ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ผิดปกติ
จากคอมมิค OLD SOLDIERS แจ๊ค อานา เกบ รู้ตัวจริงของกันและกันแล้วนะคะ
================
"ไรน์ฮาร์ดข้างหลัง!!"
เทรเซอร์ที่สู้กับวิโดว์เมคเกอร์ตะโกนบอกตาเฒ่าเสียงดังเพราะมอยร่ากำลังโจมตีเขาหลังโล่ โชคดีที่ฮันโซยิงสกัดไว้ก่อนเกนจิกับวิสตันกำลังหาตัวรีปเปอร์อยู่เพราะไอ้หมอนั่นหายไป คิดว่าเขาคงจะลอบฆ่าเซนยาต้า เทือกเขาหิมาลัยเป็นที่ที่พวกออมนิกส์บางส่วนมาลี้ิภัยเพราะไม่ต้องการอยู่ร่วมกับมนุษย์แต่ตอนนี้มันกำลังโดนโจมตีโดยพวกทาลอน ส่วนเหมยเฝ้าฐานอยู่คนเดียวเพราะเธอสู้ในสนามรบแบบนี้คงไม่ไหวที่ฐานตอนนี้ไม่มีข้อมูลเหลืออยู่ให้พวกมันมาเอาแล้วแล้วมันจึงปลอดภัยถ้าเหมยจะเฝ้าฐานคนเดียว
"ท่านอาจารย์!"
"ดีใจที่ได้เจอ"
ต่อให้รู้ว่าตัวเองโดนลอบฆ่าก็ยังสงบได้อีก เซนยาต้าติดต่อเกนจิทันทีที่มีออมนิกส์เห็นว่ามีมนุษย์มาเดินอยู่แถวๆนี้ซึ่งนั่นเป็นสิ่งผิดปกติสำหรับที่นี่
"เจอกันในสถานการณ์แบบนี้ก็ไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่"
เจ้าลิงว่า ตอนนี้เกนจิกับวินสตันถึงตัวเซนยาต้าก่อนสองคนนั้นต้องปกป้องเขาไว้จากรีปเปอร์นั่นคือภารกิจ ฮันโซยิงธนูใส่มอยร่าแต่เธอก็วาร์ปหนีได้พริ้วซะเหลือเกิน ถ้ายังเป็นแบบนี้ลูกธนูเขาจะหมดเอา เขาหยิบลูกธนูแล้วเข้าหามอยร่าพร้อมกับหลบลูกบอลสีม่วงประหลาดๆนั่นด้วย แต่เมื่อเธอเข้าประชิดฮันโซได้มันก็เปิดโอกาสให้เธอได้ดูดพลังชวิตเขา
หึ....ยังไงเธอก็แค่นักวิทยาศาสตร์นั่นล่ะที่ฮันโซได้เปรียบ
ฉึก!
"อึก!"
ลูกธนูในมือแทงเข้าคอมอยร่าเต็มๆเธอวาร์ปหายไปทันทีที่รู้ว่าโดนแทง แต่การโจมตีของมอยร่าก็ไม่ใช่ขี้ๆ แม่นักวิทยาศาสตร์สาวทำเอาฮันโซถึงกับทรุดตัวลงนอนอย่างหมดแรง ในขณะเดียวกันไรน์ฮาร์ดกางโล่ป้องกันกระสุนจากพวกลูกน้องของทาลอนพวกมันมาเยอะเพราะรู้ว่าโวเวอร์วอชจะมาสินะ บริกริตกำลังช่วยเหลือออมนิกส์ที่โดนโจมตี มีออมนิกส์ขาขาดอยู่สองตัวเธอพยายามพยุงทั้งคู่ไปที่ที่ปลอดกระสุนนั่นก็คือสำนักของเซนยาต้าโดยมีไรน์ฮาร์ดถือโล่ป้องกันไว้ตลอดแต่พวกทาลอนเองก็เยอะมากเกินกว่าไรน์ฮาร์ดจะรับมือคนเดียว ไม่เอาน่า...อีกไม่นานก็เข้าสำนักได้แล้ว ในจังหวะคับขันพวกทาลอนคนนึงหัวหมอ อ้อมมาหลังโล่และบริกริตที่พยุงออมนิกส์ถึงสองตัวไม่สามารถทำอะไรได้ แต่โชคดี ทาลอนคนนั้นที่ตรงเข้ามาหาบริกริตถูกยิง เขาเริ่มช้าลงและล้มลงนอน เสียงกรนเบาๆบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ตายแค่หลับไป
"....หา?"
ถึงจะสงสัยว่าเป็นฝีมือใครแต่เธอก็ต้องรีบพาออมนิกส์ทั้งสองเข้าไปในสำนักแล้วรีบปิดประตู ปล่อยให้ไรน์อยู่ข้างนอกรับมือกับพวกนั้นไปและในที่สุดก็ถึงเวลาที่ตาเฒ่าจะได้เหวี่ยงค้อนซักที แต่เมื่อโล่ถูกลดลงสลิงมากมายจากปืนของพวกทาลอนก็เข้ามาพันตัวไรน์ฮาร์ดในขณะที่ตาเฒ่ากำลังจะพุ่งหนีกระแสไฟฟ้าจากสลิงก็หยุดเขาไว้
"อ้ากกกก!!"
ฮันโซรับมือกับมอยร่าเสร็จก็สลบไปแล้ว ส่วนเทรเซอร์เองก็รับมือกับแมงมุมอยู่ เกนจิกับวินสตันก็คุ้มกันเซนยาต้า ไม่มีใครว่างมาช่วยคนแก่เลยในตอนนี้
เมื่อกำลังสิ้นหวังจรวดที่ไม่ใหญ่มากพุ่งใส่พวกทาลอนเต็มๆทำให้ไรน์ฮาร์ดหลุดพ้นจากกระแสไฟฟ้าพวกนั้นมาได้และกลับมาควงค้อนอีกครั้ง บางคนก็ถูกยิงที่หัวอย่างแม่นยำไรน์ฮาร์ดที่ถูกช่วยไว้โดยชายสวมหน้ากากปิดหน้าสนิทบนหลังมีตัวเลข76ชัดเจน
ทางด้านของเทรเซอร์เธอโดนก๊าซพิษของวิโดว์เข้าเต็มๆในตอนนี้ลีน่าจำเป็นต้องรอคูลดาวน์เพราะเครื่องควบคุมเวลาในร่างกายเธอทำงานหนักเกินไป นั่นทำให้ตอนนี้เธอจึงได้แต่นอนรอว่าเอมิลี่จะลั่นไกเมื่อไหร่แต่น่าแปลกแมงมุมแม่ม่ายตัวนี้ใช่ก้นปืนทุบหัวเทรเซอร์แทนที่จะยิง ลีน่าสลบไปแต่คงเป็นโชคไม่ดีของเอมิลี่เพราะอยู่ๆก็มีขวดยาพิษแตกใส่เธอ
"ห่ะ!?"
เธอไหวตัวทันก่อนจะใช้สลิงพาตัวเองหนีเพราะเอมิลี่ก็เปลื่องแรงและกระสุนตอนสู้กับเทรเซอร์ถ้าสู้ต่อเธอจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ๆอีกอย่าง
"ถอยก่อน อามาริกับมอร์ริสันอยู่ที่นี่"
สิ้นเสียงของเกบ ทาลอนทุกคนก็ถอยกลับทันที เมื่อศัตรูที่ต้องสู้ด้วยไม่อยู่แล้วไรน์ฮาร์ดจึงได้มีเวลาหาคำตอบเรื่องคนที่มาช่วยพวกเขาในครั้งนี้
"ไม่ว่าพวกนายจะเป็นใครก็ตาม ขอบคุณ"
ไรน์ฮาร์ดบอกกับชายสวมหน้ากากที่หัวขาวหงอกยังไม่ทันที่76จะได้ตอบอะไรสาวสูงวัยสวมหน้ากากอีกคนก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับเทรเซอร์ถูกรักษาแล้ว
"เธอช่วยฉันเอาไว้น่ะ"
"เห็นแล้วล่ะ ทุกคนปลอดภัยนะ?"
เกนจิรีบตรงเข้าไปดูอาการพี่ชายตัวเองทันทีที่ทุกอย่างสงบ ดูเหมือนฮันโซจะแค่หลับไป
"ว่าแต่คนพวกนี้เป็นใคร"
ลีน่าถาม ได้ยินดังนั้นหญิงแก่แบกปืนสไนเปอร์ถอดหน้ากากที่ครอบทั้งใบหน้าของเธอออก ทำเอาเทรเซอร์ เกนจิและไรน์ฮาร์ดที่อยู่ตรงนั้นอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก
"ทำหน้าอย่างกับเห็นผีเลย:)"
อานา อามาริยิ้มหวานให้ตาเฒ่าไรน์ฮาร์ดและลีน่า เธอพูดไม่ผิดหรอกตาเฒ่าและสาวน้อยกำลังรู้สึกเหมือนเห็นผีจริงๆ
"อานา!!"
"แคป!?"
"กัปตัน!!"
ทั้งสามอุทานออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย โชคดีที่ไรน์ไม่ได้เป็นลมไป แต่หน้าเขาตอนนี้ก็ดูแย่กว่าตอนเป็นลมซะอีก
"ฉันคิดว่า....เธอตายไปแล้ว..."
"ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะไรน์ฮาร์ด หลังจากทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น ฉันต้องการเวลา"
"งั้นอีกคนเป็นใครล่ะ?"
เทรถามพลางชี้ไปที่ชายสวมเสื้อ76ไรน์ฮาร์ดขมวดคิ้ว เขาคิดว่าถ้ามากับอานาน่าจะเป็นหนึ่งในโอเวอร์วอชแถมยังเป็นคนที่มีฝีมืออีก
"อาจจะเป็นเจ้าแมคครี"
ไรน์ฮาร์ดลองทายก่อนที่ชายคนนี้จะถอดหน้ากาก เทรเซอร์ทำหน้าเหยเกทันที
"แมคครีไม่หัวหงอกขนาดนี้หรอก=_=^^"
"ใครจะรู้เขาอาจจะย้อมผมก็ได้ ไอ้หมอนั่นชอบทำอะไรแผลงๆอยู่"
ชายสวมหน้ากากถอนหายใจจมูกแทบหลุดก่อนจะถอดหน้ากากออกเขาพูดด้วยน้ำสียงไม่พอใจใส่ทุกๆคนที่อยู่ตรงนั้น
"อย่าคิดที่จะเอาฉันไปรวมกับเจ้าแมคครีอีกนะ!"
"แจ๊ค!!"
"ผู้บังคับบัญชา!!"
ฐานทัพทาลอน
"ไม่เอาน่าเกบ นายยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ?"
สาวเม็กซิโกสีม่วงกระเซ้าเย้าแหย่ริปเปอร์เล่นเมื่อเห็นเขาทำท่าทีหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับภาระกิจที่พึ่งล้มเหลวไป ตอนนี้ริปเปอร์ ซอมบร้า มอยร่าอยู่ในห้องประชุมส่วนวิโดว์แค่รอรับคำสั่งจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปด้วย
"หุบปากซะซอมบร้า"
ภารกิจฆ่าเซนยาต้าจะสำเร็จได้ด้วยดีถ้าซอมบร้าช่วยแต่เกบก็ไม่ไว้ใจเธอเพราะเธออาจจะตุกติดไม่ยอมฆ่าเหมือนภารกิจที่รัสเซียจะส่งวิโดว์ไปคนเดียวก็เสี่ยงที่โอเวอร์วอชจะจับตัวเธอได้แบบเป็นๆ เพราะเซนยาต้ากับเกนจิที่เป็น1ในโอเวอร์วอชรู้จักกัน อีกอย่างที่Kingrowทาลอนก็พึ่งฆ่าพี่ชายของเซนยาต้าไปไม่แปลกถ้าจะเขาจะระวังตัวเป็นพิเศษ
"ขี้งอนจริงๆเลย เดี๋ยวฉันไปทำให้ก็ได้นะ ภารกิจนั่นน่ะ:)"
เมื่อพูดจบเธอก็เอียงคอใส่เกบที่กำลังหลบหน้าเธอ
"ซอมบร้า อย่าไปแหย่เกบตอนนี้ดีกว่า"
มอยร่าน่าจะเป็นคนที่เข้าใจเกบมากที่สุดเพราะเคยอยู่ใน Overwatchกับเกบมาก่อน เธอห้ามไม่ให้ซอมบร้าปั่นเกบไปมากกว่านี้ซึ่งสาวสีม่วงก็ยอมทำตาม ทีนี้ก็รอแค่ดูมฟิสท์
นั่นไง...เขามาละ อคานเด้เดาผลของภารกิจจากท่าทีของเรเยส
"พวกโอเวอร์วอชรู้สินะ"
เขาเดาถูกซะด้วย
"อามาริกับมอร์ริสันเองก็มาสมทบกับโอเวอร์วอชแล้ว"
"ข่าวร้ายนะเนี้ย"
อาคานเด้นั่งลงแล้วกุมขมับ.....เขาคิดว่าถ้าโอเวอร์วอชถูกยุบจะสามารถทำอะไรๆได้สะดวกแต่ไม่ใช่เลย พวกเขาไม่กลัวกฏหมาย
"ในตอนนี้อย่าพึ่งพุ่งเป้าไปที่ภารกิจ จัดการพวกโอเวอร์วอชก่อนจะดีกว่า"
"....."
"อย่าปะทะล่ะ ใช้กฏหมายการเมืองให้เป็นประโยชน์"
Watchpoint Gibraltar
"คัมปายย!!"
ไรน์ฮาร์ดชนแก้วกับแจ๊คและอานาเพื่อฉลองที่ได้เห็นคนตายกลับมาส่วนพวกที่เหลืออย่างเหมย ลีน่า บริกริต ฮันโซและเกนจิไม่ดื่มเบียร์กันเลยไม่ได้ชนด้วยกินขนมบนโต๊ะไปก็แล้วกัน
"ให้ตายสิไรน์ฮาร์ด เราไม่ควรจะดื่มต่อหน้าพวกเด็กๆนะ"
ก็สมเป็นอานาดี
"ไม่เอาน่าอานา พวกเขาไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ อย่างเกนจิก็30กว่าแล้วนี้"
แจ๊คว่าก่อนจะซดเบียร์เย็นนี่เขาปากมันไม่ใช่ของโปรดแต่ถ้าดื่มเป็นเพื่อนไรน์ฮาร์ดเขาก็พอทำได้
"หา?เอาคนที่กินอะไรไม่ได้มายกตัวอย่างเหรอ? ว่าแต่....เกนจิอายุเท่าไหร่แล้วนะ?"
เมื่อไม่ได้เจอกันนานอานาจะจำอายุเด็กๆของเธอไม่ได้บ้างก็ไม่แปลก
"35ครับ กัปตัน"
"คนอื่นๆล่ะ?"
"26ล่ะ! เห็นไหมฉันยังไม่ขึ้นเลขสาม!"
ลีน่าบอกมาดามด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามประสาเธอวินสตันดูจะลังเลเมื่อต้องพูดอายุตัวเอง
"วินสตัน 29แล้วล่ะ ใช่ไหม?"
อานาลองทายเล่นๆและเหมือนจะถูก
"โห...ใกล้แล้วแฮะ"
ลีน่าแซว
"เงียบน่า"
"เสียมารยาทอย่าพูดเหมือนคนอายุสามสิบขึ้นเป็นคนแก่สิ"
เหมยทำเสียงดุๆทุกๆคนในวงหัวเราะแต่ดูเหมือนเกนจิจะเห็นด้วยกับเหมยต่างจากฮันโซที่ไม่สนเรื่องนี้เท่าไหร่
"แต่ตอนที่เห็นกัปตันอามาริครั้งแรกฉันตกใจมากเลยล่ะ"
ลีน่าบอก พลางยิ้มให้กับอานาและแจ๊ค
"ตกใจที่เห็นฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"
สาวแก่ถาม
"ฉันตกใจที่ไรน์ฮาร์ดไม่เป็นลมมากกว่า ฮ่าๆๆ"
แต่บริกริตดันไปแซวตาแก่ตัวใหญ่จนเจ้าตัวทำหน้ามุ้ย
"หยาบคายน่า"
อานาตบแขนไรน์ที่นั่งข้างๆเธอเหมือนปลอบก่อนจะเหลือบไปเห็นฮันโซที่ตอนนี้เขาไม่ได้มัดผมเพราะไม่มีริบบิ้นแล้ว ฮันโซเอาผมทัดหูแทบจะตลอดเวลาที่มันปรกหน้า อานาเองก็เป็นผู้หญิงผมยาวเธอเข้าใจดีว่ามันรู้สึกยังไง
"ฮันโซ...ใช่มั้ย?"
สาวแก่เรียกก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า มันเป็นหนังยางรัดผมเส้นสีดำฮันโซรับมาแทบจะทันที
"ขอบคุณ"
"นายดูรำคาญผมตัวเองน่ะ^^"
ทันทีที่เขาได้มันไป ฮันโซก็รวบผมตัวเองขึ้นมัด ให้ตายสิ...หน้ากากเหล็กนี่ไม่ได้ช่วยเกนจิเลยเพราะเขาแสดงความรักที่มากกว่าพี่น้องต่อฮันโซได้เสมอนั่นแหละ....
"ข้าชอบเวลาที่ท่านพี่ปล่อยผมมากกว่านะ"
เมื่อพูดจบมือที่เป็นออมนิกส์ก็เคลื่อนมาจับปอยผมตรงข้างแก้มอย่างเผลอตัว ไซบอร์กหนุ่มยิ้มใต้หน้ากากเมื่อได้เห็นหน้าของพี่ชายตัวเองที่เปลี่ยนเป็นสีแดง
"พี่น้องคู่นี้สนิทกันจัง ฉันอยากได้บ้างจัง"
เทรเซอร์พูดจบเธอก็ฉกขนมบนโต๊ะขึ้นมากิน ต่างจากอามาริที่เป็นผู้สูงอายุ มากประสบการณ์เธอเหมือนจะสงสัยเล็กๆเพราะทั้งสองคนท่าทางไม่ค่อยเหมือนพี่น้องเลย...
"ว่าแต่ ฮันโซ..."
ฮันโซปั้นหน้าขรึมที่สุดเท่าที่ทำได้เมื่อถูกแจ๊คมอร์ริสันทัก
"อะไร"
"แค่อยากถามน่ะ....มันรู้สึกยังไงเหรอ ตอนที่พึ่งรู้ว่าน้องชายนายยังอยู่?"
"....ไม่สำคัญหรอก--"
"เล่าสิท่านพี่ ข้าอยากจะฟังนะ"
เกนจิ...
"ฉันก็อยากรู้นะ"
เหมยว่า
"เล่าเลยๆ"
ลีน่าบอก ฮันโซขมวดคิ้วก่อนจะผงกหัว
"ตอนนั้นข้าคิดว่าเขาเป็นมือสังหารก็เลยโจมตีเขา แถมหมอนั่นก็พูดปั่นประสาทข้าด้วยพอมารู้ว่าเป็นเกนจิก็เลยโกรธ"
"เกนจิพูดอะไรปั่นประสาทนายเหรอตอนนั้น?
ลีน่าเริ่มอยากรู้อยากเห็นยิ่งขึ้นแต่ดูเหมือนเกนจิจะไม่พอใจเท่าไหร่ที่จะต้องพูดถึงมัน
"ข้าพูดจี้ใจดำเขาน่ะ อย่าพูดถึงสิ่งที่ข้าพูดตอนนั้นเลย ขอร้องล่ะ"
"อ่อโทษทีที่ถามนะ"
"แต่ข้าก็ดีใจนะ"
ฮันโซบอกทันทีที่ลีน่าพูดจบนั่นให้เกนจิเหลือบไปสบตาเขา
"......"
"...จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว"
"...."
อย่างนี้นี่เอง ตอนที่ฮันโซรู้สึกผิดเขามาเคารพหลุมศพของเกนจิทุกปีแต่เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรแล้วฮันโซก็จะกลับไปไม่สนใจเขาสินะ หลังปาร์ตี้เลิกทุกๆคนเองก็กลับไปนอนฮันโซที่นอนห้องเดียวกับเกนจิเองก็กำลังจะทำแบบนั้นเขานอนลงเตรียมจะหลับถ้าเกนจิไม่ชวนเขาคุยซะก่อน
"ดีใจที่ท่านพี่เข้ากับคนอื่นได้เร็วนะ"
"อย่าพูดเหมือนข้าเข้ากับคนอื่นไม่ได้เลยสิ"
"ก็....ถ้าไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ท่านพี่ก็ไม่เข้าหาคนอื่นเลย"
ฮันโซพูดไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เกนจิว่า
"ยังโกรธข้าอยู่เหรอ?"
ชิมาดะคนพี่ว่าพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งมองน้องที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้เขา
"เปล่า....ก็แม้แต่ข้าที่เป็นน้องชายแท้ๆท่านพี่ยังทำเมิน"
เกนจิว่าพลางถอดหน้ากากแล้วหันไปสบตากับนัยตาสีเปลือกไม้ที่เหมือนกันกับเขาก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆพี่ชาย
"ข้าเมินเพราะเจ้าต้องการความสัมพันธ์มากกว่าพี่น้องจากข้าต่างหาก ให้ตายสิ....ข้าคิดว่าเราคุยกันจบแล้วซะอีก--"
ชิมาดะคนน้องตัดบทด้วยการบดขยี้ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของฮันโซ มันเป็นจูบสั้นๆแต่ก็มากพอจะทำให้ฮันโซหยุดบ่นเพราะเขารู้ว่าพี่ชายที่น่ารักของเขาประหม่าง่ายจะตาย:)
"ข้าไม่ชอบเลยเวลาที่ท่านพี่ทำเป็นไม่สนใจข้า เกลียดข้า--"
"ข้าไม่ได้เกลียดเจ้านะ"
เจ้าเด็กซนนี่ตีหน้าเศร้าทั้งที่ภายในใจยิ้มระรื่น แต่เพราะใบหน้าเศร้าๆของเกนจินั่นแหละที่ทำให้ฮันโซเป็นห่วง เจ้าเด็กตัวแสบนี่ยังคงไม่หยุด เขายังคงพยายามเล่นกับความรู้สึกของพี่ชายต่อ
"นี่เป็นคำพูดของคนที่ทำข้าเกือบตายเหรอ?"
"ข้า..."
คำพูดจี้ใจดำนั่นทำร้ายฮันโซจนเจ้าตัวพูดอะไรไม่ออกเกนจิไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกแต่นี่เป็นวิธีเดียวที่เขาได้รับความสนใจฮันโซบ้างก่อนที่ดูมฟิสท์จะได้ฮันโซไป และจะให้มันเกิดขึ้นไม่ได้
"ช่างมันเถอะ ข้าไม่ควรจะพูดถึงมัน โทษที"
เกนจิทำท่าจะนอนแต่อยู่ๆพี่ชายเขาก็ทำตัวน่ารักขึ้นมาอย่างที่คาดการณ์ไว้ เกนจิหันไปหาพี่ทันทีที่ถูกสะกิด
"อยากให้ข้า....ผิดปกติเพื่อเจ้าสินะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น