Rain:Happy in the rainy day.

เปราะแปะ~~~~

ฝนที่พร่ำอยู่ข้างนอกห้องพักของผมค่อยเตือนความหลังที่เจ็บปวด ฝนที่เปลี่ยนจากเม็ดเล็กเปลี่ยนเป็นสายฝนเม็ดใหญ่ที่สาดลงมาจากฟ้า มันมักเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ฝนตกผมจะรีบกลับหอพักทันที แต่ว่าวันนี้ผมกลับตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำกลับห้องซะอย่างงั้น

"มึง ไอ้ฝนมึงรีบไปอาบน้ำเลย"

"เออๆ ไอ้กรีนกูฝากต้มมาม่าด้วย"

"เออๆ"

ผมเข้าไปอาบน้ำทันทีหลังจากพูดเสร็จ สายน้ำที่ไหลจากฝักบัวช่วยบรรเทาความขุ่นมัวของผมที่เกิดจากสภาพอากาศที่เป็นอยู่ตอนนี้ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมากินมาม่าที่กรีนทำไว้ก่อนมันจะกลับไปนั่งทำงานของตัวเองต่อ

"มึงพรุ่งนี้กูไปส่งนะ"

"ไม่เป็นไร.."

"แล้วถ้าฝนตกอีกละ" ผมเงียบไม่มีคำตอบ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะตกหนักแค่ไหนหรือมันจะตกลงมาตอนไหน ผมกลัวมัน…..วันที่ฝนตกมักจะเป็นวันที่แย่สำหรับผมเสมอเลยแหละ

"อือ ฝากปลุกด้วยละกัน ทำงานก่อนนะ"

"เค มีไรให้ช่วยก็บอก"

ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดโน้ตบุ้คเพื่อทำงานของตัวเองเหมือนกัน

"มึงๆ ไอ้ฝน! ไอ้ปลายฝน!"

อ้อ ผมลืมบอกไปผมกับกรีนเรียนคณะสถาปัตย์ของมหาลัยแห่งหนี่ง แต่เราเรียนคนละสาขาแค่นั้น

"เออๆ ลองลดอันนี้ เพิ่มอันนี้....รแำนไยหาป่แนนำากืาแนาำทก่แรพาำ"

ผมก็ช่วยมันทำงานจนเสร็จพอหันไปดูของตัวเอง เฮ้อออ เหนื่อยใจ พอเป็นวันอย่างงี้ที่ไรงานผมมักจะช้านลอดเลย สงสัยก็คงต้องวันไนท์อีกแล้ว

"มึงให้กูช่วยป่ะ?"

"ไม่ต้อง มึงไปนอนเหอะ กูไม่ง่วงทำงานต่อได้"

"เออๆ มีไรก็เรียกกู อย่านอนดึกนักอ่ะ"

"อืม"

"กูละ เบื่อจริงๆวันไนท์ของมึงเนี้ยยย"

"ไปนอนไป บ่นมาก"

"เคๆ"

**********

ขอฝากปลายฝนเราไว้ในใจด้วยน้า เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคนไม่ชอบฝนละ มันจะมีเรื่องราวอะไรก่อนหน้านี้น้า ฝากด้วยค่าา