็หอมดีนะเนี่ย" โนบุแซวยูกิแต่น้ำลายก็เริ่มไหลแล้ว
"เออ... ทีหลังไม่ต้อง... แง่งๆๆ (เจ็บตูดอิ๊บเลยอ่า...) " ยูกิชูทัพพีตักข้าวขึ้นขู่
"ตักข้าวไวๆ หิวแล้ว" โนบุออกคำสั่ง
"ได้คร๊าบเจ้านายย เออ นี่ถ้าฉันไม่ติดโทไดนะ เชื่อไหม ฉันจะเรียนทำอาหาร! ฮะๆๆ " ยูกิตักข้าวร้อนๆ เสิร์ฟบนจานหรูสองที่ จานชามที่คอนโดนี้ใบไหนๆ ก็น่าใช้ไปหมด
"อื้มม รสชาติก็ใช้ได้นี่ รสชาติไม่แปลกเหมือนหน้านายนี่หว่า ฮ่าๆ " โนบุเริ่มกินข้าวหน้าแกงกะหรี่อย่างน่าอร่อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะหลอกด่าเพื่อน
"ไม่ให้เสียชื่อลูกแม่ค้าขายข้าวอยู่แล้วน่า เฮ่ยๆ กินรอด้วยดิ "
"ยูกิ... (งั่มๆ ) ถ้านายเป็นโรคประจำตัวอะไรก็บอกฉันก็ได้นะ (งั่มๆ ) ฉันไม่เคยเห็นนายไม่สบายจนถึงกับสลบนี่หว่า... "
ยูกิฟังที่โนบุพูด เขาคิดสักพักแล้วทำหน้าระรื่นต่อ "ก็วันก่อนฉันตากฝน วันนี้ก็กินน้ำปั่นอีก แล้วยังไปเล่นบอลกับพวกนาย ปกติฉันก็เป็นหวัดง่ายอยู่แล้ว แค่ไม่ได้ระวังก็เลยเป็นไข้ไงเล่า โรคประจำตัวอะไร ไม่มีหรอก ม่ายมี๊ ฉันแข็งแรงจะตายไป โฮ่ๆ "
โนบุยิ้มให้กับความขี้โม้ของยูกิ ทำไมเขาถึงมีเพื่อนบ๊องๆ แบบนี้ได้นะ โนบุหมั่นไส้เลยแถมด้วยการยิงคำถามให้ยูกิอีกคำถาม
"แล้วเรื่องซายูมิล่ะ ปกติแล้วเนี่ย... ถ้าผู้หญิงที่นายชอบโดนจีบตัดหน้าไปนายจะซึมทั้งวัน...โมโหฉันแทบตาย แต่วันนี้ไม่ยักกะซึม? "
"มันก็ใช่ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่... เอ่อ... มันไม่เหมือนกันน่ะ เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยฉันก็เข้าใจโลกนี้ซะแล้ว ถ้าฉันกับซายูมิเป็นคู่กันจริงๆ ต่อให้เป็นนาย... หล่อๆ อย่างนาย ซายูมิก็ไม่หวั่นไหวหรอกโว้ย โอ้ว ปรัชญาลึกซึ้งจริงๆ เรา ฮือ..."
ยูกิพยายามคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อให้รู้สึกสบายใจ เขาโดนโนบุแย่งหญิงมาจนชินระหว่างที่ทำสงครามจีบหญิงกันเมื่อสมัยมัธยม พอมาแย่งซายูมิกันในครั้งนี้ ยูกิจึงคิดเผื่อใจไว้ไม่น้อย
หงืด... หงืด... เสียงโทรศัพท์โนบุสั่น เขารับสาย
"สวัสดีครับคุณป้าทาโกะ ^^ " โนบุทักทายด้วยเสียงที่สดใส
"เป็นยังไงบ้างล่ะโนบุ พักนี้ไม่มาที่บ้านใหญ่บ้างเลยนะ" เสียงจากต้นสายเปิดคำถามที่ต้องการคำตอบทันที ป้าทาโกะคือแม่นมคนที่เลี้ยงโนบุมาตั้งแต่เด็กๆ
"โอ้ย... ช่วงนี้เพิ่งสอบเสร็จน่ะครับ คิดถึงป้าทาโกะสุดๆ ไปเลย ว่าจะไปหาอยู่พอดี แหะๆ "
"แหม ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวาน แล้วเราไม่คิดถึงคุณพ่อคุณแม่บ้างรึไง ท่านพึ่งจะบินกลับไปอังกฤษเมื่อวานนี้เอง"
"หึ... ผมจะไปคิดถึงพวกท่านทำไมครับ บินกลับมาญี่ปุ่นยังไม่บอกผมเลย ถ้าวันก่อนป้าไม่โทรมาบอก ผมก็คงไม่รู้ ผมไม่ไปหาล่ะดีแล้ว -*- " โนบุเปลี่ยนเสียงเป็นเสียงจริงจัง ยูกิหันมามองหน้า
"โถ่... ลูกเอ๊ย ก็คุณพ่อคุณแม่ท่านทำงานหนัก เราก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาท่านสิ"
"ทำงานไปทำไมล่ะครับ ผมไม่ได้ต้องการสิ่งที่พวกท่านกำลังทำ แต่อย่าพูดถึงเลยครับ มันจบไปนานแล้วล่ะ ผมทำใจได้นานแล้ว..."
"โธ่..."
"ว่าแต่คุณป้าแหละคร๊าบ สบายดีมั้ย? เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่าน๊า ^^ นะคุณป้าคนสวยของผม "
"แหม... ขี้เล่นไม่เปลี่ยนเลยนะเราเนี่ย ป้าว่าจะไปฉีดโบท็อกซ์อีกสักหน่อยน๊า จะได้สวยเด้งสมกับที่เป็นแม่นมของคุณชายโนบุสุดหล่อยังไง โฮ่ๆๆ "
"เอาเลยครับคุณป้า ผมสนับสนุน ฮ่าๆๆ "
"ว่าแต่เราเถอะ... หาแฟนเป็นตัวเป็นตนได้รึยังล่ะหืม? "
"เรื่องนั้นหรอครับ... หึหึ นอกจากคุณป้าแล้ว พวกผู้หญิงน่ะน่าเบื่อจะตาย วันๆพวกหล่อนก็ดีแต่เม้าธ์ดารา นินทาผู้ชาย คุยอะไรไร้สาระ ผมแค่พาพวกหล่อนไปนอนด้วยแล้วก็บ๊ายบายเลยล่ะครับ"
"เอ้า! เรานี่นะ เกเรจริงๆ ไม่สงสารเค้าบ้างรึไง?"
"สงสารทำไมกันล่ะครับ สงสารผมดีกว่านะคุณป้า มีแต่พวกผู้หญิงที่คิดจะจับผมแต่งงาน ลูกไม้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไปหมด ผมถึงไม่ค่อยอยากพูดด้วยไงครับ ฟันแล้วทิ้งเลย ฮ่าๆๆ "
"เออ แล้วกำลังทำอะไรอยู่ล่ะเรา ทานอะไรรึยังล่ะฮึ? "
"กำลังทานครับ" โนบุหันไปสบตายูกิที่กำลังแอบแย่งข้าวในจานเขา
"แล้วนี่อยู่คนเดียวหรอ? เหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ "
"อ๋อ... เสียงหมาน่ะครับ ผมเลี้ยงหมาไว้ตัวนึง แต่มันเป็นหมาวัดน่ะครับ หน้าตาเห่ยๆ ฮ่าๆๆ "
"ถ้างั้นก็ทานข้าวไปเถอะนะ ป้าไม่กวนละ"
"สวัสดีคร๊าบ รักนะคุณป้านะครับ จุ๊ฟๆ^^ " โนบุกดวางโทรศัพท์ แล้วหันมาถลึงตาใส่ยูกิที่ทำหน้าบูดอยู่
"ทำเป็นปากหวาน หมั่นไส้ๆ โนบุ... แกว่าฉันเป็นหมานี่ มาต่อยกันมั้ยล่ะ? " ยูกิรวมคิ้วไว้ที่หน้าผาก ทำหน้าโหดแบบมีเงามืดแห่งความแค้น
"หึหึ... ต่อยกับหมอไปก่อนเหอะ นักเลงอะไรวะกลัวเข็ม"
"ฮึ่มม... ตายซะเถอะแก" ยูกิถือตะเกียบขึ้นมาทำท่าจะแทงลูกตา ส่วนโนบุก็กินข้าวหมดพอดี
"เอ่อ... ฉันต้องไปก่อนแล้วนะเพื่อนรัก พอดีคืนนี้ฉันมีนัด นายว่า... ซายูมิจะคอแข็งมั๊ยอะ? ฮ่าๆๆ คืนนี้อาจจะไม่กลับก็ได้นะยูกิ...ไปแป๊บเดียวเสียวน๊านนาน วู้ฮู้ววว" พูดจบโนบุก็คว้ากุญแจเดินออกไป
"เฮ้ย ไอ้โนบุ ถ้าแกจีบเธอติด ก็อย่าทิ้งเธอนะโว้ย! เฮ้ยยย!! " ยูกิตะโกนตามหลังโนบุไป แต่ก็ไม่มีแม้เสียงสะท้อนกลับมา...
แก๊ง… แก๊ง... ซ่า... เสียงยูกิยืนล้างจานอยู่ในครัว
"ทำฉันก็เป็นคนทำ ล้างฉันก็เป็นคนล้าง... ไอ้นี่มัน... " ยูกิหยุดบ่น เขาชะงักกับอะไรบางอย่าง... ตาตี่ๆ ที่ไร้เสน่ห์ของเขาจ้องมองลงไปที่อ่างล้างจานให้ชัดๆ อีกที
"อ่างมันสูงขึ้นตั้งแต่เมื่อไร?? หรือว่าฉันจะเตี้ยลงไปจริงๆ ?? เฮ้ย... คนอะไรเตี้ยลงได้ เฮอะ? สงสัยจะไม่สบายหนักแล้วเรา ตาเขแล้ว"
ยูกิมองอย่างสงสัย ลมเย็นๆ พัดเข้ามาทำให้ยูกิขนลุกเกรียว เขาไม่ได้สนใจอะไรพิเศษ ได้แต่ลงมือล้างจานต่อไปจนเสร็จ... จากนั้นก็เดินไปเปิดทีวีดู
....
"ทำไมถึงทิ้งฉันไปคะ โฮๆๆ คุณไม่มีหัวใจรึไง? " เสียงนางเอกจากซีรีย์เกาหลีดังออกมาจากทีวี
"เอ้า... นางเอกโดนทิ้ง... เอ้าๆๆ โถ่เอ๊ย แค่โดนทิ้งทำเป็นร้องไห้ ดูอย่างตูนี่... ยังไม่เคยแม้แต่จะมีแฟนเลย!! ต้องรักษาความบริสุทธิ์ไปจนตายซะล่ะมั้ง เฮอะ... ไม่ยุติธรรมเลยยย แม้ง!!" ยูกิหน้าบูดโวยวาย วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เขาโดนแย่งหญิงตัดหน้าไปอย่างหวุดหวิด
เสียงละครจากในทีวีในหลายๆ ฉากที่ผ่านเข้ามา เป็นเหมือนกับบทเพลงกล่อมให้ยูกิเริ่มง่วง ตาของยูกิเริ่มตาหรี่ลง... หรี่ลง... จนปิดสนิท...
โป๊ก! หัวยูกิโขกลงบนขอบโต๊ะ
"โอยยย เจ็บๆๆๆ วันนี้ทำไมมันง่วงแต่หัวค่ำเลยล่ะเนี่ยย ฮ๊าวววว กินยาแล้วนอนหลับเลยดีกว่า ฮ๊าววว... โอย! ง่วง! "
ยูกิเดินออกมาจากห้องรับแขกอย่างเนือยๆ เขารู้สึกว่าเนื้อตัวมันปวดเมื่อยแปลบๆ ทั่วไปหมด แล้วสายตายูกิก็สะดุดเข้ากับกระจกโบราณที่วางทิ้งไว้ตั้งแต่หลายวันก่อน มันถูกทิ้งไว้ตรงนั้นนานแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสนใจ...
"อ้าว ร้าวตั้งแต่เมื่อไหร่อะ นี่หน้าตาฉันดีจนส่องกระจกร้าวเลยรึไง? เฮอะๆ ส่องยังไงนั่น... สวัสดี! ไอ้เจ้ากระจก... ลงกล่องไปก่อนนะ ว่างๆ ฉันจะพาไปคืนเจ้าของเอง"
ยูกิห่อผ้าอย่างเรียบร้อยแล้วใส่กระจกไว้ในกล่องตามเดิม
"ฮ๊าววววว ง่วง! "
อีกฟากนึงของเมือง... โนบุกำลังมีนัดกับซายูมิในผับ เสียงเพลงและความมืดสลัวของผับแห่งนี้เคยทำให้ชายหญิงหลายคู่ได้จบลงที่โรงแรมหลายต่อหลายครั้ง โนบุและเพื่อนๆ รวมถึงซายูมิกำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาที่โนบุจะคุยอะไรบางอย่างกับซายูมิ
"เอ่อ... ขอบคุณนะคะ แต่ฉันต้องขอคิดดูก่อนค่ะ" ซายูมิตอบโนบุ พร้อมก้มหน้าขอโทษเขาเบาๆ
"เธอว่าไงนะ? " โนบุทำหน้าแปลกใจ
"ตอนนี้ฉันยังไม่อยากมีแฟนค่ะ เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะโนบุ" ซายูมิตอบโนบุเป็นครั้งที่สองด้วยความตรงไปตรงมา
"ทำไม... เอ่อ... อืม... ไม่เป็นไร... มีเพื่อนฉันคนนึงชอบเธอแบบจริงใจมากๆ เธอควรจะพิจารณาเค้าให้ดีๆ เขาชื่อยูกิ จำชื่อเขาเอาไว้ล่ะ" โนบุพูดด้วยน้ำเสียงปกติทั้งๆ ที่ซายูมิเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธโนบุ
เพล้ง!!!
อยู่ๆ แก้วเหล้าโต๊ะข้างๆ ก็ตกลงมาแตกซะงั้น เสียงดังผิดปกติจนคนในผับถึงกับเงียบกันไปหมด โนบุตกใจจนชะงัก เขารู้สึกเหมือนกับว่า... ลางร้ายกำลังมาเยือน
"เอ่อ ซายูมิ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ไว้เราเจอกันใหม่ที่มหาลัยนะ บาย"
"บ๊ายบายจ้ะ" ซายูมิยิ้มและโบกมือลา ก่อนที่โนบุจะรีบเดินออกไปจากผับโดยไม่ได้ร่ำลาเพื่อนคนอื่นเลย
ที่บนเตียงเดี่ยวแสนสบาย แอร์เย็นสดชื่นน่านอน แต่ผู้ชายหน้าเห่ยๆ บนเตียงกำลังฝันร้ายจนเหงื่อท่วมตัว
"เฮือกกกกก ฝันร้ายอีกแล้ว" ยูกิตกใจตื่นกลางดึก เขาค่อยๆ ลุกออกจากที่นอน และเดินไปเปิดไฟ เดินงัวเงียๆ ไปหยิบน้ำในตู้เย็นขึ้นมาดื่ม...
"อึ้ก อึ้ก อึ้ก (เสียงดื่มน้ำ) โอย... ฝันร้ายเพราะหิวน้ำมากนี่เองเรา... อึ้ก อั๊ก อั้ก อ่อก อ่อก อ้อกกกก อ้อกกกก!! " ยูกิสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปอย่างรุนแรง
"อ่อก อ่อก อ่อก โฮ้ก!! " เลือดพุ่งออกจากปากและจมูกของยูกิ!
"เฮ้ย!! นี่มัน ล ล เลือด... ฉันเป็นอะไร... " ทันทีที่เห็นเลือดตัวเองใบหน้าของยูกิก็กลายเป็นสีขาวโพลนในพริบตา
"แอ้ก อ่อก พรวดด!! " ยูกิสำลักจนลิ่มเลือดพุ่งออกจากปากไม่หยุด ทั้งจมูก หู และตา ก็มีเลือดแดงๆ ทะลักออกมาด้วย...
"ใครก็ได้... อ้อก... โนบุ... อยู่ข้างนอกนั่นมั้ย... ช่วยฉันที... " เสียงแผ่วเบาหลุดออกจากปากยูกิก่อนที่เขาจะหมดสติไป...
ปัง! ปัง! ปัง !!! โนบุพังประตูห้องเข้ามาช่วยยูกิในทันที พร้อมกับทีมแพทย์ฉุกเฉินอีกสามสี่คน
"ยูกิ... นายอย่าตายในคอนโดฉันนะเว้ยยย!! ฉันเตือนนายแล้ว ฉันเตือนนายแล้ว" โนบุเขย่าตัวยูกิแต่ก็ไม่ฟื้น ทีมแพทย์เริ่มใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตที่หน้าอกของยูกิ เพื่อกระตุ้นให้หัวใจไม่หยุดเต้น
ปึด! เฮือก...ปึ้ด! เฮือกกก ปึ้ด!! ตี๊ด............................................. สัญญาณชีพจรหยุดเต้นจนเป็นเสียงยาว
ยูกิยืนมองร่างตัวเองจมกองเลือดและความพยายามทั้งหมดของโนบุที่ไม่เป็นผล ที่ประตูห้องมีหญิงสาวผมม้าสีดำขลับ ผมหล่อนยาวจนถึงเอวและอยู่ในชุดสีแดง หล่อนกระซิบเรียกยูกิเบาๆ อยู่ที่หน้าประตู...
"ยูกิจ๊ะ... ได้เวลาแล้วล่ะ ต่อไปฉันจะรักษาเธอเอง... อย่างสมน้ำสมเนื้อ... ได้เวลาแล้วล่ะ เธอมากับฉันซะเถอะ... โฮะๆๆๆ " (ยืนขำด้วยท่าแอบป้องปาก)
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น