เพลิงไฟรักอสูร

ลำดับตอนที่ #5 : เจอหน้าแม่สามี

กลับมาถึงบ้าน อิงอรนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับพยาบาลพิเศษ ธารารินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีแม้แต่เศษเสียวกับคำว่าเคารพแม้แต่น้อย นั้นก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาภาคินไปได้ เขาสงสัยว่า ทำไมธารารินต้องมองแม่เขาแบบนั้น เพราะเมื่อก่อนเธอต้องเข้าไปทักทายอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน อิงอรหันมาสบตาหญิงสาว แต่ในนั้นไม่มีแววตาใดๆ เพราะเธอจำไม่ได้ แม่แต่ลูกชายตัวเอง

 เธอก็เริ่มจะไม่รู้จัก ธารารินหรี่ตา นี้อาจจะเป็นการแสดงเพื่อปกปิดความผิดเลวๆของตนเอง ธารารินลองเดินเข้าไปใกล้ น่าแปลก อิงอรขยับกายหนีอย่างตกใจ เมื่อเห็นคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่นางพยายาล กับลูกชายตนเอง

 " อย่าเข้ามาน่ะ ออกไป "

 เพราะสายตาที่ไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อยของหญิงสาว ทำให้อิงอรกลัว ธารารินไม่เชื่อ เธอเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ คราวนี้อิงอรร้องไห้เสียงดัง เธอไม่หยุดเดิน ในใจไม่เชื่อเด็ดขาด เธอต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้หลอกลวง ภาคินเห็นสถานกานเริ่มไม่ดี เขาจับแขนธารารินให้หยุดเดี่ยวนั้น

 " หยุด นี้เธอกำลังจะทำอะไรแม่ฉัน " 

หญิงสาวหันมามองชายหนุ่ม ไม่ยอมง่ายๆ

 " ปล่อยฉันน่ะ แสดงละครอะไรอยู่คุณอิงอร "

 ธารารินตวาดเสียงดังแข่งกับเสียงร้องไห้ของอิงอรที่เสียงขวัญตกใจมากกว่าเดิม ท่าทางเหมือนเด็ก 5-6 ขวบท่าทางจะลงทุนน่าดู 

 " เธอพูดอะไรไป รู้ตัวหรือเปล่า" ภาคินจับตัวหญิงสาวหันมาด้วยความโกรธ สายตานั้นแบบเมื่อคืน ทำให้ธารารินได้สติ ขืนตัวเธอยังดึงดันพูดมากกว่านี้ มีแต่เสียกับเสีย เหมือนเอาไข่ไปปากับกำแพง ไม่มีประโยชน์ ภาคินอาจจะโมโหและมาลงโทษแน่ๆ เธอต้องหยุดเดี่ยวนี้ อดทนไว้ก่อน วันหลังค่อยมาพิสูจน์ตอนที่ภาคินไม่อยู่ก็ได้ ธารารินเปลี่ยนท่าทางตนเองไปอีกแบบทันที เริ่มจากยิ้มกว้างให้เขาและหันไปทางอิงอร และหันไปทางเขาอีกครั้ง

 " ฉันนึกว่าคุณแม่จะต้อนรับด้วยการทำเป็นจำไม่ได้เพื่อต้อนรับลูกสะใภ้เสียอีก " 

เธอทำท่าไร้เดียวสาว่าไม่รู้จริงๆ ภาคินมองเธอนิ่ง

 " แม่ฉันป่วยเป็นอันไซเมอร์ขั้นรุนแรง จำใครไม่ได้แล้ว " พอพูดถึงแม่ เขามีท่าทางที่เปลี่ยนไป ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาว หน้าตาเขาหนักใจ ต่อไปแม่จะต้องเริ่มลืมมากกว่าเดิม และจะเริ่มลืมการใช้ชีวิต หมอบอกเขาว่าสิ่งที่จะหน้ากังวลมากที่สุดคือ ลืมการหายใจตามปกติ ถ้าวันนั้นมาถึง คนไข้อาจจะลืมไปด้วยว่าทำอะไรที่ปลอดภัยและอะไรที่อันตราย จึงต้องมีคนคอยใกล้ๆอยู่ตลอดเวลา

 " คุณแม่จะต้องดีขึ้น " เสียงเล็กๆที่มาจากคนข้างๆ ดังขึ้น แต่มันทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ธารารินเห็นชายหนุ่มหน้าเศร้าด้วยความหนักใจ เธอจึงตอบอัตโนมัติ โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ และยังแปลกใจ ภาคินเดินไปหาและกอดปลอบแม่เหมือนเด็กๆให้หายร้องไห้

 " คุณแม่นั้นฟ้าไงครับ ภรรยาของผม" ฟ้า เหมือนชื่อนี้มันอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอ ภาพสุดท้ายที่อิงอรเห็นธาราริน ตอนนั้นมันทำให้นึกถึงความรู้สึกที่ผิดมหันต์ มันเป็นตราบาปที่ติดอยู่ในใจไม่มีวันลบหายไปได้ ความโหดร้ายกับมนุษย์ด้วยกัน โดยเฉพาะคนรักของลูก มันไม่ใช้แค่ทำร้ายหญิงสาวตัวเล็กๆ แต่การกระทำของเธอเอง ได้ส่งผลกระทบไปหมด ที่ทำให้เธอเจ็บปวดและสำนึกได้ที่สุด คือลูกชายสุดรักสุดดวงใจของเธอ เขาทำตัวไร้ชีวิต ทำใจที่ภรรยาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยไม่ได้ เป็นเวลาหลายเดือน 

เธออุสาฟูมฟักเลี้ยงดูลูกมาเธออย่างดี ไม่เคยตีแม้แต่ปลายเล็บพอเห็นลูกชายเจ็บ อาการตรอมใจ คนที่ทรมานที่สุดคือเธอเอง เพราะเธอคือสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ทำให้เธอรู้ตัวว่า ตนเองรักลูกไม่ถูกต้องจนทำร้ายคนอื่นได้ลงคอ ไม่มีความเป็นคนอยู่แม้แต่น้อย ถ้าเป็นลูกสาวของเธอเองล่ะจะเป็นอย่างไร เรื่องนี้ทำให้เธอเครียด จนร่างกายอ่อนแอลง เธอพยายามส่งคนไปตามหา ยิ่งต้องมาเห็นตอนลูกชายเหมือนหุ่นยนต์ไปทุกที ทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่สนใจใคร นานๆ จะกลับมาที นี้หรือคือสิ่งที่เธอหวังดีกับลูก อยากให้ลูกเจอคนดีๆ มันกลับตรงกันข้าม

 สามีของเธอรู้ความจริงแต่ไม่อยากให้ลูกของเขาต้องเกลียดแม่ตนเอง จึงขอหย่าไป อยู่ที่ต่างจังหวัดอย่างสงบ ส่วนลูกชายคนเล็กพึงกลับมาจากเมืองนอก และไม่ชอบกรุงเทพ ชอบไปอยู่ตามไร่ตามสวน นี้คือผลการกระทำของเธอเอง บาปกรรมมันตามทันทำให้ครอบครัวแตกแสลกขาดไม่ได้อยู่ด้วยกัน