จะเก็บไว้ในความทรงจำ

เนื้อเรื่อง

เรารู้จัก 'ข่าน ออนไลน์' ตอนไหน เราเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน เพราะไม่ได้สนใจจำ


จำได้แต่ว่าเราเจอเกมข่านนี้ก็ช่วงที่เพิ่งเลิกเล่นมังกรหยกพอดี

วันนั้นเป็นวันที่เราต้องไปเรียนพิเศษ และเป็นวันที่เจ็กของเราพาเด็กที่ร้านไปแข่งเคาเตอร์ระดับภาคเพื่อชิงแข่งไปเรื่อยๆ

เราอยากดูขนาดหนัก  หว่านล้อมต่างๆก็แล้ว ชักแม่น้ำทั้ง5ก็แล้ว แม่ก็ไม่ให้โดดเรียน  เลยต้องไปดูหลังจากเรียนเสร็จ ไปถึงก็แข่งกันแล้ว

ซึ่งแข่งที่เดอะมอล์โคราช  แต่ด้วยความที่เราน่ะ อยากไปเชียร์ แต่ว่าเรามองเกมเคาเตอร์ไม่ได้  มองทีไรเวียนหัวเวียนหน้า รู้สึกอยากจะอ้วกให้ได้ทุกครั้ง (ไม่งั้นหัดเล่นไปแล้ว)

เลยถอยออกมาแล้วก็มองซ้ายทีขวาที อย่างหาอะไรมาทำแก้เซ็ง

มองไปทางขวา เจอคอมวางเรียงรายให้เด็กเล่น รู้สึกจะโฆษณาเกมรถ ก็เลยจ้องๆไว้รอประมาณว่าใครลุกเสียบทันที แล้วในที่สุดก็ได้เล่น  เล่นๆไปก็เริ่มเบื่อ อะไรนักหนาไม่รู้ ขับชนนู่นชนนี่ไปหมด แถม่นาเบื่อด้วย   

เลยมองไปทางขวา ก็เจอคอมวางไว้เพียบเช่นเดียวกัน  แต่ฝั่งนี้คนมุงเยอะมากๆ  เลยพยายามเพ่งๆ(เนื่องจากสายตาสั้นแต่ไม่ยอมใส่แว่น)ด้วยความยากเย็น เพราะเครื่องไหนก็มีคนล้อมประมาณ2-3ชั้นเลย ดูออกมาได้ประมาณว่าเป็นเกมเก็บเลเวล  แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก  เพราะเห็นคนให้ความสนใจกันเหลือเกิน จนความสนใจเราเหือดแห้งไปหมด


เลยละความสนใจมาหาทำอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย  พอแข่งเสร็จเห็นพากันเดินหน้าเศร้าบางคนก็หน้าคับแค้นมากันเลย  มองดูเห็นลางๆล่ะว่าแพ้  เลยถามเอ่ยปากถามออกไป'แพ้เหรอ?' เพื่อเป็นการซ้ำเติม เอ้ย เพื่อความแน่ใจ ได้คำตอบมาตามที่เดาไว้  แต่อ่ะๆ ไม่ใช่ว่าทีมที่ส่งไปแข่งอ่อนหรอกนะค่ะ แต่ไอ้ทีมที่เจอเนี่ย มันเป็นทีมที่ได้ที่1พอดี   แต่ก็ขอเจ็บใจล่ะค่ะ


กลับมาบ้าน ก็ขึ้นไปนอนตามประสาพวกสันหลังยาว    พอตื่นลงไปก็เจอแปะนั่งอยู่หน้าคอม

คือแปะมาหาป๊า แล้วเลยเอาเกมที่ได้ติดไม้ติดมือกลับมา มาลงเครื่องที่บ้านเราเพื่อลองเล่นดู  เกมที่ว่า ก็คือข่านออนไลน์นี่แหละค่ะ

ก็เสร็จเราสิค่ะ... เพิ่งอกหัก..เอ้ย ตัดใจจากเกมมังกรหยกมา 

ความจริงตอนเลิกเล่นมังกรหยก ก็กะว่าจะเลิกเล่นเกมทุกเกม.. สุดท้ายก็มาหลงเกมข่านจนได้

ขอแปะลองเล่น  แปะเลยลุกให้เล่นแล้วเดินไปคุยกับป๊า   ไอเราก็นัยน์ตาวาว จากตอนแรกอยากลองเล่นเฉยๆ  ไปมาๆกลายเป็นว่าติดงอมแงม  นี่ล่ะมั้งค่ะ  จุดเริ่มต้นของความทรงจำที่เกี่ยวกับข่าน


เริ่มจาก  ไม่รู้จักมานาเลย แต่เรดนี่พอจะเดาได้ว่าคือเลือด 

แหม..ก็เรามาจากเกมมังกรหยกนี่ค่ะ เกมแรกที่เล่นเลยด้วย ในมังกรหยกก็มีแต่พวกโสม

มานาเติมไม่เป็นไม่พอ  ยังซื้อของจากnpcไม่เป็นอีก   ก็หัดเล่นไปเรื่อยๆ 


สังคมออนไลน์ ก็มีทั้งที่ดีและไม่ดีผสมกันไป   เราจึงทั้งความทรงจำที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำ

แต่ที่แน่ๆ ตามนิสัยของเราที่เคยเล่าไปแล้วว่ามันดูร้ายกาจในสายตาของคนอื่นอย่างไรโดยที่เราก็ไม่รู้ตัว(หรือบางเรื่องก็รู้) 

ทำให้มีเรื่องบ่อยเป็นนิจ  ขาดไม่ได้ขาดใจ  แต่เรื่องส่วนใหญ่ก็ไม่รุนแรงก็แค่เราปากดี และแก่(แดด)ไปเท่านั้นเอง

พี่ๆที่รู้จักบางคนตั้งชื่อเรียกขำๆ เด็กแก่แดด เด็กโข่ง  

ไม่ว่าจะตั้งใจใช้คำที่มีความหมายด่าหรือไม่ก็ช่างเถอะ

อย่างน้อย คนที่ตั้งชื่อพวกนี้ให้เราก็เป็นพี่ชายที่ดีของเรา 

ถึงแม้บางคนจะเปลี่ยนไป แต่คนที่ไม่เปลี่ยนก็มี 

คนที่เรียกเราเด็กแก่(แดด)ไง เป็นไงตั้งแต่เมื่อ2ปีก่อน ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม  


แถมบางทีคิดชื่อเพิ่มให้อีก ยัยปีศาจ เด็กนรก 

โอ้โหพี่ขา จะด่าหนูก็ด่ามาตรงๆเลยเหอะ =__= 


แต่ก็รู้ว่าพี่เขาไม่ได้มีเจตนาร้าย เอ้า ปล่อยคนแก่ไปเถอะ  

นี่ถ้าไม่สนิท ไม่ปล่อยไว้หรอกนะเนี่ย   


ถึงเราจะปากดีแค่ไหน คำพูดผู้ใหญ่เกินตัวอย่างไร แต่เราก็ไม่ทำใครก่อนหรอกนะ

ถ้าไม่กินแรง เอาเปรียบ กระทำการหน้าด้าน เห็นแก่ตัว ให้เราเห็นน่ะ

แบบว่า มันช่างเป็นคนดีในเรื่องที่ไม่ควรเป็นเหลือเกิน  เห็นคนนิสัยแบบที่กล่าวมาทีไร คับมือยุบยิบๆเป็นต้องได้กัดๆเสียหน่อย


บางคน ที่เราไม่ได้ให้ความสนใจ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะสนิทกัน ก็กลับสนิทไป แถมแบบเนียนเหลือเกิน ไม่รู้ตัว  มารู้ตัวอีกทีก็ตอนไม่มีคนคนนั้นให้นั่งปากดีใส่แล้ว


ชีวิตในเกม ดำเนินไปอย่างมีความสุข  โดยที่เรามีตัวละครที่สร้างไว้ถึง3ตัวแล้ว

อ่ะ  ลืมกล่าวถึงไปคนหนึ่ง คนนี้เป็นพี่สาวที่เราเคารพรักมากๆ พี่เมม   ไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร จะงกแค่ไหน พี่เมมก็ยังมีเมตตากับเราเหลือเกิน

สนิทกันมาก   มีช่วงนึงพี่เมมขอให้ช่วยไปตีกิล  ด้วยนิสัยชอบทำตัวงี่เง่าของเราก็ไม่ยอมไป  พอไปก็ตีไม่เป็นอีก   เราเลยไม่ได้ตีกิลให้พี่เมมเลย  เฮ้อ คิดไปก็โกธรตัวเองนะเนี่ย   แล้วพักหลังๆมาเวลาไปไหนมาไหนพี่เมมก็ไปกับเพื่อน ทำให้สนิทกันน้อยลง   จนครั้งสุดท้าย เจอพี่เมม พี่เมมบอกว่าจะเลิกเล่น  ช็อคเลย.. เราจะเสียพี่สาวที่แสนดีคนนี้แล้วใช่มั้ย 

พี่เมมเล่นอาชีพมิโกะ เป็นคนที่เล่นเก่งมาก ถ้าดูจากความชำนาญในการเล่น การใช้สิ่งที่มีให้เกิดประโยชน์สูงสุด พี่เมมถือว่าสุดยอด  เป็นมิโกะต้นแบบในดวงใจเราเลยล่ะ 


อ่ะต่อๆ พักหลังมาเกมข่านเริ่มมีของแคชออกมาขาย  เนื่องจากธุรกิจทุกอย่างต้องการกำไร ข่านจึงต้องขาย และมีการเปิดเซิฟเวอร์เพิ่มขึ้น  พวกเราเรียกมันว่าเซิฟใหม่

มีหลายคนที่พอใจ และหลายคนที่ไม่พอใจ   มันดึงผู้เล่นจากเซิฟเก่าไปหลายคนเลยล่ะ   ตอนนี้ พี่ๆที่น่ารักของเราและเพื่อนๆเริ่มหายไป  หลายคนเลิกข่านเพราะความจำเจ หลายคนเลิกข่านเพราะไม่ชอบแผนการตลาดของบริษัท และอีกนานาเหตุที่ทำให้คนบางตาลงไปมาก ที่สำคัญคือ ผิดหวังกับการกระทำของทีมงาน...

ถึงจุดนี้ หลายคนกล่าวไว้ว่าข่านเจ๊งแน่ๆ รวมทั้งเราด้วย   และช่วงนี้  กำลังเริ่มรู้สึกระหองระแหงกับเกม  เนื่องจากทำให้ผู้เล่นผิดหวังมาก
 
กอบกับไปเข้าใจพี่คนหนึ่งผิด ซึ่งพี่คนนี้เปรียบเหมือนสิ่งเดียวที่ทำให้เราอยากเล่นเกมนี้ต่อไป เป็นพี่ชายที่น่ารักมาก  ช่วงนั้นคนเลิกเล่นเยอะ เลยอยู่กันเป็นกลุ่มๆ และเราก็เหลือเพียงแค่พี่คนนี้ที่สำคัญสำหรับเรา คนอื่นก็มีนะ แต่ไม่สนิท

แล้วพี่คนนี้ก็ทำให้เราผิดหวังในตัวเค้ามาก อย่างว่าแหละคาดหวังมากก็ผิดหวังมาก และเราเข้าใจผิดบางเรื่องด้วย  เลยทำให้เลิกเกมข่านไปเลย ไม่ยอมเข้าไปอีก  เอาแต่อ่านนิยายอ่านบอร์ดไปเรื่อย  เนื่องจากว่างจัด เลิกเล่นเกมแล้วรู้สึกเวลามีมากขึ้นเยอะมากๆ

จนวันนึง ว่างๆพอดีเหลือบไปเห็นไอคอนเกมข่าน เกิดคิดถึงเกมข่านขึ้นมา  ทั้งสังคมที่อบอุ่น  เพราะสังคมในเกมข่านเป็นสังคมที่เราชอบที่สุด อบอุ่นที่สุดที่เราเคยพบมา ความจริงใจก็มีมากที่สุด ยิ่งใครสายแชทจะยิ่งชอบเลย 

ด้วยความคิดถึงเกม จึงเข้าไป และเริ่มกลับมาเล่นใหม่อีกครั้งเพราะพบพี่ๆกลุ่มใหม่  แต่สุดท้ายตอนนี้เราก็ตัดสินใจเลิกเกมข่านแล้ว เพราะมันไม่เหลืออะไรให้เราอาวรณ์กับการต้องเลิกอีกต่อไป


รวมทั้งเกมข่าน  ก็ทำให้เราผิดหวังมากเช่นเคย  พอเลยแล้วกัน

ตอนนี้ก็กำลังพยายามทำใจไว้พร้อมแล้วจะลบเกมข่านออกไปจากคอม



ถึงแม้จีเอมเกมข่านจะชอบเป็นโรคเลื่อน นัดอะไรแล้วไม่ตรงตามนัด  แต่นั่นก็คือส่วนหนึ่งที่เป็นข่าน

ถึงแม้จะมีการโกงด้วยการซื้อค่าสเตตัสซื้อเลเวลซื้อไอเทมด้วยเงินจริงจากบริษัท ทุกคนรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไร แต่ยังไงมันก็คือข่าน

ถึงแม่แผนการตลาดจะไม่ดี แต่ยังไงนั่นก็คือข่าน


ทุกๆความทรงจำที่เราเผชิญตอนเล่นเกมเราอาจคิดว่าสิ่งนั้น น่าเกลียด  รู้สึกไม่ชอบการกระทำจีเอม เกลียดเกมข่าน และความรู้สึกแง่ลบต่างๆ    แต่พอเราคิดแค่ว่าเราจะจากเกมที่เราเล่นมาถึง 3 ปี ความรู้สึกแง่ลบต่างๆมลายไปเกือบสิ้น  ความรู้สึกใจหายเข้ามาทำเราใจเราไหววูบๆ




แต่ยังไง  งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา  ตัดสินใจแล้ว ขอเก็บข่านเข้าความทรงจำดีกว่า  ทั้งเรื่องดีและไม่ดี จะพยายามจำให้หมดทุกเรื่อง

คนที่ผ่านมาในชีวิตการเล่นเกมของเรา เราก็จะจำให้หมดทุกคน  อาจมีบางคนที่ไม่อยากจำ


ถึงยังไง ก็ขอให้ข่านโชคดี ทุกคนที่เล่นข่านทั้งในอดีตและปัจจุบัน ขอให้โชคดี...


ยังไง ถ้าเป็นไปได้  เราก็ไม่ต้องการจะลืมเกมข่าน   ทุกวันนี้เล่นเกมอื่นๆหรือนั่งดูภาพเก่าๆที่เซฟเอาไว้ ก็อยากร้องไห้  คิดถึงเหลือเกิน บรรยากาศเก่าๆ ที่พี่ๆที่รักรุ่นแรกๆเลยที่เจอทั้งหลายยังอยู่กันอบอุ่นอย่างพร้อมหน้า

คิดถึงเวลาพี่เล่นแบบตะบี้ตะบัน เล่นแบบ20กว่าชั่วโมงติดต่อกันโดยไม่ยอมพักสายตา เล่นแบบข้ามวันข้ามคืน น้ำเนิ้มไม่ได้อาบ นั่งมันแต่หน้าจอ ข้าวก็กินหน้าจอ นอนก็ฟุบกับโต๊ะ   แก็ด่าจนปากฉีกไปถึงใบหู แต่ก็ยังเล่น   ถึงยังไงมันก็มีความสุขทุกทีที่คิดถึงเหตุการณ์เหล่านั้น


แต่เวลาของความสุข มันก็สั้นอยู่ร่ำไป.........



(ความจริงกะให้มันซึ้ง พิมพ์ไปพิมพ์มา   มันเศร้าจนซึ้งไม่ออก  เฮ้ออ...)