ปราถนารักข้ามภพ (Yaoi )

ลำดับตอนที่ #2 : ตาแก่มหัตภัย ( ครบค่ะ )

    
    ตุบ! ตับ!! พลัก!  ผลั้ว!!

   เสียงชกต่อยดังขึ้นภายในซอยแคบๆแห่งหนึ่งตรงย่านปลอดผู้คน  โดยมีกลุ่มเด็กวัยรุ่นสองถึงสามคนยกพวกรุม
กระถืบหนุ่มหน้อยร่างบางที่กำลังสู้เพียงลำพัง
       ดวงตากวางสีนิลมองสบอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้แม้ตัวเองจะเสียเปรียบอยู่ก็ตาม  การปล่อยหมัด ถ่วงท่าการเตะ และความเร็วระดับหาตัวจับได้ยาก แสดงให้เห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้เรียนการต่อสู้มานานแค่ไหน
      ตาแก่วัยชราภาพที่เป็นตัวต้นเหตุในเรื่องทั้งหมดนั่งแหมะบนพื้นเปื้อนฝุ่นอย่างน่าสังเวศ หัวหงอกจนแทบไร้เส้นผมมีแค่หมวกสีตุ่นใบเก่าคลุมปิดไว้
     ดวงตาฟ่าฝางชมเหตุการณ์ตรงหน้าแบบไม่ละสายตา  ใบหน้าหมองคล้ำเหี่ยวย่นเกินวัยแอบยกยิ้มบางอย่างยินดี  เมื่อผลสุดท้าย...คนที่ตนตามหามานานแสนนานก็ติดบ่วงเข้าจนได้

      พลั้ก!!  ตุบ!

      ขาเรียวหมุนตัวเตะประเคนส้นเท้าใส่ก้านคอผู้ชายอีกคนเข้าตรงๆ  ใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจ  พวกวัยรุ่นทั้งหมดก็ถูกอัดจนเละลงไปนอนกองกับพื้นร้องครางโอดโอ้ยกันเป็นแถว
     ชายแก่รีบปรับสีหน้าให้อ่อนระโหยโรยแรง  พลางค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนจนหนุ่มน้อยหน้าหวานรีบปรี่มาช่วยพยุงแทบไม่ทัน

" ลุงครับ  ลุงไหวหรือเปล่า "

 

    

" ข้า...เอ้ย!  ลุงไม่เป็นไรหรอก.. "

 
      เด็กหนุ่มร่างบางจับแขนคุณลุงผู้น่าสงสาร???    โดยเกรงว่าลุงจะล้มผับไปซะก่อน  ใบหน้าหวานมีสีหน้าฉงนเมื่อชายแก่สะดุ้งน้อยๆตอนเขาถูกตัว

" เจ้ามีนามว่าอะไรละ พ่อหนุ่ม "

     เสียงแหบแห้งเอ่ยถาม แล้วเบี่ยงกายหนีมือร่างบางแบบเนียนๆ

" ผมชื่อซูเฟิงหลิงครับ "


" เฟิงหลิง..งั้นหรือ "

 

     รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคุณลุงทำเอาเฟิงหลิงรู้สึกเสียววาบในใจแปลกๆ  ร่างบางพยายามไม่คิดอะไร  มองโลกในแง่ดีว่ามุมปากคุณลุงอาจจะเบี่ยวก็ได้
 

" ลุงชื่อ อวี่จุนกวางนะ "
 

 

     ชายแก่แนะนำตัว

 

" คุณลุงจุนกวางมาทำอะไรที่นี้เหรอครับ "

     ร่างบางถามอย่างข้องใจ  เพราะในย่ายเปลี่ยวอันตรายแบบนี้  ชาวบ้านเขาก็รู้กันทั่วว่ามันเสี่ยงต่อการถูกปล้นจี้แค่ไหน   ถ้าเป็นไปได้..เฟิงหลิงนั้นไม่ค่อยอยากเดินผ่านเลยสักนิด    แต่ดันบังเอิญเห็นชายแก่โดนดักฉุดกระเป๋าเสียก่อน ด้วยความสงสารเฟิงหลิงเลยกระโจนเข้าไปช่วยแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง

     ลุงจุนกวางกระแอมไอนิดๆ  ก่อนจะเหลือบมองเฟิงหลิงที่จ้องหน้าเขาอย่างสงสัย

" ลุงมาตามหาสิ่งสำคัญ "


" คุณลุงทำอะไรหายละครับ  "

     จุนกวางหัวเราะขมขื่มกับคำถามนั้น 

" ลุงทำบางสิ่งหาย  เพราะลุงเองที่ไม่ยอมดูแลให้ดี
น้องชายลุง..ถึงได้จมอยู่ในห้วงแห่งความเจ็บปวด
ความสูญเสียมาถึงทุกวันนี้ "

    เฟิงหลิงฉีกยิ้ม  เอื้อมมือมาจับมือจุนกวางไว้และบีบเบาๆ

" อย่าโทษตัวเองเลยครับ  โชคชะตามันเป็นตัว
กำหนดทุกอย่างไว้เอง "


" หึ "

     ตาแก่หยุดฝีเท้าเดิน ผินใบหน้ามามองเฟิงหลิงเต็มสายตา  สายลมเอื้อยพัดผ่าน  เรือนผมสีดำดุจแพรไหมบนศีรษะเฟิงหลิงปลิวสยายตามแรงลม  เสียงที่เคยแหบแห้งทวีความน่าเกรงขามขึ้นเท่าตัว  

" ข้าจะฝืน  โชคชะตาแห่งฟ้า  ด้วยอำนาจทั้งหมดที่ข้ามี "


" ...... "

    ต่อค่ะ
 

 

    ร่างบางขนลุกสุดตัว  เมื่อสรรพนามการพูดคุยแปรเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง  จุนกวางจึงหัวเราะกลบเกลื่อน  และแสร้งโบกมือไปมา  เมื่อเห็นเฟิงหลิงมีสีหน้าตกตะลึง

" ข้า.. คือลุงต้องขอโทษเฟิงหลิงทีนะ
คนแก่มักชอบเพ้อเจ้อไปเรื่อยเปื้อย
ออกนอกเรื่องตลอดเลย "

" งั้นคุณลุงนั่งพักก่อนสิครับ "

    เฟิงหลิงยิ้มเจื่อน  คอยประคองชายแก่ให้นั่งพักที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่   ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆสวนสาธารณะกว้าง   ในยามดึกไร้ผู้คนในเวลาแบบนี้ทำให้สวนร่มรื่นดูน่ากลัวขึ้นทันตา

" ชื่อเฟิงหลิง  แปลว่ากระดิ่งลมใช่ไหม "

     จุนกวางถามร่างบางด้วยความสงสัย

 

"  ครับ  ทีแรกผมเกิดในประเทศไทย แต่คนดูแล
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นคนเชื้อสายจีน    
แกเลยตั้งชื่อผมว่า  เฟิงหลิง "

    เฟิงหลิงตอบน้ำเสียงสบายๆ  จุนกวางเลิกคิ้วขึ้นกับข้อมูลใหม่ของคนตรงหน้า   เฟิงหลิงจึงอธิบายเพิ่มเติม

" มีคนมาทิ้งผมไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กพร้า   
แล้วผู้ใหญ่ใจบุญขอผมมาเลี้ยง
ผมถึงได้มาอยู่ที่จีนครับ "

    เสียงหวานเล่าเจื้อยแจ้วตามอารมณ์แบบไม่ปิดบัง  เรียกรอยยิ้มอ่อนโยนให้แต่งแต้มบนใบหน้าเหี่ยวๆของจุนกวาง

" ผมชอบมวยไทยมาก  ตอนเรียนมหาลัย
ผมก็อยู่ชมรมมวย  หมั่นฝึกฝนเป็นประจำ
ทำให้พอป้องกันตัว ตอบโต้คนอื่นเขาได้บ้าง "

 

" มวยไทย?  ที่พ่อหนุ่มใช้สู้กับวัยรุ่นพวกนั้นหรือเปล่า "


" ครับ "

    เฟิงหลิงก้มหน้าลงขณะที่ยังพูดถึงเรื่องราวชีวิตตัวเองให้คนข้างกายได้ฟัง
    ความรู้สึกมันบอก   ว่าชายแก่คนนี้ไว้ใจได้  บรรยากาศแสนคุ้นเคยที่เขานึกไม่ออกว่ามาจากไหนปรากฎขึ้น  เมื่อได้อยู่ใกล้ๆชายแก่แปลกหน้าผู้นี้

"   ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอด
แม้จะมีคนใจบุญช่วยส่งเสียให้เรียนจบมหาลัย
แต่... "


" ..... "
 

     ปลายเท้าเฟิงหลิงเขี่ยเม็ดทรายเล่นเรื่อยเปื้อย  จุนกวางสังเกตเห็นความอ้างว้าง โดดเดี่ยว ฉายชัดในนัยน์ตากวางคู่สวย

   ต่อค่ะ
 

" คนใจดีที่คอยหยิบยื่นโอกาศ
ให้ผม...ดันประสบอุบัติเหตุตาย.. "

     หยดน้ำตาเม็ดใสไหลลงมาตามแก้มขาว   เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ จุนกวางเอื้อมมือรั้งศีรษะทุยมาซบตรงบ่า  พลางคอยลูบหัวปลอบประโลม
 

" ไม่เป็นไร ชู่ว... "


" ผม..ฮึกก ยังไม่..ได้ตอบ..
แทน ฮึก..บุญคุณ..ด้วย..ซ้ำ "
 

    ใบหน้าเฟิงหลิงเต็มไปด้วยม่านน้ำตา  มือบางกำหมัดเข้าหากันจนแน่น...




     ดวงจันทร์กลมโตเปล่งแสงสีนวลผ่องเด่นหรากลางผืนฟ้ารัตติกาลอันมืดมืด   คอยส่องแสงนำพาทุกชีวิตบนพื้นโลกให้มีหนทางเลือกเดินต่อไป    ภาพบุคคลสองคนนั่งที่ม้าหินอ่อนตรงสนามหญ้าสะท้อนเป็นเงาดูลึกลับ
    เฟิงหลิงปาดน้ำตาป้อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆดังฝืดฟาด

ส่งผลต่อปลายจมูกจนเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำแลดูน่ารัก  หลังจากผ่านการร้องไห้ระบายอารมณ์พักใหญ่  ร่างบางก็รู้สึกได้ถึงความเงียบผิดปกติของจุนกวาง

 

" เฮ้ย!!! "

    เฟิงหลิงตะโกนก้อง  มองร่างนั้นด้วยดวงตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน   ริมฝีปากบางอ้าออกเป็นรูปตัวโอน้อยๆ
    คุณลุงที่คอยนั่งปลอบเขาข้างกาย  หายวับไปแล้ว  เหลือเพียงชายหนุ่มร่างสูงโปร่งไว้ผมยาวสีดำจรดเอวสวมชุดสีทองอลังการเลียบแบบพวกฮ่องเต้สมัยก่อนมาแทนที่

" หยุดร้องไห้เร็วจังนะเจ้า "

    เสียงขี้เล่นซุกซนดังขึ้น  ใบหน้าหล่อดูใจดียกยิ้มบางกับท่าทางน่าชังจากเฟิงหลิง

" ข้าคือจุนกวางไง จำ
ไม่ได้หรอกหรือ "

    ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉาบแววขบขัน  เฟิงหลิงสำรวจอีกฝ่ายหัวจรดเท้าอย่างอึ้งๆ  พอจะโกยหนีจากเหตุการณ์แปลกประหลาดขาเขาก็ดันไม่ขยับซะนี่

     'เกิดอะไรขึ้นกันแน่'

    คนตัวเล็กอุทานในใจ  ชายหนุ่มหัวเราะแผ่วๆเมื่อเห็นร่างบางตื่นกลัวเขาแบบไม่เก็บอาการ

" เจ้ากลัวข้า?? "

    คิ้วเรียวเลิกขึ้น  จุนกวางระบายยิ้มอ่อนโยนที่ใบหน้าริมฝีปากแดงระเรื่อกระซิบข้างหูเฟิงหลิงด้วยน้ำเสียงจริงจัง

" ยามใด..หิมะร้างลา..
ข้าขอเป็น  เช่นแสงสว่าง อยู่เคียงกาย..
ปลอบประโลมใจเจ้า ยามขุ่นมัว..
เก๋อฉิงเทียน.. "
 

   

    แก้ตัวอักษรให้ค่ะ
    อ่านกันได้หรือยังเอ่ย  ต้องขอบคุณที่บอกด้วยน้าา เพราะหมูม้วนไม่รู้จริงๆ😢😢😢😢