คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 3.5
เสียลิฟ์ัึ้นทำให้ทั้สอร่าะัไปแ่ลับเป็นารินทร์ที่ยัหวาผวา
เธอรีบยมือึ้นปัมืออเาออและทำท่าะผวาัวออไป
แ่ฟะฮัลับวัแนโอนเอวบาอเธอเอาไว้แน่น ้านหน้าลิฟ์็เป็นนอเาที่ยืนรออยู่ทำให้เธอหน้าีเผือ
ไม่ิว่านอเาะลมาเร็วนานี้
“ุะพาันไปไหน ปล่อยันนะ”
ารินทร์เริ่มหวาหวั่นเมื่อลิฟ์ไม่ไ้เปิออมายัั้นที่เธอ้อาร
มันเปิออมายัั้นพิเศษที่พอออมา็เอับรถอเาที่อรออยู่แล้ว
ฟะฮัไม่พูอะไรเาึร่าอเธอแล้ว็ส่ให้เธอึ้นรถไปามไป้วยเาและประู็ปิล
ารินทร์ถอยไปนิประูอี้านเธอพยายามเปิแ่ไม่ออ รถันให่ิฟิล์มทึบ
มีาันระหว่านับและนโยสารสามารถเลื่อนปิไ้
“ับรถมวิวเมือสัหน่อยฮาริส” ฟะฮัสั่ับลูน้อแล้ว็เลื่อนาั้นให้ปิลรถเริ่มออัว
ารินทร์หน้าีเผือริมฝีปาสั่นระริ
“รุาพาันลับ้วย่ะ”
“ไม่้อรีบ็ไ้นะ นั่รถมวิวเป็นเพื่อนันสัหน่อยสิ”
“ันไม่้อาร”
“แล้วเธอปิเสธไ้หรือเปล่าล่ะอนนี้”
“นบ้าอำนา”
ฟะฮัวัมือว้ามืออารินทร์เอาไว้ทั้สอ้าพร้อมับระาึร่าบอบบาเ้าหาัว
“โอ้ย!”
ารินทร์ร้อออมาอย่าใระนเ็บที่้อมือ
ผ้าที่ลุมศีรษะหลุออทำให้เส้นผมสลวยสยายเ็มแผ่นหลัอเธอและระมาที่ใบหน้าเล็น้อย
“ุะทำอะไรัน ปล่อยนะ”
“อยาให้ันทำอะไรล่ะ หรือว่าะทำแบบเมื่อืนี” ฟะฮัยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ
พร้อมับระิบเสียแหบพร่าิริมฝีปาอารินทร์
ทำให้เธอยิ่อัวเอาไว้และพยายามเบี่ยหน้าหนี
“ไม่นะ” ารินทร์บ่ายหน้าหนี้วยวามหวาหวั่น ร้อบอับเาไปเสียสั่นเรือ
วามหวาลัวยิ่เ้าถาโถมเมื่อเ้าแสท่าทาแบบนี้
“ไม่ลอูสัหน่อยเหรอเธออาะิใ็ไ้นะ”
“ไม่!”
ารินทร์ปิเสธเสียแ็พยายามยื้อยุ้อมือเอาไว้ แ่สู้แรเาไม่ไ้
“หึหึ พาไปทิ้ไว้ในทะเลทรายีไหมแบบนี้” ฟะฮัลั้วหัวเราะในลำอแผ่วเบา
แ่ไม่ยอมที่ะปล่อยมือาเธอ แถมยัึเอาไว้แน่น
“ุอย่าทำบ้าๆ นะ”
ารินทร์เบิาึ้นอย่าใไม่ิว่าเาะล้าทำแบบนั้นไ้
แ่ยัไ็ไว้ใเาไม่ไ้หรอ ืนเาทำริๆ ึ้นมาเธอะทำยัไล่ะ
ไ้ายอยู่ลาทะเลทรายอย่าแน่นอน
“พาไปแถวทะเลทรายหน่อยฮาริส”
ฟะฮัเลื่อนมือไปเปิที่ั้นแล้วบอับลูน้อเสียเรียบๆ
พอบอเสร็แล้ว็ปิที่ั้นเอาไว้ พร้อมับหันมาหาารินทร์้อมอเธอนิ่ๆ
ฮาริสรับำอย่าๆ
แล้ว็บอให้นับพาไปทะเลทรายที่ไม่ไลารนี้มานั
และไม่่อยอันรายสัเท่าไหร่เพราะเป็นเเมืออยู่ไม่ไ้ไปไหนไล
“ไม่นะ ปล่อยันอย่าทำอะไรัน ันไม่ไปับุ้วย ันไม่ไป”
ารินทร์เริ่มรีร้อเมื่อไ้ยินที่เาบอับลูน้อ
เาะพาเธอไปทำไมแถวนั้น ารินทร์หน้าีเผือเมื่อเาไม่ยอมปล่อยมือ่ายๆ
เธอ้มหน้าลมาแล้วัลหลัมืออเาอย่าแร
“โอ้ย” ฟะฮัร้อในลำอแ่็ยัไม่ไ้สะบัหนีไปไหนปล่อยให้ารินทร์ั่ออีนิ
เาัฟันนรามแน่นนึ้นสันนูน ริมฝีปาเม้มสนิท วแ็ร้าว
่อนที่เาะใ้มืออี้าหนึ่ับรอบหน้าอเธอเอาไว้และบีบแรๆ
เพื่อให้เธอลายฟันออาเนื้ออเา
ารินทร์เ็บเลย้อยอมที่ะอ้าปาออ เธอมอสบสายาอเาแล้วให้สั่นสะท้านไปทั้ัว
แววาอเาเหี้ยมเรียมและุันนั
“ล้าัันใ่ไหม ีเลยแบบนี้อันัเธอบ้านะ”
ฟะฮัเ้นเสียรอไรฟันออมาพร้อมับ้อมอใบหน้าหวานีเผือไม่วาา
พอพูเสร็เา็้มหน้าเ้ามาพร้อมับริมฝีปาบเบียูบลีบปานุ่มสั่นระริอารินทร์อย่ารวเร็ว
ไม่ทันให้เธอไ้อบโ้อะไรไ้
“อื้อ”
ารินทร์ร้อในลำอเมื่อฟะฮัริมฝีปาอเาเ้ามาูบลีบปาอเธออย่าแร
ไม่เท่านั้นเายัใ้ฟันอเาบเ้าับลีบปาล่าอเธอแล้วัเบาๆ
ทำให้เธอรู้สึเ็บนิๆ ระนหวามไหว ยิ่เธอทำท่าะถอยห่าเา็บัเ้ามาอีหลายรั้
สลับับูบอย่าเร่าร้อน เาปล่อยมือาปลายามนเลื่อนมือหนามาับท้ายทอยอเธอเอาไว้ไม่ให้เอนหนีไปไหนไ้
พร้อมทั้เลื่อนมืออี้าไปที่แผ่นหลัอเธอและันร่าบาให้เ้ามาหาเาพร้อมับอรัอย่าแน่นไม่ยอมให้เธอิ้นหนีไปไหนไ้
ารินทร์พยายามยมือึ้นันบ่าอเาและระมทุบไปมา้วยเรี่ยวแรอันน้อยนิ
ริมฝีปาอเธอรู้สึบวมเห่อนเธอรู้สึไ้ ่อนที่เรียวลิ้นร้อนะสอแทรเ้าไปิมวามหวานภายในโพรปาหวานอเธออย่า่ายาย
ารินทร์ถึับผวาเฮือราฮือในลำอ เธอำสาบเสื้อสูทอเาแน่น
เส้นผมอนนี้ยุ่เหยิไปหมไม่เป็นทร
ใบหน้าหวานแ่ำสลับร้อนผ่าวไป้วยวามรัวนใ
เาแปรเปลี่ยนูบาุันเร่าร้อนอย่า้อารลโทษมาเป็นูบอย่าเว้าวอนหยอเย้ามาึ้นทำให้เธอเผลอัวอบสนอูบอย่าเอะเิน
แม้ะพยายามเือนัวเอไม่ให้ล้อยามแ่มันไม่่ายเลย
“อืม” ฟะฮัำรามในลำออย่าพอใเมื่อนัวเล็ละวามพยศลไ้ เาัรัเบียเสียับร่าเล็ๆ
ไปมานไฟในายอเาเริ่มโหมระพือ
เาอยาะพาเธอไปยัวัและวาร่าอเธอลบนเียนุ่ม แม้อนนี้ะอยู่ในรถ็แทบทำให้เาลุไหม้เป็นไฟอันเร่าร้อน
“อื้อ” ารินทร์ร้อราประท้วในลำอทำให้ฟะฮั่อยๆ ผละริมฝีปาออนิๆ
ให้เธอไ้หายใเ้าปอ่อนะหมลมไปเสีย่อน
เายัวนเวียนูบลีบปานุ่มไม่ยอมห่า ริมฝีปาเล็ๆ สั่นสะท้าน
วาหวานปรือปรอย ารินทร์ิเล็บลบนบ่าอเาแน่นและพยายามทรัวเอาไว้
วามร้อนรุ่มแปลๆ
ีึ้นมาทำให้เธอที่ไมุ่้นเยับสัมผัสแบบนี้มา่อนรู้สึอ่อนปวเปียไปทั้ัว
และั้รับับอาารแบบนี้อัวเอไม่ไ้ เธอรู้สึอับอายเหลือเิน
“แ่นี้็สั่นไปทั้ัวยัมีหน้าะล้ามาทำร้ายันอีอย่านั้นเหรอารินทร์”
“ปล่อยนะ” ารินทร์บเม้มริมฝีปาสั่นอัวเอเอาไว้
และใ้มือที่วาอยู่บนบ่าอเาันัวอเาออห่า พร้อมับทุบเบาๆ
เท่าแรที่เธอมีอยู่
ความคิดเห็น