เพลิงไฟรักอสูร

" คุณเปลี่ยนไปมากน่ะฟ้า "

 ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวด้วยความโกรธไม่ปิดบัง 

" คุณก็เช่นกัน"

 

" คุณมีคำอธิบายไมที่กล้าทิ้งผมไป เมื่อสองปีก่อน"

 คำถามนี้ทำให้แววตาหญิงสาวเปลี่ยนไป 

ภาคินพยายามระงับอารมณ์ตนเอง

 ในใจเขาตอนนี้อยากจะกระชากร่างงามเขยาๆ ด้วยความโกรธ 

แต่ความอยากรู้เหตุผลมากกว่าที่ทำให้เขายังใจเย็นอยู่แบบนี้

หญิงสาวแม่มปากแน่น ไม่ยอมตอบอะไร ในเมื่อเธอไม่อยากรือฟื้นมันขึ้นมาก 

" ฉันเหนื่อยมามากแล้ววันนี้ ฉันจะอายน้ำและพักผ่อน" 

" เดี่ยว นี้มันง่ายไปหรือเปล่า เห็นฉันเป็นไอ้โง่อีกหรือไง 

บอกมาว่าเธอทิ้งฉันไปเพราะอะไร" เธอไม่อยากอธิบายให้เสียเวลา

 เพราะยังไงเขาก็ไม่มีทางเชื่อและมีคนรอเธออยู่ และอีกไม่นานเธอจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว 

ภาคินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

" อย่าเข้ามาน่ะ ถอยไป ฉันจะอาบน้ำ" 

" บอกฉันมาสิ ทิ้งฉันไปแล้วกลับมาอีกทำไม" 

...............,,,,,,,,,,,,,,,,

" พะ พี่พายุ" 

หญิงสาวหน้าซีดปากสั่น เมื่อพบคนที่อยู่ตรงหน้าหลังจากฟื้นขึ้นมา 

ไม่จริงใช่ไหม เธอต้องตาฝาดไปแน่ๆ รินธารา สบัดหน้า

 กระพริบตาอีกครั้งหวังว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน

 

" เธอไม่ได้ตาฝาดไปหรอก รินธารา"

 ชายหนุ่มตรงหน้าตอบเสียงเย็นเหมือนอ่านสายตาหญิงสาวออก เขากวาดสายตาไปทั่วร่างหญิงสาวอย่างสำรวจ

 เริ่มจากหน้าหวาน ตาโต ราวกับตุ๊กตา น่าทะนุทนอม หน้าอกที่ใหญ่ขึ้นตามวัย

 เอวเล็กคอด รับกับขาเรียวสวย ไม่ว่ามองส่วนไหนเธอก็สวยไปหมดอย่างไร้ที่ติ 

หญิงสาวเห็นสายตาชายหนุ่มก็อดหน้าแดงไม่ได้ 

" ฉันมาที่นี้ได้ยังไง "

 รินธาราถามเสียงสั่น ผู้ชายตรงหน้าคือ พายุ หรือ พายุพงค์ ชายหนุ่มหน้าหวาน 

หุ่นบึกบึนสมชายชาตรี เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แต่ที่น่าตกใจกว่านั้น ชายตรงหน้านี้

 คือแฟนเก่าที่เธอทิ้งเขามา เมื่อ 3 ปีที่แล้ว และสายตาที่เคยเต็มไปด้วยความรัก 

มันไม่มีอีกต่อไป ที่เธอเห็นมันมีแต่ความเกลียดด้วยซ้ำ

" ใช่"

" เพื่ออะไร ปล่อยฉันไปเดี่ยวนี้น่ะ คุณไม่มีสิทธิมากังขังหน่วงเหนียวฉัน"

 

ชายหนุ่มกระชากตัวหญิงสาวขึ้นมาอย่างแรง 

" ฉันเจ็บน่ะ ปะ ปล่อย อือ "

 น้ำตาไหล ชายหนุ่มจับคางหญิงสาวขึ้นให้มองเขา

" อย่างมาบีบน้ำตา ผู้หญิงแพศยาอย่างเธอไม่เหมาะกับพี่ชายของฉัน" 

รินธาราไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูดถึงใคร

" คุณพูดถึงใคร" 

เขากัดกรามแน่น และเข้าใจว่าเธอคงมีหลายคนจนนับไม่ถ้วน 

คิดแบบนี้แล้ว มันทำให้เขายิ่งโกรธเข้าไปอีก ได้ในเมื่อร่านนัก

 เข้าจะถือว่าให้ทานกับเธอก็แล้วกัน

" ร่าน หน้าไม่อาย แรดมากจนนับผู้ชายของเธอไม่หวาดไม่ไหวเลยสิน่ะ 

ตอนที่เราคบกัน เธอก็สวมเขาให้ฉัน  ทำไมอยากมากทำไมไม่บอกกันตรงๆ 

ฉันอุสาทะรุถนอมเธออย่างดี ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ที่แท้ ฮึ"

 พูดไปกวาดตามองทั่วร่างหญิงสาวอย่างหยาบคาย เจ็บเหลือเกินกับคำพูดของเขา 

ไม่เข้าใจเธอทำผิดอะไร แล้วไปทำตอนไหน

" หยุดเดี่ยวนี้น่ะ พูดบ้าอะไร ฉันไม่เข้าใจ" 

" อย่ามาทำไร้เดียงสา อย่างนี้สิน่ะ ผู้ชายถึงได้ติดอกติดใจ ตัวเธอคงเน่าเฟะไปหมดแล้ว"

เพี้ย!! 

คำพูดของเขาที่กล่าวหาเธอ. ทำให้เธอรับไม่ได้ จึงตบเขาไป

ชายหน้าหวานหันไปตามแรงตบ รอยแดงค่อยๆปรากฏขึ้น หันมาสบตาหญิงสาว

 เขาโกรธถึงขีดสุด รินธารา ถอยหลังด้วยความกลัว ชายหนุ่มค่อยๆเดินตามอย่างคุกคาม 

นาทีนี้เธอไม่สนอะไรอีกแล้วขอให้หลุดพ้นไปจากที่นี้ก็พอ คิดแล้วหันหลังวิ่งหนี

. แต่วิ่งได้ครึ่งก้าว ชายหนุ่มกระชากเอวคอดกิ่วมาติดอกแกร่ง

" เธอกล้่ามากที่ตบหน้าคนอย่างฉัน เตรียมตัวรับผลกรรมได้เลย "