เพลิงไฟรักอสูร

ลำดับตอนที่ #7 : รินธารา

เมื่อ 5 ปีก่อนหน้านี้

 "พี่พายุ น้ำหวานรักคุณน่ะค่ะ " 

รินธารินได้แต่พูดกับสายลม เมื่อคนที่เธอแอบรักมานานแสนนาน กำลังอยู่ท่ามกลางสาวๆ ที่ชื่นชมเขาอยู่ตอนนี้ เขาเป็นเดือนคณะบริหารอินเตอร์ คนอย่างเขาหรือ จะมาสนใจคนอย่างเธอที่ไม่ได้เด่นอะไรเลย 

ดูสภาพเธอตอนนี้สิ ใส่แว่นหนาเตอะ กระโปรงยาวแทบลากพื้น กับเสื้อนักศึกษาตัวใหญ่ หางตาเขายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ ธารารินได้แต่คิดอยู่คนเดียวโดยไม่รู้ตัวเลยว่า มีสายตาคมแลมาทางเธออยู่

 เพียงแค่เธอไม่เห็นมัวแต่ก้มหน้าก้มตา ทำไมเขาจะไม่รู้เวลาที่เขาไปไหน ไปทำอะไร มักจะได้เจอหญิงสาวคนนี้เสมอ ซึ่งมันน่าแปลกสำหรับเขามาก ผู้หญิงทุกคนวิ่งกระโจนใส่เขา แต่สำหรับเธอคนนั้น ได้แต่มองเขาอยู่ไกลๆ 

 ธารารินเดินไปตามถนนหลักเลิกคาบเรียนวันนี้ เธออยากจะเห็นหน้าพายุก่อนกลับอย่างเช่นทุกวัน แต่เอะทำไมวันนี้เขาไม่ลงมาเล่นบาส น่าแปลกจริงๆ แต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้เขาก็คงจะมา ที่โรงสระว่ายน้ำใหญ่ไม่มีคน 

เธอจึงเลือกเดินผ่านสระน้ำ เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอใคร เพราะเธอกำลังรีบ วันนี้ธารารินจะมารับเธอด้วยตัวเอง เจอประตูทางออกอยู่ข้างหน้า รินธารายิ่งเร่งก้าวเดิน 

อยู่ก็มีคนเดินโผล่มาสวนทาง ทำให้ทั้งคู่ชนกันอย่างจัง หน้าหญิงสาวกระแทกอกแกร่ง ทำให้แว่นตากระเด็นตกพื้นไป ส่วนชายหนุ่มถอยหลังเล็กน้อย รินธาราเสียหลักหงายไปข้างหลัง พายุเห็นเธอกำลังจะล้ม จึงรีบเข้าไปรับตัวหญิงสาวไม่ให้ล้ม รินธาราจับอะไรได้รีบจับไว้กลัวตัวเองล้มลงไป 

เธอหลับตาปี่เตรียมตัวเจ็บ แต่ทำไมรู้สึกไม่เจ็บแม้แต่น้อย เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา พายุพึ่งได้มาใกล้ชิดกับหญิงสาวที่ค่อยตามเขาไปทุกที่ แต่ไม่เคยพูดคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว สองแขนของเธอกำลังคล้องคอเขาอยู่ ส่วนมือของเขาก็รัดอยู่ที่เอวบาง ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมา หญิงสาวตาโต ตกใจแทบช็อก เมื่อคนที่เธอแอบชอบกำลังกอดเธออยู่ ยิ่งมองใกล้แบบนี้ เขาหล่อคมคาย ผิวขาวใสเหมือนผู้หญิง 

พายุได้มาเห็นหน้าหญิงสาวใกล้ๆ โดยปราศจากแว่นหนาที่ปกปิดความสวยหวานของหญิงสาวไว้ เขาถึงกับตกตะลึงความงามตรงหน้า เธอสวยหวานขนาดนี้เชียวหรือ ปากนิดจมูกหน่อย รวมๆแล้วสวย มีเสน่ห์ หัวใจเขาเต้นแรงเป็นครั้งแรกกับผู้หญิง ทั้งคู่ต่างตกตะลึงกันและกัน จนฝ่ายหญิงสาวได้สติก่อน

 เพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเขินไม่กล้าพูดซักคำ ก้มลงคล้ำหาแว่นตัวเอง เธอเห็นแค่สิ่งที่อยู่ใกล้ๆเท่านั้น พายุได้สติ ช่วยหญิงสาวหาแว่นตา มันตกไปในน้ำเสียแล้ว

 " แว่นน้องตกไปในน้ำแล้วล่ะ" หญิงสาวชะงัก เธอเห็นเขายืนมองเธอ แต่ไม่เห็นสีหน้าเขาชัดเจนเท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าเขาอารมณ์ไหน

 " เออ หรอค่ะ " รินธารายืนขึ้น

 " น้ำหวานต้องขอบคุณพี่พายุด้วยน่ะค่ะที่ช่วยน้ำหวานไม่ให้ตกน้ำในสระ "

 " ไม่เป็นไร แล้วนี้จะไปไหน ดูรีบ" คำถามนี้เธอยิ่งไม่กล้าตอบความจริง

 " น้ำหวานจะกลับบ้านค่ะ วันนี้พี่สาวจะมารับด้วยตนเอง น้ำหวานขอตัวก่อนน่ะค่ะ "

 กลัวว่าหัวใจที่กำลังเต้นแรงอยู่ตอนนี้ เขาจะได้ยิน ขายหน้าแย่เลย จึงต้องรีบเผ่นออกมาก่อน เธอไม่พร้อมที่จะคุยตอนนี้ เธอกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง พายุยืนค้างแบบนั้นหลายนาที ยิ้มกับตนเองนิดๆ. 

 และนี้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวระหว่างเธอแล้วเขา ผู้ชายใจร้ายที่กำลังจับเธอมาอยู่ที่ไร่บ้าๆนี้ เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา อยู่ไกลมากเท่าไหร่ ยิ่งดี