โซ่รักสีรุ้ง [ชุดบ่วงดวงใจ เล่ม 2]

 โซ่รักสีรุ้ง 

'คุณมาทำอะไรที่นี่คะ' น้ำเสียงของหล่อนสั่นไหว มีทั้งความตกใจ และหวาดหวั่น 

ส่วนน้ำเสียงของเขาหนักแน่นมั่นคงเมื่อตอบ

'มาตามเมีย!'

 

 

“รุ้ง...”

เห็นสายตาวิงวอนของเขา สายรุ้งก็อดยอกย้อนไม่ได้...นับว่าเป็นครั้งแรกที่หล่อนใช้สุ้มเสียงประชดประชัน และเคียดขึ้งเช่นนี้

“ทำไมคะ? พี่กรไม่อยากหย่าเพราะยังกอบโกยไม่พองั้นเหรอคะ?!”

“รุ้ง!” เขาอุทานเรียกหล่อนอย่างตกใจไม่น้อยกับถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเรียวปากอิ่มเต็ม

“พี่กรจะเอาอะไรจากรุ้งอีก! รุ้งไม่มีอะไรจะให้ ไม่อยากให้แล้ว!”

สายรุ้งสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อสามีกระชากกระเป๋าจากมือของหล่อนแล้วโยนไปส่งๆ มันกระแทกกับผนังก่อนเสื้อผ้าบางชุดในกระเป๋าจะร่วงหล่นลงมากระจัดกระจาย

“พี่ไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอ แค่ต้องการให้เธอเป็นเมียพี่เท่านั้น” พูดพร้อมกับผลักหล่อนให้ก้าวถอยหลัง แผ่นหลังบางกระทบกับผนังอย่างไม่เบานัก ทำให้สายรุ้งต้องอุทานออกมาเบาๆ แต่เสียงของหล่อนกลืนหายกลับลงไปในลำคอเมื่อริมฝีปากได้รูปสวยบดเบียดลงมาอย่างถนัดถนี่

เขาต้องการเอาชนะหล่อนด้วยวิธีนี้...จูบอันร้อนแรง ช่ำชอง และทำให้หล่อนอ่อนระทวยเป็นขึ้ผึ้งลนไฟแทบทุกครั้ง

พนมกรทั้งขบเม้ม ดูดดึง ไล้เลียริมฝีปากหล่อน จุดความปรารถนาในกายหล่อนขึ้นมาอย่างง่ายดาย และเหมือนเช่นเคย สายรุ้งไร้เรี่ยวแรง อย่าว่าแต่ต่อต้านเลย แม้แต่ยืนหล่อนก็ทำไม่ได้

จูบนี้มีรสขมปร่าเพียงใด แต่ร่างกายของหล่อนก็ยังตอบสนองอย่างน่าสมเพช!

นานเท่านานกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออก ลมหายใจอุ่นรินรดอยุ่ตรงแก้มของหล่อน เมื่อเขากระซิบบอกว่า

“เธอตอบสนองพี่ขนาดนี้ ยังจะคิดไปไหนอีก เธอไปไหนไม่ได้หรอกสายรุ้ง ชีวิตเธอเป็นของพี่” เขาช้อนตัวหล่อนไว้ในอ้อมกอด พาไปที่เตียง คว้าแหวนที่วางอยู่ตรงปลายเตียง สวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหล่อนอย่างเอาแต่ใจ และยืนยันคำว่า ‘เป็นของพี่’ ด้วยการครอบครองหล่อนอย่างเร่าร้อนยิ่งกว่าค่ำคืนไหนๆ

สายรุ้งไร้เรี่ยวแรงขัดขืน และช่างน่าอายที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้

ในสุดปลายทางพิศวาสนั้น เขายังคงกระซิบบอก

“ยังไงก็พี่ไม่หย่า ถึงเธอจะเอาปืนมาจ่อหัวพี่ พี่ก็ไม่หย่าเด็ดขาด!”