(SF) รักฉันมั้ย? #Mixnine กยอม ฮโยจิน ซึงจุน

ข้อมูลเบื้องต้น

                   

เพล้งงงง!!!!

เสียงอะไรบางอย่างที่ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบต้องรีบหันไปมอง คิมฮโยจินและซงฮันกยอมรีบวิ่งเข้าไปพยุ่งร่างของอีซึงจุนที่สภาพตอนนี้ทั้งเมาและเลือดกระจายเต็มพื้นไปหมด

คิมฮโยจินทั้งโมโหและเห็นห่วงคนตรงหน้าที่พักนี้เขาเอาแต่กลับบ้านดึกแล้วก็เมามาตลอด ถ้าเกิดพ่อแม่ของเด็กนี่รู้เรื่องเข้าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งที่พวกท่านไว้ใจฝากฝังอีซึงจุนไว้ให้เขาดูแล ทันทีที่ชนแจกันจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่างบางก็ล้มลงจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

“ฮันกยอมนายช่วยไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาหน่อย”

“ครับ”

เมื่อทำแผลเสร็จเขาก็รีบบอกฮันกยอมกลับบ้านทันที

“ฉันว่านายกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนี่ก็จะตีสี่แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาต่อ”

ชายหนุ่มที่ดูภายนอกเขาอ่อนโยนเอ่ยปากขอร้องแฟนของเขาให้กลับบ้านไปก่อนเพราะตอนนี้จิตใจเขาเป็นห่วงคนที่เมาอยู่ตรงหน้าอย่างมากจนไม่มีสมาธิที่จะสนใจใครทั้งนั้น

“ได้ครับฮยองผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”

ซงฮันกยอมยอมกลับโดยดีเพราะไม่อยากให้คนที่เขารักต้องมาลำบากใจทั้งที่ความจริงแล้วเขาก็รู้อยู่แก่ใจตัวเองว่าพื้นที่ในหัวใจของรุ่นพี่นั้นคงมีแต่อีซึงจุนกแม้ว่าเราจะเป็นแฟนกันแล้วก็เถอะ แต่เขาก็ยังหวังลึกๆว่าสักวันฮโยจินจะรักเขาบ้าง

“ทำไมถึงเมาขนาดนี้บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ดูแลตัวเอง”

ฮโยจินบ่นด้วยความไม่พอใจแต่ก็ไม่เคยดุหรือด่าเลยแม้ครั้งเดียวเขาอ่อนโยนกับน้องชายคนนี้เสมอ

“อืออออ  อย่ามายุ่ง ! ”

ซึงจุนสะบัดมือออกอย่างแรง แต่ชายหนุ่มก็รีบคว้าไว้ พร้อมพยุงเดินเข้าไปในห้องนอนของอีซึงจุน

พรึบ !

ยังไม่ได้ทันได้ปิดประตู ซึงจุนก็คว้าฮโยจินเข้ามาจูบแบบดุเดือดโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงจะตั้งรับไม่ทัน แต่ก็รู้สึกพอใจในสัมผัสเมื่อเขากำลังจะตอบรับสัมผัสอันร้อนแรงนี้ร่างบางก็ถอนริมฝีปากออกแล้วหลับไปดื้อๆในอ้อมอกเขา ทำเอาคนตัวสูงถึงกับต้องชะงัก ไม่นานเขาก็พาร่างบางวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

 (เช้ารุ่งขึ้น...) 11.30 น.

ซึงจุนตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพร้อมกับความรู้สึกปวดหัวและเมื่อยทั้งตัว เขารู้สึกประหลาดใจทันทีที่มองเห็นเท้ามีแผลเต็มไปหมด

“เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย” เจ้าตัวได้แต่พรึมพรำกับตัวเอง แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมา

“ชิมแจยอง แกอยุ่ไหน เมื่อคืนฉันทำอะไรว่ะทำไมตืนมามีแต่แผลเต็มตัว” 

ชิมแจยองเพื่อนสนิทของเขาตอบกลับด้วยความงง

 “กูจะไปรู้กับมึงมั้ยครับ กูกับไอ้รูบินก็ไปส่งมึงถึงบ้านแล้วนะ ไม่เห็นมีอะไร “

“อ้าว ! แล้วกูได้แผลมาจากไหน”

“มึงไม่ไปถามพี่ชายปลอมๆของมึงล่ะ เขาอาจจะรู้ก็ได้นะ หรือว่าเมื่อคืนจัดหนักว่ะ ฮิ้วๆๆๆๆ “ 

ทั้งชิมแจงยองและอีรูบินได้แต่ล้ออีซึงจุน เขาน่าจะรู้แต่แรกแล้วล่ะ ว่าการถามสองคนนี้ไม่เคยได้สาระอะไรเลย แต่เพื่อนสนิททั้งสองรู้ดีว่าเขาคิดยังไงกับคิมฮโยจิน

“หยุดเลยพวกมึง เดี๋ยวเจอกันที่เดิมนะ กูอาบน้ำก่อน”

ตั้งแต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย อีซึงจุน ก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านของคิมฮโยจินนับจากวันนั้นตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองปีแล้ว เขาสองคนเริ่มที่จะสนิทกัน โ ดยแทบไม่ต้องใช้คำพูดอะไรก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่วันนี้มันไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ภายในใจของเขาก็เจ็บปวดมากขึ้น เมื่อซงฮันกยอมรุ่นน้องคนสนิทของคิมฮโยจินได้กลายมาเป็นแฟนของคิมฮโยจิน

ตลอดระยะเวลาเกือบ สอง สัปดาห์ ที่ซึงจุนเอาแต่ออกจากบ้านกลับดึกทุกวัน

“เฮ้อ~~”                                                                                                                                                    

พออาบน้ำเสร็จก็เตรียมก้าวขาออกจากบ้านทันทีเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวัน ไม่ทันไรเพื่อนรู้ใจก็ขับรถมารับถึงหน้าบ้าน

“เห้ยยยย ว่าไง สภาพดูไม่จืดเลยนะมึง” อีรูบินทักทายพร้อมแซวเพื่อนรักของเขาไปในตัว

“เออ นิดหน่อยว่ะ”

“วันนี้กูมีเพื่อนไปด้วยนะ” ชิมแจยองบอกกับเพื่อนทั้งสองก่อนจะขับรถออกไปยังร้านประจำ

Put your hands in the air
How y’all feeling out there
We gon’ party over here 
โมดู กัทที sing it let me hear you say
La la la la la la la la La la la la la la la la
La la la la la la la la La la la la la la la la la
I am a good boy
I am a good good
I am a good boy

เสียงเพลงในผับดังกระหึ่ม ผู้คนต่างปลดปล่อยลีลากันเต็มที่

“ไอ้แจยอง ! โถ่ กูมองหาตั้งนานมาอยู่ตรงนี้นี่เอง” คิมบยองกวานเดินเข้ามาพร้อมอูจินยองเพื่อนอีกคนของเขา

“มึงนั่นแหละปล่อยให้กูรอตั้งนาน มาๆๆๆ ” แจยองแนะนำเพื่อนเขาให้รู้จักกันไม่นานทุกคนก็เริ่มคุยกันถูกคอ เพราะมีแอลกอฮอล์เข้ามาผสมในเลือด

“เห้ยยย มึงจะมองเพื่อนกูจนมันละลายเลยรึไงว่ะ” แจยองแอบถามบยองกวาน ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มถูกชะตากับซึงจุนเป็นพิเศษ

“ใครใช้ให้เพื่อนมึงน่ารักวะ” ทั้งสองคนคุยกันยิ้มกรุ่มกริ่ม

แสงสว่างในร้านเริ่มสาดเข้ามา เป็นเวลาบอกว่าถึงเวลาที่ร้านต้องปิดแล้ว ชายหนุ่มทั้งห้าคน ทยอยพากันเดินออกมายังลานจอดรถที่พวกเขาจอดอยู่

“ซึงจุน กลับกับฉันก็ได้นะ ทางผ่านบ้านฉันพอดี” ยังไม่ทันที่ทุกคนจะพูดอะไรบยองกวานก็ออกตัวจะไปส่งซึงจุนถึงบ้านก่อนใครและเหมือนทุกคนจะเข้าใจสถานการณ์ จึงเริ่มชงให้ทั้งคู่กลับด้วยกัน

[ฮโยจิน]

ฮโยจินเดินวนไปวนมา ขณะนี้ตีสองแล้วแต่เขาก็ยังไม่สามารถข่มตานอนได้ เอาแต่เป็นห่วงซึงจุนที่ป่านนนี้ยังไม่กลับบ้านอีก ในหัวเขามีแต่ภาพเมื่อคืนที่โดนขโมยจูบแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมความรู้สึกที่หลายหลายตกลงมันคืออะไรกันแน่ เป็นคนจูบเขาแท้ๆ แต่ตื่นมากลับไม่เอ่ยถึงอะไรสักคำ

ระหว่างที่ครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ได้ยยินเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้านเขารีบวิ่งไปมองลอดผ้าม่านห้องนอนชั้นสองผ่านไปยังหน้าบ้าน เห็นผู้ชายแปลกหน้ากำลังพยุงร่างบางลงมาจากรถ แค่ภาพตรงหน้ากลับทำให้ใจเขาเริ่มกระสับกระส่าย จนต้องรีบลงไปข้างล่างทันที

“ทำอะไรกันน่ะ นายเป็นใคร” ฮโยจินถามด้วยเสียงเกรี้ยวกราดทันทีที่เดินมาถึงประตูหน้าบ้าน

“เขาเป็นแฟนผม !” ซึงจุนตอบกลับไปโดยไม่คิด ทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วยืนนิ่ง

“เข้าบ้านไปได้แล้ว ! ” ฮโยจิน ตะคอกเสียงดังสั่งซึงจุนให้เข้าบ้านด้วยความโกรธ เขาจะไปมีแฟนได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้

“ไม่ ฮยองไม่มีสิทธิมาสั่ง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน วันนี้ผมจะไปนอนกันแฟน” พูดไม่ทันขาดคำซึงจุนก็รีบปิดประตูรถพร้อมบอกให้บยองกวานขับออกไปอย่างเร็วที่สุด

บรื้นนนนน …

ทิ้งให้คนตรงหน้าได้แต่ยืนนิ่ง

จบแล้วจร้าาาา ผิดพลาดประการใดขออภัย

ปล.ถ้าน้องได้เดบิวต์ เราจะมาต่อ คู่ ฮันกยอมxฮโยจิน นะจะ

CR.SHL