คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 4 ในกระจกคือตัวฉัน?
****************************************
A change for-ever Love 4 ในกระจกคือตัวฉัน?
เลือดสีแดงสดพุ่งพรวดออกจากปากยูกิ เขาแหกปากกระอักร้องดังโอ้กอ้ากในขณะที่ร่างกายกระตุกถี่ๆ กึกๆๆๆ มือและเท้าของยูกิกระตุกแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกุ้งที่กระโดดขึ้นมาตายบนโขดหิน เขากระตุกอยู่อย่างนั้นไปสักพักจนค่อยๆ สงบลง เปลือกตาของยูกิค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ
"ไม่... อย่าตาย... ยูกิ!! ฉันขอโทษที่มาช่วยนายช้าาาาาา" โนบุประคองตัวยูกิขึ้นมาไว้บนตักแข็งๆ เลือดสีแดงเลอะฝ่ามือและแขนเสื้อเขาเต็มไปหมด
"ฉันมันเลวเอง... ไม่เคยใส่ใจใครจริงจังแม้กระทั่งนาย... ทั้งที่นายเป็นเพื่อนแท้คนเดียวของฉัน ถ้านายรอดไปได้ ฉันจะยอมทำตามที่นายบอกทุกอย่าง ฉันจะไม่คบผู้หญิงเพื่อหวังฟันพวกหล่อน ฉันจะไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ จะไม่ใช้เงินฟาดหัวใคร จะไม่เห็นแก่ตัวอีก... ยูกิ... ถ้านายไม่ตายฉันจะยอมไปเรียนหนังสือเป็นเพื่อนให้ก็ได้เอ้า ยูกิ!! นายต้องฟื้น... ซายูมิฉันก็จะยกให้นายด้วยนะ ฟื้นสิ!! "
"โถ่โนบุ มาพูดอะไรกันตอนนี้เนี่ย... " ดวงวิญญาณยูกิทำหน้าซึ้งและยังยืนมองร่างกายตัวเองนอนจมกองเลือด โดยที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป เหตุการณ์นี้มันปุบปับเกินกว่าจะรับได้ทัน... เล่นบอลเหนื่อยมากจนตายเลยหรอ?? เหตุผลติงต๊องชะมัด
"หมอช็อตมานแรงๆ อีกทีดิ๊! ช็อตสิว้อย!! " โนบุตะคอกสั่งหมอ
ทีมหมอเซ็ตเครื่องช็อตไฟฟ้าอย่างชำนาญอีกครั้ง แล้วกระหน่ำช็อตยูกิที่ตอนนี้หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว ร่างไร้วิญญาณของยูกิกระตุกขึ้นลงตามจังหวะการช็อตกระตุ้นหัวใจ...
1 2 3 ปื้ดดดด กึกๆๆๆ เอ้า 1 2 3 ปึกกกก กึกๆๆๆๆ เอ้าเอาอีก! ช็อตมันให้ไหม้ไปเลย!! หมอกระหน่ำช็อตไฟฟ้าปั๊มหัวใจอย่างไม่ยั้ง แต่หัวใจของยูกิก็ไม่สามารถกลับมาเต้นได้ใหม่
ยูกิตายซะแล้ว... นายหน้าเห่ยตายไปโดยที่ไม่ได้ลิ้มรสแห่งรัก... ดวงวิญญาณยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้ามาตลอดด้วยความสิ้นหวัง ชีวิตมันช่างสั้นนัก
"โนบุ... โชคดีนะ... จงอยู่ต่อไป ขอให้ได้แต่งงานกับซายูมินะเพื่อน... "
...
"โฮะๆๆๆ ยูกิจ๋า... มากับฉันได้แล้วล่ะ...ฉันรออยู่ที่หน้าประตูนี่ไง... " อยู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงไม่ทราบอายุสะท้อนไปมาในหัวของยูกิ มันเป็นเสียงเรียกที่แสนจะโหยหวน
"จึ๊ยย ใครเรียกฟะ... " ยูกิหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง และเมื่อยูกิหันไปทางประตูก็ปรากฏภาพผู้หญิงผมม้าสีดำใส่ชุดผ้าทอสีแดงยืนกวักมือเรียกยูกิอยู่ ผมของหล่อนยาวสยายจนถึงเอว มันทำให้ยูกิหลอนเอามากๆ แทบอยากตายรอบที่สอง
"ไม่อาววว ไม่ปายยย เธอเป็นลูกสาวซาตานใช่มั๊ย? ฉันไม่ไป...ไป๊ๆๆๆ อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะเฟ้ยย" ยูกิทำหน้าบูดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว เขาไล่ผู้หญิงคนนั้นให้ออกไป แต่ไม่นานนัก หญิงคนนั้นก็คว้ากระบองท่อนใหญ่เดินเข้ามาหา
"ไม่ไปใช่ไหม? งั้นก็ต้องโดน... โดนทุบ! "
ปั่กๆๆๆ วิญญาณของยูกิโดนทุบหัวจนล้มทั้งยืน เป็นภาพที่โหดร้ายม๊าก...
"ม่ายยยยยยยย ฉันไม่ลงนรกกกกกก โอ๊ยๆๆๆๆ ไม่ปายยย อ๊ากกก" ยูกิตะโกนเสียงดังกึกก้อง... เวลาเหมือนกับจะหยุดนิ่งอีกครั้ง!?!
"โอ๊ยยยยย" เสียงแหลมๆ เล็ดลอดออกมาจากห้องนอนยูกิ... !?! สภาพแวดล้อมดูเป็นปกติดี
ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมขึ้น ขนตายาวๆ ที่เรียงกันหนาแน่นกระพริบขึ้นลงถี่ๆ ยูกิเหลือบมองเพดานอย่างฉงนงงงวย แล้วภาพบนเพดานห้องจากที่พร่ามัวก็เริ่มชัดเจนขึ้นมา
มีนาฬิกาปลุกลิงจ๋อตกอยู่ข้างๆ หัว มันร่วงลงมาตอนที่ยูกิฝันว่าโดนทุบหัวนั่นเอง...
('โถ่ นาฬิกาหล่นใส่หัวนี่เอง แต่ในฝันเมื่อกี้มันน่ากลัวมากเลยอะ เหมือนจริงไปหมด สยองชะมัด') ยูกิคิดทั้งๆ ที่ไม่รู้เลยว่า ระหว่างที่หลับไปได้เกิดอะไรขึ้นบ้าง... ว่าแล้วยูกิก็ยื่นแขนออกมาจากผ้าห่มเพื่อบิดขี้เกียจ
('เฮ้อ... อ้าว! แขนเราไหงเป็นงี้อะ แขนเป็นโปลิโอได้ด้วยรึไงเนี่ย เฮอะๆ รึว่าสายตาเราจะเพี้ยนแล้ว เฮ้ย...') ยูกิคิดและหยุดชะงักกระทันหัน หันไปมองสิ่งรอบข้างเพื่อเช็คสายตา
('เย้อ... รู้สึกว่าข้างล่างมันแฉะๆ แฮะ ไม่นะ... ฝันน่ากลัวออกขนาดนั้น...ไม่ได้ฝันทะลึ่งซะหน่อย เปียกได้ไงเนี่ย?? ') ยูกิคิดในขณะที่ค่อยๆ เอามือล้วงเข้าไปในผ้าห่มเพื่อแตะที่เป้ากางเกง
('เปียกจริงๆ ด้วย... หะเย้ออ! เลือดดดด!') ยูกิตกใจอย่างมากที่นิ้วของเขามีเลือดสดๆ ติดขึ้นมาหลังจากเอามือไปที่แตะเป้ากางเกง เลือดสีแดงของจริง!
('ความรู้สึกแบบนี้มันความจริงไม่ใช่หรอ หัวก็ยังเจ็บๆ อยู่เลย แต่ทำไม... ทำไมฟะ ') และเมื่อหลับตาลงช้าๆ ลองตั้งสติลืมตามองดูห้องอย่างชัดๆ อีกที ยูกิก็ยังแน่ใจในสิ่งที่เห็น ('ไม่ผิดแน่ นี่มันความจริง แต่... ปวดท้อง... แล้วยัง... ความรู้สึกแปลกๆ ที่ตรงนั้น? ')
ยูกิรู้สึกว่ามีอะไรกำลังไหลอยู่ที่เป้ากางเกง เป็นของเหลวที่ไหลออกมา เขารู้สึกได้ชัดเจนและตัดสินใจเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงใน แต่พอเอาออกมาดูมือก็เปื้อนเลือดแดงไปทั้งมือ... ยูกิตกใจหน้าซีดแล้วลุกขึ้นนั่ง ลำคอของเขาแห้งผาก แล้วตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆ ของเขาก็ดิ่งลงไปติดอยู่ที่ตาตุ่ม
('อะไรกันวะเนี่ย เฮ้ย... เมื่อกี้ล้วงลงไปแล้วไม่เจออะไรเลยนี่หว่า เจอแต่เลือด ทำไมตรงนั้นมันโล่งๆ! รึว่า... จะ... จ จ จ จุ๊ดจู๋ฉันหายไป แย่แล้วว! ') ด้วยความสับสน ยูกิรีบเปิดผ้าห่มออกดูอย่างรวดเร็ว
พรึบ...! สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ เป้ากางเกงนอนที่ตอนนี้มีเลือดสดๆ เปรอะเปื้อนอยู่เต็มเป้าไปหมด ที่เตียงก็เปื้อน...
('เฮ้ยยย โดนตอนเป็นขันทีรึไงวะเนี่ย! แว๊กกก!! ') ยูกิก้มลงกะว่าจะเปิดกางเกงในออกดูให้รู้แล้วรู้รอด แต่ผมที่ยาวสยายลงมาจากบ่าก็ทำให้ยูกิถึงกับหยุดกึ้ก
('ผมใครอะ เฮ้ย... ใครเอาวิกมาใส่หัวฉัน หืมมมม อึ๊บบ อ๊ากกกก') ยูกิลองดึงผมตัวเองดูอย่างแรง
('โอย... ดึงจริงเจ็บจริง อะไรกันนี่ นี่มันอะไรกัน ผมเราจริงๆ นี่หว่า!! รึว่าเราหลับไปหลายปีแล้ว?? ') ยูกิย้ำคิดเรื่องประหลาดตรงหน้าวนไปวนมาอย่างสับสน... ใจเต้นไม่แทบเป็นจังหวะ ตึ้กตั้กๆๆ
ตอนนี้... ที่บนเตียงเดี่ยว... ยูกิกำลังสับสนกับหลายสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เขารู้สึกว่าทั้งผมทั้งร่างกายมันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนน่ามึนงงไปหมด
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยย เป็นบ้าไรกันเนี่ย เฮ้ยย!! " ยูกิร้องเสียงแหลมเล็กอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน และนั่นทำให้เขาต้องหน้าเสียอีกครั้ง เนื้อเสียงได้เปลี่ยนไปมากจริงๆ บ้าไปแล้ว! เป็นไปได้ยังไง??
"เสียงฉันเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย นี่มันเสียงผู้หญิง? แว๊กก เย้อ... แว๊กๆๆๆ ใครมาเปลี่ยนเสียงพากย์เนี่ย!?! " ยูกิโวยวายเพื่อเทสต์เสียง
"ช่วยฉันด้วยยยยยย (เสียงสวยน่าช่วยจริงๆ ) ใครก็ได้พาฉันออกไปจากที่นี่ที... โธ่... สวรรค์... ท่านผู้อยู่ต่างดาว โอ้วว กลั่นแกล้งกันรึไงเนี่ย ทำไม ทำไมถึงไม่ยอมตื่นน... แม่ช่วยด้วย... แว๊กกก เสียงเป็นบ้าไรเนี่ยยยยยย ทุเรศตัวเองว้อยยยยย!! " ยูกิสติแตกโวยวายต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! "
"โว้ย! เสียงผู้หญิงที่ไหน มาโวยวายแถวนี้ฟะ คนจะหลับจะนอน เซ็ง! " โนบุบ่นเสียงบูดพร้อมกับเปิดประตูออกมาจากห้องนอน
ตื๊ด ตืด ตื๊ดืดตือดืด ตื๊ดตื๊ดๆ เสียงเรียกเข้าจาก docomo so905i* เบี่ยงเบนความสนใจจากโนบุ
[*หมายเหตุ* docomo เป็นยี่ห้อมือถือยอดนิยมในญี่ปุ่น]
"โนบุพูดครับ... "
"นายเองหรอโนบุ วันอาทิตย์นี้นายมาแน่ใช่ไหม ปาร์ตี้ท้าความเร็วน่ะ"
"ไปอยู่แล้ว พวกนายนั่นแหละพร้อมหรือเปล่า"
"พวกฉันเจ๋งแค่ไหน นายก็น่าจะรู้ ฮ่าๆ แล้วเรื่องตำรวจนายอาสาจะจัดการให้สินะ "
"เรื่องนั้น... ฉันจัดการเอง พวกตำรวจแค่เห็นเงินก็ยอมเป็นเบ๊ฉันแล้ว จะถนนสายไหนพวกมันก็ปล่อยให้เราสนุกกันได้สบาย"
"นายอย่าเบี้ยวแล้วกัน งานนี้ใหญ่มาก ถ้าขาดนายพวกเราก็ต้องเจรจากับตำรวจกันเอง งานนี้ลำบากนายแล้วโนบุ"
"เออ ฉันเอาแน่ เตรียมเครื่องยนต์ของพวกนายให้พร้อมเถอะ ฉันส่งรถไปโมเครื่องใหม่แบบพิเศษสุดแล้ว พวกนายไม่มีทางชนะฉันได้แน่ๆ หึหึ" โนบุพูดและยิ้มอย่างผู้ชนะ
"งานนี้ใครชนะจะได้สาวบริสุทธิ์ไป เอาจริงหน่อยล่ะ เพราะคนนี้พิเศษ"
"หึ... สาวคนนั้นต้องเสร็จฉันแน่ รับรอง"
"นายมั่นใจมากเลยนะ มีทีเด็ดรึไง ?"
"ฮือ....ฮือ... " เสียงผู้หญิงร้องไห้ดังออกมาจากห้องนอนของยูกิ โนบุหยุดฟังและหันไปมองทางนั้นอย่างสงสัย
"เออ เอาเป็นว่า ฉันเคลียร์ให้แน่นอน วันแข่งรอฉันได้เลย แค่นี้ก่อน ฉันมีธุระ" โนบุปิดโทรศัพท์
'เสียงดังมาจากห้องยูกิจริงๆ นี่หว่า รึว่า... ยูกิมันจะพาสาวมาเปิดบริสุทธิ์... เฮอะๆ ร้ายจริงๆ ' โนบุคิด เขาค่อยๆ เดินไปฟังให้ชัดๆ
"ฮือ... ฮือ... เหนื่อยแล้วนะ ไม่ตื่นซะที" เสียงเล็กๆ ของผู้หญิงดังออกมาจากข้างในห้องยูกิจริงๆ ไม่ผิดแน่!!
ปึง ปึง ปึง !!
"ยูกิเปิดประตูหน่อย ในห้องมีใครอยู่ด้วยน่ะ? "
'ฉันแค่อยากเห็นหน้าแฟนคนแรกของนายว่าจะหน้าตายังไง ประหลาดเหมือนกันรึเปล่า? ขอดูหน่อยเถอะ หึหึ' โนบุคิด
ในห้องนอน...
หญิงสาวในชุดนอนผู้ชายที่เป้ากางเกงเปื้อนเลือดกำลังส่องกระจกบานใหญ่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า ภาพที่สะท้อนออกมาคือหญิงสาวที่สวยที่สุดเท่าที่เคยได้เห็น สวยมากๆ (มากจริงๆ นะ) เป็นความสวยถึงขนาดที่ทำให้ยูกิยังต้องตะลึง มีแต่ความคิดวกไปวนมาอยู่ในหัวมากมาย น้ำตาของยูกิคลอเต็มเบ้าตาอย่างไม่ตั้งใจ เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!
"ถ้านายไม่เปิดประตู ฉันจะบุกเข้าไปล่ะนะ! เตรียมตัวให้ดี หึหึ" โนบุตะโกนเข้ามา
เสียงตะโกนของโนบุทำให้ยูกิสะดุ้งจากภาวะเหม่อลอย เขาก้มลงมองหน้าอกตัวเอง ตอนนี้ยูกิรู้สึกตัวแล้วว่า มีภูเขาสองลูกผุดขึ้นมาจากหน้าอกแบนๆ ด้วยสัญชาติญาณแห่งการป้องกันตัว ยูกิรีบเอาผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาปกปิดเรือนร่างท่อนบนไว้อย่างรวดเร็วก่อนที่โนบุจะเปิดเข้ามา!!
กึก!
"เฮ้ย... ยูกินาย นายยย... นาย... นายมีแฟนเป็นนางฟ้าาาา!! โอววว " นั่นคือคำอุทานหลังจากที่โนบุเปิดห้องเข้ามา และไม่ทันไร เขาก็ต้องตะลึงในความสวยของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ทั้งคู่จ้องตากันอยู่ชั่วขณะ โนบุยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ
ยูกิมองเพื่อนซี้ที่เปิดประตูเข้ามาอย่างกระทันหัน... พูดอะไรไม่ออกสักคำ ในร่างอันบอบบางนั้น มีแต่ความสับสนที่พลุ่งพล่านอยู่ข้างใน ยูกิยังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น หญิงสาวได้แต่มองเพื่อนซี้ที่คบกันมาเป็นสิบๆ ปีด้วยดวงตากลมโตสวยคู่ใหม่ที่กำลังมีน้ำตาคลอ...
"เธอโดนผ่าไฟแดงรึไง? ประจำเดือนเลอะชุดนอนหมดแล้วนะนั่นน่ะ... " โนบุเห็นประจำเดือนที่เป้ากางเกงของสาวสวย เขาคิดว่ายูกิต้องพาสาวคนนี้มาข่มขืนแน่ๆ โนบุรู้สึกเป็นห่วงและเริ่มมองหายูกิ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ มันแปลกประหลาดมากๆ ภายในห้องมีแต่สาวสวยที่ไม่เคยรู้จัก และดูเหมือนว่าเธอกำลังตะลึงกับอะไรบางอย่าง
หญิงสาวก้มมองที่เป้ากางเกงตัวเอง "ประจำเดือนจริงๆหรอเนี่ย... (ก็แค่ฝันซ้อนฝันล่ะมั้ง) " ยูกิพูดเบาๆ เขาไม่มีทางเชื่อว่าเรื่องบ้าๆ แบบนี้เป็นเรื่องจริง เพราะหมู่นี้เขาก็ฝันร้ายอยู่บ่อยๆ ฝันซ้อนฝันเป็นประจำ และส่วนโนบุเองก็มองหายูกิจนทั่วห้อง แต่ก็หาไม่เจอ
"เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? รึว่าเธอโดนยูกิมันข่มขืน! " โนบุสรุปเอาเอง เขาก็เดาไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ยูกิพยายามอ้าปากจะพูดบ้าง... ปากยังสั่นอยู่... ใจก็เต้นแรง...
"ฉ ฉ ฉันนี่แหละยูกิ ฉัน... เห้อ... ฉันคือยูกิล่ะมั้ง!? เอ๊ะ รึไม่ใช่? นี่ความจริงหรือฝันอะ?? " ยูกิตอบโนบุไปแต่ก็ยังไม่แน่ใจ โนบุทำหน้ามึนงง สาวสวยคนนี้คงไม่ค่อยเต็มแน่ๆ
"อะไร? พวกเธอเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย? สภาพนี้อะนะ? "
ยูกิทำหน้างงตอบกลับไปอีก แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มันไม่ใช่ความฝันซะแล้วล่ะมั้ง... ทำไมมันเหมือนจริงจังล่ะ??
"นี่โนบุ คือว่านาย... ฮะๆๆ (ขำ) นายจะให้ฉันพิสูจน์ยังไงก็ได้ ฉันคิดว่าฉันคือยูกิจริงๆ ฉันเพื่อนนายไง เฮ้ย ใช่ๆ ฉันเป็นเพื่อนนาย นายต้องเชื่อนะ!! " เสียงยูกิเล็กและเปลี่ยนไปมาก และแน่นอนว่ายังไงซะโนบุก็ไม่ยอมเชื่อ
หนุ่มหน้าเข้มมองสาวสวยคนนั้นได้สักพักจึงเผยใบหน้าอันหื่นกามออกมา...
"อืมได้เลย... ถ้าเธออยากพิสูจน์ล่ะก็ ถอดเสื้อสิ! ถอดเลย... ถ้าฉันเห็นแผ่นหลังของเธอ ฉันจะรู้ทันที เพราะเพื่อนฉันมันมีปานรูปอุนจิที่กลางหลัง ถอดสิถอด... เร็วๆ หึหึหึ" หนุ่มหล่อโนบุยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"เออใช่ ได้ๆ ฉันจะถอดเสื้อให้นายดู แป๊บนึง! " ยูกิตอบตกลง?!?
หญิงสาวร่างบางหันหลังให้โนบุแล้วก้มลงปลดกระดุมออกทีละเม็ด หนึ่งเม็ด... สองเม็ด... สาม... เฮ่ย!!
'เรากำลังถอดเสื้อผ้าให้มันดูหรอเนี่ย? ความรู้สึกที่ไหลผ่านมาจากเจ้าบ้านั่นคืออะไร? หรือโนบุมันคิดจะ... มันจะทำอะไรเรา เฮ้ยบ้าน่า... ฝันนี้มันแปลกเข้าไปทุกทีแล้วสิ' ยูกิหยุดคิด ร่างกายไม่กระดุกกระดิกอยู่นาน ในใจเริ่มมีความกลัว กลัวทุกสิ่ง กลัวแม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง แต่ทางโนบุนั้นไม่กลัวแน่ๆ เพียงแต่อารมณ์ค้างซะมากกว่า...
"เออๆๆ ถ้าอายก็ไม่ต้องถอด ล้อเล่นน่ะ... เธอนี่มันตลกดี ตกลงจะบอกฉันได้หรือยังว่ามาจากรายการอำช่องไหน? " โนบุล้มเลิกความตั้งใจที่จะดูของดีฟรีๆ ความหื่นลดลงนิดหน่อย
"เฮ้อ... นายนี่มัน... ยังไม่เชื่อรึไงเนี่ย โว้ยยยย !" หญิงสาวโวยลั่น หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
"บ้าน่า นี่มันรายการอำกันทางทีวีใช่มั๊ยเนี่ย? ฮ่าๆๆ " โนบุเริ่มแสดงท่าทางแปลกๆเหมือนกำลังมองหากล้อง ยูกิก้มลงมองร่างกายตัวเองอย่างไม่คุ้นเคย เขาเองก็แทบไม่เชื่อสิ่งที่เห็นเหมือนกัน แม้จะเจอกับตัวเองก็เหอะ แล้วทั้งคู่ก็สบตากันอีกครั้ง...
"ใช่มั้ง... ก็น่าจะใช่ ก็ไอ้หน้าเห่ยหายไปแล้วนี่ เหลือแต่ฉันนี่ไง... งืออๆ รายการทีวีต้องใช้วิธีแกล้งอะไรฉันแน่ๆ มายากลใช่มั้ย เหอๆๆ เง้อ... (ฉันเป็นครายหว่า - - ตบฉันที อยากตื่น.... ) " สาวสวยยิ้มอย่างเอ๋อๆ แม้แต่ตัวเองก็ยังมึนสุดๆ
"แล้ว... เธอมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง? " โนบุพูดตะกุกตะกักถามคำถามซ้ำซากเหมือนเดิม ในใจเขาพอจะรู้แล้วว่าบรรยากาศเริ่มแปลกๆ ไม่มีกล้องหรืออะไรทั้งนั้น
"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พอตื่นขึ้นมาก็เห็นร่างกายเป็นแบบนี้แล้วอะ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันก็งงเหมือนกัน โอย ปวดหัว... อย่าถามมากได้ป้ะ... " ยูกิเริ่มหน้าเสียอีกครั้ง
โนบุมองตาค้าง เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน... หมายถึงไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อน
"เธอต้องการอะไรจากฉัน? คือ... ฉันไม่เคยจีบใคร... ไม่สิ ฉันยังไม่เคยรู้จักใครที่สวยสุดๆ เท่าเธอมาก่อนเลย... (ดื่มวีต้าเข้มข้นแล้วนอนเรอะ? ) " โนบุยิ้มๆ เขายังคงจ้องมองอย่างละเอียดถี่ถ้วนต่อไป
"ก็แล้วทำไมอะ ฉันก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่เนี่ยของแท้ซะด้วยดิ... โว๊ย!! นี่มันเรื่องจริงผ่านเตียงบ้าบออะไรกันเนี่ยย - - " ยูกิหงุดหงิดมาก มองหน้าอกนูนๆ ของตัวเองแล้วขยับผ้าห่มขึ้นมาปิดจนมิดชิดกว่าเดิม น้ำตาค่อยๆ คลอขึ้นมาอีกครั้ง
"แล้วเธอ... จะทำอะไรต่อไป คือ... ถ้าเธอบอกว่าเธอเป็นยูกิจริงๆ ?? ฮ่าๆๆ "
"ฉันก็ไม่รู้... โนบุ... นายอย่าขำได้มั๊ย ถ้ามันเป็นความจริง... เป็นความจริง จริงๆ นายต้องช่วยฉันด้วยนะ... ช่วยฉันด้วยสิ... อึก อึก ฮือ... " เสียงเล็กๆ ของยูกิถูกเอ่ยออกมา ตอนนี้ยูกิเหนื่อยล้าและเริ่มเบะปากจะร้องไห้เหมือนที่เค้าชอบทำเล่น... แต่ครั้งนี้ยูกิจะร้องจริงๆ ไม่ได้จะเล่นมุก
แสงแดดยามบ่าย.... สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านที่กำลังปลิวพริ้วล้อสายลมเอื่อยๆ ภายในห้องมีเพียงชายหญิงคู่นึงที่กำลังสับสน ยูกิในร่างสาวสวยยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น โดยมีโนบุเพื่อนที่สนิทที่สุดคอยยืนอยู่ใกล้ๆ โนบุเฝ้ามองและคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด
< "ผมได้แต่จ้องมองเธอคนสวย... ที่อ้างตัวว่าเป็นเพื่อนซี้ของผม...
แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาต่อหน้าต่อตา...
น้ำตาของเธอทำให้ผมใจอ่อน....
ผมอยากปลอบใจเธอเหมือนกับ... ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากปลอบใจผู้หญิง....
แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง... เพราะมันอาจไม่ใช่แบบนั้น...
รู้แต่ว่า... ผมอยากอยู่ช่วยให้เธอหยุดร้องไห้..." >
"ถ้าเธอคือยูกิจริงๆ ฉันจะช่วยเธอเอง อยากได้อะไรบอกมาเลย! " เสียงทุ้มหนาของโนบุตอบออกมาด้วยความจริงใจ
"ฮึก... ฮึก... แล้วนายจะทำยังไงอะ? ห๊า! จะฆ่าฉันหรอ?? ฮึก... ฮื๊อ... " ยูกิสะอื้น
"อย่าเพ้อเจ้อได้ไหม ใครจะไปฆ่าเธอได้ลงเล่า แล้วก็หยุดร้องไห้ซะด้วย... หยุดร้องไห้เถอะนะครับ... " โนบุตั้งใจบอกหญิงสาว 'ฉันแพ้น้ำตาผู้หญิงสวยๆ นะเฟ้ย! ' เขาคิด
"ฮึก อึก อืม ใช่... ฉันต้องเข้มแข็ง ไม่ร้องๆ เอาล่ะ คอนโดนายมีชั้นในผู้หญิงบ้างไหม?? ต้องการด่วนเลย! " ยูกิรีบเอามือเช็ดน้ำตาตัวเอง
"ฮ่าๆๆ อุ๊บ" โนบุแอบขำ "มีๆ แต่เป็นของกิ๊กเก่าฉันน่ะ เอาไปลองใส่แล้วกัน" โนบุพูดปนขำ บ้าจริงๆ อยู่ดีๆ ก็ตื่นมาเจอสาวสวยขอชั้นในใส่
"เอามานี่สิ ฉันเมื่อยมือจะแย่อยู่แล้ว แล้วก็เลิกขำฉันซะทีเหอะ เชื่อกันบ้างได้ม๊ายยย!!" ยูกิทำเสียงแหลมโชว์
โนบุเวียนหัวแล้วเดินวนกลับไปที่ห้องนอนเขาเอง แต่พอชำเลืองตามองกล่องพัสดุที่ใส่กระจกเท่านั้นแหละ กระจกที่ถูกใส่ไว้ในกล่อง... มันเหมือนกับจะบอกโนบุว่านี่เป็นผลงานของมัน บางที... เขาอาจรู้สึกไปเอง...
"ไวๆ โนบุ... ได้แล้วโยนเข้ามาด้วย เมื่อยมือๆ " ยูกิตะโกนเร่งเพราะเมื่อยมือที่เอาผ้าห่มมาห่มหน้าอกไว้ด้วยความอาย อายในร่างกายที่ไม่อยากได้
โนบุค้นในตู้เสื้อผ้าจนเจอ และโชคดีที่เจอผ้าอนามัยอีกหนึ่งแผ่นด้วย
"เอ้านี่ ใช้ได้มั้ย? " โนบุโยนของที่ได้ลงที่พื้นห้องยูกิ หนุ่มในร่างสวยหยิบขึ้นมาดูแล้วปิดประตูทันที
"เห้อ... ดีจัง มีผ้าอนามัยด้วย กิ๊กนายนี่ทิ้งไว้ครบเลยนะ เหอะๆ - - แต่จะให้ฉันใส่ชั้นในแบบนี้หรอ นี่มัน... เสื้อในดันอึ๋มกับบิกินี่ตัวจิ๋ว เสื้อผ้าก็ซีทรูโปร่งใสไปหมด อะไรกันเนี่ย เห้ยยย ไม่อาววว ไม่ใส่แบบนี้ๆๆ " เสียงเล็กๆ บ่นออกมา
"อย่าเรื่องมากสิ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่ ขี้บ่นเหมือนเจ้ายูกิชะมัด" โนบุตะโกนเข้าไป
"ก็ฉันยูกิไงเฟ้ย!! "
"อ๋อ คร๊าบๆ เธอคือยูกิผู้หน้าเห่ย... (เหมือนกันตายล่ะ...) "
"เออๆ ใส่ก็ใส่ แต่ฉันใส่แค่เสื้อในนี่นะ ฉันว่าฉันใส่เสื้อผ้าในตู้ฉันดีกว่า ไม่เอาอะเสื้ออะไรไม่รู้สยองกิ่วกิ้ว"
"ก็แล้วแต่... เดี๋ยวฉันไปอาบก่อนล่ะ เธอจัดการเอาเองแล้วกัน เสร็จแล้วก็ออกมาด้วย" โนบุเดินกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำ?? เดินไปก็คิดไป ตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นยูกิหรือว่าใครกันแน่... แล้วไม่รู้ตอนนี้ไอ้หน้าเห่ยมันหายหัวไปไหนสิเนี่ย
หญิงสาวสุดสวย คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอค่อยๆ หลับตาลงจนกลายเป็นหลับตาปี๋ ยูกิจัดการถอดชุดนอนเปื้อนเลือดออกเหลือแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่า หุ่นสวยเพรียวบางเลือนลางอยู่ภายใต้ผ้าม่านกั้นห้องอาบน้ำ
"เอาน่า... ฉันต้องทำใจยอมรับ... ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากได้ไอ้ร่างกายแบบนี้ก็เถอะ แต่ถึงยังไง... ยังไงดีหว่า... เออ... ตอนนี้เราก็ทำได้แค่...ต้องอาบน้ำให้สะอาด...ใช่ ใช่ ต้องอาบน้ำก่อนนนนนน... แล้ว... แล้วฉันค่อยหาทางแก้ต่อไป เอาล่ะ... (จะลงมือละนะ) " ยูกิพูดให้ตัวเองทำใจอยู่นานจึงจะเริ่มเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวอาบน้ำ แบบทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่
ซ่า... น้ำจากฝักบัวกระทบร่างกายอันบอบบาง ยูกิยื่นมือคลำๆ หาสบู่ขึ้นมาถูตัว
('โอ... ร่างกายของผู้หญิงมันนิ่มนวลแบบนี้นี่เอง... คงดูแลรักษายากแน่ๆ ยุ่งแน่ๆ โอวว แล้วนี่อะไรกันวะเนี่ยยยยย อยากดูแต่ก็ไม่กล้าดูเวรเอ๊ย...')
ซ่า....
แล้วประตูเสื้อผ้าบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก... มีมือเรียวเล็กเอื้อมเข้ามาหยิบเสื้อผ้าผู้ชายออกไปหลายตัว ยูกิเลือกเสื้อผ้าที่ตอนนี้พอจะใส่ได้ขึ้นมาไว้บนเตียง
หญิงสาวสุดสวยยืนมองเสื้อในตัวนั้นอย่างค่อนข้างมีปัญหา ยูกิเกิดความคิดบุ๋งๆ ขึ้นในหัว
('ถ้าไม่ลืมตาจะใส่เสื้อในยังไงล่ะเนี่ย หลับตาแบบนี้คงใส่ไม่ได้อะ')
('รู้สึกว่าภูเขาสองลูกนี้มันจะเป็นปัญหาของฉันนะ')
('แล้วถ้าเราลืมตา เราจะอดใจไม่ไหว... จนลงมือปล้ำเธอรึเปล่า? ')
('ไม่สิ! นี่มันร่างกายตัวเอง จะปล้ำตัวเองได้ไงวะ บ้าจริง! ')
('โธ่... แต่มันก็เหมือนกับเห็นคนอื่นอยู่แหละน่า โอ้ว... งง ชีวิต')
('เอาล่ะ ต้องตัดสินใจแล้ว ลืมตาก็ได้ฟะ... ท่านผู้อยู่ต่างดาว... ยกโทษให้ผมด้วยเถอะน๊า ผมเปล่าทำผิดศีลนะคร๊าบบบบบ')
[*หมายเหตุ* ยูกิเป็นคนที่เชื่อเรื่องมนุษย์ต่างดาว และเชื่อว่ามนุษย์ต่างดาวซึ่งตอนนี้ได้จากดาวเราไปแล้ว เป็นคนสร้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ขึ้นมา...]
ยูกิแกะผ้าขนหนูออกแล้วค่อยๆ หรี่ตาก้มมองหน้าอกของตัวเอง... แล้วความคิดบุ๋งๆ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง บุ๋งๆๆๆๆๆ
('เฮ้ยยยๆๆๆ โอ๊... ว้าวววว!!! ')
('เพิ่งเห็นของจริงก็คราวนี้แหละ ว๊ากกก...')
('มองจากมุมบนนี้ซะด้วย... มุมพิเศษ ดูอวบอิ่มสมวัยจังนะ โห้ๆ )
('อืม... แต่ทำไม... รู้สึกไม่เหมือนเดิมล่ะ?? ')
('จริงๆ แล้ว... แทบไม่รู้สึกอะไรเลยนี่... หื่นนิดๆ เองนี่หว่า...')
('ทั้งที่ปกติเลือดกำเดาต้องกระฉูดง่ะ... ')
('เหอๆ หน้าอกเรานี่สวยนะ หุหุ... เฮ้ยคิดอะไรเนี่ย >.< ')
ยูกิคิดขณะที่สำรวจหน้าอกตัวเอง เสียงขำคิกๆ ของยูกิลอดออกมาจากห้องนอนทำให้โนบุที่รออยู่ประหลาดใจ
เสื้อผ้าแบบผู้ชายของยูกิตัวใหญ่เกินกว่าที่จะใส่ได้พอดี ยูกิจึงเลือกกางเกงคาร์โก้ฮาล์ฟแพนท์ครึ่งขามาใส่กับเสื้อเชิ้ต... แต่ดูแล้วเหมือนผู้หญิงที่เอาชุดแฟนมาใส่มากกว่า... หลวมโครกสิ้นดี
กรึกๆ ยูกิเปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับชี้นิ้วมาทางโนบุ
"ฉันพร้อมจะลุยมานานแล้ว ฮ่าๆ โย่ว!?! " สาวสวยฝืนยิ้มอย่างสดชื่นขึ้น โนบุเห็นความร่าเริงเข้าแบบนั้นเข้าก็ยังอดตะลึงไม่ได้ รอยยิ้มสวยๆ แบบนั้นมันน่ามองนานๆ ซะจริงเชียว
"เอ่อ... ที่ฉันให้เธอไป ใส่ได้พอดีรึเปล่า? " โนบุถามแก้เขิล ยูกิขยับๆ เสื้อในดู เขามองรอบๆ ตัวเองเพื่อเช็คการใส่เสื้อในแบบมั่วครั้งแรกว่าเป็นยังไง
"อืมม มันก็ใส่ได้นะ... แต่มันก็... บอกตรงๆ เลยนะ เสื้อในของกิ๊กนายอะ มันเล็กไป... คับชะมัด อึดอัดอะ แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันต้องรับสถานการณ์ให้ได้ แค่นี้เอง.. โอ๊ยย นี่มันเรื่องจริงหรอเนี่ยยยย?? (ฝันนานเกินไปแล้ว *0* ) " ยูกิทำท่าประหลาดน่าเหลือเชื่อเพื่อคลายความเครียด ไม่เหมาะกับหน้าสวยๆ เล้ย...
"ก็เรื่องจริงมั้ง ฮ่าๆ แล้วนี่... กะว่าจะทำอะไรต่อ? " โนบุสบตายูกิ ใบหน้ารูปไข่แบบนั้นมันน่ามองชะมัด
"ฉันว่านะ... นายพาฉันไปซื้อของใช้ก่อนดีกว่า เพราะของที่มีอยู่มันหลวมหมดเลยอะ ใส่ได้ตัวสองตัวเอง... เฮ้ย! นี่โนบุ... อย่ามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ สิฟะ! "
โนบุรีบหันหน้าควับกลับไปทางอื่น
"เธอ... เธอคิดไปเอง ฉันไม่ได้มองอะไรซะหน่อย... ฉันแค่คิดว่าเหตุการณ์ประหลาดแบบนี้จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง"
"ใช่! ฉันก็ไม่เชื่อ... จะรับเรื่องนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย ขนาดฉันเองยังแทบไม่เชื่อเลย... เฮ้ออ... " ยูกิถอนหายใจหนึ่งที
"เออ... วันนี้ฉันไม่มีรถนะ ถ้าจะไปข้างนอกกัน เราต้องออกไปขึ้นรถที่สถานีรถไฟ เธอจะไปไหวรึเปล่าล่ะ วันมามากแบบนี้เนี่ย ฮ่าๆๆ "
ยูกิไม่ขำด้วยและไม่ได้ตอบเขาไป... สาวสวยเดินเอื่อยๆ ไปนั่งลงที่โซฟา ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้อะไรๆ ก็รวดเร็วไปซะหมด การได้อยู่นิ่งๆ เพื่อพักใจ อาจจะทำให้อะไรๆ มันเข้าที่เข้าทางขึ้นก็ได้ ยูกินั่งอยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านไปครึ่งชม. โดยไม่รู้ตัว โนบุยังเฝ้ามองอยู่ข้างๆ คอยดูอาการว่าสาวเพี้ยนคนนี้จะทำอะไรต่อไปอีก
ลมเบาๆ พัดมาจากทางหน้าต่าง ผมยาวเกือบถึงบ่าของยูกิปลิวพริ้วไปด้านหลังนิดหน่อย ดวงตาสวยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
"ฉันพร้อมแล้ว! ฉันต้องเผชิญกับปัญหา และผ่านมันไปให้ได้" ยูกิลุกขึ้นยืน
"อืม ดีๆ ทำใจให้สบายก่อนค่อยหาทางแก้กัน ถ้านายเป็นยูกิจริงๆ น่ะนะ... หึหึ" โนบุแกล้งให้กำลังใจ สาวคนนี้ท่าทางจะประสาทหลอนจริงๆ สงสัยจะโดนยูกิมันปล้ำแล้วแอบเอามาทิ้งไว้ซะมั้ง... เป็นอาการทางจิตอย่างหนึ่งสินะ อืม...
"ที่ฉันเป็นแบบนี้ มันจะเกี่ยวกับกระจกบ้านั่นรึเปล่านะ? ถ้าหาเจ้าของมันได้ก็น่าจะแก้ไขอะไรๆ ได้ล่ะมั้ง ใช่เปล่าหว่า?? " ยูกิหันไปมองกล่องที่เก็บกระจกไว้อย่างมีความหวัง แต่ก็เหมือนกับอยากทำลายมันในเวลาเดียวกัน
"ฮ่าๆๆ ขำว่ะ กระจกส่งผิด ไอ้ยูกิผิดเพศ อืม...ใช้ได้ๆ " โนบุชะงัก... เมื่อรู้สึกว่า รึว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ?
"นี่... นายจะหัวเราะเยาะฉันทำไมห๊า ตกลงจะช่วยหรือจะซ้ำเติมฮะไอ้โนบุ! " ยูกิทำหน้าโหดปากเบินใส่ ถึงอยู่ในร่างสวยๆ แบบนี้แต่ยูกิก็ชอบเผลอทำหน้าประหลาดๆ ทะเล้นๆ ออกมาเหมือนเดิมเสมอ
"ฮ่าๆ ก็มันแปลกนี่หว่า ที่อยู่ๆ ก็มีสาวสวยมาแทนไอ้หน้าเห่ย แถมยังมาทำตีซี้แบบนี้อีก อืม... แต่ก็ดีนะ..."
"ช่างหน้าเห่ยของฉันเหอะน่า... ไม่ต้องมาย้ำ แต่ยังไงฉัน... (เสียงอ่อน) ฉันก็ขอบใจนายมากนะ ที่นายยอมมาช่วยฉันแก้ปัญหาบ้าๆ แบบนี้ รบกวนนายอีกแล้ว" ยูกิก้มหน้าลงเซื่องๆ ยูกิถึงจะกวนๆ แต่ก็ขี้เกรงใจอยู่เหมือนกัน
โนบุมองสาวสวยที่ก้มศีรษะลงขอโทษแล้วยิ้มเล็กๆ เขาลองตบหลังยูกิอย่างแรงเหมือนที่เคยทำเมื่อก่อน
ป้าบบ!!
"นี่ไง! ก็เราเป็นเพื่อนซี้กันไม่ใช่หรอ!! ถ้าไม่ช่วยเพื่อนจะไปช่วยหมาที่ไหนเล่า ฮ่าๆ ไปกันเถอะ!! " โนบุแกล้งหยอกล้อตีสนิทเสียงดังๆ บ้าง หึหึ ไม่ว่าจะเป็นใคร วันนี้ฉันขอควงคนสวยนี่สักวันเหอะ... แต๊ะอั๋งด้วยดีมั้ยนะ?? เขาคิด
"แหะๆ -*- " ยูกิทำหน้าบูดๆ เอามือจับไหล่ตัวเอง ('ไอ้โนบุบ้าพลังเอ๊ย ตบเราซะแรงเลยนะ ร่างกายนี้ก็อ่อนแอจริงๆ โดนตบแค่นี้ก็เจ็บ แล้วดูท่าว่ามันยังไม่เชื่อเราด้วยนะเนี่ย โอยย ปัญหาบ้าบออะไรกันฟะ... ')
แล้วยูกิกับโนบุก็เดินตามกันเข้าไปในลิฟต์... การเดินทางของทั้งคู่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
"เห้ยย โนบุ หยุดมองฉันแปลกๆ ได้แล้วโว้ยยยยยยยย อย่าแม้แต่จะคิดนะเฟ้ยย ฮึ่มมม"
ติ๊ง!! ลิฟต์หยุดชั้นอยู่ที่1...
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น