ท่านพี่ช่วยเลิกคลั่งรักน้องสักที

“ซูซูหนีไปให้ได้นะข้าจะถ่วงเวลาไว้เอง” เสียงเอื้อนเอ่ยท่ามกลางสายฝนที่ดังกระหึ้มแม้ได้ยินไม่ชัดก็ทราบว่าหมายถึงอะไร

“ข้าจะไม่ทิ้งท่าน! เราต้องหนีไปจากที่นี่ด้วยกัน!” ฉันพยายามที่จะโน้มน้าวเธอ เราวางแผนกันมาขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว

“ไปซ้ะ เจ้าก็รู้ว่าต้องมีคนอยู่รังพวกเขาไว้อีกคนจึงจะทำสำเร็จ ข้าจะทำหน้าที่นี่เอง รีบไปซ้ะ! พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว” เธอมองฉันด้วยรอยยิ้มก่อนจะผลักให้ฉันวิ่งไปข้างหน้า

เคร้ง มีดสั้นสีเงินแวววาว ถูกปาปักเบื้องหน้าของฉัน

“ถ้าเจ้าขยับอีกรอบหน้าข้าปาไม่พลาดแน่” เสียงของชายหนุ่มที่ไล่ตามมาแม้จะมีอาการผิดปกติแต่ก็ยังมีความสามารถในการตามหาพวกเธอ

“ไปซ้ะ!” รอบนี้ฉันใช้เวทมนตร์เพิ่มความเร็ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตในเมื่อคนสนิทของเขาคนนั้นโดนยาไปขนาดนั้นยังตามมาเร็วถึงเพียงนี้ ไม่แน่ว่าเขาก็อาจจะตื่นจากฤทธิ์ยาแล้วรีบตามมาแล้วก็เป็นได้ ไม่ได้แผนการที่วางมาตลอดสามปีของฉันจะมาพังแบบนี้ไม่ได้ คุณโรซาเรีย ถ่วงเวลาไว้ให้ขนาดนี้แล้วอย่างน้อยต้องรีบไปเปิดเส้นทางพอเธอถอยมาพวกเราจะได้ไปพร้อมกัน

“วิ่งมาขนาดนั้นเหนื่อยมั้ยคะตัวเล็ก” เสียงนุ้มทุ้มที่ได้ยินเป็นประจำตลอดสามปีดังขึ้นเบื้องหลัง

“อยากออกกำลังกายหรอคะถึงวิ่งมาขนาดนี้เลยดูสิ้เหงื่อออกเต็มไปหมด ร้อนสินะใช่มั้ย” เขาจับฉันหันมาเผชิญหน้าก่อนจะแสร้งปัดน้ำฝนที่ไหลลงรวมกับเหงื่อบนใบหน้าของฉัน สาบานได้เลยว่าฉันไม่ได้ร้อน

“…..” ฉันเลือกที่จะก้มหน้าเงียบไม่สบตา

“พี่คิดว่าลองพูดอะไรสักอย่างออกมาดีกว่านะ เพราะภ้าให้พี่พูด พี่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเราได้บ้าง” น้ำเสียงที่เขาใช้เย็นยะเยือกอย่างผิดปกติ เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตาก็พบว่า แววตาของท่านพี่ในตอนนี้มันทำให้ฉันรู้กสึกร้อนๆ หนาวๆ และคิดว่าคงจดจำมันไปชั่วชีวิตเลยละ

“น....น้องแค่จะออกไปทะ...เที่ยว” เสียงฉันตอบเขาอย่างแผ่วเบา

“หรอคะ แต่ไม่เที่ยวเนี่ยก็ไม่เห็นจำเป็นต้องวางยาทั้งกองทัพเลยนี่คะ หน้ำซ้ำ ยังแอบบพาคุณหนูโรซาเรีย ว่าที่เจ้าสาวสุดที่รักของมือขวาพี่ออกไปด้วยนี่เนอะ” ท่านพี่ตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ไม่เข้ากับเรื่องราวต่างๆ ณ ตอนนี้เลย

“เอาละ เด็กดื้อหนีออกจากบ้านต้องโดนอะไรนะ ล่ามโซ่ขังทิ้งไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันสัก ปีสองปีดีมั้ย หรือว่า หักแขนขาทิ้ง จะได้ไม่มีโอกาสออกไปไหนอีกน้องว่าวิธีไหนดีละ” เขาพูดขณะที่กอดฉันจมอกเขา

“ฮื่ออออ ไม่เอาทั้งสองได้มั้ยเจ้าคะ ข้าจะไม่ดื้อไม่สนแล้ว ฮื่ออออ” ฉันกอดรอบเอวสอบแน่นและร้องไห้ออกมาอย่างหน้าไม่อาย

“ก็ต้องไม่ได้อยู่แล้วค่ะ เอาละพี่คิดออกแล้ว จับล่ามไว้ที่เตียงไม่ให้ออกไปไหนเลยน่าจะดี เอาวิธีนี้แหละ” ฉันสะดุ้งเฮือก จับล่ามไว้ที่เตียงไม่เท่ากับว่าเธอต้องคอยปรนเปรนให้เขาตลอดเวลาหรอกหรือ

“จับข้าขังสักปีสองปีก็ได้เจ้าค่ะ ข้าขอร้องจับข้าขังไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันสักสองปีก็ได้ แต่อย่าจับข้าไปล่ามไว้ที่เตียงเลยนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นแล้ว” ฉันทรุดตัวลงเขย่ากอดขาเข้าไว้ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันยังดีกว่าโดนแทงด้วยเจ้าสิ่งนั้นจนติดเตียงแน่ๆ ให้ตายก็ไม่เอาอีกเป็นอันขาด

“เอ๋ น้องอยากเอาแบบนั้นหรอกหรอ” เขาย่อตัวลงมาให้เท่ากับสายตาของฉัน

“เจ้าค่ะ เอาวิธีนั้นเถิดน้องขอร้อง”

“ได้สิ” เขาจับฉันอุ้มขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิงดังเช่นเวลาปกติ จนฉันเข้าใจว่าเขายอมลงเหมือนทุกคร่า

“แต่สถานที่เป็นตัวข้านะ และทุกๆ ทีที่ข้าไป” เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เช่นเดิม เดี๋ยวนะ ทุกๆ ทีที่เขาไป งั้นแปลว่าหากเขาเลือกที่จะอยู่แต่ในห้องนอน งั้น

“งั้นมันต่างจากข้อเดิมตรงไหนละท่านพี่ ท่านเอาเปรียบข้า!!” ฉันพยายามดีดดิ้นตัวออกมาแต่วงแข่นแกร่งดังคีมเหล็กไม่ให้โอกาสเฉกเช่นนั้น

“เจ้าหมดโอกาสหนีแล้วซูซู พี่จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอีกแล้ว :) ”  ༼ ༎ຶ ෴ ༎ຶ༽ จบสิ้นแล้วสินะชีวิตของฉัน.......

' ไม่มีวันที่เจ้าจะหนีจากข้าอีกแล้วละซูซู '

------------------------------------------------------------------------