Bon Appetit
อาหารของผมเป็นแหล่งรวมความสวยงาม ความเลิศรส และคุณค่าทางอาหารที่อาหารของเชฟคนไหนก็เทียบไม่ได้ มาสิ...มาเยือนที่ครัวของผม ...........เรามาทำอาหารจานนี้ไปด้วยกัน...........
ผู้เข้าชมรวม
601
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
601
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 3 ก.ค. 58 / 00:08 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
บางคนไม่ชอบ บางคนรับไม่ได้ บางคนรู้สึกว่ามันแรงเกินไป
ขอร้องว่าอย่าอ่านนะคะถ้ารับนิยายแนวฆาตกรรมไม่ได้ หรือรับแนว Cannibal ไม่ได้
เราพยายามใช้ภาษาที่จะไม่ทำให้คนอ่านสะอิดสะเอียนที่สุดแล้ว
เราอยากให้นิยายสั้นนี้เป็นเหมือนกระจกสะท้อนความดำมืดของคน
แต่สะท้อนออกมาอย่างมีศิลปะมากที่สุด สวยงามที่สุดเท่าที่เราจะทำได้
เราอยากให้คนดูว่าร่างกายของเรามันก็ไม่ได้วิเศษเลิศเลอกว่าสัตว์อื่นที่ตรงไหน
เพราะฉะนั้น อย่าไปหลงกับรูปลักษณ์ภายนอกนั้นเลย
หลายคนที่เคยดูซีรี่ย์เรื่อง Hannibal อาจจะรู้สึกว่า เอ...นี่เลียนแบบเขามารึเปล่า
จะว่าเลียนแบบไหม...ก็ไม่เชิงนะคะ เรียกว่า ได้ไอเดียมามากกว่า
เพราะในซีรี่ย์คุณหมอนั้นไม่มีความรู้สึกให้เกียรติ์อะไรกับวัตถุดิบเลย
แตกต่างจากนิยายเรื่องนี้นิดหน่อย เพราะคนครัวของเรานั้นหลงใหลในวัตถุดิบมาก
เรียกว่ามากจนเกินพอดีจะดีกว่า แต่ธีมหลักของเรื่องก็น่าจะเป็นอารมณ์เดียวกัน
ชื่อเรื่อง Bon appétit นั้น ไม่ได้หมายความเฉพาะคุณหมอในเรื่อง แต่หมายถึงคนที่หลงเข้ามาอ่านด้วย
.......ขอให้เอร็ดอร่อยกับนิยายสั้นเรื่องนี้นะคะ........
ป.ล คนแต่งกินมังสวิรัติค่ะ แต่ก็แต่งแนวนี้ออกมา 555
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
‘You
are what you eat’ ประโยทีุ่้นหู แ่ะมีี่นที่รู้วามหมายอมัน
...สำหรับผม ารินถือเป็นทั้ศาสร์และศิลป์...
...าริน
ไม่ใ่เพื่อให้มีีวิรอเพียอย่าเียวเท่านั้น...
...แ่เป็นารึมับธรรมาิาวัถุิบ รับรู้ถึวามสวยามอโลผ่านวัถุิบที่ใ้...
...และผมเื่อว่า ไม่มีอะไรในโลที่ินไม่ไ้...
...ระทั่มนุษย์เอ็าม...
นส่วนให่รู้ัผมในานะอาารย์มหาวิทยาลัย
น่าเสียายที่พวเาไม่รู้ว่าผมเป็นผู้แสวหาวัถุิบั้นยอ และในะเียวัน เป็นุ๊ั้นเยี่ยม
ไม่บ่อยนัที่ผมะวนใรไปทานอาหารเย็นที่บ้าน แ่ับนัศึษานนี้
เาเป็นรีพิเศษ ผิวแทนและล้ามเนื้อามลำัวบ่บอไ้อย่าัเนว่าเาเป็นนัีฬานหนึ่ที่มีสรรมถภาพร่าายีเยี่ยม
นั่นทำให้ผมสนใเามา นผมอที่ะเอ่ยปาัวนไปทานอาหารฝีมือผมไม่ไ้
แน่นอนว่าเาอบรับ เรานัเวลาันอนสอทุ่มที่บ้านอผม มีเวลาอีประมา 4-5 ั่วโมสำหรับารเรียมวัถุิบและอาหาร
ึ่็เหลือเฟือเพราะผมยัมีเนื้อสในู้เย็น ันั้นผมึัสินใมาเินเล่นในห้าสรรพสิน้า
าอยสอส่อหาวัถุิบใหม่ๆ ทว่าน่าผิหวั ผมไม่เออะไรน่าสนใเลยแม้แ่น้อย
เรื่อเทศเิมๆ เนื้อเิมๆ วัถุิบเิมๆ ่าน่าเบื่อเหลือเิน
ทำไมนเราถึสามารถปรุอาหารรสเิมแสนน่าเบื่อนั้นไ้
ทำไมพวเาถึยัินอ้ำาำเอย่าไม่รู้สึรู้สา
ผมไม่สามารถทนินเมนูเิมไ้เิน 2 รั้้วย้ำ
บาที่อมรับรสอพวเาวรไ้รับาร่อมแมอย่ายิ่ยว
ผมลับมาบ้านและเรียมวัถุิบทำอาหาร
ไุ่๋นไวน์แไม่ใ่เมนูที่ยาเย็นอะไร ถ้าเพียเราใ้ ‘ไ่’ริๆทำ
เนื้อิ้นานุ่ม่ำถูปรุรส้วยเลือและพริไทยั้นี
่อนะนำไปทอในน้ำมันมะอนึ้นสีเหลือทอ ผมละมือาเนื้อและเริ่มผัเบ่อน
หลัาน้ำมันเริ่มึมออมา ็นำหอมให่ เเลอรี่ แรอท เห็ มะเือเทศ เบลีฟ
้านพาสลี่ย์ให้นิ่ม นำเนื้อที่ทอไว้่อนหน้ามาผั้วยัน
หลัานั้น็ใส่พระเออเมนูลไป
ไวน์แั้นีที่ผมั้ใเลือมาเผื่ออาหารานนี้
ผมื่นอบารทำอาหาร้วยแอลอฮอล์ นอาะไ้ลิ่นที่หอมหวานอผลไม้
มันยั่วยึรสาิออาหารให้ีึ้นอี้วย หลัาใส่ไวน์
ผม็แ่รอให้เือแล้วเี่ยวไปเรื่อยๆ อาหารผมเสร็ในเวลา 2 ั่วโม
สำหรับอหวาน ผมนึถึูเฟลวนิลาอุ่นๆ แ่ผม็้อารินอะไรที่มีรสาิั้านว่านั้น
พุิ้เสาวรสน่าะเป็นัวเลือที่ีว่า หลัาทำอหวานเสร็ผม็ยัเหลือเวลาอีมา
ผมึเินไปห้อสมุ หยิบหนัสือทำอาหารมาหนึ่เล่ม และอ่าน่าเวลา....
ในที่สุเา็มา
ผมเินนำเาไปห้ออาหารและนำอาหารมาเสิฟร์ให้เา
‘อาารย์ นี่เป็นไุ่๋นที่อร่อยที่สุเท่าที่ผมเยินมาเลย ผมอถามไ้ไหมรับว่านี่เนื้อเป็นเนื้อส่วนไหน’
ผมหัวเราะเบาๆ ไ่หรือ? ให้เาิแบบนั้นไปน่าะี
‘ส่วนสะโพน่ะ’
ผมอยิ้มมุมปาไม่ไ้่อนะเยหน้าอบเา เรานั่ทานันไป
ุยันไปเรื่อยนระทั่ทานอหวานเสร็
‘อาารย์
ผมมาที่นี่ ส่วนหนึ่ผมั้ใะถามเรื่อารเรอผม’
‘เรเธอมันมีปัหาอะไรล่ะ’ เามอหน้าผมรๆ
‘ผมอยารบวนให้อาารย์แ้เรอผม’
‘ทำไมผม้อทำอะไรแบบนั้น เสียใ้วยผมทำเรื่อผิรรยาบรรแบบนั้นไม่ไ้’
‘ั้นถ้าผมเอาเรื่อทีุ่อบผมไปโพทะนา็ไม่เป็นไรสินะ’
‘แน่นอนผมอบในัวลูศิษย์อผมทุน ในานะอาารย์
ผมไม่มีวามิลำเอียที่ะเลียใรเป็นพิเศษ’ ผมพูวามริ ผมอาะมีนที่อบเป็นพิเศษ
แ่ไม่มีลูศิษย์นไหนที่ผมเลีย ราบเท่าที่พวเาเหล่านั้นไม่ทำัวัฬะหยาบายใส่ผม
‘ผมหมายถึ อาารย์อบผม....ในเิู้สาว’ เาเถียลับมา หน้าาแ่ำ
ผมไม่แน่ใว่ามันแเพราะอะไรระหว่าวามโธร ับ วามอาย
‘ู้สาว? อโทษที เรว่าเธอะเ้าใอะไรผิไปัหน่อย’
‘ไม่้อลบเลื่อนหรอรับ ผมเห็นมัน ในาอุ ุแอบมอผมั้แ่อยู่ในลาสแล้ว’
ถูอเา ผมมอเาริๆ
แ่ไม่ใ่ในเิู้สาว
มันเป็นวามรู้สึที่ลึล้ำยิ่ว่าสัาิาที่้อารสืบพันธุ์หรือวามใร่
‘ามผมมาสิ’ ผมเินนำเาไปในห้อทำาน
‘เินั่’ เานั่ลบนเ้าอี้ฝั่ร้าม เรา้อาันรๆ
‘ถ้าผมไม่แ้เรให้ ุะบอับนอื่นว่าผมล่อลวุมาบ้าน ผมเ้าใถูไหม’
‘ถ้าำเป็น ผมะบอแบบนั้น’
‘ั้นรออยู่นี่ ผมะไปเอาแฟ้มอุ’ ผมเินไปที่ห้อรัว
หยิบมีเล่มเล็มาหนึ่เล่ม แล้วเินลับไปที่ห้อทำาน
ผมเห็นเาำลัเล่นลูโลำลออย่าสนอสนใ
...้าๆ
้าๆ...
ผมเินย่อเ้า้าหลัอย่าเียบริบ
...ึ...
เสียมีปอผลไม้แทเ้าเนื้อทะลุเนื้อหนััึ้น เสียนั่นรเ้าสู่ประสาทารรับรู้อผม ้าๆ ราวับเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ผมหลับาฟัเสียมีที่รีลึลไปในร่าายเา
....่าไพเราะราวับเสียเรื่อนรีั้นี....
วามอิ่มเอมเลื่อนาสมอเ้าสู่หัวใ ส่ผลให้เลือไปเลี้ยทั่วร่าาย ผมรู้สึสื่นและระปรี้ระเปร่าหลัาไม่ไ้รู้สึแบบนี้มาสัพัให่ มีในมือผมสั่นน้อยๆอย่านที่ื่นเ้น แ่้วยวามสามารถและประสบาร์ทำรัวอันยาวนานอผม ผมรีบึสิัวเอลับมา่อนที่ะเผลอมีลึนไปทำลายอวัยวะอื่นๆ
ผมแทเาที่ท้อ แน่นอนว่านัีฬาอย่าเาไม่าย่ายๆแ่นี้
เาพยายามสะบัผมออแล้ววิ่ไปที่ประู ถึะน่าเสียายแ่ผม้อำัารเลื่อนไหวอเาเสีย่อน เอ็นแนาถูัาภายในมีเียว มีเียวอผมัเส้นเอ็นอย่าแม่นยำนล้ามเนื้อ้าเียแทบะไม่เสียหายเลย ็ผมเป็นโปรฯนี่นา
..เาหมหนทาหนีผมแล้ว..
ผม้มมอูนัีฬาหนุ่มที่นอนหายใรวยรินอยู่แทบเท้า
เายัไม่าย อย่าที่ผม้อาร ผมลาเาไปที่ห้อรัวอีรั้ วาเาลบนโ๊ะทานอาหาร
‘น่าเสียายริ ทั้ทีุ่ยัโไ้มาว่านี้แท้ๆ แ่ไม่เป็นไร
ล้ามเนื้อนานี้็พอไ้แล้ว’
เาาเบิโพลอนเห็นผมหยิบมีแล่เนื้อและมีเลาะระูึ้นมาลับ
‘อื้ออออ’ าริ้นเริ่มอย่าบ้าลั่อนผมรมีลบน้นแนอเา
เาิ้นแรมานผม้อเอาโ่ล็อเาไว้เลยทีเียว
โีริๆที่ผมมัปาเาไว้ั้แ่แร ไม่เ่นนั้นเสียร้อเาัพอที่ะเรียเพื่อนบ้านมาไ้เลย
ผมบรรเลาะล้ามเนื้อแนและาม้วยหัวไหล่ ผมใเลาะแน่อนาเพราะไม่อยาเห็นเาายไปเสีย่อน
ูเาอนนี้สิ ่าสใหม่และสวยาม เมื่อเลาะเนื้อร้นแนเสร็ผมึเลาะเนื้อ้นาวา
ผมเห็นล้ามเนื้อเาระุัเนอนปลายมีสะิเนื้อแ้าใน อย่าที่ผมิล้ามเนื้ออเาสมบูร์และสวยาม
มัน่ามีีวิีวา เหมาะสำหรับเป็นวัถุิบั้นยอ ไม่ว่าะมอผ่านหนัหรือมอ้วยาเปล่า
ล้ามเนื้อาอเา่าาม เป็นมัเรียัวสวย ยืหยุ่น และ
เ็มไป้วยพลัีวิอนหนุ่ม ผมอะเอื้อมมือไปสัมผัสรๆไม่ไ้ ริอยู่ในานะเฟ
เราไม่วรยุ่ับวัถุิบเินำเป็น แ่นนนี้ ผมอเป็นรียเว้น
‘ุเ้าใผิไปเรื่อนึนะ ผมมอุไม่ใ่ในเิวามรัแบบู้สาว
มันเป็นสายารัในแบบนรัวที่มี่ออาหารอเา และพร้อมที่ะอุทิศทั้ร่าายและิใในารปรุอาหารเลิศรสานนี้ออมา’ ผมเอ่ย
น่าเสียายที่เาหมลมไปเสียแล้ว ผมแยเนื้อไว้เป็นเ ห่ออย่าี
แล้วเ็บใสู่้เย็น ส่วนศพอเาแน่นอนว่าไม่เสียเปล่า
เาะเป็นปุ๋ยั้นีในแปรผัอผม
พวุอาะสสัยว่าทำไมผมถึเลือแ่ล้ามเนื้อแนา
เพราะนั่นเป็นส่วนที่ีที่สุในร่าายเาน่ะสิ เหมือนที่เราินแ่้ามอปูนั่นแหละ
ในานะผมเป็นนรัว ผมย่อมเลือส่วนที่ีที่สุอวัถุิบ่อนเสิร์ฟเสมอ เนื้ออเาะถูนำไปทำเป็นอาหารรสเลิศสำหรับแน่อๆไปอผม
แล้วุล่ะ
อยาลอมาเป็นแผู้ทรเียริอผมบ้าไหม
................................................................................
“หนัสืออุน่าสนใทีเียว อเอร์
อถามหน่อยไ้ไหมว่าุินเนื้อนริๆอย่าในหนัสือรึเปล่า”
“ไม่...แน่นอน”
“ุูเ้าใวิธีารินและเลือเหยื่ออารีนะ”
“ผมศึษาและทำานับนเหล่านี้มาลอ
ย่อมเป็นธรรมาอยู่แล้วที่ผมะเ้าใวามิอพวเาไ้มาว่าใรๆ และแน่นอน
มาว่าพวที่ามิเรื่ิออพวเาอย่าับัวเอเป็นแร้ทึ้เ่นอาีพนั่าว”
“ย้อนไ้เ็บีริๆ นอาุะมีมันสมอระับอัริยะ ุยัมีปาที่ร้ายาพอๆัน้วย” ผมไม่ไ้สนใฟัำพูอเาเท่าไหร่นัสายาผม้ออยู่ที่ั้นพุห้อยๆรหน้า
อาห์ พ่อนั่าวนนี้่าอวบอ้วนีเหลือเิน
ผมอยารู้เสียริว่าับอเาะเป็นสีอะไร
“ผมเสียมารยาทับุไปสินะ ออภัย ะว่าไป วันนี้ที่บ้านผมมีานปาร์ี้ลอเปิัวหนัสือเล่มใหม่
ถ้าไม่รัเียผมะเิุไปร่วมาน ถือเป็นารไถ่โทษเรื่อที่ผมหยาบายับุเมื่อสัรู่นี้”
“โอ้ ารไ้ไปเยียนบ้านแพทย์ผู้โ่ัอย่าุ ผมย่อมไม่ล้าปิเสธอยู่แล้ว”
“วิเศษ นี่าร์เิ านะเริ่มอน 20.00 นาฬิา”
“ผมะไม่ไปสายเลยแม้แ่วินาทีเียว”
“ผมะนับเวลารอ เ่นนั้น ผมอัว่อน เอันืนนี้”
ผมว่าผมไ้ทาน ฟัวราส์ภายในเร็ววันนี้แน่ มันฝรั่ที่สวนเ็บเี่ยวไ้แล้ว มันฝรั่อบน่าะเป็นเรื่อเียที่ี
้ออบุเ็นนั้น นอาะมีเนื้อั้นยอ ร่าายเายัเป็นปุ๋ยั้นีอี
ผัในแปลอผมโเร็วนผมแทบินไม่ทันเลยทีเียว
.........หรือผมวรเอาผัที่เหลือไปายที่ลาีนะ...........
ผลงานอื่นๆ ของ Black _ M ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Black _ M
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น