เพลิงไฟรักอสูร

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนเก่า

ตอนที่ 3 -3 

 ภาคินออกไปทำงานตั้งแต่เช้า วันนี้แหละที่เธอจะมีโอกาสมากระชากหน้ากากคนที่มันเคยทำร้ายเธอ ธารารินรอวันนี้มานานมาก ทำที่เธอจะต้องชำระความแค้นที่มันยังติดค้างอยู่ในใจเธอมาตลอด 2 ปีเต็ม

 ห้องของอิงอรไม่ได้ล็อกประตูไว้ ธารารินเดินเข้าไปอย่างง่ายดาย เธอเห็นอิงอรกำลังหลับอย่างสบายบนเตียงนุ่ม เข้าไปใกล้ช้าๆ 

อิงอรลืมตาตื่นขึ้น ทั้งคู่สบตากันชั่วขณะหนึ่ง ธารารินไม่เห็นแววตาใดๆ นอกจากความว่างเปล่า ทั้งๆที่เธอ เข้ามาเพื่อหาเรื่องโดยตรงแท้ๆ หรือนี้คือการแสดงอย่างหนึ่ง ธารารินลองยกมือขึ้นเพื่อสะกิด อิงอรตกใจร้องลั่นบ้าน เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะมาทำร้ายตน 

 " กลัวแล้ว กลัวๆ อย่าเข้ามา อย่า ภาคิน ภาคิน อยู่ไหน ภาคิน กลัว " 

เธอได้แต่ร้องไห้ลูกตนด้วยความกลัว. ธารารินตกใจก้าวเท้าห่างไปหนึ่งก้าว หลังจากนั้นเธอกอดอก หรี่ตาเพื่อจับผิดอีกครั้ง 

 เสียงประตูมีคนเข้ามา พยาบาลพิเศษ เข้ามาปลอบให้หายกลัว เธอหันหน้ามามองคุณผู้หญิงของบ้านที่มีท่าทางแปลกๆ " คุณเข้ามาทำไมค่ะ "

 "ฉันแค่เข้ามาดูคุณอิงอรเท่านั้น " 

ว่าแล้วหญิงสาวเดินออกจากห้องไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยาบาลสาวเริ่มไม่ไว้ใจท่าทางของธาราริเลยแม้แต่น้อย แถวยังไม่เรียกว่าแม่ แต่เรียกชื่อแทน มันไม่ปกติ เรื่องนี้เห็นทีว่าต้องรายงานคุณภาคินเสียแล้ว 

 ธารารินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวที่ห้างและบังเอิญเจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยม 

" นั้นนัทใช่ไมน่ะ " เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ ชายหนุ่มหันมาพอดี " ฟ้าใช่ไม ไม่เจอกันนาน สบายหรือเปล่าแถมยัง สวยขึ้นมาเลย" 

วันนี้ธารารินใส่ชุดกางเกงสายเดี่ยวสีขาวดูสบายๆ แต่ดูดี กับโทนเเต่งหน้าสีนูด ทำให้เธอดูสวยไปอีกแบบ ธารารินยิ้มตอบกลับไป

 " จริงหรอ ขอบคุณน่ะ ฟ้าสบายดี แล้วนัทล่ะ เป็นไงบ้าง"

 " นัทก็สบายดี ฟ้ามาทำไรหรอ " 

" อ้อ ฟ้ามาซื้อของน่ะ ตอนนี้เที่ยงแล้ว เราไปหาไรกินกันไม และคุยกันด้วย ไม่เจอเพื่อนเก่าซะนาน "

 ชายหนุ่มหล่อน่ารัก ยิ้มแก้มปริ 

" ไปสิ นัททีอยู่ร้านหนึ่ง อร่อยมากทีเดียว "

 " เอาสิ เราไปกันเถอะ" ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยมิตรภาพที่ดี แต่บังเอิญว่ามีสายตาอยู่คู่หนึ่งมองทั้งคู่ไม่วางตา แถมยังมีกล้องถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐานอีกต่างหาก หลังจากกินอาหารกันเสร็จนัทชาได้ขอเบอร์ติดต่อธารารินเอาไว้ แถมยังอยากจะมีโอกาสมากินข้าวด้วยกันอีก 

" ฟ้าวันหลังเรามาที่นี้กันอีกได้ไม " 

" ได้สิ นัทว่างเมื่อไหร่ ก็โทรมาบอกเราอีกทีเป็นไง "

 ชายหนุ่มตาเป็นประการ เขาเหมือนมีความหวัง เพราะตั้งแต่ได้คุยกัน เขามีความสุขมาก ผู้หญิงคนนี้ สวย มีเสน่ห์ นิสัยน่ารักเหลือเกิน เขาเหมือนได้เจอแม่ของลูกเขาแล้ว ธารารินยกมือขึ้นดูนาริฬา สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด นัทชาจึงถามด้วยความเป็นห่วง

 " ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดๆ " 

" คือฟ้าต้องรีบไปแล้วล่ะนัท ไว้เจอกันน่ะ ขอบคุณสำหรับอาหาร ฟ้าเป็นคนชวนแท้ๆ แถมนัทยังเลี้ยงฟ้าเสียอีก "

 " ไม่เป็นไร นัทเต็มใจ" 

" ฟ้าไปน่ะ " นัทชามองหฐิงสาวเดินห่างไปจนลับตาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก 

 ธารารินรีบเดินไปที่รถ เพื่อที่จะกลับบ้านให้เร็วที่สุด เธอมัวแต่คุยกับนัทชาเพลิน จนเลยมา 5 โมงเย็นแล้ว กว่าจะขับรถถึงบ้านอีก ถ้าหากภาคินรู้เข้า เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นอย่างไร แต่ความจริงเธอไม่เห็นต้องกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย ไหนๆก็จะหย่าอยู่แล้ว งั้นทำไมไม่เอาเรื่องนี้มาอ้างเสียเลยน่าจะดี 

แต่ความจริงอิงอรเป็นแบบนี้เธอจะกล้าทิ้งเขาจริง หรือในเมื่ออิงอรได้รับกรรมที่ก่อไว้แล้ว ชีวิตของอิงอรก็ไม่ได้อยู่สุขสบายนัก เธอไม่จำเป็นต้องลงมือใดๆ เธอจะให้อภัยอิงอรเสีย และออกไปจากชีวิตของภาคินเงียบๆ

 หญิงสาวสับสนในตนเอง พอมาถึงบ้านธารารินเดินเข้ามาด้วยของพรุงพรัง เต็มมือ เอาของกินให้คนใช้ไปเก็บหรือไม่ก็ไปจัดจานให้คนในบ้าน เธอไม่ลืมซื้อขนมมาให้ทุกคนด้วย เดินขึ้นไปชั้นบนห้องนอน เธอไม่เห็นภาคิน สังสัยยังไม่กลับ เดินเข้าไปอาบน้ำ คราวนี้ไม่ลืมชุดนอนเข้าไปเปลี่ยน 

การกระทำของเธอไม่อาจรอดพ้นสายตาของเขาไปได้ ภาคินยืนอยู่นอกระเบียงรอหญิงสาวนานเเล้ว เธอไม่ได้กวาดตามาทางเขา แต่มองรอบๆห้องเท่านั้น เธอมี 2 ความผิดที่จะรอเขาลงโทษอยู่ตอนนี้ หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำด้วยความสดชื่น เปิดประตูเสื้อผ้าหาผ้าคลุมอีกชั้น เพื่อเตรียมตัวนอน รู้สึกว่าชุดนอนจะบางไปนิด จังหวะที่หันกลับมา

 เธอไม่ทันได้มองว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่ตอนไหน ทำให้ชนกับแผงอกแกร่งอย่างจัง ภาคินรอจังหวะนี้อยู่แล้ว สองมือรวบเอวบางไว้แนบแน่น แทบจะไม่มีช่องว่างใดๆ ระหว่างกัน 

" ภาคิน ปล่อยน่ะ " เธอยันแขนกับอกเขาให้รีบปล่อย เมื่อเงยหน้าขึ้นไป เธอเห็นสายตาที่เหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่ " วันนี้ไปไหน ทำอะไร กับใครมา " คำถามพวกนี้มันทำให้เธอเหมือนนักโทษ

 " มันเรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว "

 " แน่ใจหรือว่าไม่เกี่ยว คิดให้ดี" สายตาเขาหน้ากลัวมากขึ้น และยืนหน้ามาใกล้เรื่อยๆ เหมือนข่มขู่กระต่ายน้อย 

" เออ ปล่อยฉันน่ะ ภาคิน " เขาไม่ปล่อย รัดแน่นกว่าเดิม 

 " ตอบ "

 " ไปซื้อของ" 

 " คนเดียว"

 " ก็คนเดียวสิ" ซื้อของน่ะคนเดียว แต่เขาไม่ได้ถามว่าไปกินข้าวที่ไหนกับใครเสียหน่อย

 " แน่ใจน่ะว่าไปคนเดียว" 

" นี้คุณจะมาถามคาดคั้นอะไรไม่ทราบ ต้องการอะไรบอกมาเลยดีกว่า ฉันขี้เกียจมาเล่นสงครามประสาทกับคุณเต็มแก่ " เธอกลัวเขาอยู่ต่างหาก

 " ฮึ" ชายหนุ่มกระชากหญิงสาวไปที่เตียงอย่างแรง ธารารินตกใจการกระทำของเขา

 " นี้คุณจะทำอะไร " เธอลุกขึ้นขยับไปที่หัวเตียง 

 " เธอกล้าโกหก " 

ภาคินให้คนติดตามธาราริน ตลอดเวลาที่เธอออกไปข้างนอก เพราะเขากลัวหญิงสาวจะหนีเขาไปอีก ชายหนุ่มเดินขึ้นเตียง คุกเข่าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อย่างกดดันหญิงสาว 

" ฉันจะให้โอกาสอีกครั้ง ไปทำอะไรกับใคร ฉันไม่ชอบคนโกหก" เขามาถึงตัวแล้ว จับแขนเธอไว้

 " ฉันเจอเพื่อนเก่าโดยบังเอิญ และเราก็กินข้าว พูดคุยกันนิดหน่อย พอใจหรือยัง "

 ภาคินลดท่าทีลงทันที เธอไม่ได้โกหกเขาถือว่าพอให้อภัยได้ แต่ทำไมต้องไปกันสองต่อสองด้วย

 " วันหลังฉันไม่ให้ไปไหนกับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองอีก. ถ้าไม่เชื่อฟังกัน รู้ใช่ไม่ว่าจะเจออะไร " 

 ธารารินสีหน้าไม่พอใจชัดเจน แต่เธอแมมปากไว้ ขืนพูดไปมีหวังเรื่องไม่จบแค่นี้ เธอสบัดมือออก แล้วนอนลงข้างหนึ่งและหันหลังให้เขา ชายหนุ่มนอนตามลงไป และกอดหลังหญิงสาวไว้ หญิงสาวดิ้นไปมา

 " ถ้ายังไม่หยุด จะได้หากิจกรรมอื่นทำกันก่อนนอน" 

 หญิงสาวหยุดทันที เกรงตัวนอนภายใดอ้อมกอดอันคุ้นเคย หลังจากธารารินนอนหลับไปแล้ว แต่ภาคินยังนอนไม่หลับ เธอทำให้เขาระแวง และหึงหวง เขากลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป 

ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอนอกจากเขา ภาคินพลิกตัวหญิงสาวหันมา และจูบปากบางเบาๆด้วยความรัก และกอดกระชับแน่นกว่าเดิม ธารารินเปลี่ยนท่านอนให้สบายตัวขึ้นตามสัญชาตญาณ เธอเคลื่อนไหวขึ้นไปบนตัวชายหนุ่ม ริมฝีปางงามจรดบนคอภาคิน หน้าอกงามติดกับอกแกร่งของเขา มืออีกข้างกอดไว้แน่นเหมือนหมอนข้าง ท่านี้ทำให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์ เขาพยายามระงับมันไว้ วันนี้เธอซื้อของมาเยอะ คงจะเดินเหนื่อยมาทั้งวัน แต่เขานี้สิกับต้องมาทรมานกับตัวเองแบบนี้